Hallo allemaal, Misschien is dit niet het juiste forum, maar ik wist niet meer waar ik anders terecht kon. Iedereen hier heeft een kinderwens, waardoor het mij makkelijker lijkt om erover te praten. Misschien voel ik me dan meer begrepen en gehoord. Ik ben 25 jaar en heb een dochter van 6 jaar. Ik was 18 toen ik haar kreeg. Het was niet de bedoeling en ze kwam door de pil heen. Echter voelde ik mij gelijk moeder toen ik de positieve test in mijn handen had. Mijn toenmalige vriend wilde liever dat ik haar weg liet halen, maar dat was voor mij geen optie. Toen mijn zwangerschap vorderde, was hij wel heel blij, maar toen ze geboren was, is hij niet echt een vader geweest. Toen ze 3 was hebben wij onze relatie verbroken. Hij ging steeds vreemd en stond nooit voor ons klaar. In dat zelfde jaar heb ik mijn nieuwe vriend ontmoet en wij zijn nu ook bijna 3 jaar samen. We wonen samen en hij is een topvader voor mijn dochter. Ze is zelf ook dol op hem. Nu komt het. Ik heb nu sinds een half jaar last van rammelende eierstokken. Ik wil niets liever dan een kindje erbij. Mijn vriend gaf aan er nog niet klaar voor te zijn om echt zelf een kind te krijgen, maar wil uiteindelijk wel zelf een kind. Hij zei eerst dat ik nog 5 jaar moest wachten. Ik was super verdrietig. Ik heb dan straks een puber en een baby en dat lijkt me heel zwaar. De eerste gaat dan bijna naar de middelbare school als de tweede naar de kleuterschool gaat. Op een ochtend zei hij opeens dat hij volgend jaar wel wil, dus toen was ik natuurlijk heel blij. Nu krabbelt hij echter weer terug en wil hij echt nog 5 jaar wachten. Zijn reden is dat hij nog heel veel dingen wil doen. Reizen, dingen met zijn vrienden doen. Ik ben zo verdrietig en weet niet meer wat ik moet doen.
Ik heb mijn vriend verteld dat dit allemaal ook mogelijk is met een kindje. Vertel hem veel positieve dingen Wij zijn nu na een half jaar "zeuren" bezig voor ons eerste kindje. Succes!
Tja kan er kort in zijn, is niet makkelijk maar je moet er toch beide klaar voor zijn en er 100% achter staan. Naar mijn mening dan. Zelf wilde ik ook al jaren een kindje, voordat we er daadwerkelijk voor gingen. Heb er ook niet om gezeurd, alleen duidelijk geweest in mijn gevoelens erover. Ik wilde toch dat zijn wens net zo groot zou zijn als de mijne, plus ik wilde mijn relatie niet riskeren door te snel te gaan. Nu heel erg blij mee en is de juiste beslissing geweest voor ons.
Ja.. weet je.. kinderen krijg je samen.. Dus als je partner er nog niet klaar voor is kun je niks anders dan wachten. Je kunt er wel over praten wat zijn angst is en waarom hij nog echt wil wachten. Wat hij verwacht over enkele jaren. En dat je bijv een tijd plant waarin hij nog uit zn dak kan gaan en een moment waarop je er toch mee begint. Maar dit alles kan alleen met wederzijdse toestemming. Mijn man was er eerst ook niet klaar voor. En hoe vervelend ik dat ook vond, ik heb gewacht tot hij er klaar voor was. En zelfs toen we begonnen 2.5 jaar geleden vond hij het nog eng. Want ja het is toch een flinke verantwoordelijkheid. Dus. Praten praten praten. En niks afdwingen.
Oef ik begrijp je gevoelens heel goed! Hier een soortgelijk verhaal. Vl wilde eerst ook nog niet. Niet omdat hij niet wilde maar eigenlijk ook om alles wat erbij komt kijken en wat hij zou gaan missen, echt zo'n mannen angst eigenlijk 🙈 Ik ben wel duidelijk geweest in mijn wens (voor mij ook de tweede voor hem de eerste). Geprobeerd het los te laten maar wel dat hij wist dat ik het nog steeds heel graag wou.. En op den duur, ik stond versteld.. Hij kwam ermee dat hij het graag wilde Dus gewoon open en eerlijk zijn over je gevoelens en idd positief zijn en blijven praten!
Je moet er wel samen achter staan inderdaad maar ik merk wel dat mannen zoiets gauw eng vinden en daarin blijven hangen, en niet altijd met een duidelijke reden. Bang voor de verandering, de verantwoordelijkheid. Mijn vriend wil zeker wel kinderen maar wilde eerst ook niet meteen terwijl het van mij allang mocht. We hebben er veel over gepraat en ik heb het ook telkens aangegeven als ik weer 'babygedachten' had, dat ik bevallingsfilmpjes keek, hoe ik erover nadacht qua timing, et cetera. Langzamerhand groeide hij daarin mee. Ik denk dat als ik dat niet had gedaan, hij nog steeds zo huiverig (of wat het ook is) zou zijn. Dus ik zou zeggen praat er veel over en laat ook zeker weten hoe het voor jou voelt en wees daarin heel concreet en specifiek. De concrete praktische overwegingen in verband met het leeftijdsverschil met je dochter zullen voor hem waarschijnlijk meer spreken dan algemene argumenten.
Ik begrijp hem helemaal! en jou ook! hahaha ik was namelijk zelf altijd degene die wilde wachten. Mijn angst was namelijk dat het niet zomaar iets is, ik zag zoooveel beren op de weg en nu vind ik ook dat veel mensen er te makkelijk over denken. Mijn man wilde eerder dan ik aan kinderen beginnen en ik vond het allemaal erg eng. De verantwoordelijkheid, de bevalling, niks meer kunnen doen en ik haalde er van alles bij haha. ik heb die tijd echt mijn hoofd gekraakt over dit onderwerp. We hadden op een gegeven moment de knoop doorgehakt. (2 jaar later) ik vond het nog steeds doodeng, maar sommige mensen krijgen denk ik gewoon nooit dat rammelende eierstokken gevoel. (bij je vriend ook wel lastig haha, maar je snapt wat ik bedoel) Ik moest er in ieder geval gewoon inspringen en denk nu later pas; waarom heb ik dit niet eerder gedaan! Geloof me hij is er echt wel mee bezig nu je dit hebt aangekaart en ik denk dat je hem nu de tijd moet geven, want zeuren gaat denk ik niet in je voordeel werken. Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen. liefs
Sowieso moet je er samen achter staan. Ik heb echt al heel lang een kinderwens maar manlief wou (nog) niet. Uiteindelijk zijn we getrouwd en zouden we op mijn 25e verjaardag stoppen met de pil. Ik word dit jaar pas 25. Hij zei twee jaar geleden uit het niets; stop er maar mee, we gaan ervoor! Ik geloofde hem natuurlijk niet, maar vanaf die dag geen pil meer genomen. Nu ben ik bijna 2 jaar verder en mijn 25e verjaardag in zicht en nog geen zwangerschap. Dus uiteindelijk zijn wij blij dat wel eerder zijn begonnen zodat we al 2 jaar ellende hebben gehad
Mijn kinderwens zou zwaarder wegen dan mijn relatie maar dat is natuurlijk persoonlijk. Jullie hebben al een kindje (al is hij niet de vader) dus snap niet zo waarom je met een eerste wel en tweede niet meer zou kunnen reizen ed ? Mijn vriend wil nu nog geen tweede dus wachten we daar nog mee. Maar heb ook gezegd dat ik geen 5 jaar ga wachten
Oef, dat vind ik wel een zware uitspraak, maar uiteraard jouw mening. Maar ik vind het vooral een pittige uitspraak omdat het geen kwestie is van kiezen tussen je kinderwens en je relatie. Want als je wacht, ook al wacht je 5 jaar, dan heb je beide. En je hebt zelfs al een kindje. Ik zou dan absoluut mijn partner respecteren. Je zegt 'heb ook gezegd dat ik geen 5 jaar ga wachten'. Maar wat zou je dan doen? Stel hij wil wel 5 jaar wachten? Zou je dan uit elkaar gaan zodat je dochter kind van gescheiden ouders is? En hopen dat je opnieuw een man tegen komt? Of zou je dan proberen te dwingen? Dit is geen aanval, ik ben gewoon echt oprecht nieuwsgierig. Ik begrijp dat het absoluut niet leuk is als je je kinderwens in de kast moet zetten, maar keus heb je ook niet echt lijkt me. Ik moet er niet aan denken om zonder mijn partner te zijn
Ik heb uiteindelijk ook 4 jaar gewacht en het resultaat is dat mijn man er 1000% achter staat er ontzettend naar uitkijkt en hardstikke enthousiast is. Nou dat was het wachten helemaal waard. Probeer alsjeblieft geen truucjes uit om hem over te halen zie het gebeuren in mijn omgeving en ik vind dat diep en diep triest. Ohja en hoe meer je erover zeurt of over begint hoe benauwder mannen het krijgen!
Ik heb ook veel geduld moeten hebben. Maar net als wat de reactie voor me al zegt; het wachten is het waard. Hij heeft nu ook zin in een kindje en hoopt iedere maand net zo hard dat het raak is. Aangeven wanneer je verdrietig bent en het bespreekbaar houden was bij ons belangrijk. Teveel zeuren is nooit goed.
Toen ik bijna 2 jaar geleden begon over mijn kinderwens, was mijn vriend er volledig zeker van dat hij geen kinderen wou. Hij is 44 en ik ben er 27; hij voelde zich veel te oud en had schrik dat hij er niet genoeg tijd of geld voor zou hebben... Op dat moment was het voor mij heel moeilijk, aangezien ik nog jong ben en ik me geen leven zou kunnen inbeelden zonder kinderen... Dan zijn we ook maar gestart met een hond (jullie hebben dan al wel 1 kindje, dat maakt verschil) We hebben vaak gepraat over zijn angsten, maar we zijn ook gaan praten met bevriende koppels van zijn leeftijd die elk 3 kinderen hebben...om zowel de positieve als de negatieve dingen te horen! Ze vertelden ook allemaal dat het leven zonder kinderen zoveel makkelijker is, omdat je doet waar je zin in hebt, je slaapt tot wanneer je wil en je eet wanneer je wil, je gaat op vakantie en noem maar op... Maar geen van beide koppels zouden kinderloos willen blijven als ze wisten wat ze nu hadden mét hun kinderen... Het is niet altijd rozegeur en maneschijn natuurlijk, maar zou zouden hun kids voor niets in de wereld willen missen! Beide koppels zijn trouwens goede vrienden van hem en hebben deels ook dezelfde hobby's. Mijn vriend had schrik dat hij zijn hobby's zou moeten laten en dat hij altijd thuis zou moeten blijven... Door in gesprek te gaan met anderen, werd duidelijk dat zij ook nog steeds hun hobby's doen en dat zij ook nog steeds op vakantie gaan... Toeval is dat 1 van beide koppels allebei zo oud zijn als mijn vriend. Het andere koppel is vergelijkbaar met ons, zij is veel jonger dan hem. Na lang praten en overdenken, was ik alvast gestopt met de pil, zodat mijn cyclus wat op gang zou kunnen komen. We gebruikten dan nog altijd condooms, totdat mijn vriend op een gegeven moment zei: Gooi ze maar in de prullenbak... Zomaar uit zichzelf! En ook vroeger dan we zelf voorzien hadden. Nu achteraf gezien, voelt hij zich best schuldig dat we niet eerder begonnen zijn, omdat het allemaal niet zo vlot verloopt als we gehoopt hadden... Maar ik ben blij dat we beiden zijn blijven praten en dat we samen tot één wens zijn gekomen, want je moet er inderdaad met z'n tweetjes voor zijn. Ik zou zeggen; blijven praten en misschien eens vragen waar voor hem de angst zit. Goede moed gewenst!
Ik zou hem een paar maanden aan het idee laten wennen en er niet meer over praten. 5 jaar zegt hij waarschijnlijk uit zelfbeschermung omdat hij tijd nodig heeft. Dat zal hij mogelijk niet zo letterlijk bedoelen. Hem onder druk zetten of erover blijven praten werkt averechts. Geeft hem wat tijd en begin er daarna voorzichtig over. Als hij na heeft kunnen denken, kun je misschien wel een beter gesprek voeren of begint hij er zelfs zelf over.
Voor mij ook heel herkenbaar. Mijn vriend en ik zijn nu bijna 5 jaar samen. Ik ben er al 2 jaar klaar voor en hij had elke keer een excuus. Eerst verhuizen (dat was eigenlijk ook wel nodig) en toen we een,aal verhuisd waren, was het excuus eerst de financiën op orde hebben. Nu een half jaar verder en hij kwam er zelf mee dat ik maar met de pil moest gaan stoppen. Advies van mijn kant is, hou het wel bespreekbaar, maar push hem niet. Ga op visite bij mensen met kleine kindjes en hij gaat zelf inzien hoe leuk het is ( heeft bij mij gewerkt)