Hoi mamma’s, wij hebben een prachtig zoontje van 4 met ass. Ik hoopte hier misschien wat moeders te vinden die wat ervarings verhalen met mij zouden kunnen/willen delen? Ons zoontje is non verbaal en begrijpt ook vrijwel geen taal. Hij gaat 4 dagen in de week naar een odc sinds kort. De meeste dagen gaat het goed en doen we ons ding als gezin maar soms doet het pijn en vraag ik me af of hij ooit zal praten en ons zal leren begrijpen… zijn hier moeders met kindjes met vergelijkbare “problemen”? Soms is het alleen al fijn om te praten met iemand die je begrijpt..
Dikke knuffel! Heel herkenbaar! Hier 1 met ass, adhd en tos. Het is elke dag weer kijken hoe komen we de dag door, wat helpt vandaag wel. Want dat verschilt ook per dag. Afgelopen half jaar heeft hij wel grote stappen gezet met z'n spraak sinds logopedie weer gestart is. Maar het taalbegrip blijft inderdaad erg lastig.
Als eerste een dikke knuffel. ❤️ Het is bij ons ook heel herkenbaar. Mijn jongste van 3 heeft namelijk ass. Op af en toe een paar losse woordjes, die hij na een tijdje weer vergeet, praat hij ook niet. We merken en zien dat hij ons wel begrijpt. Verder volgen wij PRT trainingen en hij communiceert met ons door middel van pecs. Sensorisch prikkelverwerking zijn wij ook mee bezig. Er komt veel op je af en je moet je verwachtingen aanpassen. Daar had mijn man meer moeite mee dan ik... nu nog steeds merk ik. Wij vieren de stappen die hij maakt en stellen geen hoge verwachtingen voor in de toekomst. Stap voor stap kijken hoe hij zich ontwikkelt en wat hij daarbij nodig heeft. Als je vragen hebt dan hoor ik het wel. Het is voor ons ook nieuw, maar er zijn hier meerdere moeders met meer ervaring die je graag helpen.
Hi! ik ben moeder van 3, mijn oudste is autistisch. Hij was tot zijn 4e non-verbaal. Hij had vanaf anderhalf / 2 jaar wel woordjes maar deze waren enkel voor hemzelf (cijfers en letters met name) Er was geen communicatie, hij begreep ook (vrijwel) niets van wat wij zeiden. Ook non-verbale communicatie (bijv gebaren) snapte hij (vrijwel) niet. Mijn zoon is nu 6 en kan nu praten. Hij heeft nog steeds een hele grote achterstand maar dat is geen probleem, ik durf nu denk ik wel te zeggen dat ik denk dat dat wel goed komt Communicatie , interactie blijft wel heel moeilijk voor hem. Hij spreekt voornamelijk in scripts die hij zichzelf aanleert. We hebben zijn taal moeten leren spreken alvorens hij de onze kon/kan leren. Flexibel taalgebruik is wel in ontwikkeling maar het kost hem heel erg veel, en gaat met ups en downs. Mijn ervaring is dat autisme heeeeel divers is en vooral totaal onvoorspelbaar. Ontwikkeling gaat anders en is geen pijl op de trekken. Zeker niet bij die hele kleintjes. Dat is ergens hoopvol misschien, maar ik vond het vooral erg zwaar want alles was onzeker. En wat je zegt ; Niemand begrijpt echt hoe het is behalve mede- ouders. Ik denk dat ik de leeftijd van 2,5 tot 5 jaar het zwaarste vond betreft mijn eigen emoties / en de verlorenheid en zorgen die ik ervaarde en niet meer kon. Je ziet namelijk het verschil met neurotypsiche leeftijdsgenootjes als maar groter worden, en zelfs de autistische leeftijdsgenootjes gaan allemaal weer anders dan jouw kind. Terugkijkend vond ik die periode erg eenzaam. Goed van je dat je uitreikt naar andere ouders, dat helpt wel
Mijn oudste is nu bijna 17 jaar. En het is zo'n leuke knul, die zoveel meer stappen heeft gezet dan ik vroeger dacht. Natuurlijk is het leven nog steeds heel anders dan van een gemiddelde puber, maar ook zijn ontwikkeling heeft niet stil gestaan. Hij doet het goed, heeft het naar zijn zin en is over het algemeen een best gelukkig kind. Keerzijde is ook wel dat er ook stappen zijn geweest die hij niet heeft gezet, dat je geen enkele zekerheid hebt welke stappen wel gezet gaan worden en wanneer en we hebben erg pittige periodes gehad, onze toekomst visie hebben we (zeker in het begin, die eerste jaren na diagnose) erg moeten bijstellen en moeten rouwen om 'wat-niet-is'. Inmiddels richten wij ons leven al 15 jaar anders in, veel rekening houdend met wat wel/niet mogelijk is, en dat went ook. Ik heb leren omdenken en loslaten, focus op hoe het wel kan.
Onze zoon is 9, kon nauwelijks praten tot hij 4 was. Hebben een tijd gebaren gebruikt en met picto's gewerkt. Is gelijk naar een sbo gegaan vanuit een mkd, en zit daar nog steeds. Veranderingen zijn lastig, is gebaat bij (veel) structuur en voorbereiding. Zijn spraak en taal zijn helemaal goed gekomen.
Fijn om hier herkenning te lezen. Wij hebben een dochter van bijna 3 met autisme, zij praat ook niet (wel adequaat taalbegrip). We hebben pas net de diagnose (maar al heel lang was het ons eigenlijk wel duidelijk) en nu hopelijk eindelijk goede hulp en begeleiding..