Ik wil graag jullie mening. Ik weet dat niemand hier een diagnose kan geven maar ik wil weten of het serieus genoeg is om werk van te maken. Ik ben bang dat het een lang verhaal wordt. Sinds vorig jaar januari is mijn man ivm werk alleen de weekenden thuis. Precies op dat moment kreeg ik een nieuwe baan, veel veranderingen ineens dus. Mijn zoontje was toen net 1. Op het werk liep alles niet zoals het zou moeten dus ik kreeg een nieuwe functie. In hele korte tijd heb ik enorme stappen gemaakt en ben erg gegroeid, waardoor ik nu 'naast' de directie sta, veel verantwoordelijkheden heb en erg veel tijd in mijn werk stop. Op papier werk ik 24 uur maar vaak zijn dit er ruim 36 per week, ook met de dingen die ik thuis / in de avonden en weekenden nog doe erbij. Mijn zoontje gaat 3 dagen achter elkaar naar de opvang. Naast mijn werk doe ik het huishouden, heb ik de zorg voor mijn zoontje en probeer ik nog af en toe wat tijd voor mijzelf te hebben, wat eigenlijk niet lukt. In de weekenden doet mijn man niet veel omdat ook hij kapot is, dit neem ik hem niet kwalijk. Ik schets dit niet zo om te klagen maar dit alles bij elkaar heeft er denk ik wel voor gezorgd dat ik me nu zo voel. Ongeveer een maand geleden ging ineens het licht uit. Ik stortte in en kon eigenlijk niet meer anders dan huilen. Thuis huilen, op het werk huilen nadat ik erachter kwam dat de koffie op was en daarna ben ik niet meer gestopt. Mijn werkgever is een schat. Ik hen lang met haar gepraat en ze herkent dit van bij haarzelf en is op dat moment gestopt met dingen van mij vragen/verwachten. Ik vind dat vreselijk want ik wil juist zo graag. Ik heb een collega gekregen die mij nu ondersteunt bij mijn werkzaamheden. Nadat ik haar had ingewerkt heb ik 1.5 week vakantie genomen maar eerlijk gezegd heb ik het idee dat dat geen drol heeft geholpen. De eerste paar dagen kon ik het werk niet loslaten en toen dit wel lukte was het eigenlijk alweer bijna tijd om weer aan het werk te gaan, waardoor ik daar weer tegenop zag. Laat ik voorop stellen dat mijn werk echt heel erg leuk is. Ik heb ontzettend leuke en lieve collega's en ik heb het erg naar mijn zin. Maar ik heb gewoon het gevoel dat ik niet meer kan, ik ben op. Dat terwijl ik nu samen met mijn nieuwe collega een groot deel van de achterstand heb weg gewerkt, dus aan de ene kant denk ik, ik stel me vast aan en moet positief denken. Maar dit lukt me niet, het is iets wat blijft sudderen op de achtergrond en er hoeft maar dit te gebeuren en ik voel me weer verschrikkelijk. Mijn gedachten gaan constant door en door en door, er is geen stop meer. Ik slaap enorm slecht omdat het gewoon niet goed lukt om in slaap te komen, sochtends ben ik kapot. Ik ben echt niet leuk meer, ik voel me overbodig en ook absoluut geen leuke moeder, laat staan een leuke partner. Mijn man en ik hebben de laatste tijd vaak ruzie, voornamelijk omdat ik me onbegrepen voel. Hij is heel anders dan ik, en denkt 'nog even doorbijten'. Eind juli is hij weer thuis. Eind juli klinkt voor mij als 6 jaar verder. Ik heb niet het idee dat hij begrijpt wat er aan de hand is, maar hoe moet hij het ook snappen want hij is er nooit en weet dus niet hoe het is om een kind op te voeden bijvoorbeeld. Dit klinkt extreem maar doordat hij al zoveel heeft gemist, heeft hij een heel vertekend beeld. Hij maakte eens de opmerking dat ik toch ook 2 dagen in de week vrij was. Of dat ik toch eens een paar dagen vroeg naar bed moet gaan als ik zo moe ben. Dit zegt voor mij al genoeg.. Ik probeer het hem uit te leggen maar het loopt meestal uit op weer huilen omdat ik niet goed weet hoe ik de gevoelns en nare gedachten onder woorden moet brengen. Een collega stelde voor toch eens met iemand te gaan praten omdat zij veel herkent van toen zij een burn out had. Aan de ene kant denk ik dat dit misschien zou kunnen helpen maar aan de andere kant denk ik dat mijn situatie niet ernstig genoeg is en wil ik hier niemand anders mee belasten. Misschien moet ik gewoon idd eveb volhouden en wordt alles snel weer beter. Ik vond het best lastig dit allemaal zo te typen over mezelf. Ik ben benieuwd wat jullie mening is..
Hulp zoeken! Je klachten klinken me bekend in de oren. Ik heb nu eej jaar een burnout en nog steeds herstellende. Bij mij heeft het een tijd geduurd eer dat ik hulp zocht en nog een tijd voordat duidelijk was dat het een burnout was. Geloof me, je maakt je lichaam echt kapot. Herstel duurt dan alleen maar langer en langer. Ik heb nog steeds allerlei klachten. Concentratie en geheugen problemen, alles doet me zeer, snel kort lontje, hyperventilatie en paniekaanvallen enz. Dus echt hulp zoeken. Stoppen met werk mee naar huis nemen. Google eens op burnout en ruud meulenberg. Hele duidelijke site over een burnout.
Je klinkt als een hele sterke vrouw! Ik denk dat je stiekem wel weet dat je richting de burn out gaat of het misschien al hebt. Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee, wel weet ik hoe het is om altijd maar over grenzen te gaan omdat je het gevoel hebt dat je je aanstelt. Dat is 1 van mijn grootste fouten geweest, maak dat jou fout ook niet. Ik geloof dat je qua collega's echt een top baan hebt, als ik het goed begrijp stelt 1 van hun ook voor om met iemand te gaan praten, ga dat nou doen, soms is het fijn om met iemand over dit soort dingen te praten! Het hoeft niet te betekenen dat je dan maar helemaal moet stoppen met werken, maar ga kijken wat de mogelijkheden zijn om een stuk rust voor jezelf te creëren en misschien is dat wel gewoon even wat minder werken of misschien wel even helemaal niet. Wat betreft je man, hij klinkt als een echte man. Soms is het het beste om die gene dan eens mee te nemen naar zo'n gesprek zodat een derde kan vertellen hoe de vork in de steel zit. Helaas is dat -denk ik- niet mogelijk aangezien je man er door de weeks niet is. Je mag trots zijn op jezelf, dat je alles maar in je eentje weet te doen, maar vergeet biet om soms hulp te vragen. Je bent het namelijk gewoon waard!
Dit klinkt burn out achtig, en dat is een proces van maanden. Naar de huisarts jij! En als je echt even uit de running bent: bereid je dan voor op een lang maar uiteindelijk heel goed traject. Laat je goed begeleiden door een psych en gun jezelf de tijd. Ik ben zelf overspannen geweest, dat is anders geloof ik. Het heeft me uiteindelijk veel moois opgeleverd. Ik krijg nooit meer mijn oude niveau terug van wat ik aankan, maar dat wíl ik ook niet.
Ik heb geen verstand van burn outs, maar de situatie die je schetst met wat je allemaal alleen moet doen lijkt me echt zwaar. Als ik wel eens zo'n dag heb dat ik de hele dag moet werken, de kindjes moet brengen en halen en ze 's avonds ook nog alleen naar bed moet brengen en alles opruimen en nog ergens moet zien te eten tussendoor laat ik het huishouden verder even voor wat het is en denk ik weer even: respect voor alle alleenstaande ouders, maar jij hebt dit elke dag en moet het huishouden er ook nog bij doen. Ik zou met je man bespreken om of het huishouden uit te besteden of dat jullie het in het weekend samen gaan doen, want als hij al van 's ochtends vroeg toch 's avonds laat werkt heeft hij het denk ik net zo zwaar als jij en misschien wel makkelijker, omdat hij denk ik 's avonds wel even tijd heeft voor zichzelf? Maar dat heeft allemaal niks met werk te maken, maar misschien dat het wel de hele situatie wat kan verlichten.
Jouw verhaal is bijna identiek aan mijn verhaal van 2 jaar geleden. Ik ervoer deze klachten ook, incl migraine aanvallen en paniekaanvallen. Dat hoeft niet direct al een burnout te zijn, je kunt ook overspannen zijn. Doe je er niets aan, dan kan het wel een burnout worden en dan ben je verder van huis. Mijn mening is dat je heel snel naar de huisarts moet en hulp moeten zoeken. Daarnaast je situatie (de oorzaak?) aanpassen, anders kun je niet beter worden.
Ik dacht ineens, die naam ken ik! Hij was mijn collega toen ik in de telecom werkte. Echt een topvent! Fijn dat hij je zo goed heeft geholpen!
Mijn man heeft vorig jaar een burn out gehad nadat hij jaren lang 60-70 uur per week werkte. Daarnaast in korte tijd veel veranderingen op persoonlijk vlak. Het begon met slecht slapen, prikkelbaar zijn etc. Elke avond viel hij op de bank rond 20:00 al in slaap.... toen kreeg hij de griep, gevold door een longontsteking.... Op een dag zat hij in de auto en storte in, kon alles alleen maar als in een soort tunnel zien. Gelijk de HA gebeld die een burn out constateerde.... hij is 9 maanden uit de running geweest en toen langzaam weer gaan werken. Hij zal er nooit helemaal meer van genezen helaas... Ik zou als ik jou was zsm een afspraak bij de HA gaan maken. Kan je door familie of vrienden geholpen worden zodat je je batterij kan opladen?
Bedankt voor al jullie reacties. Vannacht weer tot laat wakker gelegen en besloten dat ik vanochtend de HA ging bellen. Ik kon gelijk terecht en heb de stempel burn out idd gekregen. Ik ben nu op mijn werk en heb straks een gesprek met mijn werkgever. Het voelt echt als een klap in mijn gezicht..
Heel erg bedankt voor de tip. Heb zijn website eens goed gelezen en bekeken en het is zo zo zo herkenbaar, veel ervan iig
Vraag je werkgever om een afspraak bij de bedrijfsarts en meld je ziek. Voorlopig werk je even niet. Ook niet een beetje. Zoek hulp via je huisarts, misschien is er een praktijkondersteuner of vraag een verwijzing naar een psycholoog. Ik ben nu 5,5 maand onderweg en ervaar nog steeds veel klachten. Eerste stap is acceptatie en dat is ook meteen de moeilijkste en zwaarste, heeft bij mij een maand of 3 geduurd. Na 4 maanden ben ik voorzichtig gaan reïntegreren, met 4 uur per week. Daar zit ik nu nog steeds op, ik kan nog niet meer aan. Het klinkt idioot, ik weet het. Ik werkte ook veel, was alleenstaande moeder, kon het altijd allemaal en met een lach op mn gezicht. Tot het opeens niet meer ging. Uit n burn out komen is een proces van maanden. Gun jezelf de tijd, je lichaam trekt niet voor niets aan de noodrem en als je nu niet luistert duurt het herstel alleen maar langer. Zelf heb ik veel aan de fb groep Jong Burn Out en de bijbehorende site. Heel veel sterkte!
Dankjewel voor de tip, ik ga hier zeker eens naar kijken! Jij ook veel sterkte gewenst. Mijn werkgever reageerde heel goed maar poeh wat was het een rollercoaster vandaag... ik ben helemaal gesloopt. Toch ben ik wel blij en een soort van opgelucht dat het beestje nu een naam heeft. Maar het gaat ineens allemaal wel heel snel. Ik mag van mijn werkgever nu kijken wat ik wil, waar ik mij fijn bij voel. Het is aan mij. Ze wil me niet verplichten om thuis te gaan zitten. De HA zei, zelfs 1 uur werken is nu eigenlijk al te veel voor je. Maar toch .. het voelt niet oke om tijdelijk helemaal te stoppen met werken, maar dat is misschien meer omdat ik denk dat het daar niet ernstig genoeg voor is. Wat is dit lastig.
Ik denk ook zeker dat dat zou helpen, maar ik wil hem eigenlijk ook niet meer belasten dan nu en hoe druk hij het nu al heeft. Het huishouden uitbesteden lijkt me heerlijk maar ik ben bang dat dit financieel nog best in de kosten kan lopen. Ik heb me er nog niet echt in verdiept dus dit zou ik eigenlijk wel eens kunnen doen. Dat wat je zegt over alleenstaande moeders, dat denk ik ook vaak. Echt respect daarvoor
Ik heb ook heel lang gedacht dat het uitbesteden er echt niet af zou kunnen. En het is ook echt niet gratis maar voor 100 euro per maand hoef ik niet meer mn badkamer en wc te doen niet meer te dweilen en qua stofzuigen alleen maar beetje bijhouden. Ik vind het heerlijk geeft zoveel licht in mn hoofd. Ik weet dat 100 euro niet niks is maar de ruimte in mijn hoofd is het mij zeker waard.
Dat is dus ook het stukje acceptatie waar jij nog mee bezig bent. Je huisarts zegt niet voor niets dat zelfs 1 uur nu al te veel is voor je. Wanneer je je nu ziek zou melden betekent dat niet direct dat je er voor maanden helemaal uit zult zijn... dat is gewoon afhankelijk van het proces wat je straks gaat doormaken, tot welke stappen ben je wanneer in staat. Sommige mensen blijven een maand thuis en bouwen dan rustig aan weer op, anderen zitten wel een aantal maanden (of langer thuis) Ook hier ervaring met burnout, ook al langer zitten "hikken", juist de stap naar een psycholoog en de gesprekken daar hebben mij laten in zien waar ik mee bezig was. Ik ben in december/januari begonnen met gesprekken en viel in april "uit". Ik was onderweg naar een afspraak in Emmeloord, ik ben na nog geen tien minuten de snelweg afgegaan (gevoelsmatig leidde mijn auto een eigen leven en stuurde zo naar huis) en naar huis gereden. Met mijn werkgever afgesproken dat ik even rust zou nemen en hij zou me dan zondagavond bellen om te horen hoe het ging. Toen hij die zondagavond belde was ik hoegenaamd niet in staat het gesprek aan te nemen, totaal overstuur. Mijn vriend heeft het gesprek toen afgehandeld en weer afgesproken dat ik nog een week thuis zou blijven. Pas na ongeveer 2,5 week kon ik het werk loslaten en accepteren dat ik ziek was. Uiteindelijk ben ik na drie maanden weer gaan opbouwen (koffiedrinken op kantoor), helaas kreeg ik er daarna Pfeiffer over heen en ben al met al bijna een jaar uit de running geweest. Wat mij hielp: proberen te genieten van kleine dingen en proberen de boel de boel te laten. Ik was/ben een "lijstjesmens", ik schreef dus vaak op wat ik die dag moest/wilde doen. Op advies van een ervaringsdeskundige zodra je één ding van je lijstje hebt gedaan, ga dan lekker met een kop thee op de bank zitten en geniet van het feit dat je dat ding klaar hebt. Ga niet als een kip zonder kop door met de rest van je lijstje. Dat komt wel. En komt het vandaag niet af, dan morgen wel. Ik kon ook echt genieten van lichamelijke arbeid (mijn job was veel met mn hoofd werken ) stal uitmesten, paard poetsen, en paard knuffelen, rijden hoefde niet persé. Verder veel wandelen met onze honden.
En dit soort gedachten zijn een grote veroorzaker van een burnout/over belasting Veel mensen denken dat een burnout komt door teveel fysieke dingen doen. Ik ben alleenstaand met 2 kinderen en mensen wijten de burnout aan dat ik alles alleen moet doen. Sommige dachten dat het kwam omdat ik "zwak" zou zijn/mentaal niet sterk. Incl mezelf. Volgens de psychologe en de bedrijfsarts is het juist het tegenover gestelde. Juist STERKE mensen die (te) flexibel zijn en een hoge draagkracht hebben, krijgen sneller een burnout. Die mensen zijn harder voor zichzelf, cijferen zichzelf weg, gaan maar door en door om iedereen te pleasen. Het werk af te krijgen en toch naar werk te gaan want:" lullig voor collega's, die zitten met extra werk terwijl ik "lekker" thuis zit enz". Het zijn vaak mensen die perfectionistisch zijn en hierdoor is je hoofd op een gegeven moment 24/7 druk bezig met nadenken en verwerken. DAT zorgt voor de overbelasting. En ga je verder dan ga je dit ook merken aan je lichaam. Ik ben zo ver gegaan dat alles in mn lichaam van slag is. Hormonen van slag, slaapritme, temperatuur regeling, vitamines alles. Ik ben door mn werk door gestuurd naar psycholoog voor cognitieve gwdragstherapie. Kort gezegt: anders leren denken. Leren nee zeggen. Meer aan mezelf denken ook al voelde dat niet goed. Zij ging echt met me aan de slag. Taken afslaan voelde niet goed. Ziekmelden voelde niet goed. Tja waarom niet. Omdat collega s er dan mee zitten of me zwak vinden. Zij heeft me toen echt duidelijk gemaakt dat collega s er straks VEEL meer mee zullen zitten als ik maar door en door ga. Dan ben ik zo met pech 1-2 jaar uit de running. Tja, en dan vinden ze je zwak, jammer dan. Hun probleem. Heel moeilijk maar het werpt nu zn vruchten af. Ik ben trouwens nooit helemaal ziek gemeld geweest. Heb 4-5 dagen 3 uur per dag gewerkt. Op therapeutische basis dus rustig werk wat ik kon overzien. Wat niet te moeilijk was en wat ik ook zo aan de kant kon leggen. Zondr dwang dus als het niet ging dan stopte ik. En daarnaast om me onder de mensen te houden en omdat het (voor mij!!) Beter was. Ik heb buiten mn werk verder weinig contacten en bedrijfsarts zag bij burnout klanten dat het latrr makkelijker was om van een paar uur op therapeutische basis weer te gaan werken . Dat was makkelijker dan vanuit weken thuis zitten weer te gaan werken. Grotere stap om dan weer naar je werk te gaan.voor mij heeft dit super geholpen. Thuis lijstjes met taken en niet te vol. Echt plannen. Alleen belangrijke en de rest komt later wel. (Heb ik ook moeten leren want ik wilde het hele lijstje + extra afwerken om aan eind van de dag afgedraaid op de bank te zitten). En tussendoor me time inplannen en met kwartiertjes werken. Wekkertje op 15 min en opruimen/klusjes doen. Daarna stopprm en even zitten. Klinkt suf en nutteloos en zonde van de tijd maar het werkt echt.
Alleen jij kan beslissen of je ziek moet melden. Ik ben bij mijn burn out enkele weken thuis geweest, daarna weer rustig gaan opbouwen. Al met al een proces van een jaar. Bij mij ging letterlijk het licht uit in de vakantie en kon daarna echt niet meer werken. Mijn zusje is ondanks haar burn out altijd naar haar werk gegaan. Maar wel met hele andere taken etc. Heel veel sterkte om de juiste manier voor jezelf te vinden.
Dankjewel Hopelijk ben jij helemaal hersteld? Ik vins het lastig om dit te beslissen. Mijn gevoel schreeuwt neem tijd voor jezelf, en aan de andere kant vind ik dat ik het niet kan maken. Omdat mijn werkgeefster zelf ook al 'tijden zo loopt' en ook gewoon doorgaat. Waarom zou im dan wel de handdoek in de ring gooien
Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Zo herkenbaar, lijstje + extra dingen afwerken en daarna met een voldaan gevoel op de bank. Maar eigenlijk ben ik dan nog steeda dingen aan het zoeken om te doen. Dat wekkertje zou een goeie kunnen zijn. Ik denk alleen dat ik daar nu nog niet de rust voor heb, 15 min klinkt voor mij idd als erg weinig en ik zie dit in mijn situatie op dit moment nog niet werken, maar ik kan me zeker voorstellen dat dit een goede stok achter de deur is om verplicht even te stoppen. Het niet helemaal stoppen met werken omdat andera straks de drempel weer zo hoog is, daar zit echt wel wat in en heb ik mij de afgelopen dagen ook bedacht. Mijn vriend kwam met het idee wel 1 dag in de week aanwezig te zijn, voor hoe lang het gaat, om bijv gewoon op de hoogte te zijn, even een praatje te maken met collega's, misschien wat mailtjes te doen etc. Dat is wel een idee denk ik. Maar toch ben ik bang om mijn voorstel voor te leggen aan mijn werkgeefster. Ik wil niet opgeven, voel me schuldig tov haar. Het is heel vreemd hoe mijn gevoel tov haar per uur zo ongeveer lijkt te veranderen/om lijkt te slaan. Hopelijk ben jij er weer goed uit gekomen?