Hallo mama's, Toch maar even een topic geopend omdat ik licht met de handen in het haar zit met mijn meisje van ruim 15 maanden oud. Laat ik voorop stellen dat het al sinds de geboorte een pittige tante is geweest. Maar met een beetje troost en afleiding was al het gedoe tot vorige week te keren. Maar......... sinds een week heel stevige driftbuien waar ze zichzelf volledig in verliest, die wel een half uur kunnen aanhouden. Op die momenten wil ze niets anders dan op de grond liggen schreeuwen en huilen; van oppakken wordt ze alleen maar bozer. Als de driftbui eenmaal achter de rug is komt ze naar me toe om te knuffelen en voelt ze helemaal slap aan. Tot vandaag zat ik tijdens de driftbui naast haar op de grond en liet ik haar echt uittieren. Ik heb van CB het advies gekregen er niet naast te blijven zitten, maar haar even te laten en zelf iets anders te gaan doen en dit ook tegen haar te zeggen. Als de driftbui dan voorbij is kan ik haar knuffelen. Vandaag was het echter zo erg dat ik enorm geschrokken ben en toch maar even dit stukje schrijf. Vanochtend hadden we gezwommen en boodschappen gedaan en daarna wilde ik haar in de fietsstoel zetten (het liep wel tegen slaaptijd aan) en werd ze erg boos. Met de nodige kracht haar in de stoel gekregen maar we moesten dus nog 15 min fietsen. De hele weg overstrekken, schreeuwen, gillen, zich uit het tuigje wurmen etc...... Einde van het verhaal was da ze zo hard tekeer ging dat ik de fiets uiteindelijk niet meer kon houden en we dus gevallen zijn Ben er echt enorm van geschrokken en heb nu het gevoel dat ik het helemaal fout met haar doe en ze daarom zo tekeer gaat. Ik hoop dat jullie hier wellicht ervaring mee hebben en misschien wat tips want ik word hier toch wel erg verdrietig van.... Alvast dank voor het meelezen!
Mijn kind is nog een stuk jonger, dus neem mijn advies voor wat het waard is.... Het klinkt alsof je misschien iets te veel vraagt van je meisje? Zwemmen én boodschappen én fietsen (ik zeg dit omdat je aangeeft dat het tegen haar slaaptijd aanliep) is misschien te veel voor haar. Misschien kun je proberen minder te plannen op een dag en te kijken of ze beter reageert op meer rust? Het klinkt voor mij alsof ze protesteert omdat ze het niet kan bijbenen. Maar nogmaals, dat is als buitenstaander gezegd. Wat rot dat jullie gevallen zijn. Ik hoop dat er verder niks gebeurd is met jullie allebei...
Ik snap goed dat je ontzettend geschrokken bent. Wat ik meestal doe als ze zoiets op de fiets deden. Haar uitleggen dat het heel erg gevaarlijk is en boos worden als ze zo gevaarlijk doet. Op de fiets, op de trap, bij het oversteken tolereer ik geen gevaarlijke/rare dingen. Als ze thuis of in de winkel een driftaanval heeft dan negeer ik haar totaal. Meestal is het snel over, want zonder publiek is er weinig aan en heeft het weinig nut. Na afloop knuffelen we elkaar maar eens flink en hebben we het er heel eventjes over. Meestal doet ze dit als ze haar zin wilt hebben en het mag niet. Nu ze bijna 2 is is dit alweer veel minder. Tegenwoordig springt ze vaak open neer als ze d`r zijn wilt hebben en het mag niet. Echt een driftkikker dus! Heel soms als dochter erg moe was had het geen zin. Dochter wilde dan even uitraasen en is niet voor rede vatbaar ook niet na afloop. Als je haar beet pakte probeerde ze je ook te krabben/slaan/bijten. Negeerde haar meestal dan maar of soms als ik heel snel ben wilde afleiden ook weleens lukken.
Pfff herkenbaar jou verhaal Mijn zoon kan ook een enorme driftkikker zijn! en precies zoals jij het verteld overstrekken in het fietsstoeltje of buggy en dan onder luid brullen! En dan die driftbuien... pffff. Maar neem idd het advies van het CB aan, ik negeer deze buien volkomen! ik loop bij mijn zoon weg en als hij uitgetierd is komt hij wel naar mij toe voor een knuffel. Ik weet hoe moeilijk het is als moeder en het doet je zo zeer (mijn hart breekt) maar ik probeer hart te zijn en loop bij mijn zoon weg totdat hij is afgekoeld zolang hij is een driftbui zit mag ik niet aan hem komen en hoe meer aandacht ik aan hem geef dan hoe minder het wordt... dus weglopen en negeren is het beste hier. Vanaaf wou hij zij pyama niet aan was echt brullen! Nou ik zei dan bekijk je het vanacht maar en ben zijn kamer uitgelopen en de deur dicht gedaan... ja brullen dus aan de andere kant van de deur maar ik denk laat hem even. ben er even later weer ingelopen en had zomaar zijn pyama aan! Even een deur dicht doen en weglopen helpt hier erg goed tijdens dwarse buien (misch een tip) ik laat mijn zoon zo even weten wat mijn grenzen zijn. ook als hij zijn jas niet aan wil hebben als we weg gaan, dan loop ik naar de voordeur en zeg "mama gaat wel alleen doeiiii" nou dan komt hij snel achter mij aan en heb zomaar zijn jas aan en op de fiets. En misch een tip als mijn zoon moe is dan is het nog erger met alles, dus als hij moe is dan doe ik rustig aan met hem en neem hem niet ergens mee naar toe omdat ik weet dat het dan mis gaat Gelukkig zijn er hier de afgelopen tijd geen driftbuien meer geweest... Leuk is het nooit om te zien. Sterkte!
Lastig zeg...hier ook een zeer pittige dame van 18 maanden, alleen bijna nog nooit en driftbui gehad; nooit echt eigenlijk. Wat bij haar enorm goed helpt; uitleggen wat je gaat doen en waaron; 'we gaan nu je jas aan trekken want we gaan naar buiten', we gaan nu fietsen, naar huis en lekker eten, enz. Ik merk bij haar als je zomaar iets doet; en voor die kindjes is dat zomaar (zij hebben geen idee wat jij wil) dat ze t dan heel goed accepteerd. Ik bereid haar ook vaak voor als ze lekker aan t spelen is; 'Iris we gaan zo naar buiten om te wandelen', een paar minuutjes later gaan we dan ook echt. Dit doe ik al een tijd en werkt heel goed. Ze is wel erg 'talig'; begrijpt heel veel en praat al in zinnen. Maar ik denk dat kinderen zowiezo vrij veel begrijpen van wat je zegt. Is dat misschien een idee?
Hallo mama's, Dank voor alle antwoorden en tips! De laatste tip over het vertellen wat je gaat doen adviseerden ze dus ook vanuit het CB. Normaal doe ik dat ook erg uitgebreid maar vandaag dus even niet. Ik weet niet of het daar natuurlijk van komt..... maar ik ga er toch nog een beetje meer op letten. En wat jullie idd zeggen het is onwijs moeilijk om je kindje zo overstuur te zien. Het is namelijk niet alleen maar boosheid maar ook verdriet, de tranen lopen over haar wangen en ze komt er dan zelf ook helemaal niet meer uit. Net alsof ze met zichzelf ook even helemaal geen raad meer weet en de kluts kwijt is. Ik heb vanochtend natuurlijk ook erg veel gedaan en ze was moe en dat lijkt toch ook het nodige te triggeren. Thuis gaat het me denk ik wel redelijk lukken om het te negeren, maar in het openbaar vind ik het een stuk moeilijker en dan dat gedoe in het fietsstoeltje.... gewoon gevaarlijk dus. Overigens vanmiddag weer op de fiets weg en toen dus niets aan de hand. Buggy mee en dame ging gewoon in de buggy. Alleen toen we 10 minuten saai stil stonden om een wasmachine uit te zoeken wilde ze eruit en heb ik haar in de winkel rond laten kuieren, daarna ging ze er weer goed in. Deze mama heeft dus weer een beetje vertrouwen herwonnen want na vanochtend voelde ik me echt een ernstig slechte moeder en was ik behoorlijk verdrietig. Nogmaals meiden dank voor de antwoorden voor zover!
Helemaal fout doe je het niet, maar waarom ernaast blijven zitten als zij boos is? Als Lousie zo doet, en die is ook echt niet de makkelijkste, laat ik haar liggen waar ze ligt en zegt: dag Louise, zo praat ik neit met je. En dan ga ik wat anders doen. Meestal is het met een paar seconde over. En knuffel daarna vind ik ook niet zo nodig. Meestal gaan we gewoon verder waar we gebleven zijn. Ik vestig er zo min mogelijk aandacht op.
Ehm, ik zou vooral gaan zitten in het voorkomen van de driftbuien... en vraag me bijvoorbeeld even af of je dochtertje, zeker op de momenten dat ze moe is, voldoende voorbereid is op wat komen gaat? Wist ze dat jullie, toen je gezwommen had, nog boodschapjes ging doen en dan naar huis? Op deze leeftijd is het enorm belangrijk dat ze weten wat er komen gaat, dat scheelt de helft aan strijd. Dat doe je het beste door steeds kort aan te geven wat jullie straks gaan doen, en vooral NIET in de vraagvorm, (mijn man had er een handje van om bij zijn zoon dan te zeggen: Ok, dan gaan we straks nog even boodschappen doen, goed? Ja, duh, dan zei zoonlief natuurlijk nee :S). Kort aankondigen dus, 10 minuten vooraf en 5 minuten vooraf en dan op het moment zelf zeggen: Ok, nu gaan we dus ... En, als ze moe is, had het ook gekund om de boodschapjes later te doen, (dus wat meer rust inbouwen)? Als het eenmaal zo is, zoveel mogelijk negeren idd. Soms denk je dat ze er helemaal in blijven, maar het gaat ooit over O, enneh... dat vroeg ik me ook nog even af: kan ze reageren op bijvoorbeeld suiker? Mijn stiefzoon werd daar namelijk vreselijk en vreselijk dwars en boos van! Niet normaal meer... zonder suiker was ie (daarbij vergeleken dan ) een engeltje
O, haha, je had al zitten reageren terwijl ik dit typte Maar dat zeggen wat je gaat doen is dus echt HEEL belangrijk op deze leeftijd
Haha, ja Rozemarijke we typten idd tegelijk! Hihihi! Ja normaal kondig ik alles behoorlijk van tevoren aan, maar nu dus even niet. Geen idee waarom niet. Misschien dat je dan toch denkt dat ze het niet begrijpen en ik haar op die manier onderschat zeg maar. Daarnaast liep het gewoon te veel richting haar slaaptijd en had ik de activiteiten wellicht beter kunnen splitsen. Maar ja, we doen dit eigenlijk bijna elke week.... nog nooit last van gehad.... Tja, het blijft een raadsel he? En suiker...... ze neemt behalve de melk helemaal geen suiker.... dus ik denk niet dat dat het zijn kan.. En er bij zitten ga ik dus vanaf heden ook niet meer doen en toch proberen meer te negeren, maar my god wat vind ik dat moeilijk....