Hallo allemaal ik heb een vraagje, mijn zoontje van 9,5 maand kan sinds een week of 3 staan en tuurlijk vind ik het helemaal geweldig en ben ik mega trots =D> . Maar ik vind het ook doodeng hij klimt namelijk ook tegen alles op maakt niet uit of het wel of niet kan. Maar wat ik het engste vind hij laat zich gewoon vallen , niet zo als veel baby's op de kont nee meneer laat zich alle kanten op vallen vooruit , zijkant,als een plank achteruit ik vind het doodeng hij is al een paar keer flink gestuiterd maar ik kan er ook niet de hele dag als n vangnet achteraan gaan. Iemand enig idee hoe lang dit ongeveer gaat duren want ik wordt er soms gek van. En dan in bed is het ook al zo'n feest hij gaat telkens staan en maakt er volgens mij gewoon een spelletje van , want als ik m neer kom leggen begint ie heel hard te lachen 8) slimmerik die hij is. Maar ook in bed laat hij zich heel hard vallen vorige week viel hij al heel hard met zn hoofdje tegen de spijlen wat n tand door de lip opleverde en gisteren met zn achterhoofd heel hard waardoor hij nou een blauwe bult heeft. Iemand misschien wat tips? Alvast bedankt
Hier ook zo eentje en ik vind het ook niet zo gaaf maar ik laat hem wel z'n gang gaan. Hij leert er snel van. Als hij valt en echt direct begint te huilen dan ga ik hem gelijk troosten maar als hij valt en hij kijkt me eerst aan en gaat dan huilen dan spreek ik hem van een afstandje toe..."nee, mannetje het valt wel mee... ga maar weer zitten". Als hij dan blijft huilen ga ik hem wel troosten maar in principe wil ik dat hij leert dat hij niet moet huilen omdat hij valt maar alleen als hij echt pijn heeft. Het is moelijk om er niet de hele tijd bij te blijven en als vangnet te willen optreden maar toch denk ik dat een kindje het snelste leert wat wel en niet kan als hij dat zelf kan ontdekken. Echte gevaarlijke situaties moeten natuurlijk vermeden worden want dat kunnen ze nog niet zelf inschatten maar een blauwe plek of een grote bult hoort er naar mijn idee wel echt bij
Zoals zwaantje72 het doet heb ik het ook gedaan, je kan idd niet steeds als een vangnet achter hem aan blijven lopen mijn zoontje liet zich meestal op zijn kont vallen, maar soms ook alle kanten op... en dat leverde idd wel eens rare valpartijen op met huilen als resultaat, maar even troosten en daar ging hij weer staan en in ene liet hij zich zakken door zijn knieeen, en dat doet hij nu nog dat kunnen ze van de 1 op de andere dag ik hoop jou zoontje ook binnenkort. en het bed is idd een probleem en ze maken er een spelletje van. ik wacht wel eens met het naar bedje brengen totdat hij erg moe is en dan leg ik hem er in, en dan gaat hij niet meer staan en valt direct in slaap misch een tip...
dank jullie wel, ja ik ga het maar gewoon eens proberen om m te laten gaan, doe ik nou ook wel maar krijg elke bijna een hardverzakking als ik m hoor vallen whaha maar ja het hoort er inderdaad gewoon bij
Hoe moeilijk het ook is.. Hier werkte het zelf ontdekken ook het beste.. De eerste paar keer stond ik ook steeds naast hem, als hij stond. Maar dan liet hij zich express vallen, zodat ik moest vangen. Uiteindelijk gewoon laten gaan (mits veilig, niet bij een scherp ding in de buurt). En hier was de les snel geleerd. Misschien 3 keer gestuiterd in 2 dagen, en toen wist hij dat langzaam naar beneden gaan een stuk beter was. Na het stuiteren wel getroost natuurlijk. Gewoon heel rustig. In ieder geval niet in paniek raken.
Bedenk maar dat.... 1) er nog veel meer mama's met hartverzakkingen zijn... 2) Een kind dat geen blauwe plekken en bulten heeft opgelopen tijdens de kinderjaren waarschijnlijk op z'n 40e nog bij mama wil wonen 3) als je er nu aan went, het straks makkelijker wordt als hij gaat lopen, alleen fietsen, naar school gaat, een brommer gaat rijden, z'n rijbewijs wil halen, alleen op vakantie wil etc etc...
Heer herkenbaar. Ik laat mijn zoontje lekker gaan al schrik ik elke keer er wel van, maar ik laat het niet merken. Ik zorg wel voor dat hij niet tegen gevaarlijke voorwerpen op klimt. Maar verder tjah, vallen zullen ze toch doen. Mijn zoontje valt ook erg vaak, maar gelukkig gewoon op zijn kont of hij vang zichzelf met zijn handjes op. Vaak kijkt hij mij dan aan en als ik kijk dan gaat hij huilen als ik het toevallig niet zie of even doe alsof ik het niet zie (dan zie ik wel dat hij niet vervelend is gevallen) dan gaat hij door met spelen.
Eva viel toen ze net ging staan (7-8 maanden) ook best vaak en viel dan gewoon recht achterover op haar achterhoofd. Ik probeerde het wel te voorkomen, maar soms liep ze gewoon vrolijk de tafel rond en verloor in 1 keer haar evenwicht en daar lag ze dan, zo snel was ik nu ook weer niet . Ik troostte haar dan wel altijd, want het deed dan ook echt wel pijn. Een maandje later viel ze veel minder vaak, maar als ze viel, vaak nog steeds achterover (maar gelukkig niet altijd meer op haar achterhoofd, en soms ook wel op haar billen, en vaak ook gewoon voorover, zichzelf opvangend met haar handjes). Ook toen ze de eerste stukjes los ging lopen (13 maanden) viel ze soms nog achterover als ze haar evenwicht verloor. Een maandje later leerde ze eindelijk om goed op haar billen te vallen. En sinds een paar weken huilt ze niet meer als ze valt. Voor die tijd heb ik haar altijd nog getroost als ze begon te huilen.
Ik krijg ook elke keer een hartverzakking als mijn zoon valt en vooral als hij een tand door de lip heeft of net zoals bij snoopy1979 op zijn achterhoofd valt. Maar het is echt even troosten en huppa daar gaat hij weer vrolijk verder met klimmen en klauteren en lopen ze zijn het zomaar vergeten... en zoals zwaantje72 zegt als je ze niet laat gaan dan wonen ze op hun 40e nog bij je in haha (leuke opmerking zwaantje ).