Zomaar een vraag aangezien ik het gevoel heb dat mijn vriend niet zo heel erg betrokken is bij de zwangerschap. Al de gehele zwangerschap bekruipt me het gevoel dat we niet optimaal genieten en dat is echt niet leuk Dat heb ik hem al eens gezegd, maar dan kijkt hij me sipjes aan en begint er dan over dat het hem spijt en dat hij het zo druk heeft....Soms deed hij wel lieve dingetjes. Toen we wisten dat het een meisje werd schreef hij een heel lief kaartje naar ons 2-en Maar ik vind het soms zo 'gewoontjes' terwijl ik ook vind dat een zwangerschap dat helemaal niet is! Mijn vriend werkt 40 uur in de week, we zijn 2 weken terug verhuisd, ik werk onregelmatig en heb hiernaast ook nog een band waar ik veel mee doe. Vanaf zondag heb ik 2 weken vakantie en mijn vriend ook 1 week en daar kijk ik zoooooo naar uit! Ik ben het werken meer dan zat, ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen 3 maanden. Van de dood van mijn oma tot het voor het eerst kopen van een huis en veel zaken op muzikaal gebied bereiken met de band die ik nooit voor mogelijk hield. Ben er een beetje doorheen en het feit dat ik mijn vriend heel erg mis maakt het allemaal niet gemakkelijker. Ik hoef dat zinnetje maar te lezen, ik mis mijn vriend en de tranen springen in mijn ogen (hormonen?) Ik zie hem ook nooit meer een boekje lezen over baby's ofzo en heel vaak geef ik aan joh dit is een leuk boek wat ik nu uit heb, moet je eens lezen! Alsof ik me helemaal voorbereid op alles wat komen gaat en van hem kan ik totaal niet peilen waar hij mee bezig is behalve werken en iedereen het naar de zin maken (dat doet hij heel erg, wil altijd naar elke verjaardag/feestje/ bij ouders eten). Herkenbaar voor iemand?
hi, mannen beleven een zwangerschap gewoon anders dan vrouwen... (over het algemeen dan) Had het bij mijn eerste zwangerschap ook... als de kleine weer eens aan t trappelen was en ik wilde het mijn vriend weer laten voelen.. zei hij: nu weet ik het wel... Boeken etc over zwangerschap heeft hij nooit gelezen.... Ik was daar vaak dippie over.... en op gegeven moment zei hij... ik krijg er pas echt een band mee als de kleine geboren is.... en dat klopt... Zijn zoon is nu alles voor hem... Voor vrouwen is zwanger zijn al onwerkelijk, maar wij voelen van het begin af aan nog van alles..... wij voelen ons zwanger... Mannen voelen dit niet, en misschien wordt het voor hun pas werkelijkheid als ze de navelstreng doorknippen....... Heb deze zwangerschap niet van die hoge verwachtingen.... en ook al vind ik het wel jammer... ik weet dat het goed komt na de bevalling..... xxmona
ik herken het wel hoor... mijn vriend doet er ook vrij weinig aan... ik had voor hem uitgeprint wat er elke week in mijn lichaam gebeurt...nou hij heeft er 1 keer geloof ik naar gekeken.. en dat is echt heel irritant... maar heb me er bij neer gelegd ik voel van alles maar voor hem is er nog niets zichtbaar... komt denk ik wel goed als de kleine er is... groetjes,
Mijn vriend deed er ook niks aan, ging bijna niet mee naar de vk of wat dan ook. En nu nog weinig verandering, zoveel doet hij niet met zijn zoontje
Net zoals Ramona al beschrijft krijgen de meeste papa's pas een echte band als de kleine geboren is denk ik. Hier was het zo dat mijn vriend het wel leuk vond om met dat hoor ding op mijn buik (kan ff niet op de naam komen....) het wel leuk vond om het hartje te horen. Verder heeft hij niet zo veel boeken gelezen als ik maar ja hij leest zowieso al nooit een boek hahahaha. Hij heeft wel Kluun gelezen, van help ik heb mijn vrouw.... Verder als ik iets interessants las dan las ik het hem gewoon even voor. Verder is hij 1x mee geweest naar de vk en 2x naar de pufles. Ja ik moet zeggen....voor mij was dit alles genoeg. Ik snap wel dat mannen het anders beleven dan wij vrouwen. Wij voelen van alles...laten we het niet eens over alle hormonen hebben....tja en de mannen...ja daar veranderd er nog niet zo veel voor zo lang die baby in onze buik zit. Ik denk dat het straks allemaal wel goed komt als jullie kleine hummel er is! Suc6 verder ermee Liefs
Ja tuurlijk ik weet dat hij echt wel gek zal zijn op zijn dochter maar ik houd gewoon niet van dat gevoel alles min of meer alleen te beleven. Heb een supermooi boek hier liggen en krijg het soms niet eens voor elkaar om eens ff met hem daarin te bladeren. Staan allemaal foto's in van de baby die zich ontwikkelt in de baarmoeder. Gister heb ik meubeltjes met hem 'geshopt' op marktplaats en dat vond ik heel leuk om ff te doen samen.....maar hoe hij dat dan vindt? Lijkt me toch wel iets meer tastbaar want je eigen kind komt straks in het kamertje te liggen met al die meubeltjes enzo...als ik nieuwe babykleertjes laat zien vind ie dat wel leuk maar ik geloof niet dat hij het echt geweldig vindt. Bij de echo's alleen is hij zwaar onder de indruk. Terwijl hij vaak zat op mijn buik voelt en mevrouw dan behoorlijk schopt...doet hem ook niet echt bijster veel meer.... Maar als die mannen het dan echt zo anders beleven wat valt dat dan tegen zeg.....want volgens mij begrijpt hij ook geen reet van mij wat betreft hormonen enzo. Hij snapt niet echt dat ik zijn moeder momenteel niet kan uitstaan....dat is natuurlijk niet leuk maar ik zeg hem ook dat ligt aan mij, ze irriteert me gewoon en ik denk dat ik dit wel kan verklaren met die hormonen (ben namelijk nogal snel op mijn teentjes getrapt of boos).
Tja, mannen he.... Wij hebben het levende wezentje bij ons, wij voelen en dragen het een hele tijd. Voor ons is het anders dan voor een man... die weet niet hoe het is om zwanger te zijn en kan zich er ook weinig bij voorstellen denk ik. Mijn man vind het allemaal wel prachtig. Wanneer de kleine lekker druk is vind hij het leuk om het ook te voelen, maar het hoeft niet zo lang te duren, dan heeft ie het wel weer gezien zeg maar! Hij gaat, als hij niet hoeft te werken, mee naar de verloskundige. Hij vind het prachtig om het hartje te horen kloppen en is altijd heel erg blij als alles goed gaat met de kleine... Ik denk dat wij alles ook heel anders beleven door onze hormonen, wij denken over veel meer dingen veel meer na dan mannen. Ik denk dat mannen iets tastbaars moeten hebben voordat ze zich er helemaal instorten... Dus als de kleine er straks is komt het vast wel goed!
geen problemen met me vriend die maakt voor elke afspraak die ik tot nu toe heb gehad(8) tijd 1 keer heeft hij niet mee gekunt toen belde hij me meoder op om te vragen of die met me mee kon nu moet ik de 15de weer na de Vk en de 18de pretecho en hij gaat gewoon weer mee. savonds ook dan zegt die slaap lekker en dan roept die vaak ook jij ook ukkie dus ik ben natuurlijk erg blij dat mijn ventje er erg betrokken bij is.
Ik herken het ook, man is niet zo betrokken, of tenminste zo voelt het.... Ik hoop dat als beebje er straks is, het beter gaat. Moet wel zeggen dat ik al ontzettende last heb van nesteldrang en dus vaak zeur over klusjes die nog gedaan moet worden....
ik dacht echt even dat mijn vriend de enige was die zo bot overkomt,ik moet af en toe om aandacht schreeuwen zullen de hormonnen wel zijn maar word er de laatste tijd gek van.nu heb ik het eens omgedraait en hem een paar dagen heel weinig aandacht gegeven,je moest hem gisteren horen(is er wat schat,weet je het heel zeker?als er iets is moet je het me wel zeggen he.)kijk zo moet het dacht ik bij mezelf.
Hier heel wisselend. Mannen kunnen gewoon niet zo veel als ons. leven er toch anders naartoe enzo. De eerste paar weken was hij heel trots,maar dan kom je in een periode dat hij niets kan, en dan heb je het er ook minder vaak over. Toen kon hij in de babykamer beginnen en was hij weer helemaal in to the baby. daarna een periode gehad dat het weer wat minder werd, tot hij de baby meer ging voelen. Vond dat zo leuk. Kreeg ook een angelsound van hem, en wou regelmatig het hartje horen. Toen we met de 20 weken echo hoorde dat het een jongetje werd moesten we gelijk naar prenatal om kleertjes te kopen. Hij is dus opzich heel erg met de baby bezig,maar hij zegt ook eerlijk dat hij de zwangerschap anders beleeft dan mij,en als hij het op zijn werk druk heeft hij nog wel eens vergeet dat hij papa wordt, en niet omdat hij dat onbelangrijk vind,maar wij worden gewoon iedere minuut van de dag geconfronteerd met de zwangerschap door je buik, beweging enz.. en dat hebben mannen niet.. Komt vast goed, na de bevalling wordt hij vast een super trotse papa !
Mijn vriend heeft het nu ook megadruk op het werk en daar komt die verhuizing ook nog eens bij. Gewoon weinig tijd voor elkaar door al die extra druk. Volgens mij is het voor mijn vriend ook wennen dat het een meisje wordt. Dat zei hij tenminste....hij komt zelf uit een jongensgezin en volgens mij wordt het best wel even stuntelen in het begin Maar dat shoppen enzo neuh dat boeit hem niet heel erg, hij is wel meegeweest om ideeen op te doen. Dat vond hij wel leuk. Maar nou zegt hij net dat hij nogal gestresst is door alles wat nog moet gebeuren en daar noemde hij ook de bevalling bij...hmmm wel interessant want ik ben daar helemaal niet gestresst over.
klinkt gek he, maar waarom laat je hem dit stukje niet lezen.... of praat met hem erover. en tja je schoonmoeder.. of het de hormonen zijn of niet ik heb er ook last van. ( gehad ) mijn vriend was erg betrokken bij mijn zwangerschap dus kan je helaas vrij weinig tips geven.
sorry als ik het zeg, maar dat vind ik niet echt een excuus ( al ervaart iedereen het anders) mijn vriend is vrachtwagenchauffeur en werkt meer dan 60 uur in de week, wij zijn ook pas net verhuisd. kun je hem er niet meer bij betrekken. of juist bij de dingen die hij wel leuk vind bij betrekken?
mijn man werkt ook veel maar altijd als hij thuis komt vraagt hij en hoe gaat het met onze baby dat vind ik altijd heel lief hij houdt heel veel rekening met mij, als ik iets doe of hij vind dat ik verkeerd lig zegt hij denk aan de baby echt heel lief vind ik het... hij denkt er volgens mij meer aan dan ik
Ik gebruik het niet als excuus. Ik geef aan dat al die dingen voor ons persoonlijk teveel zijn geweest. Emotioneel was ik de afgelopen maanden echt een rollercoaster met aan de ene kant dat nieuwe leventje in mijn buik en aan de andere kant de dood van mijn oma. En 2 maanden later hadden wij nog een begrafenis van mijn vriend zijn kant, alleen dit stond veel verder van mij af maar bracht wel weer de nodige tranen naar boven. Ik heb daarnaast nog een band en geloof het of niet dat is een 2e parttime baan en gelukkig heb ik as zaterdag mijn laatste optreden. Ik heb in 3 maanden tijd een oma verloren, een nieuw huis gekregen en binnen 2 weken verhuisd, een democd opgenomen met mijn band, radio interviews gehad en veel meer naamsbekendheid gekregen, veel opgetreden en ook grote optredens wat weer spanning mee brengt, veel wisselingen in personeel op het werk gehad en ook nog de stress van te weinig uren hebben gedraaid....ik zit een beetje aan mijn limiet zeg maar. Ik ga er ook zeker over praten maar ik was gewoon benieuwd naar hoe dat bij anderen gaat. Ik betrek hem bij veel zaken maar hij is er gewoon niet echt bij. Dan kan ik wel blijven pushen maar volgens mij heeft dat niet echt veel zin.
Ik dnek dat mannen het toch heel anders beleven. Niet dat ze het niet leuk vinden ofzo, maar zij zijn niet degenen die een baby in een buik hebben en jij wel. Daardoor maken ze niet alles eerstehands mee, dus dan is het al heel anders. Mijn vriend leest wel boeken e.d., maar verder regelt hij helemaal niks. Hij gaat wel mee naar de echo's maar niet naar de verloskundige (vind ik ook niet nodig). Soms vraag ik hem om zijn mening, bijvoorbeeld over borstvoeding, dan antwoord hij: dat moet jij weten het is jou lichaam, dus dat is wel een beetje vervelend. Maar ach, iedere man is anders, elke man ervaart het anders, en ik denk dat we dat gewoon moeten accepteren, ze doen hun best.
Misschien ligt het aan mij, maar ik vraag me af of jullie dan nooit vooraf is opgevallen hoe je man was. Mijn man vond het voor mijn zwangerschap al niet leuk om de stad in te gaan om te shoppen, en snapt niet waarom ik verschil tussen 2 zwarte broeken zie als alleen de stof anders is. Dus lijkt het me héél logisch dat hij nu ook geen zin heeft om voor baby-kleertjes te gaan shoppen. Als ik een beetje stoere truitjes koopt vind hij het allang best. En nee, hij leest geen boeken over de ontwikkeling. Het zal hem een zorg zijn wanneer de teentjes zich scheiden, hij is gewoon blij als het er na 9 maanden 10 zijn. Sorry dat ik het zeg, maar ik heb echt het gevoel dat sommige vrouwen verwachten dat hun man opeens verandert in hun beste vriendin ofzo. Tja, dat valt dan tegen, want het blijft dezelfde man als voorheen.