Het is een beetje een lang misschien voor sommigen een raar verhaal. ik denk ook wel eens dat het mijn eigen schuld is. Inmiddels ben ik ruim 3 jaar samen met mijn man en 1,5 jaar getrouwd toen wij samen kwamen was mijn vader al overleden we moesten ons huis uit woonde toen nog thuis en er waren wat financiele problemen huis moets verkocht worden, we mijn moeder broertje en ik verhuisden naar een huurhuis wat eigenlijk maar 2 slaapkamers had en een soort van hok daar paste net mijn bed in daar sliep ik. Het liep toen thuis allemaal niet zo lekker iedereen zijn emoties niet kunnen verwerken en het was nogal wat alle ellende op dat moment dat had te maken met financien wijd ik verder lievre niet over uit. Ik kende mijn man toen net en een paar maanden later kregen we een realtie ik ben toen eigenlijk ingetrokken bij hem thuis hij woonde nog bij zijn ouders toen. de sfeer thuis verbeterde heb nu super kontakt met mijn moeder en broertje. nou na een half jaar hadden we ons eigen huisje en hadden we trouwplannen. dit is allemaal gebeurd kindje gekregen nu zijn we verhuisd naar een andere woning laatst en ik heb het gevoel zit nu echt op mijn plek dit voelt echt als ons huis onze meubels veel leukere locatie gewoon super. Toen ik voor de 1e keer verhuisde was dat 4 km verder toen werd er al heel vreemd gedaan door mijn vrienden was zo ver en dan moest ik maar daarheen komen enz. nou ja dat deed ik in het begin later dacht ik waarom kunnen jullie niet naar mij toe komen maar goed, toen weer verhuisd en samen gaan wonen inmiddels was het groepje vrienden teruggedrongen naar het minimale aantal van 2 met wie ik nog geregeld kontakt had Van de 1 op het andere moment hoorde ik van mijn beste vriendin niets meer, helemaal niets hoorde via via dat ze weer zwanger was en terug was bij haar ex met wie ze al een kindje had en toen ze bevallen was was ik zelf inmiddels ook zwanger ben nog op kraamvisite geweest heb op de man af gevraagd wat er aan de hand was enz. maar geen idee had ze en heb nooit meer iets gehoord ze is inmiddels verhuisd uit elkaar weet niet waarheen. die andere vriendin heeft me nu laatst laten zitten ging liegen over afspraken enz. smoesjes verzinnen over verjaardagen heb haar ermee geconfronteerd en ze wist niet waarom enz. sindsdien geen kontakt meer baal er heel erg van maar ben er ook wel klaar mee. mensen waar ik altijd kwam van klein kind af aan voor de paarden 15 jaar lang gelopen door mijn rug kan het niet meer hoor er nietsmeer van en nu na de verjaardag van mijn zoontje had een uitnodiging gestuurd heb hem zien hangen daar er stond op wil je laten weten als je niet komt hoorde niets ik dacht leuk zeg komen ze ook dat is fijn maar ze kwamen niet nee kreeg 6 dagen te laat een kaartej gefeleiciteerd we zijn het niet vergeten hoor alleen te laat. ik heb nu besloten dat ik mezelf niet meer zo wil laten kwetsen. Het vergt enorm veel energie van me ook echt negatieve energie ik heb altijd gezegd vriendschap moet van 2 kanten komen heb nu het gevoel dat ik moet smeken om kontakt. dat wil ik niet meer. Dus ja eigenlijk heb ik het een beetje afgekapt allemaal. misschien stom, ik weet het niet. soms denk ik van wel, maar realiseer me ook dat het wel wederzijds moet zijn. Vanmorgen een verjaardag gehad was van een kindje van vrienden van ons, maar dit zijn mensen die ik zonder mijn man niet had leren kenenn, en zo voelt het voor mij ook kan het enorm goed met ze vinden maar besef ook als ik hem niet had kende ik hun ook niet. dat doet best pijn zo hebben we meerdere vrienden maar heb dat gevoel heel sterk terwijl ik ook met die meiden dingen onderneem bere gezellig maar het voelt dan toch als van zonder hem had ik hun niet. nu is mijn man voetballen ik heb tot 4 jaar geleden ook een teamsport gedaan super was ik helemaal van ik was alleen al 3 jaar op rij steeds geblesseerd en met mijn rug en bekken kan ik het helaas echt niet meer is veel te zwaar, soms ga ik kijken super leuk die meiden weer even zien, maar ook confronterend je mist heel veel en terugkeren zit er voor mij niet meer in Dit maakt me dat ik me toch best wel eenzaam en alle voel.
Ten eerste: een hele dikke knuffel! (volgens mij ben je daar wel aan toe!) Ten tweede: als ik het zo lees ligt dat echt niet aan jou Ten derde: niet 'negatief' denken van 'als ik hem niet had gehad dan ...', je hebt je man en daardoor ook nieuwe vrienden en vriendinnen, is toch geweldig?! Van genieten!! Ten vierde: als je kleine man straks naar school gaat ontmoet je vast ook weer andere moeders en bouw je vanzelf weer meer contacten op! En is ipv sporten een hobby of vrijwilligerswerk misschien iets om meer contacten van 'jezelf' op te doen?
Hee meid, Ik herken je verhaal vanuit mijzelf. Heb ongeveer hetzelfde meegemaakt.. Maar het is niet jou schuld dat het zo is gelopen en dat je vrienden je hebben laten stikken. Ik had hele goede vrienden, die door verhuizing mij links hebben laten liggen. Dan word het teveel moeite voor hun en dan vinden ze het niet meer leuk. Zo zitten veel mensen nou eenmaal in elkaar. Nu is het even doorbijten, maar zoals Felice al zegt. Als je zoontje straks op school zit, kun je misschien een klein baantje nemen of een hobby zoeken. Misschien paardrijden? Ik ben in November ook voor de laatste keer verhuisd, nu naar mijn vriend omdat we binnenkort een zoontje verwachten. Doordat ik zwanger ben, niet gelijk aan het werk gekund. En ik mis die sociale contacten ook heel erg! Ik voel me op het moment ook alleen. Als mijn vriend aan het werk is, zit ik alleen thuis. Te wachten op de bevalling.. Maar bekijk het zo, het is nu even rot.. nog even doorbijten en dan kan je weer proberen om sociale contacten te leggen. Mocht je een keer willen praten, je bent altijd welkom! Wij hebben bijna hetzelfde meegemaakt, maar vind het moeilijk om het hier openbaar te plaatsen. Liefs en dikke knuffel, Sill
ik dnek zeker niet dat het jouw schuld is dat vriendschap verwaterd oid en ik vind ook dat het van 2 kanten moet komen... maar ik denk wel dat je in een negatieve spiraal zit. een beetje doem denken zeg maar! je zegt als ik mijn man niet had leren kennen had ik bepaalde vrienden ook niet ontmoet, dus daarom voelt het niet als jouw vrienden.... MAAR als je je man niet had ontmoet had je meer tijd gehad om andere mensen te leren kennen!!! dus het is niet dat je deze vrienden hebt omdat het de vrienden van je man zijn... nee deze vrienden heb je omdat ze je leuk vinden en omdat het leven zo gelopen is dat je je man hebt ontmoet! je moet niet denken dat je zelf geen vrienden kan maken! nee je hebt daar geen tijd meer voor en hebt het gezellig met gezamelijke vrienden! probeer er gewoon van te genieten als je met deze mensen samen bent! ook al waren het in eerste instntie vrienden van je man, ze zouden echt niet gezellig tegen je doen als ze je niet aardig vinden toch? geloof in jezelf! en probeer geen energie te steken in wat je niet hebt, maar juist in wat je wel hebt! liefs, en een knuffel!
Cherryl ,zoals jij het zegt weet je heel stom heb ik er nooit over nagedacht, weet je ik zei gisterenavond nog tegen mijn schoonvader ik ben een enorme denker, dit ben ik altijd geweest heb ook veel impulsieve akties gehad (helaas) Misschien heeft mijn verleden hier ook voor gezorgd. Ik ben ook heel blij met de mensen die ik nu om me heen heb ook hierin ben ik wat meer selectief in geworden, er zijn mensen die dag en nacht voor je klaarstaan hiertoe behoren wij ook al zeg ik het over mezelf maar er zijn ook mensen die verwachten dat wij dat wel doen en hun vervolgens niet dat kan bij mij 2 misschien 3 keer dan is het ook wel ene beetje klaar en maak ik ze daarop attent dat ze dat niet hoeven te verwachten als het niet wederzijds is misschien heel hard maar ik wil altijd graag duidelijkheid voor mezelf . Het is meer het gevoel niets meer voor jezelf te hebben, alsof je in een groot gat valt zeg maar. Het sporten gata helaas niet meer en paardrijden heb ik 18 jaar gedaan maar mijn lichaam kan het niet meer aan het risico is te groot als er wat gebeurd dat ik blijvend invalide wordt. dus helaas ook dat is iets daar heb ik altijd van genoten en je kan en "mag" het niet meer. dit geldt ook voor teamsporten geen kontaktsporten is te groot risico. wel ga ik nara de sportschool en ik ben een makkelijke kletser dus dat gaat wel maar dat is allemaal enorm oppervlakkig ik mis dat iets meer diepgaande . liefs
ik herken je verhaal ook wel een beetje hoor! ik ben de enige van mijn vriendinnen (weinig) met een kindje en sinds hij er is heb ik steeds minder contact, wat ik wel jammer vind. ik ben ook verhuisd ben bij mijn vriend gaan wonen op 35 km afstand van waar ik vandaan kom, ken hier ook niemand behalve de buren en schoonmoeder, dus het is ook best eenzaam. snap hoe je je voelt hoor! ik hoop dat als sam naar een peuterspeelzaal gaat dat ik dan wat meer contact zal hebben.
Ik begrijp je heel goed. Ook ik herken het erg goed. Toevallig zat ik er gister nog aan te denekn. Sinds vorig jaar had ik een dacht ik goede vriendin maar sinds ik niet meer op school zit hoor ik niks meer van haar terwijl ik wel soms een sms stuur of iets maar dan krijg ik niks terug. Had ik haar gestuurd om eens wat af te spreken krijg ik terug dat ze dat wel wil maar als ze het wat minder dru heeft. een dag later zie ik op hyves dat ze met iemand afspreekt voor volgende week. Toen was ik echt we teleurgesteld, vraag me ook af of ik niet alleen ged was om mee naar school te rijden zodat het haar geen treinkaartje kost.
Het ligt niet aan jou.. Je zegt het zelf ook al, vriendschap moet van 2 kanten komen. Ook vind ik dat Cherryl gelijk heeft, zonder je man had je ze nooit leren kennen, maar dan had je je man niet gekent e.d. Zelf heb ik ook zulke vriendinnen gehad, ik woonde in het midden van het land, en ben toen vanwege mijn vriend verhuisd naar het zuiden van het land, tot op de dag van vandaag beloven ze nog steeds langs te komen. Ik weet dat 1 van die meiden ondertussen samen is gaan wonen, maar heb daar nooit wat van gehoord. Ik heb ook achter al die vriendschappen een punt gezet. Die vrienden die ik via mn vriend heb leren kennen, zijn nu ook mijn beste vrienden en ik moet zeggen, hier komt het WEL van 2 kanten en hoef ik niet overal achteraan te bellen/smsen/mailen omdat hun zelf ook met afspraken komen! Dus ik zou zeggen; Hou je goede contacten en schrap de slechte!
Hey meid, Idd, niet negatief denken en het ligt niet aan jou. Vriendschap hoort van 2 kanten te komen. Ook heb ik dit meegemaakt. Niet door verhuizingen, maar door operaties. Op dat moment leer je je vrienden kennen. Je beseft dan wie je echt vrienden zijn. En nog steeds. Nu ik zwanger ben, hoor ik van vele niks meer. Omdat zij nog kinderloos zijn en nog niet er mee bezig zijn. Ook organiseerde ik vele activiteiten: En nu liet ik het aan een ander over, want was er een beetje klaar mee dat ik het elke keer moest doen en dan gebeurt er niks. Soms was er ook heibel in het groepje, werd heel wat afgeroddelt en daar hield ik niet van. Dus uiteindelijk heb ik me een beetje afgezonder, en werd er flink over me geroddelt en kreeg flinke opmerkingen en beschuldigen naar me hoofd toe geslingerd. Dus toen heb ik gezegd. Tabe dames. zo doe ik het niet. Of dat aan mij lag, geen idee. maar soms kom je ook op voor je eigen belangen. Maar meid het ligt zeker niet aan jou. Er kome zeker weer nieuwe vriendinnen op je pad, alleen het lijkt lang te duren. Dat heb ik nu ook. Heb nu nog met 1 vriendin goed contact, waar ik veel mee afspreek, dit komt van 2 kanten. Verder heb ik via hyves zo af en toe wat contact met oude klasgenoten die ook een baby hebben, of zwanger zijn. Maar daar blijft het bij. Liefs
Het ligt niet aan jou hoor! net wat je zelf al zegt, vriendschap komt van 2 kanten. En je kan nog zoveel mensen om je heen hebben, echte vrienden kan je bijna altijd maar op 1 hand tellen hoor En dat je nu vrienden hebt via je man.. who cares? Ik had na een hele vervelende relatie niemand meer. Op mijn werk leerde ik een collegaatje kennen die me mee op stap vroeg. Via haar ben ik in een groep vrienden terecht gekomen waar mijn huidige vriend ook bij zat. Het waren al zijn vrienden maar nu ook de mijne. We hebben dus eigenlijk een gezamelijke vriendengroep. De meiden zijn nu gewoon echt mijn vriendinnen. Ik zou dus zeggen, geniet er gewoon lekker van. Ik snap dat het even vervelend is, je moet elkaar toch leren kennen e.d maar dat komt wel En steek je energie en tijd in mensen die jij de moeite vindt en die ook jou de moeite vinden.
Het is inderdaad net wat jullie zeggen, ik moet genieten van wat ik nu heb, ook al is dat soms wat moeilijker. laten we dat maar eens gaan doen, En inderdaad van mijn oude vrienden ben ik de enige die getrouwd is en een kindje heeft en erlijk gezegd moet er ook niet aan denken om nog steeds alleen maar te stappen en dat soort dingen mijn interesses zijn toch wel veranderd. Ik ben wat dat aangaat heel erg blij met het leventje wat ik nu heb, het kan natuurlijk altijd beter.
Heel vervelend, maar als het niet meer werkt, dan houdt het op. Ik zou inderdaad geen energie meer steken in die mensen, maar nieuwe vriendschappen opbouwen. En hoe je aan die vriendschappen komt, who cares? Alsof je man zich daar druk om zal maken, toch alleen fijn dat je ook goed met zijn vrienden op kunt schieten? En wie weet wie er nog meer op je pad komen, leuke buren, andere moeders die je bij de psz, verenigingen leert kennen, collega's, noem maar op. Sterkte en hoe jammer het ook is dat die vriendschappen op de een of andere manier stuk zijn gelopen, probeer positief aan de toekomst te denken!