Wij zitten nog niet heel erg lang in het medische circuit (ruim een half jaar), maar bij ons kwam al snel de vraag op: hoe lang gaan we dit doen? In het begin dacht ik 'doe ik er effe bij, of je nu de pil slikt of clomid, da's toch niet meer moeite?' Toch vond ik het wel steeds moeilijker worden. Je hoopt elke maand dat het toch echt zal werken, weer naar het zh voor fm, weer teleurstelling. Volgende maand, etc. Het voelde ook niet goed, ik kan het niet goed uitleggen, maar ik werd er doodongelukkig van. Het voelde zo onnatuurlijk. Na 1 maand hormoonspuiten wisten we het zeker: ik voelde met een eierdoos met zoveel eitjes en dacht dat die hormoonboosts echt niet goed kunnen zijn voor mijn lijf! Langzamerhand kwamen we tot de conclusie dat we alleen een kindje wilden als het op de natuurlijke manier kon lukken en anders niet. We gaan nu alleen nog een LEO en laparoscopie doen en dan maar hopen dat het daarna gaat lukken! Wij zijn 37 en 42 jaar en hadden pas laat een kinderwens. We hadden (en hebben) gewoon een leuk leventje en misten niets. Totdat je wat betreft de leeftijd toch een keer de knoop moet doorhakken. We waren er op een gegevn moment toch aan toe om iets moois van ons samen aan ons leven toe te voegen. Uiteraard wisten we dat onze late keus ook consequenties kon hebben. En je ziet .... . Wat dat betreft hebben we er ook rekening mee gehouden. Toch hopen we nog een wondertje te mogen begroeten ... maar wel op de natuurlijke manier. Zijn er meer mensen die voor zichzelf duidelijke grenzen aan behandelingen hebben gesteld? Ik lees daar nl bijna nooit iets over.
Wij stoppen pas als het een keer raak is. Op het moment dat het slecht zou worden voor mijn gezondheid, is dat ook een rede om te stoppen. Nu is er geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Vind het knap dat jullie al duidelijke afspraken hebben gemaakt met elkaar. Heel veel succes. Groetjes Elvira
Hey okido, Ik persoonlijk stel grens KID. Het moet van ons beiden zijn. Wat behandelingen betreft geen: IUI, IVF, ICSI, assisted hatching. Doorgaan tot het lukt, ik heb liever dat ik alles heb geprobeerd en het is niet gelukt dan dat ik altijd met het gevoel zal bljven zitten van: what if? Maar zoals Elvira al zegt: ik vind het knap dat je voor jezelf de grens kan stellen en daar met z'n twee-en afspraken over kan maken. Mijn man die heeft er ook niet alles voor over, maar wel IVF wat we nu doen.
Het is inderdaad voor iedereen anders. Het is ook wel zo dat je het medische circuit 'vanzelf' inrolt, voordat je het weet zit je er midden in. Telkens hoop je dat het deze ene keer nou net wel raak is. Het scheelt dat ik dus al wel een keer zwanger ben geweest (mk), dus we weten dat ik wel zwanger kan worden. En nu ben ik na 4x clomid en 1x hormoonspuiten aan het wachten op de kijkoperatie (leo en laparoscopie, eind juni). Wordt ik vorige week toch gewoon ongesteld! Ik heb dus nog zeker hoop op een spontane zwangerschap. Ik ben inderdaad wel heel blij dat mijn vriend en ik altijd op een lijn hebben gezeten wat betreft onze kinderwens en hoe ver we daar in willen gaan. Dat is echt wel heel belangrijk, welke keuzes je ook maakt!
@ okidoki, belangrijk is het om je eigen grenzen te stellen. En het is geen schande als je die ooit bijstelt! succes ermee! Onze grens was (en gelukkig niet bereikt, dus nooit voor de keuze gestaan) ivf/ icsi waarbij er de kans zou bestaan dat er embryo''s zouden worden weggegooid, dat is voor ons niet acceptabel, maar we weten er ook niet alles van, omdat we dus niet zover hebben hoeven gaan! Succes ermee meid! Liefss, Taliaa
ik heb zelf altijd geroepen dat wij geen ivf of dergelijke behandelingen wouden doen. Toen ik na de bbz niet zwanger raakte en de onderzoeken uitwezen dat ik niet meer natuurlijk zwanger kon raken was bij ons het besluit op ivf snel genomen. Nu ben ik daar heel blij om want het was gelijk raak.
ik vind het ook heel erg goed dat jullie op een lijn zitten, ik ben zelf sinds jan 2007 bezig, ben bereid er heel ver voor te gaan. door slechte uitslagen dachten we eerst ook dat het ivf of isci zou worden, 3 maanden lang heeft dat door m,n hoofd gespookt.... wat ik wel merkte als ik in mijn angst en paniek bekeek welke medische mogelijkheden er waren, mij dat onmiddelijk kalmeerde... voor mij is maar 1 grens en dat is adoptie, ik ben gewoon bang dat ik van een kind dat niet van mij is niet genoeg kan houden... maaar ik weet niet of dat zo is. kid, eiceldonatie... als het moet zou ik het doen, maar dat geld ook andersom, als het mij lukt mijn gezin te stichten dan sta ik open voor eiceldonatie voor een ander zoals aan mijn vriendin, die ernstige verklevingen heeft. het is goed dat jullie grenzen hebben gesteld maar wat ik wel zie, is dat je een grens makkelijk verlegd,de medische malle molen is net als een trein die langs komt denderen, je kan ieder moment uitstappen.... maar dan kom je niet waar je wilt zijn... veel succes veel liefs Jose
Dank je wel voor jullie reacties. Ik heb lang nagedacht over 'wat als het niet op natuurlijke manier lukt'. Dat is niet pessimistisch, maar misschien wel reeel. We blijven intussen op hetzelfde uitkomen: de kijkoperatie/leo is voor ons de laatste medische ingreep. Hoe ik ook over denk, ik wil geen ziekenhuisbezoeken meer, op commando sex hebben, aan het eind van de maand weer teleurstelling krijgen, de fysieke en sychische lasten dragen. Wij zijn er wel klaar mee. We zijn denk ik niet zo geschikt voor deze weg. Wat lastig is, is dat uiteraard niemand je een garantie kan geven dat je uiteindelijk een kindje in je armen houdt. Donatiemogelijkheden en adoptie zijn voor ons sowieso geen optie. Ho emeer ik me verdiept heb in vruchtbaarheidsbehandelingen an alles wat dat met zich mee brengt, hoe meer ik enorme bewondering heb voor stellen die soms jarenlang doorzetten voor hun wens. Pas als je er zelf mee te maken krijgt realiseer je je hoe verschrikkelijk moeilijk die trajecten zijn. Het gemak waarmee mensen zeggen 'Joh, als het niet lukt dan kun je toch nog altijd IVF doen' blijkt in de praktijk echt niet zo gemakkelijk!
De mensen die dit zeggen, zijn waarschijnlijk binnen 2 maanden zwanger geraakt, een perfecte zwangerschap gehad en een prachtig mooi kindje als eindresultaat. Die hebben er geen enkele moeite voor hoeven doen, alles gaat dan van een leien dakje. Die mensen hebben wat mij betreft helemaal geen recht van spreken....IVF "doe" je niet even zomaar tussendoor. Mooi trouwens dat jij en je man zo op 1 lijn liggen....heel belangrijk om met elkaar te blijven praten. Zolang jullie er beiden achter staan, is het goed!