ik ben er weer ja.. ik ben heel dankbaar voor alle lieve reacties op mijn vorige topic dat ik er doorheen zat enzo.. nu is het allemaal nog verder gegaan. Mijn vriend is weg. En hoewel ik daar niet eerder echt over gesproken heb. Ik ben er van overtuigt dat hij een postnatale/postpartum depressie heeft !! (ja dat kan ook bij mannen...) ik vind dit behoorlijk eng omdat hij nog steeds weigert hulp te zoeken...en alleen nog meer ziet/denkt dat hij niet meer van mij houdt ? en 2 weken geleden was het tussen ons als relatie nog helemaal in orde !!...en nu is hij al een week niet eens in onze woonplaats te vinden.... hij liet zijn beste vrienden stikken...zijn fulltime collega... en ons natuurlijk !!! hij komt nu donderdag avond om te praten met zijn pa erbij -die dan neutraal zou zijn ofzo- en dan ziet hij wel verder .... ik ben zo bang.... ik kan dit natuurlijk ook moeilijk zo zeggen...want hij ziet het anders.. maar ik vermoedde het...en toen dacht ik neh lijkt me sterk .... misschien een andere emo stoornis ofzo :S ..... maar dit is van vrouwen...maar toen zei iemand mij dat het wel kon bij mannen.. en dat als de vrouw heth eeft (of heeft gehad) of soort van dat het dan nog vaker voorkomt bij mannen...en ben ik het gaan opzoeken... en DAMN alles klopt ... nouja oke bijna alles... en dat houden van wat ie ineens niet meer schijnt te voelen, was van de 1 op de andere dag.... en nee dat zeg ik niet zonder reden .... ik zal zo eens een stukje plaatsen over die postpartum depressie en dikmaken wat hij heeft.... maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.... echt niet ... ik ben het even helemaal kwijt....
Wil je even heel veel sterkte wensen! Ik hoop dat je genoeg steun en hulp krijgt van mensen om je heen. Liefs
Ja het is natuurlijk in vrouw vorm ..maar het gaat om mn vriend Psychische factoren - Je eigen beeld Vrouwen die zichzelf hoge eisen stellen, alles perfect willen doen en niet toegeven dat iets tegenvalt, hebben een verhoogd risico op een PPD. Ook een hoge verwachting van het moederschap, denken dat je moedergevoelens vanzelf komen en je zullen vertellen hoe je alles moet aanpakken kunnen een PPD in de hand werken. De kloof tussen de werkelijkheid en 'de roze wolk' die de vrouw zich had voorgesteld kan dan zo groot zijn dat de vrouw gaat twijfelen aan haar eigen kunnen. Vooral als je niet kunt toegeven dat het minder goed gaat dan je van tevoren had voorgesteld kan je in de problemen helpen. Vrouwen die hun gevoelens moeilijk uiten en slecht nee kunnen zeggen hebben ook een verhoogd risico op een PPD. - Onverwerkt verdriet Tijdens een zwangerschap en na de bevalling ben je labieler dan normaal. Dingen waar je voorheen je schouders over ophaalde, kunnen je nu behoorlijk dwars zitten. Dit is heel normaal, bijna iedere zwangere of net bevallen vrouw heeft hier last van, dit kan ook nog wel enkele maanden duren. Maar doordat je minder stevig in je schoenen staat, kan oude pijn ook weer volop terug komen. Vooral als je dingen niet goed verwerkt hebt, kunnen die een aanleiding zijn tot een PPD. Kun je buiten de zwangerschap de negatieve gevoelens wegdrukken, nu je minder stabiel bent, lukt je dan niet meer. Onvoldoende verwerkte pijn kan dus ook een oorzaak zijn voor een PPD, hoewel er bij veel vrouwen die een PPD krijgen absoluut geen sprake van is. (maar dat weet k dus niet precies..weet dat hij dit heeft maar niet of het ermee te maken heeft-hij is mishandeld door zijn vader vroeger-) - Tegenvallende, moeilijke zwangerschap en/of bevalling Je had je er zoveel van voorgesteld, maar alles liep anders Je bent teleurgesteld, verdrietig of boos, maar je weet niet wat je met die gevoelens moet doen. De mensen in je omgeving vinden misschien dat je niet moet zeuren, want met de baby is nu toch alles goed? Een 'zware' bevalling hoeft geen aanleiding te zijn tot het krijgen van een PPD, wanneer er voldoende liefdevolle zorg en aandacht is besteed aan de vrouw - Hoge verwachting van het moederschap Sommige vrouwen zien het moederschap als het zaligmakende geluk. Zij realiseren zich onvoldoende dat het moederschap ook veel vragen, onzekerheden en onregelmatigheid met zich meebrengt. Het eerst zo lieve baby'tje blijkt opeens niet anders te doen dan huilen Je droom wordt wreed verstoord, wat je ook doet je baby blijft huilen. Voor iedere moeder (en vader) is dit een crime. Je hebt op een gegeven moment geen idee meer wat je moet doen en dat leuke kindje wat je in gedachten had, blijkt een klein monstertje waar je steeds meer moeite mee hebt om van te houden of van te genieten. Je had het idee dat je het wel even allemaal zou doen, twijfelde er niet aan dat je een goede moeder zou zijn, maar in werkelijkheid spoken er constant vragen door je hoofd: Doe ik het wel goed, heeft hij wel genoeg voeding gehad, geef ik wel genoeg of juist te veel aandacht? Allemaal vragen die bijna iedere moeder zich wel eens stelt, maar voor de vrouw die is ingesteld op perfectie en zekerheid kan het soms heel moeilijk zijn om deze onzekerheden te accepteren en er mee om te gaan. Zij kan gaan twijfelen aan alles wat ze doet. Psychosociale factoren - Het beeld van de ideale vrouw Van vrouwen -zo voelt hij zich - wordt verwacht dat ze zorgzaam zijn, zich inzetten voor anderen en zichzelf in meer of mindere mate wegcijferen. Vrouwen willen (meer dan mannen) aardig gevonden worden. Een vrouw die zegt waar het op staat, vindt men al snel een kenau. Hierdoor hebben veel vrouwen de neiging om aan het ideaalbeeld te voldoen. Als je niet continu zorgt voor je man, kind en huishouden dan ben je geen goede moeder en vrouw. Dus vergeten vrouwen die voor dit beeld gevoelig zijn om goed voor zichzelf te zorgen, ze cijferen hun eigen behoeften weg en staan continu klaar voor hun partner en baby. Niet snel zullen ze zeggen: "NU EVEN NIET! Neem dat kind maar even mee. Ik ga lekker in bad liggen of een middag iets leuks doen met mijn vriendin!" Deze vrouwen hebben die behoefte wel, maar denken dat ze geen goede vrouw/moeder zijn als ze zo nu en dan even niets willen of juist iets willen alleen voor zichzelf. Even niet zorgen of niets hoeven, komt niet in hun hoofd op. De ander is immers afhankelijk van jouw zorg. Toch levert dit onderdrukken van hun eigen behoeftes wel frustraties op. Frustraties die zich uiten in boosheid, een boosheid die meestal op zichzelf wordt gericht: 'Waarom ben ik geen goede moeder/vrouw?' of: 'Waarom kan iedereen dit wel en lukt het mij niet?' Hierdoor gaan ze vaak nog meer proberen om aan dit ideaal beeld te voldoen en stoppen hun eigen gevoelens en behoeften nog verder weg. Uiteindelijk kan dit leiden tot een PPD. -dit hebben we allebij maar hij schuift het af op mij...fijn toch- - Ingrijpende veranderingen in je leven Iedere ingrijpende verandering in het leven (zowel positief als negatief) kan een depressie veroorzaken. Het krijgen van een kind is zo ongeveer het meest ingrijpende wat een mens kan meemaken. Je hele leven staat op zijn kop. Niets is meer hetzelfde, je relatie met je partner verandert, jij voelt je anders, je bent niet alleen meer vrouw en echtgenote, maar ook moeder geworden. Als een dergelijke ingrijpende verandering samenvalt met een andere ingrijpende gebeurtenis, bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare of een verhuizing, dan neemt de kans op een PPD toe. - Extreme stress Relatieproblemen, een partner die niet veel begrijpt van de veranderingen die een vrouw ondergaat tijdens de zwangerschap of na de bevalling, maar ook extreme stress op het werk zijn allemaal punten die het risico van een PPD verhogen. -dit speelde wel maar natuurlijk niet precies zoals het hier staat.maar is wel een onderdeel va nde stress- Erfelijke factoren Een belangrijke biologische factor is aanleg. Vrouwen bij wie depressies in de familie voorkomen, hebben een grotere kans op het krijgen van een PPD. -bij allebij- Hoe herken je een PPD? Heel veel vrouwen hebben kort na de bevalling last van negatieve gevoelens of sombere gedachten. Huilen om niets, boos worden om alles, het is heel normaal. Meestal verdwijnen dergelijke gevoelens langzaam maar zeker weer. Vooral het huilen om niets (de 'huildagen') zijn meestal binnen 10 dagen na de bevalling weer over. Natuurlijk blijf je nog wat langer labiel en voel je je anders dan normaal, maar deze gevoelens staan een normaal functioneren niet in de weg. Ook gevoelens van spanning, nervositeit, gebrek aan eetlust en slaapproblemen komen de eerste tijd vaak voor. Deze verschijnselen zijn meestal van zodanige aard en omvang dat ze een normaal, actief leven niet in de weg staan. Ook deze verschijnselen verdwijnen vanzelf, zodra je aan het nieuwe ritme gewend bent geraakt en vertrouwd bent met de zorg voor de baby. Bij een PPD verminderen dergelijke klachten niet, sterker nog, ze nemen alleen maar toe. Als ze onbehandeld blijven, nemen ze een dusdanige vorm aan dat ze in je dagelijkse activiteiten belemmeren. Als je hyperactief bent, doorlopend het gevoel hebt dat je 'nog even dit of dat' moet doen en helemaal niet meer tot rust kunt komen, of in een vrijwel totale apathische toestand terechtkomt, is het aan te raden contact met je huisarts op te nemen.!!!! Bij een PPD komen heel veel klachten voor. Gelukkig krijg je ze niet allemaal tegelijk. De meest in het oog springende klacht is het feit dat je een persoonverandering ondergaat.!!!!!! Als je eerst onvermoeibaar was, zul je nu mogelijk niet uit bed te branden zijn. De moeheid kan zo hevig zijn dat je niet eens meer op wilt staan om je te verzorgen. Vrolijke vrouwen drijven nu weg, richting depressie. Moeders die jaren onderzoeken en behandelingen hebben ondergaan om zwanger te raken, willen bijvoorbeeld hun kind niet eens zien. Een PPD komt als donderslag bij heldere hemel.!!!!!!!!!!!! Veel vrouwen piekeren zich suf waarom ze zich zo voelen. Vaak zijn ze perfect de zwangerschap doorgekomen en op het moment dat de baby er is, lijkt de hele wereld zwart te zijn geworden. Ze kunnen geen enkel argument bedenken waarom hen dit overkomt. En dat gaat ook op voor de omgeving.!!!!!!!!!
Er zijn zowel lichamelijke als geestelijke klachten. Hieronder staan de meest voorkomende klachten. stoornis in het dag-nachtritme vermoeidheid concentratiezwakte -weet ik niet geheugenzwakte verwarring eetproblemen frigiditeit- ken ik niet angsten fobien-weet ik niet. gedachten die niet stopgezet kunnen worden boosheid woede irritatie depressie wegebben van emoties niet meer van je kind of partner houden onrust vreemd eetgedrag ontzettend aankomen of afvallen hyperventileren paniekaanvallen maag- en darmklachten -niks voor hem-ook voor het eerst in 5,5 jaar tijd ziekgemeld hiervoor! misselijkheid haaruitval huiduitslag zweten trillen gevoel niet in het heden te leven, in een glazen bol -geen idee veranderd zicht (kleuren, alles dichtbij/ver weg) -geen idee uitputting -weet ik ook niet precies slaapstoornissen overactiviteit vreemde gedachten naar de baby toe (ik duw hem onder water, ik gooi hem uit het raam enz.) - het lijkt soms dat hij moeite heeft in te houden maar zegt nooit wat te doen...maar heb soms het idee gehad dat hij beetje bang was voor zichzelf.. De volgende kenmerken worden eveneens door PPD-vrouwen genoemd: malen en nog eens malen, contactarm!!!, sterk verlies van zelfvertrouwen/eigenwaarde!!!!!!, van muggen olifanten maken, groot verantwoordelijkheidsgevoel, overbezorgdheid, afhankelijk van anderen, als een bezetene zoeken naar hulp. ....dit allemaal behalve hulp zoeken....ja bij een vreemd gezin ... daar zit hij nu al n week... zn beste vrienden zeggen allemaal er niks van te snappen want hij was altijd ook hee lgelukkig met mij :s tot anderhalf week geleden dat hij t niet meer wist,en nu schijnt het weg te zijn :S :S
ik heb geen idee wat je zou kunnen doen, iemand die wat voor vorm van depressie dan ook heeft en dit zelf ontkend kun je, hoe graag je ook wilt niet helpen... hij zal het eerst zelf moeten inzien voordat hij geholpen kan worden.... ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!
maar ik raak hem kwijt dat kan toch niet zomaar hij is al sinds vorige woensdag avond niet meer tegen me aan het praten omdat ik ging kijken of het goed ging omdat de kleine al bijna een half uur extreem aan het krijzen was en vrijdag kreeg ik een sms dat ie niet thuis kwam... en hij zou zondag komen, toen kwam hij zondag en was nogal verwarrend en heel pijnlijl...en hij ging weer terug binnen een uur...toen zou hij maandag thuiskomen...toen dinsdag...en toen was ie er want ik eiste dat hij meeging naar t consultatiebureau...en daarna ging hij weer terug... nu komt hij donderdag avond praten met zijn pa er bij ...
Sorry, ik vind het eerlijk gezegd knap van je dat je zoveel medelijden met hem hebt! Ik zou woedend zijn! :x:x:x Hoe durft hij jullie zo te laten zitten, alleen maar omdat de kleine een half uurtje aan het huilen was? Dat zal wel vaker gebeuren! Lekker makkelijk om dan maar gewoon weg te gaan en jou met alles achter te laten. Het is toch zeker net zoveel zijn kind als jouw kind? Weet je zeker dat je jouw vermoedens over een evt. depressie niet gebruikt als excuus naar hem toe? In ieder geval heel veel sterkte!
ja ik ben ook woedend...maar nu na een week begin ik hem gewoon super erg te missen... kheb ook nog amper gehuild omdat ik meer boos was... en ja dat weet ik zeker want ik vermoedde het al eerder...
Heel veel sterkte meis, een depressie is niet niks! voor degenen die er staan ook niet dat wordt wel eens onderschat. Tuurlijk mis je hem, hij hoort bij je! is er wel een HA ingeschakeld voor medicatie? Kan even rust geven om bijv te praten.
Hey meid Heel veel sterkte natuurlijk, maar is het ook voor jou niet verstandig om hulp te zoeken??? Denk dat het belangrijk is voor de kleine maar zeker ook voor jou dat er even rust komt... Tuurlijk is het beste dat die kleine een papa en mama heeft maar dan alleen als er rust is en dat is volgens mij ver te zoeken.... Neem ff een adempauze en praat hierover met een professioneel iemand voordat het nog verder uit de hand loopt.... Je kunt natuurlijk altijd bij ons terecht maar misschien dat je net een duwtje in je rug nodig hebt van iemand anders om de dingen weer helder te zien..... Succes natuurlijk en een dikke knuffel aan de kleine!!!
heyy thanks voor de reacties... en nee hij wou eerder wel iets van hulp ofzo... maar ineens niet meer (vorige week vrijdag -dus niet afgelopen-).... :S en ja ik heb al hulp ... en tot nu toe merkt de kleine niet echt veel ervan alleen dat hij nu niet in zijn huis is maar vraag me af of hij dat merkt ... en dat zijn pa er niet is -dat voelt wel kut- maar weet niet of hij dat merkt...maar zal vast ergens wel... maar ben bang voor het praten morgen... want hij laat helemaal niks van zich horen....
Wat ontzettend vervelend! Misschien kun je zijn vader informeren over je vermoeden (inclusief de achtergrondinfo die je hier ook hebt gepost). Als je schoonvader er ook de ernst van in ziet kan hij je vriend er misschien van overtuigen. Mocht dat niet lukken dan zou ik in ieder geval contact houden met je vriend. Ook al reageert hij niet op je, blijf hem toch smsjes of mailtjes sturen. Probeer hem niet te pushen terug te komen, want daar jaag je hem alleen maar mee weg. Ik denk dat het beter is om hem gewoon regelmatig te berichten, bijvoorbeeld over wat jullie zoontje die dag heeft gedaan. Zo blijft hij zich verbonden voelen met jullie en weet hij dat je aan hem denkt en dat hij bij je terecht kan. Sterkte!
Nou succes dan straks, zet hem op en blijf rustig. Zo'n kleintje krijgt meer mee dan je denkt. Natuurlijk merkt hij dat papa er niet is, maar hier is papa door het werk de eerste 7 weken van woensdag t/m maandag weggeweest, ook best heavy maar de kleine herkent papa echt wel... Dus maak je daar maar niet druk over, eerst 'rustig' praten.. Ben benieuwd..
Het is over.. Hij is helemaal geblokkeert heeft al genoeg pijn en wil niet meer.. Jezus wat een pijn... Maar bedankt iedereen....
Mischien gaat het nog wel goed komen ik heb hetzelfde meegemaakt 10 jaar geleden. Na 6 weken is hij weer tot inkeer gekomen en daarna kwam eruit dat hij manisch depresief was. Ik had toen 3 kids eentje van 3 en bijna 2 en eentje van 2 weken. Het heeft nog 8 jaar goed gegaan toen trok ik het niet meer. Ik wens je heel veel sterkte toe en probeer ook aan je zelf te denken. Neem af en toe even rust voor je zelf