Dag dames, Ik blijf maar met een rotgevoel rondlopen, vandaar deze post. Vandaag ben ik precies 12 weken zwanger, m'n derde zwangerschap. De eerste was een droomzwangerschap, de tweede werd een vroege mk. Bij deze zwangerschap vond ik het begin heel spannend, ik kreeg met 7 weken een vroege echo en daar was een mooi vruchtje te zien met een kloppend hartje. Even gerustgesteld, maar een paar dagen later nam de onrust alweer toe. Drie weken later met 10w5d de termijnecho, weer een heel mooi frupje en alles zag er goed uit (geen combi, maar gewone echo). Hiervoor wist alleen mijn moeder het, maar na deze echo hebben we het ook de naaste familie en vrienden vertelt en op mijn werk. Hartstikke fijn en daar kan ik ook van genieten. Vandaag zou ik het verder bekend maken aan overige vrienden/kenissen via fb, maar iets houdt me tegen. Ik durf maar niet er in te blijven vertrouwen dat alles goed zit. Er is tot nu toe geen reden tot zorg, alles ziet er goed uit en ik voel me op diverse momenten ook echt wel zwanger. Maar nu merk ik dat ik het wil uitstellen tot 14 weken als ik weer naar het hartje mag luisteren bij de vk.. Het gaat me uiteraard niet zozeer om dat fb berichtje, maar het achterliggende gevoel.. Alle nare verhalen op fora, facebook of mensen om me heen trek ik me enorm aan. Bij mijn zoontje vond ik die eerste weken ook heel spannend, maar na 8 weken kon ik dat wel loslaten en na 12 helemaal. Nu dus niet.. Ik weet ook niet of het door de mk komt of gewoon de angst dat je droomplaatje niet maakbaar is en dat je er geen invloed op hebt. Ik kan ook steeds opnieuw twijfelen of we er wel goed aan hebben gedaan geen combitest te doen.. ML zegt dat hij zich totaal geen zorgen maakt. Hij vindt het moeilijk om een luisterend oor te blijven (doet echt z'n best) en heeft ergens zoiets van probeer gewoon een beetje te genieten.. Maar ja dat is het punt dus net... Ik ben benieuwd of dit voor anderen herkenbaar is?!
Absoluut! Ik herken de angst! Ik heb geen miskraam gehad, dit is mijn eerste, maar heb een zeer ruime kennis in zwangerschap. Ik weet wat er allemaal mis kan gaan. Ik heb ook continu schrik, schrik dat er iets mis gaat lopen. Ook ik wou het bekend maken via facebook en heb getwijfeld. T was mijn moeder die zei, kom op, zet het erop. Als het mis gaat, is dat heel erg en de mensen mogen dat dan ook weten. Dan verstaan ze je als je het moeilijk hebt. Uiteindelijk heb ik het erop gezet en was ik super fier. Maar de angst is bij mij nog steeds niet weg, ik ga blij zijn als die kapoen in mijn armen ligt Veel geluk! X
Ik ken het gevoel heel erg. Bij 7 weken, 9 weken en 11 weken en echo gehad, maar steeds na de goede echo maak ik me weer zorgen. Ik denk dat dit mede komt omdat ik ook eerder een miskraam heb gehad, maar daarnaast ook omdat ik sowieso een tobber ben. Een kindje is echt mijn grootste droom en durf er bijna niet in te geloven dat het echt gaat lukken. Elke dag probeer ik mezelf weer op te beuren en er toch vertrouwen in te hebben (en stiekem leef ik toe naar elke echo of elke keer dat ik bij de VK het hartje kan horen). Het vertrouwen is bij mij wel wat groter geworden door de enorme misselijkheid die mij 24/7 tergt. Ook dat is overigens iets waar ik inmiddels na bijna 6 weken misselijk zijn wel erg klaar mee ben Het enige wat je kan (proberen) te doen is vertrouwen hebben!
Oww ik kan me zo in leven in jou verhaal. Ik heb pcos waardoor ik moeilijk (lees bijna onmogelijk in ieder geval op de natuurlijke manier) om zwanger te worden.Mijn eerste zwangerschap is ook uitgelopen op een miskraam dat is inmiddel al heel wat jaartjes geleden (was nog met mijn ex) met m'n huidige vriend ben ik ruim 1.5 jaar bezig geweest en het wilde maar niet lukken. Dus we hadden ons maar voor genomen het even te vergeten en na de verbouwing voor ons huis naar huis ziekenhuis te gaan. En wat denk je? Nog geen maand later.. zwanger! Wat leuk en wat een ramp te gelijk. Blij en huilen, blij en weer huilen. Zo ontzettend bang om het te verliezen en zo onzeker. Ook na de 14 weken nog steeds die angst en veel huilen. Was echt een vreselijke tijd. Tot 26 weken is dat eigenlijk wel gebleven. Nu minder geworden maar dan hoor ik af en toe weer verhalen en dan zit de schrik er weer in en ben ik weer onzeker. Dit ondanks dat ik nu al 37 weken zwanger ben. Ik zal waarschijnlijk pas echt rust hebben als hij veilig in m'n armen ligt. Heel veel succes de komende periode en probeer er toch van te genieten Hoe moeilijk soms ook
Littlemissme ik herken mij helemaal in je verhaal. Ik ben nu 11.5 weken en dit is ook mijn derde zwangerschap, de eerste was helaas ook niet zorgeloos maar wel met een goede afloop en een heerlijke peuter, de tweede liep hier ook uit op een mk. Na de eerste echo met 7 weken, twee dagen op een roze wolk gezeten en daarna kwamen de twijfels weer, want was is nu 7 weken. Met 10 weken de termijnecho en alles zag er naar behoren uit, ik hoopte dan ook dat ik nu echt kon gaan genieten, vooral omdat we het hierna ook bekend hadden gemaakt. Helaas is dat nog steeds niet het geval, ik ben onwijs blij en dankbaar met deze zwangerschap maar voel me zo kwetsbaar. Zojuist ook nog heel iets bruin verlies en hoewel ik wel weet dat dit wel normaal is en ik me hier geen zorgen over hoef te maken, slaat de onzekerheid weer dubbel en dwars toe. Ik bel dan ook morgenvroeg even de verloskundige ik merk dat ik echt behoefte heb aan extra bevestiging. Het is mij ook met de vorige echo's echt op het hart gedrukt om dit te doen. Waarschijnlijk had ik dit bij mijn eerste zwangerschap nooit gedaan en wilde ik niet bij elk wissewasje bellen maar nu weet ik dat zij ervoor zijn en dat ik hierdoor hopelijk weer een beetje gemoedsrust krijg. Als ik jou was, zou ik dus ook gewoon eens je vk. bellen en je twijdels/zorgen op tafel gooien, zij zijn er ook om jou fijn door je zwangerschap te loodsen. Ik moet zeggen dat ik bij een fantastische praktijk zit, dus geen idee of alle vk hier zo mee omgaan. Ik hoop dat we allemaal snel op onze roze wolk mogen klimmen.
Alle kennis die je op internet kunt vinden over wat er eventueel allemaal mis kan gaan, maakt het er niet beter op. Het feit dat het grootste percentage van de zwangerschappen goed verloopt, lijkt veel vrouwen niet op te vallen en hun vertrouwen te geven in hun eigen lichaam. En dan kom je op een forum terecht, waar het lijkt of alleen de 'nare' voorbeelden te vinden zijn. Wat niet heel gek is natuurlijk, want die vrouwen willen hun ei ook kwijt. Maar die informatie zorgt er tevens weer voor dat de vindbaarheid van informatie over het 'mis gaan van zwangerschappen' weer wordt verhoogd. Het beste advies wat ik je dus kan geven is...lees zo min mogelijk! En als je iets leest, zorg er dan voor dat je het op jouw eigen situatie moet laten passen. Iedere zwangerschap is anders. Dus wat voor een ander geldt, hoeft voor jou niet zo te zijn. Heb vertrouwen in je eigen lichaam en het wondertje dat in je groeit. Geniet ervan!
Meiden sorry voor de late reactie maar jullie verhalen doen me goed, ik herken heel veel in wat jullie schrijven (en visa versa ook blijkbaar). Iig het gevoel dat ik niet helemaal gek aan het worden ben broekkiej; wat enorm heftig, na zo'n voorgeschiedenis is het allemaal zo spannend! Hopelijk heb je inderdaad binnenkort een prachtig wondertje in je armen! Wondertje; Heb je de vk nog gebeld en nog een bevestiging gehad? Ik kan het me zo goed voorstellen, bij bruinverlies is het toch even schrikken (ik zeg ook altijd tegen ML rationeel kan ik het allemaal vertellen, dat het erbij hoort en niks hoeft te betekenen.. maar emotioneel is een heel ander verhaal!). Onze vk praktijk is ook heel fijn en heel betrokken. Maar de controle 20 okt is al extra (anders was er pas 4 nov weer een afspraak), dus durfde het daarom niet echt meer te vragen Het wisselt echt per dag. Nu sta ik er weer iets rustiger in, rond de tijd van m'n post was het drama.. het komt en gaat... Imo; idd ik probeer het allemaal te vermijden en hoe onaardig dat misschien ook klinkt ook idd te zoeken in waar de situatie wel/niet op ons van toepassing zou zijn. Maar goed vrouw zijn + hormonen.. wat kun je jezelf soms helemaal gek lopen maken.. Ik hoop idd gewoon het steeds meer los te kunnen laten en beetje bij beetje meer te gaan genieten..