Nou, de titel zegt het al. Mn kleine schat lacht naar iedereen, behalve naar zn eigen mama! Hij is een heerlijk rustig manneke en huilt zelden. Ik ben ook degene die het meest bij hem is. Van alles heb ik geprobeerd: gekke bekken, andere stem, van ver af, dichtbij, met speeltjes. Zodra hij iemand anders ziet, verschijnt er een prachtige lach op zn gezichtje, zelfs schaterlachen doet hij alleen naar andere. En ik moet maar aanhoren wat een lachebekkie het is. Tja... behalve als we alleen zijn. Moet het even kwijt hoor, want het is best vervelend...
Dat kan ik me heel erg goed voorstellen Mirro! Onze jongens hebben een tijdje gehad dat ze naar papa lachten en niet naar mij. Daar werd ik toch wel een beetje jaloers van. Maar het is allemaal goed gekomen. Dus niet bij de pakken neer gaan zitten, het komt vast in orde! Voor je het weet lacht hij alleen nog maar naar je!
Ja, hier was dat pas geleden ook. En ook alleen maar brabbelen tegen anderen en niet tegen mij. Wat goed werkt en wat anderen lekker niet kunnen doen, is met je mond een 'scheet' laten op z'n blote buikje. Toen begon ie echt te lachen!
nikita heeft t ook een poos gehad en volgens mij is t gewoon een fase. maar ook ik was altijd bij haar en als papa thuis kwam of oma en opa kwamen op bezoek dan verscheen ook een hele lieve lach op haar gezichtje, ik vond t lastig maar toen ik een avondje weg was (voor twirlen) kwam ik thuis en kreeg ook een mooie glimlach van oor tot oor ik denk dat t komt omdat hij jou al de hele dag ziet en t geen uitzondering voor hem is, t gaat vanzelf over. susanne
Idem hier! Nu lacht ze wel een stuk gemakkelijker, dus heb ik ook "succes". Nu klaagt pappie over iets anders: nl. dat hij best ook eens zou willen dat de kleine uk gaat huilen als hij de kamer uitloopt (dat doet ukkie bij mij). Dat hij dan "gemist" wordt lijkt hem geweldig Wat je ego al niet kan strelen he! Lachen, of huilen...
Hoihoi, hier ook zo... Papa is een geliefd lach-publiek, naar mij doet ze het veel minder. Tot ik haar vanmiddag dan opgehaald had bij de gastouder na een wen-middagje, toen hield ze niet meer op met lachen naar me... Ze weet nu wat ze mist denk ik, LOL.
Het is denk ik een fase hoor. Mijn zoontje had het ook rond 4 mnd. Het is helemaal goed gekomen, gelukkig.
Oh blij dat ik dit nu hier lees. Ik ging me ook al wat sipjes voelen over het feit dat Yelena heel breed en met geluid lacht als papa thuis komt. Naar mij lacht ze ook breed en veel maar bij papa toch enthousiaster ofzo. Maar inderdaad de 'scheet op buik techniek' werkt hier erg goed En ook met mijn neus haar neus aanraken, haar kriebelen op haar buikje en vliegtuigje spelen. Dikke lol! Misschien het proberen waard voor mama's.
Hier ook hetzelfde gehad, maar sinds ik werk lacht ie ook naar mij als we elkaar weer zien savonds. Het is dus een fase
Ik heb ook ooit ergens gelezen dat dit komt doordat ze de eerste maanden hun mama nog als en verlengstuk van zichzelf zien. Ze zien in jou dus niet iemand anders, maar beschouwen je als iets wat automatisch bij ze is. Misschien dat ze daardoor ook eerder naar anderen lacht? Jij bent als mama vanzelfsprekend aanwezig en ze hoeft dus geen extra moeite te doen om aandacht en liefde van jou te krijgen. Van anderen heeft ze dat idee misschien wel. Vond ik altijd wel een mooie gedachte!
Klinkt heel logisch! En hier is het ook zo geweest hoor, als papa thuiskomt en hij ziet hem al dan is het een grote glimlach en ik moet er soms gewoon moeite voor doen! Al is die periode nu wel voorbij hoor want hij lacht ook de hele dag naar mama!
Ik denk ook dat dat komt omdat de kleine de hele dag bij jou is, daar zijn ze gewoon aan gewend denk ik