Oke... ik ben zelf Turkse en hoor/zie veel van dit soort toestanden, helaas. Wat ik nu ga schrijven komt misschien hard over, het zij zo.. Ik snap niet dat meiden zich zo kunnen laten inpalmen door die Turkse mannen die gouden bergen beloven. Ik snap niet dat er meiden zijn die zo laten bekeren door een man en hun eigen normen, waarden en principes weggooien. En dan even over Imam Nikah (trouwen voor het geloof).... Echt DE uitvinding voor dit soort mannen! Weet je hoeveel mannen misbruik maken hiervan? En hoe kun je als vrouw hiermee genoegen nemen?? Hoe kun je het zelfs overwegen om zijn 'tweede' vrouw te willen worden...? Misschien ben ik mijn tijd vooruit, maar ik vind dit ano 2009 te belachelijk voor woorden!! Trouwen doe je in mijn ogen met 1 persoon, punt uit. En al die kerels beweren altijd maar dat het thuis niet zo lekker loopt, dat ze willen scheiden en nog meer blabla. Geloof me schat, ze zullen hun familie en gezin nooit de rug toekeren. Ze willen gewoon eten van twee (of liever meer) walletjes en daar ben jij nu de dupe van. Zwanger raken van zo een kerel is niet bepaald slim, maar het is nu eenmaal gebeurd. Je situatie is een moeilijke en niemand kan voor jou bepalen wat je moet doen.... Ik wens je veel sterkte en vooral heel veel wijsheid...
geen abortus! r zijn ook mannen die jou met kind willen ! je zult hier enorm spijt van gaan krijgen, ook al krijg je het zwaar! succes, lin
tja, de islam.... de vader dient zijn verantwoordelijkheden te nemen, niet de nederlandse staat ervoor op te laten draaien. hij heeft haar enorm ook bedrogen, dat is niet zoals de islam voorschrijft! hij zal moeten gaan erkennen, en betalen.
ik ben het totaal met je eens. abortus vind ik geen optie, daar zal karima wsch veel spijt van krijgen. nederland is enorm goed voor vrouwen zoals karima, ik verwacht dat ze wel steun zal ontvangen. en bv een nieuwe partner zal vinden.
hoi Karima alhoewel mijn situatie anders was herken ik wel bepaalde zaken. niet betreft geloof enzo. maar wel het alleen voelen en denken hoe nu verder je machteloos voelen enz. maar geloof me.... je kan dit ook alleen al lijkt die nu niet zo ik was 6 mnd zwanger toen mijn ex ineens besloot weg te gaan en alhoewel we net getrouwd waren ook te willen scheiden. uiteindelijk is dat 1½ maand later ook gebeurd. Daar sta je dan zwanger en alleen en dan wat?? Eigenlijk heb je weinig keuzes. ik merk dat jij nog twijfelt, maar twijfel je echt of je het kind wel wil houden?? of is het eigenlijk meer dat je twijfelt of je het aankan? ik weet wel dat ik juist enorm veel steun heb gehad aan de kleine in mijn buik. ik wist ik doe er alles voor om me er voor heem doorheen te slaan. ik wil er zijn voor hem... en ondanks echt moeilijke tijd en allemaal gedoe met ex over omgang en zijn gedrag etc moet ik zeggen dat ik nu met een zoontje van 8 maanden me sterk voel. ik heb geleerd van wat me is overkomen en weet dat ik me ook prima alleen red... ik doe het gewoon zelf. werkend 4 dagen en de opvoeding van mijn zoontje (hij gaat wel naar de opvang 4 dagen dan). en het gaat goed ! het enige lastige blijft dat het kind ook van mijn ex is en die dus hem wil zien terwijl hij zelf net een kind is. hier ben ik dus nog zoekende in. maar ik weet ook daar zal ik uiteindelijk wel uit gaan komen en iets op vinden wat het beste zal zijn dan. ik kan je dus alleen maar zeggen: - ga hulp zoeken (heb ik ook gedaan) bij huisarts enz. - neem een eigen beslissing over hetr wel of niet houden van je kindje en laat je niet manipuleren. - misschien kun betreft huis kijken of er mensen zijn die hun huis te koop hebben staan en nu nit kunnen verkopen waar je voor bepaalde tijd van mag huren d.m.v. contract. dan zijn hun huiseigenaar en ben jij huurder en geen onderhuurder. dat mag. (doe ik namelijk nu ook in r'dam) leg dat alles dan wel vast in contract met die persoon. en verder overal inschrijven bij woningbouwverenigingen. directwonen kan ook nog wel eens uitkomst bieden - je kunt kijken met de tijd op welke toeslagen je recht zou hebben op www.toeslagen.nl ik krijg bijvoorbeeld naast de kinderbijslag ook kindgebonden budget en alleenstaande ouderkortingen. dat is alles bij elkaar ook nog wel een behoorlijk bedrag maar is situatie en inkomensafhankelijk. - ga rustig met je ouders praten en vraag ze niet gelijk te oordelen maar je te helpen omdat je ze nu nodig hebt. zij regaeren vaak ook vanuit emotie maar je bent wel hun kind. vermoed dat ze je uiteindelijk wel willen helpen als je zelf een keuze maakt. maar vooral..... je moet door ongeacht de keuze die je maakt. je zal uiteindelijk je leven op moeten pakken met een huis, studie of werk, wel of geen kind. je zal hulp en mensen nog genoeg nodig hebben voor de moeilijke momenten dus zorg voor een netwerk, wees eerlijk en praat erover. EN: WEET DAT JE UITEINDELIJK STERK GENOEG BENT OM DIT OOK IN JE EENTJE TE KUNNEN DOEN AL LIJKT DAT NU NOG VER WEG,... ER KOMT WEER EEN MOMENT DAT JE DINGEN WEER POSITIEVER KUNT ZIEN dat heb ik nu ook. ik ben niet meer dagelijks bezig met alles wat er gebeurd is, kan weer genieten van mijn dingen en natuurlijk geniet ik elke dag van mijn zoontje. tja dat er vervelende dingen bijkomen zoals gedoe met ex over omgang en zijn gedrag dat is dan maar zo, vecht ik me ook nog wel doorheen. maar ik weet nu dar ik het alleen ook prima red en weet je... eigenlijk zie ik nu in dat het een reden heeft gehad... sterker worden en de relatie was toch niet zoals die had moeten zijn. kARIMA VEEL SUCCES EN ALS JE MEER WILT WETEN OF STEUN WILT... STUUR ME MAAR PB
Meid ik ben het zo onwijs met je eens. Precies zoals je aangeeft, hoe naief kun je zijn om je zo in te laten palmen.
O enne misschien inderdaad nog een mooi iets voor alle alleenstaande mama's hier.... al wordt het zwaar je wordt er sterker door. de 1e 3 maanden zijn het meest intensief in de zorg voor de baby straks als je daar voor kiest maar als je daardoor heen bent wordt het langzaam aan makkelijker. als je mensen om je heen verzamelt die af en toe eens langs komen of waar je mee kan kletsen scheelt dat al een hoop in je alleen voelen hoor en ach met zo'n kleine ben je ook druk en niet alleen hoor. en gebruik idd hier het forum maar en verder.... weet inderdaad dat er ook mannen zijn die het niet erg vinden om een relatie aan te gaan met vrouw met kind al is het bij mij nog heel pril ook ik heb weer iemand ontmoet. niet waar je in eerste instantie mee bezig bent nu... snap ik. de meesten van jullie zitten nog w.s. in proces van verdriet / ontkenning t.o.v. de partner vermoed ik. ik weet het en herken het. heb mijn ex ook nog tijd terug gewild maar weet dat ook dat een proces is van rouwverwerking he - ontkenning en niet weten hoe verder - verdriet en onmacht - opklimmen en boosheid en uiteindelijk zul je toe gaan werken naar acceptatie en plekje geven. maar alles kost tijd en gun je jezelf ook die tijd met daarbij wel 1 tip.... zorg dat je rustig bent bij de kleine want die pikken wel echt van alles op. stress en veel verdriet enz. kunnen weerslag hebben of je borstvoeding, op alles en dus ook op je kind. weet dat en houd dat in je achterhoofd. deed ik ook.... als ik me verdrietig voelde legde ik mijn zoontje even in zijn bedje of zo en huilde ik zelf even alleen herpakte mezelf dan en nam hem weer bij me. want uiteraard zien die momenten er gewoon. maar het is hoe je ermee omgaat he allen sterkte