hahahaha, volgens mij taaien mensen zonder veel tegensputteren bij je af of niet? Met een week of 6 oud kon hij dat aangeven? Hoe zag je dat dan? Ik kon dat bij 6 weken niet zien hoor.
Ik herken het verhaal wel enigzins. Vooral toen mijn kleintje pasgeboren was, wou ik hem het liefst lekker boven in mijn armen houden, ver weg van het bezoek... ik vond het gewoon niet fijn toen dat iedereen hem dan vasthoudt als hij nog zo kwetsbaar is. Wat is nu wel merk is, dat we als we bij schoonouders zijn, dat ze dan wel echt continu het kind willen hebben. En hem dan ook echt als hun kind beschouwen, namelijk: -Zodra hij ook maar één oogje open doet in de maxicosi hebben ze hem eruit... -Schoonmoeder wil hem vasthouden -Daarna schoonvader -Schoonvader geeft aan dat baby huilt en roept schoonmoeder die wel een oplossing weet -Baby gaat naar schoonmoeder -Baby blijft huilen en er wordt mij gevraagd of hij niet: *"Honger heeft, hij blijft huilen weet je zéker dat hij geen honger heeft?" Nee hoor, baby is moe, geef hem maar aan mij. *"Hmmm hij heeft een poepluier heb je zijn luier verschoont?" Ik ken mijn kindje, daarom huilt hij niet. *"Ohh jawel hij heeft wel honger hoor, kijk hoe hij huilt..." Nogmaals nee, baby is moe. -Intussen wordt schoonzus gebeld dat die ook nog even met de hele familie langskomt... -Eenmaal binnen grijpt schoonzus hem ....etc.... Mensen, mijn kindje is gewoon hartstikke moe en wil slapen. Ik kijk mijn man aan die aangeeft dat het mss beter is dat hij nu naar mij terug gaat. Kindje valt snikkend in slaap bij mij... - We zeggen dat we maar beter kunnen gaan want baby is erg moe. - "Hoezo gaan jullie al zo snel??" *kookt* Dit soort situatie's vind ik dan zo frustrerend. Weet alleen niet hoe ik moet reageren zonder dat ik extreem overkom ofzo, ik bedoel als ik 10x zeg dat hij moe is maar ze nemen hem niet aan en willen hem zelf troosten.. want tja, ze zien hem maar 1 x per week... Kijk als hij ouder wordt wil ik hem wel niet van iedereen weghouden want ze bedoelen het alleen maar lief natuurlijk. Alleen nu vind ik hem nog erg jong. Ik wil niet extreem overbeschermend worden want hij mag best leren met andere mensen om te gaan. Ik vind wel dat mensen in dit topic soms cru reageren wat betreft andere mensen, alsof iedereen een vijand is en iets slechts voorheeft met je kindje. En dat zogezegd iedereen "gore poten" heft behalve jezelf is ook overdreven.
Ik herken het helemaal niet, ik vind juist leuk dat mensen met ons dochtertje bezig zijn. Vooral opa's en oma's. Die willen ook niet anders dan met haar spelen, gekke bekken trekken, lachten, gieren, brullen . Maar ik vind dat het bij opa en oma hoort. Die horen hun kleinkinderen te verwennen. Papa en mama zijn er voor de opvoeding, en grootouders om kind lekker te verwennen. Onze dochter is ondertussen 11 maanden, dus die geeft het zelfa aan wat ze wel en niet wil. Maar ja, is ook zooooo sociaal, dat ze naar iedereen lacht, handjes uitsteekt....Ah ja, smetvrees heb ik niet, want ze zit op kdv, dus..... En in de kraamtijd was het zo dat er geen onbekende mensen op visite kwamen. En ja, vrienden, familie mochten haar vasthouden, als ze wakker was en als ze het zef wilden.
Grappig, zo herkenbaar, met mijn eigen vrienden/familie heb ik er helemaal geen moeite mee maar de schoonfamilie, poeh! En ik had het er pas nogh met iemand over dat ik het ook zo moeilijk vind als mijn schoonmoeder op wat voor manier dan ook bemoeit of iets doet, terwijl mijn moeder ook eigenwijs kan zijn maar dat kan ik beter hebben. Maar ik vind herken mezelf hierin heel erg
wat ik trouwens nog vervelender vind, nu heb ik mijn schoonoudres over de vloer 2 weekjes en als mijn ventje dan om wat voor reden dan ook gaat huilen wil IK hem troosten en dan geeft schoonmoeder mij die kans dus niet omdat zij hem gaat troosten. Herkent iemand zich hierin?!?! Jij wil toch als moeder je kind troosten en zij moeten hem dan toch ook aan mij geven?
Valt wel mee hoor, in werkelijkheid ben ik heeeel lief! Nee, eigenlijk moet ik zeggen dat, als je heel duidelijk bent, de meeste mensen dit zonder meer respecteren. Sommige wilden wel weten waarom ik het beter en prettiger vond om hem niet bij iedereen (of beter gezegd bij niemand ) op schoot te laten, maar dan heb ik het ook altijd uitgelegd. Ik ben gewoon heel erg zelfzeker als het op ons zoontje aankomt en ik heb de indruk dat mensen dan beter je mening respecteren. Anders gaan ze nog wel eens doordrammen, maar bij mij viel al snel op dat ik toch niet van menig verander. En toen hij een week of 6 was, ging hij tegen mensen die hij "leuk" vond allemaal zitten brabbelen en zijn armpjes uitstrekken. Mensen die hij niet zo aardig vond, draaide hij zijn hoofdje van weg en kwam hij echt tegen mij aangekropen. Als die nog maar over zijn handje of zo aaide, ging hij al tegensputteren. Het is altijd een eigenwijsje geweest.
Ook hier heel erg herkenbaar! Ik heb er totaal geen problemen mee als mijn ouders of zusje mijn zoontje vasthouden, en bij een aantal vriendinnen ook niet, maar bij de rest heb ik er ook heel veel moeite mee. Ik vind dat je moet doen waar jij je goed bij voelt. Als jij het naar vindt om haar in handen van anderen te geven, zou ik het zeker niet doen. Zodra ze zelfstandig kan kruipen/lopen komt het ontdekken vanzelf wel en ze kan veilig vanaf jouw schoot andere mensen ook prima observeren. Ikzelf heb er weinig moeite mee om er iets van te zeggen. Mijn moeder gaf mijn zoontje 1 keer ongevraagd door aan een vriendin van haar. Heb er toen wat van gezegd en het is nooit meer gebeurd. Ook als mensen vragen of ze hem mogen vasthouden en het bevalt mij niet, dan zeg ik nee. Het is mijn kind en mensen hebben zich gewoon aan te passen vind ik. Ik ga ook niet ongevraagd een kind van iemand anders aanraken/vasthouden. Mensen die smekend kijken negeer ik ook . Ik voel me daar niet schuldig over...ik denk dat mensen het zelf ook zouden doen bij hun eigen kind. En ik denk ook altijd maar...mensen gaan na 1 uur weer lekker naar huis, en ik zit de hele dag met een onrustig kind als iedereen hem vasthoudt. Ik heb me, zeker in de kraamweek, wel enorm verbaasd over de brutaliteit van mensen. Ongevraagd oppakken en aanraken... Ik had ook een vriendin die mij vooraf ging smsen of zij mijn zoontje toch wel mocht vasthouden...! Ik draag mijn zoontje veel in de draagdoek en hoeveel wildvreemde mensen wel niet met hun vinger aan zijn gezichtje zijn gaan zitten... Maar dat had ik trouwens toen ik zwanger was al...al die mensen die ongevraagd aan je buik gaan zitten, ook wildvreemden!
Herken ik eigenlijk totaal niet Ik dàcht dat ik er last van zou hebben eens ons dochtertje geboren zou zijn, maar eens ze er was had ik er totaal geen probleem mee dat mensen haar in de armen namen. Vond het zelfs vertederend om zien hoe vrienden die nog nooit een kindje vast hadden gehouden, nu plots zo een baby'tje vasthielden. Ze was dan ook een rustige baby en is nu een een echt knuffelkonijn. Enkel bij m'n schoonvader wilde ze lange tijd niet op de schoot, meteen huilen geblazen en dan drongen we natuurlijk niet aan. Maar die fase is nu na 1,5 jaar voorbij.
Maartje ik herken je verhaal zoooooooo. Ik heb dat ook heel erg en mijn man noemt mij ook leeuwin hahaha. Ik wil niet dat iedereen aan S zit. Zelfs als mijn man iets doet wat me niet zint dan pak ik hem vaker weg
Hier weinig herkenning. Tuurlijk, in het begin wel een beetje, vooral met kraamvisite die onhandig omgingen met haar, maar dan zette ik ze gewoon op de bank neer met een kussen onder hun arm. Dat zijn trouwens ook de mensen die het snel zat zijn hoor . Verder vind ik het erg leuk dat al die mensen lief zijn voor onze dochter. Nu wel makkelijk, zat laatst bij mn ouders te eten toen een kennis langskwam, die heb ik meteen onze dochter op schoot gezet, kon ik ook even ongestoord eten (ze wilde niet liggen maar op schoot bij iemand). Heb bij mijn nichtje gezien wat voor drama het kan zijn, dat was een ontzettend moederskindje, vond mijn tante helemaal prima, tot bleek dat ze echt niet zonder mama wilde. Tsja, vind dan maar es een oppas of logeeradres. Ik was de oppas en mijn ouders het logeeradres, heb genoeg heimwee gezien en dat wil ik mijn kind niet aandoen. Wat betreft dat schoot-hoppen, ben ook niet zo'n voorstander van. Maar als onze dochter het zat is geeft ze dat wel aan en ze krijst hard genoeg o, haar snel weer terug te geven aan papa of mama
Ik denk dus niet dat dat hierdoor komt. Onze dochter zit op een normale manier in haar eenkennigheid. Niet gekker dan andere kinderen. Toch ben ik dat schoothoppen en dat overdreven drukke gedoe uit de weg gegaan. Ik heb haar vrij veel gedragen, maar ik kan nu niet zeggen dat ze persé altijd bij mij moet zijn. Ze kijkt wel de kat uit de boom bij vreemden, maar dat vind ik normaal. Ik ga ook niet zomaar een beschuitje eten met een vreemde, wil ik eerst weten wie het is
Bij mijn (premature) dochter heb ik dit ook heel erg gehad. Ons was in het zh verteld haar niet van hand tot hand te laten gaan, ze had al zoveel verschillende verpleegkundigen gehad, ze moest weten wie haar ouders waren. Het heeft dus lang geduurd eer mijn moeder en schoonmoeder haar vast mochten houden. Daarna had ik een sterke voorkeur voor wie haar vast mocht houden en wie niet. Ik was op een verjaardag van een vriendin en haar zus wilde mijn dochter vasthouden. Ze was toen net 3 maanden geloof ik. Ik zei nee en dit werd niet gewaardeerd. Ik ken die zus niet eens goed, ze had niet eens gefeliciteerd of met me gepraat... Ik heb het altijd heel duidelijk aangegeven en me geexcuseerd dat ik het er zelf nogal moeilijk mee had, haar aan een ander te geven. Dit werd wel geaccepteerd omdat ze prematuur was. Bij de tweede was dit gevoel een stuk minder. Maar ja, hij was dan ook gewoon met 38 weken geboren.. Maar dan nog: slapende baby's behoor je te laten slapen. Dus: gewoon je gevoel volgen, ook als het lijkt alsof je baby er geen problemen mee heeft. Intuitie heb je niet voor niets!
Ik heb mijn dochter nooit van arm op arm laten gaan. als er kraambezoek was dan had ik haar vast en als ik voelde dat mijn dochter rustig was en ik had een goed gevoel bij die persoon dan vroeg IK of die persoon mijn dochtertje vast wilde houden. was ze onrustig dan bood ik het niet aan en mensen vroegen er ook niet om. Op verjaardagen was mijn dochtertje bij mij en ik liet haar door hooguit 2 mensen vasthouden en dat waren dan de mensen die haar een tijdje niet hadden gezien omdat ze verweg woonde (zoals mijn zusje) mijn moeder was diezelfde week nog geweest en zei zelf al hou haar maar lekker bij je hoor ik kan haar ook zien bij jouw op schoot,....mijn dochtertje was erg snel geprikkeld want na 2 uurtjes was het schreeuwen en niet rustig te krijgen iedereen was er toen bij en ik heb toen ook gezegd dat ze met verjaardagen waar veel mensen zijn alleen nog bij mij of mijn man op schoot zit en daar kon iedereen zich in vinden. Nu mijn dochtertje 8,5 maand is kan ze zelf goed aangeven of ze bij iemand op schoot wil of niet. het liefst tijgerd ze over de grond of staat tegen de bank, tafel of box aan. Als ze wat ouder worden wordt het vanzelf makkelijker. En op visite gewoon bij binnenkomst duidelijk aangeven dat ze bij jouw blijft en niet van arm op arm gaat omdat ze anders onrustig wordt en jullie de hele nacht met de kleine opzitten.
Dan doe je dat je kind toch ook niet aan? Kinderen krijgen echt geen heimwee omdat ze nooit uit logeren gaan. Ik heb dat vroeger wel 'gemoeten' en vond het verschrikkelijk. Tot ik een jaar of 12 was, toen was het over. Maartje, hier ook een leeuwin! Bij de 1e was het verschrikkelijk, kon ik de auto die te hard langs mijn kinderwagen reed wel omver knallen. Toen hij een jaar was ging hij naar het KDV, en wat had ik het verschrikkelijk moeilijk ( hij helemaal niet ) Nu met de 2e is het veel makkelijker!
Ohhh!! Ik heb weer wat meegemaakt: szus spreidt haar armen en begint al te jubelen: ''nu komt meisje met tante blablablaa knuffelen!!'' Ik: ''ehh sorry, deze keer ff niet. Mn meisje is nogal onrustig de laatste week, na het vorige drukke weekend, en ik wil ff kijken of we vannacht misschien een rustiger kindje hebben als ze ff lekker bij ons op de arm blijft.'' Szus kijkt mij hevig terleurgsteld aan en begint direct te kakelen dat MIJN MIJN MIJN dochter ''daar wel tegen kan en dat ze zo onrustig was kwam daar heus niet van want ze had toch ook een prikje gehad en haar tandje was toch ook doorgekomen, daar was ze vast onrustig van geweest.'' Ik zei dat we het toch deze keer ff zo wilden doen. Nog geen drie minuten (!) later: Mn dochter zat nog steeds op mijn schoot, haar rug tegen mijn rug, lekker alles verkennen vanaf mijn schoot. Mijn armen om haar buikje heen... Kwam ineens s-pa schuin voor ons staan. Zette zijn handen vanaf de andere kant om haar buikje en begon aan mijn dochter te trekken (!) en hij zei: ''nu ga je ff lekker met opa knuffelen''. Ik hield mn dochter nog steeds vast en vroeg hem ''of hij mn dochter wilde loslaten, ze bleef zoals ik net al gezegd had deze keer ff bij mij of mijn vriend zitten, ze was immers nogal onrustig geweest'' Vervolgens blijft hij aan mn dochter trekken (!) en zeggen dat ik niet zo raar moet doen (!) en dat hij als hij met MIJN MIJN MIJN dochter wil knuffelen dat dat wel mag en kan. Ik heb verdorie wel iets van 4 keer moeten zeggen tegen s-pa: ''Wil je haar los laten, ze blijft bij mij zitten'' voordat hij opgaf. En mijn vriend? Die was toen net naar de wc... Ik was echt woest!! Maar of dit wel met leeuwengedrag te maken heeft? Ik vrees meer met of mij niet serieus nemen of mij niet respecteren of mij heel erg te jennen. Ik heb me trouwens wel weten in te houden maar oh oh oh wat had ik graag hen willen vertellen hoe achterlijk ik het wel niet vond. Vriendlief denkt het derde. Ik zelf twijfel tussen nr 1 en 3. Ik geloof niet dat s-pa mij niet respecteert, maar echt serieus neemt hij mij op zo'n moment ook niet. De band tussen s-pa en eigenlijk s-fam. is gewoon goed, nooit heibel of wat dan ook. Maar wat er afgelopen weekend dus weer gebeurde...... Ik moet nog ff de kerstdagen overleven en dan is het gelukkig weer ff gedaan met de verplichtingen rond de feestdagen
Het lijkt me verstandig dit een keer apart met ze te bespreken. Dus niet als jullie met de kleine op bezoek zijn. En dan stellen dat je geen gedoe om haar heen wilt en dat ze jullie uitleg of standpunt van die dag gewoon moeten respecteren. Ze zullen haar (neem ik aan ) nog vaak genoeg zien en er komen nog genoeg leuke momentjes als ze wat groter is. Misschien is het ook nodig om ze dat vertrouwen even te geven.
Nou, Maartje, dit vind ik echt te gek voor woorden, dat hij haar letterlijk meermaals uit je armen probeert te trekken. Ik dacht dat IK opdringerige s-ouders had, maar dat zijn lammetjes vergeleken bij dit verhaal. Ik zou dit zeker een keer met ze bespreken als je zonder de kleine met ze samen bent of als ze in bedje ligt te slapen. Het is JULLIE kind, van jou en je vriend en jullie bepalen het!