ik vind ook dat als je gevoel echt niet goed is moet je het ook niet doen en een hele zwangerschap voldragen en dan afstaan als adoptie lijkt mijn super moeilijk en zal daar ook nooit zelf voor kiezen, maar er zijn mensen die dat wel kunnen. er gebeuren ook steets meer rare dingen in pleeggezinnen.
meis ik vind het heel knap van jullie dat jullie er goed over praten en er over nadenken ik snap t heel goed je hele wereld ligt gelijk op Zn kop maar neem de tijd want anders krijg je straks misschien spijt als je te snel overhaaste beslissingen maakt en stel dat je er wel voor gaat om het te houden moet je maar zo denken het komt allemaal wel op zn pootjes terecht er zijn genoeg mensen die jullie dan steunen en helpen met spulletjes vinden en een huisje hou je ons op de hoogte?
dat is niet niks zeg! superfijn dat je er zo goed over kunt praten met je vriend.. blijf dat doen! en ga ook samen naar de vk... als jullie een echo krijgen kan het zo maar zijn dat jullie niets liever meer willen dan het kindje houden. weghalen is idd een hele grote ingreep, vooral psychisch. wens jou en je vriend heel veel succes met jullie beslissing...
Met twijfel zou ik al helemaal geen abortus doen. ( zou het zowiezo niet doen maargoed ) Er groeit een prachtig kindje in je, van jou en je vriend samen. HOe on-echt en 'rot' het nu lijkt, hoe mooi het is als je je dit beseft. En inderdaad, ik kan me persoonlijk niet voorstellen dat je niks bij een echo voelt. Er is (behalve de geboorte van je kind) niks mooiers dan de eerste echo vind ik zelf.
Dat er hier over abortus met 22 weken word gepraat krijg ik echt rillingen van! Als je het ECHT niet wilt, beslis het dan ff voor 22 weken. Nog voor 12 weken zelfs..... Het is wel een KIND waar over gesproken word hoor! Jullie zijn gezond en op een mooie leeftijd. Denk er goed over na en laat er anders een knoop in leggen bij je vriend voordat je over een paar jaar weer op t zelfde punt staat.
Hihi mannen, dat had die van mij ook hoor, je schrikt beide, alleen een man schrikt wat botter En ik kwam hier ook met pfff willen we dit wel terwijl zoveel mensen hier al jaren bezig zijn om een kindje te krijgen. Gelukkig zijn ze niet haatdragend hier
Denk er rustig over na met zijn tweetjes en ik hoop dat jullie de juiste beslissing voor jullie kunnen maken meid.... Zou wel graag willen weten wat jullie nu gaan besluiten..... Wens je veel sterkte en luister vooral naar je gevoel, iedere zwangere krijgt in het begin vragen, hoe gaan we dat doen? Kan het wel een kindje? Dat je weet dat het normaal is om een bepaalde twijfel te hebben......ik vindt het super dat je je verhaal hier hebt neergezet en nogmaals veel sterkte en ik hoop dat jullie de juiste beslissing kunnen maken!!!!
Als je twijfelt: niet laten weghalen!! Het is een definitieve keuze waar je de rest van je leven last van kan blijven houden! Ik weet zeker dat je geen spijt krijgt!!!! Veel sterkte!
Je zit in een moeilijke situaties zeg, goed dat je er hier over komt praten. Ik weet dat de FIOM hulp biedt aan vrouwen (en hun partner) die onverwacht zwanger zijn en twijfelen over hun keuze. Ze bieden zogenaamde besluitvormingsgesprekken waarbij alle opties besproken worden: abortus, kindje afstaan of kindje houden en begeleiden je in hoe verder te gaan, welke keuze het ook geworden is. In NL moet je sowieso een gesprek met een arts of de FIOM hebben en daarna heb je vijf dagen bedenktijd als je een abortus wilt. Daarna kun je pas in een kliniek terecht. Een tip is dus om met de FIOM te gaan praten, dit kan samen met je vriend. Ik wens je veel wijsheid toe!
Mijn man, die ontzettend graag kinderen wilde (en nu nog steeds natuurlijk maar hij heeft er al 1 met een tweede op komst), schrok ook toen ik opeens echt zwanger bleek. Jeetje, nu was het echt... Dus de schrikreactie van je vriend zou heel goed kunnen bijtrekken. Ik vind het goed dat je er zo goed over nadenkt en het er ook met je vriend over hebt. En dat je nooit kinderen wilde, wil niet zeggen dat je geen goede moeder zal zijn. Mijn bovenbuurvrouw heeft ook nooit aan kinderen gedacht, totdat op haar 33e toch haar eierstokken begonnen te rammelen! En nu is ze afgelopen week bevallen van hun zoontje Ik heb mezelf ook nooit als een kinderpersoon gezien. Mijn zusje heeft bijvoorbeeld echt een natuurlijke gave in zich, die kan zo goed voor kinderen zorgen en ze vermaken! Dat had ik nooit... Maar mijn eigen zoontje is totaal anders. Zoveel leuker en zo bijzonder Dat gevoel is compleet anders. Maar goed, ik wil je niet een bepaalde hoek in duwen. De keuze moet echt van jullie uit komen. Ik wil alleen maar aangeven dat als je toch besluit er voor te gaan, ik denk dat het allemaal wel goed komt Ik ben inderdaad ook benieuwd hoe ver je bent, want dat is wel erg bepalend voor abortus. Blijkbaar kan abortus tot 22 weken (?), maar of je het op dat moment echt wil doen... Je voelt je kindje dan al een tijdje schoppen, het is op dat moment echt een kind! Zou voor mij gevoelsmatig heel anders zijn dan een abortus met bijvoorbeeld 8 weken zwangerschap. Succes!
Ik ben zelf ook onverwacht zwanger geraakt en je schrikt je echt het leplazarus. Ik heb een week in shock rondgelopen, en m'n vriend ook. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die vertelde me ook over het FIOM. Maar tijdens het gesprek met de huisarts, begon ik te beseffen dat abortus voor mij geen optie was. Maar voor mij was het toch weer (natuurlijk...) heel anders dan bij jou: ik had altijd wel het idee dat ik kinderen wilde. (M'n vriend niet trouwens en die is nu een geweldige papa! Hij was nog sneller aan het idee van een kind gewend dan ik!). Dus ook al was ik nog maar anderhalf jaar samen met m'n vriend, wij zijn ervoor gegaan. Veel mensen hier zullen tegen abortus zijn, maar het kan natuurlijk ook juist een goede oplossing zijn. Jij alleen weet wat het beste is voor jou. Ik ben het met iedereen eens: laat een termijnecho maken, zodat je weet hoe lang je al zwanger bent. Heel veel sterkte met het maken van een beslissing.
Je hebt al heel veel goed advies gehad, ik heb er denk ik niet veel aan toe te voegen. Ik ben nooit ongepland zwanger geraakt dus ik weet niet hoe het is uit ervaring. Maar misschien dat je hier toch wel iets aan hebt. Wat mij opviel in je bericht was dat je eigenlijk uberhaupt geen kinderen wilde. Ik had voor ik mijn man ontmoette geen kinderwens, iig geen gedachte aan kinderen. Hij ook niet. Toen wij een jaar of wat samen waren, kwam de drang heel sterk. Gek genoeg was het eerst puur een drang om zwanger te raken, het idee van echt 'moederen' stond daar nog ver vandaan. En daar richt ik mijn berichtje een beetje op. Zelfs tijdens de zwangerschap heb ik erge twijfels gehad of ik het wel kon, het 'moeder' zijn. Ik genoot enorm van de zwangerschap, maar het bleef zo dat ik me niks kon voorstellen bij hoe het was om moeder te zijn, zelfs niet bij het kopen van kleertjes en spulletjes. Ik voelde me totaal niet moederlijk. En nu is Renske er, en merk ik dat het iets is dat je gewoon leert, op je eigen manier. Eerst bleef ik mezelf maar vergelijken met mensen die in mijn ogen wel moederlijk waren, en daar talent voor hadden. Al snel werd ik daar erg droevig van, want ik voel me nogsteeds geen moederlijk typ. En realiseerde ik me dat het zinloos was- ieder doet het op zijn eigen manier, en waar liefde is, volgt de rest vanzelf. En nu geniet ik er volop van, en droom ik zelfs over een groot gezin. Heelveel sterkte met jullie keuze. Ik zou persoonlijk in een liefdevolle relatie nooit een kindje laten weghalen. Het is immers uit liefde voortgekomen, en het is ontzettend definitief. Maar de overweging is wellicht heel anders als je echt geen kinderen wilt hebben. Misschien is adoptie een goede overweging... er zijn genoeg stellen met een sterke kinderwens die niet in vervulling kan gaan.
hey, ik ben ook onverwachts zwanger geraakt, het was echt een hele grote schok, en ik was ook wat jonger dan jou en mijn realatie was iets onstabieler (wel al 3 jaar..maar alsnog waren we heel jong) het was een super moeilijke beslisssing want er was geen juiste oplossing, eigenlijk wou ik geen kindje..maar ik wou ook zeker geen abortus.. ik heb overal over nagedacht en de tip die ik kreeg was om 1 week te leven alsof ik een kindje zou krijgen.. en alles te doen wat daar bij komt kijken en de andere week heb ik me ingesteld op dat ik mijn kindje niet zou krijgen en dus weg liet halen en toen kwam voor mij heel goed naar voren wat ik wou, ik ging er voor en het was heus niet altijd makkelijk en je gaat wel even door een emotioneele achtbaan, maar als ik er nu op terug denk zou ik nooit meer anders willen.. tuurlijk mis ik soms me jonge drukke leven maargoed er zijn nu zoveel dingen die ik al weet en mijn leeftijdsgenoten nog niet.. en geloof me., ik heb altijd gezegt ik wil geen kinderen! en ik ben nog steeds niet gek op kinderen.. maar die van mezelf!! klinkt heel clichee maar die vind ik de aller liefste mooiste schattigste etc. maargoed je moet er heel goed over na denken want als dit niet is wat je wil dan gaat het heel zwaar worden als je het toch doet, je meot echt stevig in je schoenen staan als je geen kinderen wilt en ze toch krijgt.. maar dan zou ik inderdaad eerder aan adoptie denken dan aan abortus.. nouja succes met je keuze ik snap precies waar je door heen gaat!
Ik vind de tip hierboven heel goed. Het klinkt raar, maar (als je de tijd hebt!) probeer dan inderdaad eens een week te 'leven' met het ene besluit en dan een week met het andere besluit. Ik denk dat je gevoel dan toch duidelijk zal spreken. Het is een heel moeilijk besluit. Ik beide gevallen loop je het risico dat je spijt krijgt. Of op zijn minst denkt "Hoe zou het geweest zijn als ik juist had gekozen voor..."
hallo allemaal. Sorry dat ik even niks van mij heb laten horen, heb zoveel te verwerken en de bedenken gehad de laatste 2 weken. Ik ben vorige week donderdag samen met mijn vriend bij de verloskundige geweest. Heb een fijn gesprek gehad met haar. Ze heeft om mijn verzoek meteen een echo gemaakt, omdat ik graag wilde weten hoever ik zwanger ben. Helaas kon ze om de echo helemaal niks zien wat op een zwangerschap lijkt, ze heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Gister was het zover, dacht zelf dat er misschien iets mis was gegaan en ik misschien niet meer zwanger zou zijn om heel snel een miskraam zou krijgen. Op de echo was een prachtig klein mensje te zien van 8 weken en heb heel mooi het hartje zien kloppen. Ik heb voor mijzelf besloten het kindje te houden, en met veel liefde groot te brengen, mijn vriend staat hier voor 99% achter, zeg 99% omdat hij nog erg in shock is. We praten er dagelijk over en beetje bij beetje gaat ook hij er makkelijker mee om. Hij ziet nu bergen en dat moeten heuveltjes worden Ik ben zo blij met al jullie reacties. Ik hoop jullie dan verder in het forum nog eens tegen te komen. liefs angela
aaahhh mooi meid!!! Als jullie maar voor jezelf de juiste beslissing hebben gemaakt!! Mooi het je baby zien op de echo!! Ik vindt het super idg!! En dit forum is geweldig dus zeker terugkomen..je kunt er veel info krijgen!!
phoeee wat een opluchting ! ik schrok erg van je 1e post maar ben super blij dat je je bedahct hebt en je vriend ook !! veel succes ! xx
hallo, super om zo'n klein mini mensje te zien,met kloppend hartje en al he. het zal de komende tijd nog erg vreemd voor jullie worden,maar ik hoop dat jullie er van kunnen gaan genieten. veel geluk en succes in het verloop van jullie zwangerschap,en ik hoop je hier nog regelmatig tegen te komen. liefs petra
hoi hoi wat fijn voor jullie dat jullie samen tot een goed besluit zijn gekomen en geniet er samen lekker van en het komt echt wel goed als je de samen maar voor gaat veel succes en sterkte