Januari 2010 vonden mijn man en ik dat ons leventje klaar was voor een wondertje, we hadden alles op de rit en samen waren/zijn we op en top gelukkig. Op 17 januari zijn we naar een gynaecoloog geweest om mijn mirena te laten verwijderen en voor een exam. Alles zag er goed uit en de gynaecoloog zag geen reden voor problemen voor een zwangerschap... Net toen we samen hadden besloten uitgebreidere onderzoeken te laten doen, omdat we nog altijd niet zwanger waren, bleek ik in november zwanger te zijn!!! Tranen van blijdschap en een paar weken later deelden we het met onze ouders en enkele vrienden die ons de afgelopen twee jaar al "gevolgd" hadden. Bij zeven weken begon ik bruin te vloeien en drie dagen later "brak" ik los. Heel veel bloed, heel veel weefsel en krampen. Gisteren werden onze vermoedens bevestigd, een spontane abortus, zoals ze dat hier in Zweden noemen. Gelukkig was mijn baarmoeder geheel schoon en zag alles er goed uit, drie gynaecologen hebben me bestudeerd vanwege een myoom aan de buitenkant van mijn baarmoeder, maar volgens hen zou dit absoluut geen problemen kunnen geven. Thuis op de bank drong het echt tot ons door, we zijn ons kindje kwijt, ons kindje dat zo welkom was en waar we al zo lang op zaten te wachten. We proberen altijd overal het positieve van in te zien en te bedenken dat alles in dit leven zo z'n reden heeft, maar gisteren vonden we dat we ons verdriet gewoon eens lekker z'n loop konden laten gaan. We hebben gehuild, geklaagd over al die mensen die kinderen krijgen terwijl ze ze helemaal niet willen, mensen die niet voor hun kinderen zorgen en vrouwen die niks willen laten voor een gezonde zwangerschap. Het was echt even lekker om die dingen uit te spreken en de frustraties en het verdriet te uiten. Mijn eerste woorden vanmorgen waren: "Ik ben blij dat het weer een nieuwe dag is", en zo staan we er weer in
Herkenbaar: dat heb je af en toe echt even nodig, die frustraties te uiten. Hier kort na mijn tweede miskraam twee stellen in onze omgeving die ongepland een kind kregen. Nou, werkelijk....!!!! En toen ik een tijd terug voor bloedprikken in het ziekenhuis kwam, stond daar een hoogzwangere te roken bij de ingang. Die kon ik dus echt wel schoppen van boosheid gewoon. Niet gedaan uiteraard, maar na zoiets zoek ik altijd wel even iemand op bij wie ik alles eruit kan gooien... Sterkte met alles en hopelijk lukt het binnenkort allemaal wel een keertje!
Dat gevoel ken ik ook ja!! Maar goed, ik vertel mijn kinderen later liever dat ik er alles voor over had/heb dat ze gezond zijn en goed groeien, dan dat ik ze moet vertellen dat het me geen reet kon schelen...
Ja, uiteindelijk denk ik dan ook altijd: Ik doe tenminste het beste voor m'n kids en dat kan ik ronduit en naar waarheid zeggen. Maar op zo'n moment zelf? My goodness, als ik degene was die zwangerschappen uitdeelde, zou ik ze totaal anders verdelen, denk ik op die momenten dan vaak. Om dan later weer te bedenken dat ik in mijn eentje ook geen idee heb hoe de situaties van die vrouwen verder zijn en dat ik dat soort dingen dus maar lekker over moet laten aan Degene die daar wel over gaat