Ik probeer van me af te schrijven hoe ik de pest heb aan de crematie waar ik zo naar toe moet maar het lukt me niet zonder een enorm verhaal te schrijven.. en daar gaat het me niet om. Het lukt mijn schoonvader (waar ik erg op gesteld ben) om de crematie van zijn nicht (hij is samen met zijn zus de overgebleven naaste familie) om hem te laten gaan. Het is één grote voorstelling, geregisseerd door mijn schoonpapa aan het worden. Het arme mens heeft een aantal weken in een hospice gelegen, stervende. In die weken heb ik niets gehoord over hoe vervelend het voor haar is, hoe verdrietig ze niet zouden zijn.. ik heb alleen maar gehoord wat er wel niet allemaal geregeld moest worden, hoeveel geld er (niet) op de bankrekening staat, welke bloemen, welke kaart etc. Mijn schoonpapa maakt er een project van en ergens is dat bewonderingswaardig want hij regelt het wel allemaal heel goed (niet vergeten mijn schoonpapa wordt 80 dit jaar) maar het gaat om hem en hoeveel hij wel niet doet. Ik kan daar slecht tegen. Ik verdenk hem er van straks eigenlijk wel een applausje te willen krijgen... 20 jaar geleden heb ik mijn vader begraven, ik was toen 20. Mijn zus en ik hebben alles samen geregeld en dat deden we in diepe rouw en zonder borstklopperij. Praten over de nalatenschap deden we pas na de uitvaart. We hadden 4,5 dag (waaronder 2 weekenddagen) en we waren vrijwel alleen (moeder gescheiden en nog op vakantie) En nu moet ik 45 min voor de crematie al aanwezig zijn (waarom is een raadsel)moet ik achter een baar lopen van iemand die ik 2 jaar niet gezien heb (doe ik voor mijn man) en zullen we pas als laatste weg mogen.. ik zie op tegen zijn speech.. over wie zal het gaan? Over hem of over haar? Nou ja, ik ben er voor mijn lief die zijn oude tante best gaat missen maar tjonge, wat heb ik een hekel aan toneelstukjes :x
Misschien moet je het even anders bekijken. Hij is 80, dus al behoorlijk op leeftijd. Op die leeftijd gaan er veel mensen om je heen dood omdat ze ook oud zijn. Om een ouder iemand rouw je anders dan om een jong persoon. (niet overal, maar meestal wel) Daarbij heeft iedereen zijn eigen manier van rouwen en wat ze belangrijk vinden bij een uitvaart. Jij gaat er nu al vanuit dat bepaalde dingen gaan gebeuren, maar misschien valt het allemaal wel mee. Kijk het vanmiddag even aan en doe mee in "het (eventuele) toneelstukje wat hij op wil voeren. Ook dit kan voor hem een stukje van het rouwproces zijn. Daarbij is het ook nog eens geen directe familie van hem waar hij het voor regelt, dus het kan een hele opgave zijn om daar iets voor te moeten regelen. Als jullie er moeite mee hebben met hoe het gaat had je zelf voor kunnen stellen om het allemaal te regelen, dan hadden jullie de regie in handen gehad. Nu doet hij het allemaal en zul je je daar bij neer moeten leggen. Ik begrijp dat je er tegenop ziet om te gaan, maar laat het over je heen komen en geef hem de kans. Veranderen doe je het toch ook niet meer.
Misschien is dit zijn manier om ermee om te gaan... maar ik snap je ergernis en ik snap dat je ertegenop ziet. Probeer je toch te focussen op het afscheid dat je zelf wilt nemen en niet teveel op hem te letten. Alles wat hij nu zegt of doet zul je misschien ergerlijk vinden. Laat hem maar, deze dag gaat weer voorbij... Ik vind het vooral spijtig om je te horen vertellen over de begravenis van je eigen vader... het klinkt of dat ook weer een beetje boven komt (en gebeurt dat niet altijd? Bij elk sterfgeval komen alle anderen weer voorbij...). Gebruik de dag en de tijd zoals jij dat wilt... Veel sterkte en nog gecondoleerd.
Don't judge a man until you've walked two moons in his moccasins. Wat ik er mee wil zeggen, de man is 80 en heeft ook gevoel en emoties. Hij denk wellicht ook na over zijn eigen leven / dood. Is dat zo'n schande? Ga er naartoe, en laat je aannames voor wat ze zijn want je weet helemaal niet hoe het gaat verlopen.
Soms heb je van die momenten dat je iets doet voor een ander. Ik verdenk deze situatie om in de top 10 te komen van wat ik zou accepteren. Slik een paar keer en hoop dat het zo voorbij is. Al snap ik je verhaal heel goed ...
Dank jullie wel voor jullie lieve en zinnige reacties, allemaal. Ik zal gelijk zeggen.... het viel reuze mee. Het verliep allemaal heel goed. De speech was correct en er was ruimte voor zijn en de emoties van anderen. Het was een goed afscheid. @Lin... ik begrijp goed wat je zegt en heb het me ook ter harte genomen omdat in basis je natiirlijk gelijk hebt: het gaat daar niet om. Mijn schoonpapa is een heel lieve man die het heel goed wil doen ( en dat ook doet) maar vaak even vergeet dat hij niet het middelpunt van de wereld is. We hebben inmiddels voldoende ervaringen met hem (onze bruiloft, de aankondiging van ons derde kind, de ziekte van mijn moeder). Ik weet dit van hem en hoewel het indruist tegen mijn eigen gevoel, weet ik ook dat het verre van kwaad bedoeld is. Maar bij een uitvaart kan ik er duidelijk minder goed tegen, misschien inderdaad omdat ik al erg veel uitvaarten heb meegemaakt waarvan een flink aantal zeer nabij.... Het ging gelukkig allemaal heel prima en ik ben trots op mijn oude lieve schoonpapa dat hij het allemaal zo goed weet te organiseren. Zijn nichtje heeft hij eer aan gedaan. Dank allemaal voor het lezen en even meedenken,.. even de voetjes weer op de vloer
Wat ontzettend fijn dat alles toch goed is verlopen en het een mooie uitvaart was. Ik begrijp dus dat er al vaker iets gebeurt is waardoor je hier bang voor was, dan wordt het al anders. Gelukkig heeft hij het tegendeel bewezen en is het toch een waardig afscheid geworden. Zoals ik al zei rouwt iedereen op zijn eigen manier en blijkbaar is dit hoe jouw schoonvader dit doet. En nu je verteld over dat hij dat vaker zo doet, ook niet zo vreemd dus. Gelukkig heeft hij het nu netjes gehouden. Meis heel veel sterkte nog de komende tijd, dit is nu achter de rug.