Mijn zoon is morgen jarig! Om precies te zijn al over minder dan een uur... Tien jaar geleden is hij geboren,na 41+5. Korte,heftige bevalling geweest,en wat waren we gelukkig met hem (nog steeds). Hij is geboren,2 maanden na de dood van mijn broertje.Die was tegelijkertijd ziek geworden toen ik wist dat ik weer zwanger was. Hij had acute leukemie.Op 14 januari is hij gestorven. Speciaal voor hem had ik een echo laten doen zodat we wisten wat het geslacht was,zodat hij dat nog zou weten. Samen hebben we nog 3 dagen voor zn dood de naam gekozen en geboortekaartjes uitgezocht. Dat was nog heel fijn om te doen!Hij was pas 21 jaar oud. Toen mijn zoon werd geboren begon gelijk een heftige tijd. Dave was een enorme huilbaby. Echt heel erg,maar hij mankeerde niks,hij is gewoon supergevoelig. Nog steeds trouwens. Hij heeft rood haar en heel vaak zijn dat gevoelige personen. Hij is altijd een 'moeilijk'kind geweest,en omdat wij daardoor zo close met elkaar zijn geworden gaat dit kind mij zo aan het hard. Andere mensen vinden hem 'lastig'en vervelend,vooral op school. Hij is ook moeilijk,maar maakt het vooral zichzelf zo moeilijk. Hij is verschillende malen getest en we zijn met hem naar een kinderpsychiater geweest. Er is nooit iets specifieks uitgekomen. Ik verwijt mezelf heel erg dat ik een moeilijke zwangerschap heb gehad (emotioneel) en heel veel stress heb gehad. Maar ook denk ik dat hij is wie hij is. Hij heeft ook enorm veel goede eigenschappen! Hij is zoooo byzonder lief voor mij en zn broertje! En hij doet enorm zijn best op het voetballen.Dat kan hij ook heel goed en voetbalt op hoog niveau. De dagelijkse dingen zijn hier altijd een strijd met hem (denk aan eten-dat doet hij niet of veel te weinig,slapen gaat moeilijk enz.). Hiervoor gaan wij naar ouderbegeleiding en krijgen daar veel tips. Nu is het niet zo dat ik hem niet meer aankan hoor,dat kan ik namelijk als de beste maar af en toe ben ik er wel heel moe van. En dan voel ik me weer heel schuldig. Maar mijn god,wat ben ik gek op die jongen! Ik hou echt superveel van hem.Maar denk vaak:jongen maak het je toch niet zo moeilijk! Gelukkig heeft hij wel veel vriendjes en dat gaat dan weer wel heel goed.Hij is nooit agressief en maakt nooit ruzie. Maar in de klas vraagt hij teveel aandacht,en daar kan de juf niet zo goed tegen. Dat begrijp ik wel hoor,maar zij is echt heel negatief! Ik moet altijd maar voor mn kind opkomen,terwijl het pure onzekerheid is. Nu komen ze binnenkort van schoolmaatschappelijk werk praten. Dat vind ik wel fijn. Soms ben ik bang voor de toekomst. Maar zolang ik zo'n sterke band met mn zoon blijf hebben,heb ik er vertrouwen in dat alles wel op zn pootjes terrecht zal komen. Hij is mn zorgenkindje,10 jaar geleden al en dat zal ie waarschijnlijk wel altijd blijven. Maar ik hou met heel mn hart van hem,wat er ook van hem terrecht komt! Morgen is hij jarig,ik heb een nieuwe fiets voor hem gekocht. Een mountainbike die hij zo graag wilde hebben! We maken er een mooie dag van,want dat heeft hij verdient! Ik wilde eigenlijk gewoon ff mn hart luchten,nou dat is gelukt! Er zal nooit iemand tussen ons in kunnen komen. Bedankt voor het lezen!Groetjes,Kelly
Alvast van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je zoon morgen!. En dat het een gezellige, fijne dag wordt morgen. Met zo veel moederliefde van jou kant komt er volgens mij vanzelf al veel goed!. Fijn om het even van je af te schrijven he, en je moet jezelf niets verwijten. Je kon er toch ook niets aan doen dat je zoveel stress hebt gehad in je zwangerschap ivm de ziekte en het overlijden van je broer toendertijd.
Wat een verhaal Kelly! Het is ontroerend om te lezen hoe jullie band is. Maak je geen zorgen over zijn toekomst, met zo'n moeder als jij komt hij echt wel goed terecht hoor! Heb een fantastische dag morgen. En wat betreft de juf, ze moet zich schamen. Jouw zoon is niet de enige leerling wat extra aandacht vraagt, het is een onderdeel van haar beroep om daar mee om te gaan.
Wat mooi geschreven, een knul om trots op te zijn! Probeer los te laten waarom hij zo is, iedereen is anders, zijn wilskracht zal hem juist later gaan helpen.. En de juf op school.. Klassen worden steeds groter, de druk voor docenten steeds hoger. Er worden steeds meer kinderen in een klas gezet en niet iedereen is daar tegen bestand, laat je niet gek maken! Je doet er al vanalles aan om hem te helpen, wees daar trots op... Een ontzettend fijne verjaardag gewenst!
Ooh dank voor jullie reacties! Dat doet me goed hoor! Ja het is nu allemaal 10 jaar geleden en zit de laatste dagen een terug te blikken op zijn leventje. Soms word ik er erg verdrietig van,want ik ben zoo trots op hem. Door het eens op te schrijven,lucht me dat wel op. Het is gewoon een goede jongen die net wat anders denkt als anderen en kampt met angsten.
Beperken zijn angsten hem? Zo ja, misschien is een kinderpsycholoog iets voor hem.. Maar misschien maak jij je daar drukker om dan hij zelf.. Juist de kinderen die anders denken maken mijn beroep extra leuk.. En over dat de juf zich moet schamen en dat het bij haar werk hoort.. Zo'n opmerking raakt mij behoorlijk...toen ik bijna 10 jaar terug begon in het VO had ik klassen van maximaal 23 leerlingen, nu zijn het er 32.. Steeds meer leerlingen worden niet meer aangenomen op het speciaal onderwijs en komen bij ons.. Ik wil heel graag ieder kind de aandacht geven die hij/zij verdient, maar helaas wordt ons dat niet makkelijk gemaakt..
Sorry Moontje, zo hard had ik het niet moeten uitdrukken. Misschien is het mijn eigen naiviteit om te denken dat een leraar zich op ieder kind weet in te spelen. Ik vind niet dat je elk kind aandacht moet geven, maar ts zei, de juf kan het niet aan en dat vond ik zorgelijk.
Ik bedoel eigenlijk:Vanaf dat Dave naar school gaat gaat het al niet goed. Groep 1 en 2 vond hij niet leuk.Groep 3 en 4 ging supergoed! In groep 5 begonnen de problemen weer. Ik heb er echt alles aan gedaan om dit beter te laten gaan met oa de kinderpsych,speltherapie en schoolmaatschappelijk werk. Ik heb toen wel gevraagd of hij in groep 6 met een schone lei kon beginnen want groep 5 was zo verpest. Ik zeg niet dat dit alleen aan de lerares lag,onze Dave is nou eenmaal een drukke jongen. Dat weet ik en ik snap hun kant helemaal.In groep 6 begon het meteen vanaf dag 1 weer niet goed. Dave en de lerares zitten in een negatieve spiraal en ik vind nu dat zij er ook maar weinig moeite voor doet om dit te doorbreken. Ik ben er beetje klaar mee nu,ik doe mijn best maar vind het moeilijk om telkens gebeurtenissen aan te horen van mijn zoon,die overigens vaak waar blijken te zijn,waar mijn nekharen recht van overeind gaan staan! Er zijn video-opname's gemaakt maar die zijn mislukt....in welk opzicht daar krijgen we geen uitleg over. Het is heel moeilijk deze situatie.
Door hoe jij over Dave schrijft kan iedereen horen hoe trots jij op hem bent. Wat voor een geweldige jongen hij is. En dat je je zorgen maakt maar tegelijk vertrouwen hebt in hem. En door dat ik dit lees zit ik met tranen in mijn ogen. Want wat herken ik veel in jou woorden. Mijn zorgen kindje is onverwachts niet mijn oudste maar mijn middelste. Ondanks dat mijn oudste PDD-nos heeft en mijn middelste niks (tenminste....de psychologen/psychiaters zeggen dat hij geen autisme of adhd heeft. maar wel emotioneel jonger is als zijn leeftijdsgenootjes...verder kwamen ze niet). Ik heb een tijd lang gedacht dat mijn oudste mijn zorgenkindje is. Simpelweg omdat iedereen dat verwacht als je zo een diagnose hebt. Maar het niet weten waar de vinger te leggen op wat er nou precies mis is.. Weet je, misschien is er wel niks mis met die jochies maar met onze manier van er naar kijken? Die weer geconditioneerd is door de maatschappij van tegenwoordig. Het verhaal over de juf en de neerwaartse spiraal klinken al net zo bekent. Laat zij jou kijk op je zoon niet verstoren meid. ZIJ heeft het fout. Net zo fout als de leraar van groep 6 en 7 het bij mijn jochie had! Die vond dat mijn zoon ADHD had (heeft hij zelfs uitgesproken naar hem toe!) En dat hij misschien maar naar een speciale school moest. Hij liep hem belachelijk te maken tegenover klasgenootjes. Uiteindelijk had hij een slecht zelfbeeld en voelde zich totaal waardeloos. En toen kwam groep 8 met een andere leraar en bleek hij HOLLEND vooruit te gaan. Einde van het verhaal is dat hij nu op tweetalig gymnasium zit! En dat terwijl die andere leraar hem afschreef als dom, niet kunnen leren en nog erger, niet willen leren (elk 10 minuten gesprekje moesten we weer aan horen hoe vervelend en slecht hij het wel niet deed op school. Zijn ENIGE slechte cijfer was echter spelling!!!!). Als ik die tijd over had kunnen doen had ik hem naar een andere school gedaan. Ik zeg niet dat jij dit moet doen meid. Maar besef je wel hoe belangrijk een goede leraar is! Besef je hoelang jou kind elke dag met die leraar door brengt. Besef je dat dat op dit moment wel eens langer kan zijn als jij met hem door brengt. Ik zeg dit niet om je van streek te maken hoor! Maar soms zou ik echt willen dat ik de knoop door gehakt had 4 jaar geleden. Jou zoon is speciaal! Dat weet je en daar moet je nooit aan twijfelen al gaat die juf op dr kop staan (of wie dan ook) En jou zoon is jarig! Net zo goed als jij want jij bent vandaag 10 jaar geleden mama geworden van hem. Gefeliciteerd en maak er een geweldige dag van!
Ach, ik met mijn hormoontjes trek me dat nu ook te veel aan! Bedankt voor het berichtje... En er lopen ook verschrikkelijke mutsen rond die er een puinhoop van maken.. Een goede juf is goud waard! En Wilma, neem jezelf het niet kwalijk dat je niet van school bent gewisseld, dat gebeurt helaas heel weinig... Ik zie dat als brugklasmentor heel veel, kinderen die met dossiers bij ons komen waarvan ik denk dat ik er mijn handen aan vol ga krijgen en die ik dan totaal anders zijn.. Blijft heel lastig.. Maar on topic, heeft hij zijn fiets al gekregen?
Meiden dank jullie wel allemaal! Ja hij heeft net zijn fiets gekregen en is door het dolle heen! Hij is er zo blij mee en had het helemaal niet verwacht (ja eindelijk eens iets geheim gehouden). Hij is rondjes om de tafel proberen te fietsen hihi.