Heel herkenbaar, alles is nog zo onwerkelijk. Straks gaat het allemaal vanzelf en kun je niet meer zonder. Je kunt je leven zonder je kindje niet meer voorstellen ( en dat leventje zonder kindje wil je ook niet meer terug, haha) Probeer nu nog even te genieten van de rust. Want dat is straks voorbij. Ik zeg wel eens tegen mijn man; ik snap waarom baby's worden geboren en geen peuter van 1,5 jaar. Zo kunnen de ouders er naartoe groeien voordat je kindje alle deuren en lades open maakt, de tv op babytv staat en het eten van de tafel naar de grond drupt. Hihi. Alle fases zijn ontzettend mooi, maar soms ook heel vermoeiend.
Die gedachte gaat ook vaak door mijn hoofd! Het is in mijn optiek nog steeds hetzelfde al een braadworst door je linkerneusgat heen drukken...het past niet
Heeeel herkenbaar. Bij mij kwam het besef pas bij de bevalling, toen ze de kleertjes klaar gingen leggen. Ineens kwam het binnen dat er ECHT een baby onderweg was 😊 Daarna nog heel lang het gevoel gehad dat ik droomde en dat er elk moment iemand kon komen om de baby weer mee te nemen. Alsof ik haar geleend had 😊
Yep, heel herkenbaar! Ondanks dat alles nu zo goed zichtbaar is en het bijna zover is kan ik het me maar moeilijk voorstellen. Al moet ik wel zeggen dat ik een paar weken geleden echt nog zwanger wilde zijn, en nu begin ik wel nieuwsgierig te worden naar de baby. Maar het idee dat we straks een baby hebben begint eigenlijk nu pas een klein beetje landen
Haha!!! Jaaa wat heb ik me druk gemaakt bij mn zoontje! Zoveel stress of ik wel moedergevoelens zou hebben... ik was dan ook het meisje dat in dr jeugd nooit een pop heeft aangeraakt. Andere babietjes deden me niet zo veel. Ik voelde mezelf zelfs ongemakkelijk als mensen me feliciteerde met mijn zwangerschap omdat ik gewoon niet wist hoe te reageren. Ja broodnuchter maar dat is natuurlijk niet de gewenste reactie haha! En toen kwam ons kleine manneke... De eerste nacht nog in paniek de zuster opgepiept omdat ie ging huilen en ik echt niet wist hoe ik dit moest gaan aanpakken. Vervolgens legt de zuster ons mannetje op mijn borst. Hij stil en tevreden. En ik. Toen was ik pas echt moeder!! Dit is veeeel relaxter nu ik zwanger ben van de tweede! Het broodnuchtere is wel weg nu
Wat grappig om te lezen dat iedereen het zo voelt en ervaart. Zelf nog maar net 6weken zwanger maar het blijft zo gek idee. Zo ver van me bed show. Knijp me even dan word ik wakker uit deze mooie droom. Maar heb nu al een paar keer me tenen hard gestoten, ik droom niet! 😍
Dit had ik ook! En de eerste weken als ik wakker werd, dan was ik niet meteen mama, dat heeft nog even geduurd. Nu is mijn zoon er zelfs in mijn dromen.
Raar is dat he. Ik besef het ook niet de helft van de tijd. Totdat die druif weer eens tekeer gaat in mijn buik en ik denk "oh ja, ik ben echt zwanger". Vragen of het ons gaat lukken, of ik een goede moeder zal zijn, die overvallen me dan wel een beetje. Ik was ook nooit zo weg van andermans kinderen en nog steeds zal ik niet zoals veel vrouwen helemaal op gaan in andermans kind. Maar achhh.. het zal allemaal wel loslopen.
Heel herkenbaar hier! Van andermans kinderen moet ik ook erg weinig hebben, nu nogsteeds niet trouwens, met kraamvisite blijf ik altijd een beetje op afstand enzo. ..... Maar nu pas (37w2d) begint het besef en de angst af en toe wel te komen! Het wordt nu toch wel echt ECHT! (Zwangerschap was gepland en erg gewenst). Gisteren dacht ik nog van sh*t het kan nu elk moment gebeuren! En dan? Als ik mijn man nou niet te pakken krijg? (hij is nu altijd bereikbaar). De angst dat het nooit kan 'passen' tijdens de bevalling. En wat als hij geboren is, kan ik het wel,ondanks dat ik geen grote kindervriend ben? Dan moet ik wel! Gisteren ook even een potje heerlijk zitten janken, leuk hè die hormonen 😆 Ps. Ik ben stiekem wel blij te lezen dat ik niet de enigste ben die het niet zo op kinderen heeft van anderen maar er toch zelf voor gaat! Ik krijg in mijn buurt altijd het idee als je zelf zwanger bent dat je alles van (andermans)kinderen leuk 'moet' vinden. Ik ben ook niet op cursus geweest omdat ik er zo tegenop zag om al die verhalen van al die vrouwen aan te moeten horen. Ik heb al een paar van dat soort dames op mijn werk (allemaal heel goed bedoeld hoor)maar ik werd er knettergek van😄
Ik heb bij mijn eerste zwangerschap totaal niet het idee gehad dat er een kindje kwam en hoe mijn leven afentoe op zijn kop zou gaan staan. Wel paniek want dacht dat ik nooit meer een leuke gozer kon vinden omdat ik geen vader voor haar had en 20 was en net moeder maar ga al vanaf dat zij 3 maanden is met mijn vriend en ben nu weer zwanger van hem. (onze eerste was een doodgeboorte). De enige angst die nu door mij heen gaat is het weer verliezen van mijn kindje maar ik heb er 9 maanden angst voor over
Verschrikkelijk dat je dat mee hebt moeten maken sadieraven! Die angst heb ik ook hoor, en ik ben ook pas gerustgesteld als hij gezond en wel in onze armen ligt. (Helaas tijdens vorige zs ook ons meisje verloren met bijna 17w)ik durfde tot 24 weken ook niet echt te geloven dat ik weer zwanger was, daarna kwam dat besef ook pas. Genieten doen we nu ook wel alleen ik durf het niet voor de volle 100%.
Bij de 1ste had ik het ook heel erg. Ik dacht toen dat het kwam omdat ze niet gepland was. Nu bij de 2de heb ik het weer. Deze zwangerschap was wel de bedoeling Maar weer het gevoel van onwerkelijkheid. Ik kan het gewoon niet voor me stellen dat er straks weer een baby is. Maar gelukkig komt dat na de geboorte helemaal goed
Haha ik herken je gevoel wel. Hoewel de bevalling toch wel dichterbij komt blijft het erg abstract voor me. Alles is klaar, baby mag komen maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat over een dag of wat dat schattige wiegje gevuld is met onze zoon. Onze zoon! WTF? Ik weet het niet hoor.... Tegelijkertijd kan ik niet wáchten en wil nu wel eens weten wie al dat leven maakt in mijn buik. Lijk je op ons? Hoe zie je eruit? Hoe klinken je geluidjes? Hoe voelt het om je in mijn armen te hebben?
Haha wat een grappige en ontroerende reacties. Eigenlijk best normaal dus dat je dat denkt. Het voelt zo niet-moederlijk. Soms ben ik het ook gewoon zat, dat geschop, lig nou is stil! En dan voel ik me gelijk weer schuldig daarover. Pfft. Ik ben van mezelf heel nuchter maar nu toch iets minder, hormonen zijn echt vrouwonvriendelijk! Ik loop zo een 4 keer per dag rond in t kamertje en ooh dan smelt ik bij alle kleertjes en spulletjes, t is helemaal geworden zoals ik wilde. En dan ineens denk ik neeee hier ligt straks een baby, straks vergeet ik hem/haar, hoor ik m niet, wat nou als het te koud is hier en ik dat niet merk of wat nou als het wiegje niet lekker ligt!! Ik ben wel gek op kinderen van andere, maar juist nu ik zwanger ben trek ik me meer terug merk ik. Een beetje te echt dan ineens ofzo... Het komt vast goed En wat iedereen hier ook zegt, ik kan niet wachten tot ik het kan knuffelen, vasthouden, kroelen, aankleden, zelfs de poepluiers verheug ik me een beetje op, om zo voor dat ukje te zorgen.
Hier ook, terwijl het de tweede is. Nu ben ik bijna 33 weken zwanger en je ik heb het idee dat het nog maanden duurt terwijl hij er over 5 weken al kan zijn. De eerste is geboren met 37+6. Dus dat is zelfs al over 4,5 week... echt onvoorstelbaar ...
Zo herkenbaar! En blijkbaar ook herkenbaar voor veel andere dames. Hier ondertussen de derde en je zou gaan denken dat ik de derde keer toch wel zou beseffen wat (of beter wie) er staat aan te komen. Maar neen hoor... nog altijd het gevoel dat er straks iemand komt zeggen: haha gefopt!