Al vanaf week 6 in de zwschap heb ik rugklachten, ook vanwege scoliose. Ik werk in de kinderopvang dus dat was toen al vrij heftig. Ik had vaak avonden dat ik huilend op de bank zat omdat ik zo een pijn had. Mijn leidinggevende wist hiervan af en ik mocht rust op de groep nemen, wat uiteindelijk bijna niet te doen was als je 9 kinderen had. Nu zit ik vanaf vorige week woensdag thuis. Het ging echt niet meer en ben in huilen uitgebarsten op mijn werk. Het feit dat ik nu thuis zit geeft mij en mijn lichaam veel rust en merk ook echt verschil, maar zodra ik wat doe komt de pijn weer opzetten. Ik voel mij zo schuldig tegenover mn werk, en daarbij helpt het onbegrip vanuit mijn collegas ook niet echt. Heb het idee alsof ze vinden dat ik me aanstel en maar gewoon moet doorzetten.. Ik weet niet wat ik met dit bericht wil bereiken, maar het lucht wel een beetje op...
he bah meis wat vervelend voor je zeg kan me voorstellen hoe je je voelt maar denk dat dit wel de juiste beslissing is voor je. je rug moet nog langer mee en de rest van je lichaam ook.. collega's kunnen wel zo vervelend reageren maar hun komen je vast niet helpen als jouw rug het begeeft probeer je er niks van aan te trekken (ik snap helemaal dat dat niet meevalt hoor, zeker met hormonen erbij maar jij en je kleintje zijn nu even het belangrijkste! )
Ik snap heel goed dat je je zo schuldig voelt, maar eigelijk komt dit waarschijnlijk alleen maar door het onbegrip van je collega's. Maar juist zij zouden zich moeten realiseren dat je voor jezelf en je kindje kiest...wanneer jou lichaam aangeeft het werk niet aan te kunnen...en nog belangrijker dat zou je zelf ook moeten doen. En ik vindt als je verders nooit wat hebt (nooit ziek bent of elke keer wat hebt) dat mensen heus niet over je zullen denken dat je je aansteld... probeer je er dus even los van te zien. En ga er vanuit dat het geen onbegrip is van collega's maar misschien gewoon even balen dat je er niet zult zijn. Trek het je dus niet persoonlijk aan Neem en pak je rust! sterkte!
Thnx meiden! Weet ook dat het door het onbegrip komt, maar is niet leuk! En ik weet ook dat alleen ik rekening met mezelf moet en kan houden en met mn beebje. Maar het valt niet mee! Hou er niet van mezelf ziek te melden, maar heb geen andere keus..