Hallo Allemaal Jullie kennen mijn verhaal van mijn miskraam en hadden me geholpen bij de verwerking. Nu 2 1/2 week verder wilde ik mijn man voorzien in zijn behoefte. Ik gaf hem weer de mogelijkheid om contact te maken, waarna we al snel seks hadden. Hij tenminste Bij mij voelde alles zo beurs en pijn van binnen en maakt me nu zorgen of dit wel goed is dat ik daar last van heb. Ik kon er gewoon niet van genieten. En dacht eraan wat de kleine gevoel kon hebben. Hebben jullie deze gedachtes ook gehad.
Ik herken het niet, maar heb het ook nooit zo snel weer geprobeerd. Maar doe het echt pas als je er zelf ook weer aan toe bent, niet omdat je je man moet voorzien in zijn behoefte!
Ik heb t ook pas weer gedaan toen bij mij het weer goed voelde. Je moet t niet doen als je niet wilt. Je man moet maar geduld hebben of zichzelf een handje helpen. De eerste keer dat mijn partner en ik t weer deden stond ik er volledig achter. Heb hierna wel een flink potje lopen huilen. Misschien dat je de lichamelijke klachten voelde door de spanning in je lijf?
Ik kan me niet herinneren wanneer wij het na de (eerste) mk weer hebben gedaan. Maar volgens mij niet zo snel. En als je er niet zo'n zin in hebt, kan hij dan niet in jouw behoefte voorzien (en even wachten)??Ik kan me niet voorstellen dat je vriend er zoveel plezier aan heeft als hij weet dat jij er eigenlijk niets voor voelt.. Als ik jou was zou ik je eigen lijf en emoties even voorop stellen.
Bedankt voor jullie reacties, ik wilde dat ook maar ben zo bang dat ik te kort schiet in mijn huwelijk. Ik heb het nu emotioneel heel zwaar gekregen en zoek nu hulp om verder te kunnen, want het verwerken gaat niet zoals ik hoopte. En de confrontatie die ik steeds krijg is verschrikkelijk. Ik dacht na 2 weken dat iedereen gelijk had dat ik verder moest ik ging super veel werk 40 uur in de week, maar stopte het weg en nu valt de klap het hardst. Ik weet niet wat ik wil en waar ik voorsta, alleen dat ik mijn man niet kwijt wil.
Ach lieverd toch! Natuurlijk gaat je man niet zomaar weg. In voorspoed en tegenspoed hoor. En anders is hij het daglicht toch niet waard. En zeker niet om een kindje mee te krijgen. Een huwelijk is wel tweerichtingsverkeer en hij moet er nu even voor jou zijn. Heb je het er al met hem over gehad? En zo ja, wat zegt hij? Heeft hij het erover dat hij het zat is, of zo...? Toen ik 2 dagen na mijn positieve test een vmk kreeg, werd ik heel lief gebeld door de vk. Ik vroeg haar hoelang ik verdrietig mocht zijn, want het was maar twee dagen. Haar antwoord (en het beste antwoord dat er is): Zolang je verdrietig bent. Daar staat geen tijd voor. Ik ken je verhaal eerlijk gezegd niet, dus ik weet niet hoelang je al zwanger was. Maar neem gewoon de tijd die je nodig hebt... Heel veel sterkte!
Ik ben het helemaal eens met Junior1. Jouw lichaam heeft een flinke tik te verwerken. Bij mij heeft het na de 1e mk 8 maanden geduurd voordat ik weer 100% op de rit was. En bij de 2e had ik ongeveer 3 weken nodig (was ook wel een kortere zwangerschap). Jouw omgeving kan jou niet vertellen hoe lang je nodig hebt, dat is aan jou. Mensen willen sowieso dat iemand niet treurt, het is makkelijker als het met iedereen goed gaat. Maar zo werkt het nu eenmaal niet.