In juni 2013 ben ik van onze dochter bevallen. Direct na de bevalling wilde ik absoluut niet aan een tweede denken, het idee alleen al dat ik opnieuw moest bevallen...pfff Inmiddels is onze dochter 7 maanden en man wat heb ik last van klapperende eierstokken! Nu zit ik een beetje in tweestrijd. Aan de ene kant wil ik graag voor een tweede gaan maar aan de andere kant heb ik moeite met het idee dat ik weer zwanger 'moet' worden en moet bevallen. Begin van mijn zwangerschap verliep prima maar vanaf halverwege werd ik enorm duizelig wat tot 32 weken heeft geduurd. Ik vond dat zo vreselijk! Daarna voelde ik me weinig beter. Maar vooral de bevalling vond ik verschrikkelijk!! Van begin af aan weeenstorm en ik kreeg het van de eerste minuut al niet weggepuft. Ik had echt de behoefte om met mijn hoofd tegen de muur te rennen ter afleiding (die pijn zou ongetwijfeld minder erg zijn). Naar het ziekenhuis voor pijnstilling maar daar aangekomen bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Hoor de vk nog zo zeggen "binnen tien minuten is ze er hoor". Dat werd alleen anderhalf uur helse pijn en een dochter die niet verder kwam. Uiteindelijk geknipt zonder verdoving en 2 verschillende pompen en 4 keer opnieuw vastzetten verder was ze er eindelijk. De placenta wilde pas na trek en duw werk loskomen maar drie dagen later bleek er toch wat achter te zijn gebleven. Gevolg retourtje ziekenhuis, OK, en infuus ivm fikse bloedarmoede. Voelde me zoo zwak en heb eigenlijk de eerste week alleen maar instinctief voor mijn dochter gezorgd. Meer kon ik niet opbrengen. Wat heb ik me daar later schuldig over gevoeld.. Eind goed al goed uiteindelijk al moet ik zo nu en dan nog wel even langs de fysio omdat er zoveel geweld is gebruikt bij de pompverlossing dat mijn bekken schreef stond (en zo nu en dan dus ook weer even recht gezet moet worden). Langzaam begint het toch wel weer te kriebelen voor een tweede. Dat wordt ook aangewakkerd doordat er zwangeren in mijn omgeving zijn en dames met babietjes van dezelfde leeftijd als dochterlief die er ook weer voor willen gaan. Eerst had ik onze vakantie in juni als eikpunt genomen maar nu weet ik het niet meer! Klapperende eierstokken aan de ene kant maar aan de andere kant ben ik nog zo bang voor een eventuele volgende zwangerschap of laat staan bevalling!! Nu verberg ik me achter die vakantie maar als het zover is weet ik niet of ik het al aandurf (terwijl ik het andere moment er nu gelijk weer voor wil gaan). Zucht. Dat moest ik even kwijt. Herkent iemand zich in dit dilemma?wat zouden jullie doen?
Hallo Rebekka85, wat een heftig verhaal meid. Mijn bevalling was ook heftig met veel pijn, ruggeprik en vacuumpomp na 1,5 uur persen. Wat ik nodig had was tijd. Ik heb denk ik wel een jaar lang heel hard geroepen 'dat'doe ik nooit weer. Vreselijk leek me dat en ik kon me nooit voorstellen dat ik nu zonder enige angst voor de bevalling probeer zwanger te worden van een tweede. Nou zeg ik niet dat je net zolang als mij moet wachten (mijn man had nog wat meer tijd nodig) maar misschien is het nu nog wat te vers. Heel veel sterkte met het maken van je beslissing
Ik heb die angst ook Zou graag ook nog een 2e willen maar als ik aan "zwanger zijn" denk, breekt het zweet me al uit haha. De eerste weken van mijn andere zwangerschap was ik depressief, misselijk enz. Dit duurde tot 16 weken, toen 4 weken redelijk goed gevoeld en toen kreeg ik extreme bandenpijn.. Mijn banden rekten bijna helemaal niet mee dus bij veel van wat ik deed had ik pijn.. Heb bijna 18 weken gelegen want als ik iets deed dan kon ik daarna 3 dagen niks meer. Het idee ook dat ik dit bij een volgende zwangerschap weer krijg (wat voor 99% zo goed als zeker is) en ook nog met een klein kereltje erbij, lijkt me niks! Maar ik wil toch ook wel graag een broertje of zusje voor mijn zoontje! De toekomst zal leren wat het word; geen 2e door de angst voor pijn of er toch voor gaan.. Voorlopig iig nog even niet
Heel herkenbaar hoor! Na de eerste dacht ik 'ik zou wel gek zijn om dit nog eens te doen'. En na een jaar was ik er toch wel weer klaar voor. Het heeft helaas lang geduurd, en de tweede zwangerschap had ik nog meer kwaaltjes dan de eerste en de bevalling was eigenlijk hetzelfde, weeën storm en niet er uit krijgen, lang persen en een knip. Behalve dat bij de tweede gelukkig geen pomp nodig was. En toch...Ik durf al bijna over een derde te dromen, het gevoel van leven in je buik en dan die leuke kindjes! Tja... ik had niks met mensen die de vreselijk irritante opmerking maakte 'je krijgt er ook zo veel voor terug'. Want ik vind bevallen bijna traumatisch, maar toch... Hier in elk geval na een jaar wel weer gewend aan het idee om voor de tweede te gaan. En tja, de zwangerschap viel tegen en het bevallen ook, maar men zegt ook dt je vaker spijt hebt van wt je niet doet dan van wat je wel doet. Die 9 maanden op een leven... en dan wel een broertje of zusje er bij,ik vond het het wel waard
Heel herkenbaar hoor, hier ook een hele lange bevalling gehad met inleiden, inknippen, vacuumpomp en de hele santakraam . Ik ben nu weer zwanger, maar ik zie echt als een berg weer tegen de bevalling op, maar de wens voor nog een kindje weegt zwaarder dan de angst voor de bevalling.
Tja lastig he, maar ja geen één zwangerschap en bevalling is hetzelfde.... Klinkt heel simpel, maar het is wel zo.. Ik begrijp je overigens wel hoor, mijn zwangerschap ging prima en bevalling ook (wel 4 weken te vroeg maar ach) maar ik zie nu soms ook al wel een beetje op tegen een eventuele bevalling, maar als je kijkt wat je er voor terugkrijgt.......
ik heb ook en wens voor een 2de en het kriebelt ook enorm. maar voor ons kan het echt nog niet. ons zoontje is nu bijna 10 maanden. maar is geen makkelijk kindje. heeft nog veel problemen en is absoluut niet stabiel. heeft echt nog mijn volle aandacht nodig. wij gaan er pas weer voor zodra hier alles stabiel is . dat kan nog wel even duren.maar het kriebelt oooo zoo enorm. hou er wel rekening mee dat ze altijd zeggen dat het beter is om 9 maanden te ontzwangeren. omdat de kans anders hoger is op complicaties omdat alle van binnen nog niet voor 100% genezen is.
Onze dochter is bijna 2 en pas nu wil ik pas een tweede kindje.. Ook een bevalling gehad met weeënstorm en vacuümpomp. Maar ik ga er gewoon vanuit dat elke bevalling anders is en een tweede keer is de weg gebaand zeggen ze... Volg je hart!
Dank voor alle reacties! Ja 9 maanden op en 9 maanden af dat zeker. Ik ga morgen weer naar de fysiotherapeut om mijn bekken weer recht te zetten dus alleen daarom is het nu nog niet verstandig. En de wens voor een tweede wint het zeker van de angst voor een tweede bevalling maar ik hoop gewoon dat die angst een eventuele zwangerschap tzt overschaduwt. Vind het ook wel lastig hoor om te bepalen wanneer ik er weer klaar voor zou zijn.. mijn beste vriendinnetje is net zwanger dus denk dat dat wel een trigger was bij mij dat ik er nu zo mee bezig ben..laten we inderdaad maar hopen dat een volgende zwangerschap/bevalling inderdaad heeeel anders verloopt
ken het gevoel eigenlijk niet zo goed .. kan er niet veel over krijg ivm herkenning hier maar heb 48 uur weeen gehad !! . zelfd mer ruggenprik was het zwaar . helaas is ons kindje toch mer een keizersnee gehaald omdat het hartje paar keer gestopt was . !! een hell was het maar eigenlijk 3 maanden later ik miste nogsteeds me buik . en het leven in me het onder me hart dragen van me kindje !! dat ik er al weer voor wou gaan eigenlijk ik had zo iets die 2 dagen hel tegen over een leven vol liefde !! ja ik kan het
Ja ik herken het ook! 54 uur weeen gehad, 48 uur gebroken vliezen.. De ruggenprik was na een half uur al weer uitgewerkt terwijl de weeenopwekkers op max stonden. De ene wee was nog niet eens weg of de ander kwam er al weer aan. Een hel was het.. Maar toch hebben we besloten om nu voor een 2e te gaan. Het moment dat je je wondertje in je armen hebt weet je waar je het voor gedaan hebt
Chanti jullie hebben dus na ongeveer een jaar besloten om er weer voor te gaan? Ik ben benieuwd wanneer ik er weer klaar voor ben . Maar wel weer spannend hoor, veel succes en plezier!
Heel herkenbaar! Het zweet breekt me al uit als ik er aan denk ooit weer te moeten bevallen... Maar angst is een slechte raadgever en ik zou me hier uiteindelijk niet door tegen laten houden. Ik denk dat de gedachte aan een bevalling me tijdens een volgende zwangerschap best wat slapeloze nachten zou bezorgen maar ik zou er toch op proberen te vertrouwen dat het weer goedkomt. Succes met je beslissing!