eerder heb ik dit ook al gepost: http://www.zwangerschapspagina.nl/peuter-kleuter/305839-2-kids-2-gevoelens.html We zijn nu 2 maanden verder en het is niet veranderd, gisteravond in een huilbui aan mn man uitgelegd dat ik niet weet wat ik moet doen en dat ik zeker weet dat de oudste het merkt want ze kan me niet met rust laten. Alles moet ik doen en ze wilt zich constant bewijzen tegenover mij. "kijk wat ik kan" "mamma dit heb ik voor jou getekend" "kijk mamma, lekker drinken voor jou gemaakt (in haar speelgoedkeuken)" "mamma, ik ga goed luisteren naar jou!" Ik voel mezelf zo'n vreselijke moeder!! Ik geniet met volle teugen van onze jonge aanwinst en zit bijna letterlijk op de roze wolk, daarintegen kan ik de oudste niet hebben. Dit terwijl ze zoooo haar best doet! En ik doe zo mijn best om zo lief mogelijk tegen haar te doen en veel samen te doen zoals samen tekenen als de kleine op bed ligt. Haar meenemen boodschapjes doen als mijn man op de kleinste past. Het werkt niet voor mijn gevoel... Ik vind haar alleen maar vervelend. Hier komt nog bij dat ze vocht achter haar trommelvliezen heeft zitten waardoor ze niet goed hoort (hier word ze voor geopereerd komende week, dan krijgt ze buisjes) dus alles moet ik 3 keer herhalen voor ze me verstaat en dat irriteerd me ook mateloos terwijl die arme meid hier niets aan kan doen... De gedachte dat ze in die enge operatiekamer moet doet me wel de bibbers geven, dan is het voor mijn gevoel weer even mn kleine meisje en dan vind ik het vreselijk maar hier thuis heb ik constant het gevoel dat ze me belemmerd in het genieten van de kleine en ik vind het zo vreselijk! Ik weet niet wat ik ermee moet doen... Als de kleine een dwarse dag heeft waarin hij veel huilt loop ik fluitend met hem door het huis heen en ben ik de rust zelve. Geef hem de speen, verschoon hem wat vaker en ga lekker met hem dansen tot hij slaapt. Als de oudste dwars is zit ze constant op de stoel en ik merk aan mezelf dat ik zelfs mijn stem ga verheffen naar haar terwijl ik dit nooit doe. Ik ben meer de gemene moeder dan de schreeuwmoeder. Als ze iets kapot maakt moet ze het zelf in de prullenbak gooien, als ze niet luisterd pak ik haar speelgoed af en verdwijnt dit in de stoute bak voor een dag of 2. Maar schreeuwen deed ik nooit. Nu wel! Ik zit met mijn handen in mijn haar... Hoe kan ik weer genieten van mn kleine meisje? tijd samen doen we genoeg. A.s. Zaterdag ga ik met haar naar de intocht van sinterklaas en zondag ga ik in de middag ook wat met haar alleen doen. Wie herkent dit?
Ik voor een deel. Kan ook veel meer hebben van de jongste en mijn dochter claimt me (daardoor) heel erg. Het is een patroon wat je alleen zelf kan doorbreken. Ik kan er inmiddels beter mee omgaan. Als je merkt dat je dochter er onder lijdt en jijzelf ook, is het aan jou om hulp te zoeken. Ik zou echt samen met een psycholoog gaan uitzoeken waar dit vandaan komt want het heeft ongetwijfeld een oorzaak. Heb jij toevallig een allergie voor mensen die je claimen? Een vriendin waar je niet vanaf komt, een baas die je op je huid zit etc?
Ik zou ook professionele hulp zoeken hiervoor, want ik vrees dat je nu een vicieuze cirkel terecht bent gekomen: je dochter irriteert je, je vindt niet fijn om haar in je geburen te hebben, hierdoor voel je je schuldig en ga je geforceerd toch lief met haar doen, doordat het zo geforceerd is, ga je jezelf nog meer aan haar ergeren enzovoort. Ik denk dat het heel moeilijk is om dit op eigen houtje, of zelfs met hulp van je man, te doorbreken. En dit is gewoon erg moeilijk en jammer voor jullie allemaal, hoe sneller je hulp zoekt, hoe sneller je terug met zijn allen van elkaar kan genieten.
Wat moeilijk voor je, en wel goed dat je zelf merkt dat je anders ben tegen je oudste als naar je jongste. Ik zou zeggen ga idd hulp zoeken, zelf weet je goed je problemen te benoemen en zo kunnen jullie weer naar een goede band groeien!
Nou ik vind het advies voor professionele hulp wel erg overdreven. De kleine is 2 maanden. Dus TS zit nog flink in de hormonen. ( kan zeker wel 9 maanden duren) Probeer jezelf onder controle te houden en laat je man even iets meer doen met je dochter. Maar ga inderdaad ook eens weer alleen iets met haar doen. Ik denk dat dit iets is waar iedereen even doorheen moet. Net een kleintje erbij, zelf onder de hormonen en een kleine meid die vol in de peuterpubertijd zit. Geef jezelf de tijd.
Wat een heftige gevoelens. En wat een verdrietige situatie, want je dochter voelt je gevoelens haarfijn aan. Ik heb hetzelfde ervaren, maar dan andersom. Deze gevoelens had/heb ik bij de jongste ipv de oudste. Uiteindelijk heb ik de stap genomen om professionele hulp te zoeken. Wel pijnlijk om de waarheid onder ogen te zien, maar ook opluchting om te accepteren dat het niet zelfstandig lukt om uit de ongewenste situatie te stappen. Mijn advies is om professionele hulp te zoeken, bijvoorbeeld een aanmelding bij het maatschappelijk werk. Zij kunnen samen met jou de beste behandelmethode bepalen. Sterkte en succes!
Heeft het CB hier geen goede adviezen over? Ik weet dat niet iedereen even happy is met de artsen en verpleegkundigen van het CB, maar misschien heb jij het net getroffen? Misschien kunnen zij je de weg wijzen naar een deskundige bij jou in de buurt. Je bent vast en zeker niet de enige die hiermee worstelt, en er zijn vast dingen die je kunt doen om te voorkomen dat de relatie tussen jou en je oudste problematisch gaat worden.
Ik herken dit niet. Ik zou ook met iemand gaan praten, want 2 maanden deze gevoelens hebben is niet niks.
Het is toch hartstikke logisch dat jouw dochter alle aandacht wilt! tenslotte is ze een aantal jaren alleen geweest en nu moet ze die delen met de baby. En ja kinderen vragen dan op een soms vervelende manier aandacht. Dat jij niks van haar kan hebben vind ik aan jou liggen eerlijk gezegd. JE zegt zelf dat je dochtertje zo haar best doet en dat jij op de een of andere manier het niet kan hebben. Ik vind het heel zielig voor je dochter en ik denk idd ook dat je met iemand moet praten hier over anders is jullie band straks kapot. En je zal ongetwijfeld nog last hebben van hormonen misschien slaapgebrek maar het is natuurlijk niet goed dat jij wel alles kan hebben vand e baby en niet van de oudste. Zij ziet dit ook en dat is waarschijnlijk 1 van de redenen dat ze zo doet. Sterkte en ik hoop dat je eruit komt. Voel je overigens geen slechte moeder, ik denk dat veel moeders hier mee worstelen maar probeer er wel wat aan te doen.
Ik herken het niet. Ik vind het ook niet zorgwekkend dat TS zo kan genieten van haar zoon, ik vind het wel zorgwekkend dat zij haar dochter niet meer kan waarderen. Daar lijkt me enige vorm van hulp wel handig bij.. zeker als ik hoor dat dochterlief zo haar best doet. Dat de één even liever wordt gevonden dan de ander.. soit maar dit lijkt gewoon te worden en het is niet alleen dat de één liever is, de ander wordt gewoon niet meer gewaardeerd.. dat is zorgelijk. TS: bespreek het eens met de HA
Ik heb een tijd geleden contact gehad met een psycholoog omdat ik wat dingen uit het verleden moest verwerken, hij heeft toen gezegd dat ik altijd kon bellen als het wat slechter ging en ik hem weer nodig had. Ik heb zijn kaartje nog dus ik denk dat ik hem dan maar ga bellen en dit bespreekbaar maak. Ik vind het echt vreselijk dat ik me zo voel en nu ik lees dat vrijwel niemand dit herkent voel ik me nog erger dan ik al deed... Mijn dochter verdient beter en ik hoop dat ik dat bereik met deze psycholoog en dat ik haar de liefde kan gaan geven die ze verdient. Bedankt allemaal.
Houd in je achterhoofd dat niet alleen de baby klein en afhankelijk van jou is maar ook je dochter is nog klein en heeft je nodig. Ook al kan ze iets al zelf, wanneer ze je hulp nodig heeft dan even helpen, al is het maar door voor te zeggen hoe etc. Probeer haar te betrekken bij jullie zoontje, pampertje/rompertje/sokjes pakken. Samen baby massage geven en als.ze het leuk en fijn vind masseer je ook haar, 2 kinderen 2 handen toch Hoop dat je eruit zult komen en je dé juiste hulp zult krijgen. Zou ook VIA cb navraag doen, bv stevig ouderschap? Succes en bovenal geniet vol op meis! Dat wens ik je van harte
Ik herken dit niet,en vind het echt heel zielig voor je dochter. Vind het eigenlijk een soort van geestelijke mishandeling. Ik zou als ik jou was heel snel professionele hulp zoeken. (sorrie nu ik dit teruglees klinkt het wel heel hard,ik zeg niet dat je een slechte moeder bent hoor en vind het goed dat je zelf aan de bel trekt) Doe je eigenlijk weleens iets met haar samen?
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind het wel een beetje ver gaan om woorden als 'geestelijke mishandeling' te gebruiken en daarna een vraag te stellen (of ze wel eens iets samen doen) die TS in haar verhaal letterlijk al beantwoord... (en als je het terugleest en zelf ook een beetje hard vindt en mogelijk anders bedoelt, kun je het misschien ook anders proberen te verwoorden) Een zorgvuldige reactie en zorgvuldig lezen is in dit soort gevoelige en serieuze topics toch wel gewenst. Happyness, ik vind het heel goed van je dat je je gevoelens zo duidelijk herkent en durft bespreekbaar te maken, met je man en hier. Hoe je op mij over komt is als een moeder die oprecht het allerbeste met haar twee kindjes voorheeft. Alleen al de zorgen die je je maakt om deze gevoelens bij jezelf en de pogingen die je onderneemt om goed met de situatie om te gaan geven dat aan. Als je iemand kent die verstand van zaken heeft en waar je je goed bij voelt (die psycholoog bijvoorbeeld) die je kunt vragen om deze gevoelens eens met je door te spreken, dan zou ik dat zeker doen. Het is best heftig om je zo te voelen als jij je voelt, kan ik me zo voorstellen. Ik heb er alle vertrouwen in dat je straks echt van allebei je kindjes kan genieten, zo verschillend als ze zijn. Hormonen kunnen een grote invloed hebben op je emoties, peuterpubertijd kan erg lastig zijn, het wennen aan een nieuwe gezinssamenstelling natuurlijk ook. Jij moet wennen, je dochter moet wennen. Een baby is zo overweldigend afhankelijk en dan lijkt zo'n peuter opeens heel groot en ga je misschien meer van haar verwachten (wat 'volwassenheid' en zelfstandigheid betreft) dan je eigenlijk zou mogen doen. Jij vindt haar veranderd sinds de komst van de baby, zij vindt jou waarschijnlijk óók veranderd En dat is natuurlijk best bedreigend voor zo'n meisje. Maar met elkaar wennen jullie vast uiteindelijk wel aan de nieuwe situatie en dan kan het genieten ook weer komen. Komt tijd, komt raad en een beetje hulp daarbij is zeker geen schande. Zorg goed voor jezelf en je beide kindjes (zoals ik vind dat je nu al doet). En heel goed dat je dit wel met je man bespreekt! Oh, en nu ik even teruglees zie ik dat je eigenlijk vooral vraagt wie dit herkent. Ik herken wel dat er rondom de komst van een tweede kindje emoties als schuldgevoel de kop op kunnen steken. Dat is volgens mij veelvoorkomend. Het is nu eenmaal niet zo dat je op exact dezelfde manier van twee verschillende mensen/kinderen kunt houden denk ik. De kunst is om jezelf daar niet schuldig over te voelen, maar de verschillende vormen van liefde te accepteren en er van te genieten zoals ze zijn. Maar ja, da's zo makkelijk gezegd/geschreven
Ik verwacht inderdaad meer van haar maar daarbij komt dat ze nu ook meer mag doen dan hiervoor. Ik verwacht nu dat ze zichzelf aan en uitkleed (ik help haar alleen met ritsen, knopen en riemen) maar daar tegenover staat dat ze nu zelf haar brood mag smeren met haar nijntje mes. Ze mocht hiervoor nooit aan een mes komen en dat vind ze dus helemaal geweldig. Ik zie haar heel ijverig onze boterkuip mollen om de boter eruit te vissen en die vervolgens volkomen onzorgvuldig maar met uiterste concentratie op haar brood smeren. Als ze me vraag om te helpen doet ze dat alleen op de momenten dat ik hem voed en dus geen handen vrij heb, dan moet ik dus altijd "nee" zeggen en zeggen dat ze dat prima zelf kan. Op de momenten dat ik haar wil helpen zegt ze dat ze het zelf wil doen en mag ik niets doen dus ik zit met zulke dingen met mn handen in het haar. Verder helpt ze supergoed met de baby hoor! Ze mag in bad de buik en beentjes wassen met de washand. Ze pakt de luiers voor me en mag de romper los en vast knopen. Verder helpt ze met de broek aantrekken door de pijp over de beentjes te doen en als hij huilt rent ze als eerste naar het bedje toe om hem de speen te geven. Ze zingt voor hem als hij in de wipper zit en leest boekjes voor. Ze is een supergrote lieve zus voor haar broertje. Eentje die ik elk broertje wens. En ik merk dat als ze weg is (logeren bij oma o.i.d.) ik haar enorm mis en haar stiekem het liefste ophaal dus het gevoel is er zeker wel alleen op het moment dat ze met zn 2e zijn irriteer ik me aan zoveel dingen dat ik gewoon niet weet wat ik met dat gevoel aan moet. Slaap te kort heb ik gelukkig niet. Ben niet echt moe en heb ook niet zoveel slaap nodig. De kleine slaapt al 2x 6 uur door dus kan goed doorslapen. Ze worden beide rond 9:00 wakker in de ochtend en als ze naar het KDV gaat staat de wekker om 8 uur en moet ik ze beide wakker maken. Dus het is niet dat ik daardoor extra chagrijnig word. Wat ik wel denk dat het is, is dat ik met de oudste een hele moeilijke zwangerschap&kraamtijd heb gehad. Ze was een huilbaby en ik vond het heel moeilijk om haar toen de liefde te geven die ze nodig had omdat ik doodmoe was van haar gehuil. Pas na 2 maanden kwam hier verandering in en toen deden we alles samen. Toen kreeg ik mn slaap terug en had ik de grootste lol met haar. Nu had ik een super zwangerschap en een nog fijnere kraamtijd en wilde er zo graag van genieten dat alles wat dat tegenhoud voor mij teveel is. Iedereen die hem vast wil houden en de fles wil geven onthoud ik daarvan omdat ik dat zo graag doe. Zelfde is met het verschonen en in bad doen. Ik heb zoveel lol met hem dat ik niet wil dat iemand dat afneemt. Alle kwalen die ik had tijdens de zwangerschap vond ik dubbel zo erg omdat ik zo graag wilde genieten dit keer. Ik denk dat dit ook de reden is dat ik niet zoveel van de oudste kan hebben. Ik zie haar aandacht trekkende gedrag als het zoveelste wat tussen mij en het genieten van de baby inkomt. Ik heb geprobeert om dit te verminderen door extra veel met haar alleen door te brengen maar nog gunt ze mij de tijd alleen niet met de kleinste. Als ik met de kleinste "speel" en zeg: "ga eens lachen dan" Dan gaat de oudste keihard lachen om mn aandacht te trekken. Als ik roep "doe je aaaahhhh?? Wat kan je dat goed zeg!" dan hoor ik direct naast me "AAAHHH, kan ik ook hoor mamma". En dat is niet 1 keer, nee ELKE keer. Ik kan alleen 1 op 1 met de baby zijn als de oudste op het KDV zit. Als ze thuis is laat ze me geen seconde met rust, hoeveel tijd ik ook met haar 1 op 1 doorbreng, ze doet het niet. Dat vind ik erg frustrerend. Ik heb een mailtje naar de psycholoog gestuurd om het bespreekbaar te maken dus hoop snel een mailtje terug te krijgen om een afspraak te maken. Bedankt voor jullie reacties.
wow wat erg voor jullie meid! Ik zit zelf even te denken over mijn gevoelens... toen mijn zoontje was geboren had ik ook even minder plaats in mijn hoofd voor mijn dochter. Mijn man deed toen van alles met haar (maar dat was ze wel gewend want kon tijdens de zwangerschap door BI niet echt weg) zodat ik me in het begin kon concentreren op mijn zoontje. Maar dat heeft volgens mij echt geen 2 maanden geduurd... Ik had juist in het begin heel erg het gevoel dat ik nooit zo veel van mijn zoontje kon gaan houden als dat ik van mijn dochter hield (maar dat is inmiddels wel gegroeid). Kortom... ik denk wel dat het nog een beetje de eerste fase is. Dat het wel goed komt zeg maar. Maar ik vind wel dat je er heel erg op moeten letten en misschien toch hulp voor moet zoeken. Je dochter mag hier niet de dupe van worden!
dat laatste vind ik trouwens wel normaal gedrag van je dochter hoor... Ik zei altijd tegen mijn dochter : Doe jij maar eens voor voor Sam hoe je moet rollen! En dan maakten we er een spelletje van!
Happyness ik herken het ook niet in de bewoordingen waarin jij het beschrijft. Ik vind het goed dat je hulp zoekt en het bespreekbaar maakt. Dat betekend dat jij het probleem zelf erkend! EN dat is belangrijk om het op te lossen. Wat ik zo jammer voor je vind is dat je zegt dat jij niet wilt dat er iets deze kraamtijd enz verpest terwijl jij eigenlijk ZELF de situatie verpest.. ( sorry maar ik meen het wel) Een peutertje KAN niet anders dan dit gedrag vertonen, dit is normaal gedrag voor een peutertje. Ik lees eigenlijk het verdriet van je kindje door je verhaal heen.. hoe ze behoefte heeft aan mama en steeds opzij geduwd word.. Dat voelt zij namelijk ook wel aan. Nu is het gedrag verder ook herkenbaar, dat juist altijd iets vragen als je net aan het voeden bent etc Maar misschien kun je voordat je gaat voeden zeggen.. dat je nu gaat voeden dus niet kan helpen, dat je of nu helpt en anders na het voeden. Maar je kunt soms de baby ook heel eventjes laten wachtten, daarmee geef je haar het signaal dat zij OOK nog altijd belangrijk voor je is. Ik vidn het naar voor jullie gezin dat het allemaal niet vanzelf gaat en dat je na 2 mnd nog altijd de zelfde gevoelens hebt als in je 1e toppic, terwijl je wel de tips van bijv alleen met haar wat doen enz hebt geprobeerd. Ik hoop dat je snel iets hoort, maar misschien kun je morgen anders gewoon ff bellen , zeker voor je dochter moet hier wel snel wat mee gebeuren. En mishandeling vind ik ook wel overdreven, het is gewoon een vreselijk moelijke periode voor jullie allemaal. Maar je bent gedreven en vastbesloten dus jullie krijgen het met wat hulp vast wel op de rit! Heb vertrouwen in jezelf. En zeker ook in je dochter!!