Ik vind je zo afwijzend naar de schoolpsycholoog en zo gefocust op het speciaal onderwijs dat ik het vermoeden krijg dat jij, heel diep van binnen, ook wel die twijfel hebt of er niet meer aan de hand is. Om je gerust te stellen, de weg naar speciaal onderwijs is een lange , lange weg. Mijn zoon viel ( 4 jaar oud) op in de klas. Hij functioneerde slecht in de chaos van een kleuterklas, was gefrustreerd, snel afgeleid en kreeg niet aangeboden wat hij graag wilde ( hij had een hekel aan knutselen, hij wilde leren lezen en schrijven). Uiteindelijk heeft hij zichzelf leren lezen en vroeg school toestemming om de ib- er hem te laten observeren. De ib- er heeft hem 4 keer geobserveerd en kwam tot de conclusie dat er wel iets was maar ze er de vinger niet op kon leggen. En dus is er een AB- er gekomen ( ambulant begeleider) om te observeren, na een paar keer vermoeden zij hoogbegaafdheid of autisme en kregen wij het advies hem te laten onderzoeken. Dit hebben wij laten doen, eerst een paar maand op de wachtlijst voordat we aan de beurt waren en toen nog een paar maanden voor de uitslag er was ( ondertussen zat hij in groep 3). Uitslag was Asperger In groep 5 liep hij zo vast dat de school zich handelsonbekwaam verklaarde. Voordat ze dat kunnen doen moet er heel wat papierwerk overhandigd worden waaruit blijkt dat ze alles gedaan hebben om onze zoon op hun school te houden. Vervolgens ga je je aanmelden op een school voor speciaal onderwijs ( in ons geval cluster 4). Als hun het zien zitten krijg je een kennismakings gesprek. Vervolgens wordt je hele zaak gepresenteerd aan het samenwerkingsverband en wanneer deze toestemming geeft kan je kind naar speciaal onderwijs. Dus een observatie door een schoolpsycholoog voor handvatten voor de juf om om te gaan met zijn boze buien lijkt mij niet iets om me zorgen om te maken. Of de juf krijgt haar handvatten, of de juf krijgt te horen dat er niets aan de hand is met je zoon en dat het aan haar ligt, of jullie krijgen te horen dat er een vermoeden is dat er meer aan de hand is met een advies die je zou kunnen negeren ( al zou ik niet weten waarom je dat zou doen)
T’s, zoals eerder genoemd is hooggevoeligheid wel iets wat door bijvoorbeeld een psycholoog vastgesteld kan worden. Heb je je vermoeden van hooggevoeligheid toevallig ook eens op school laten vallen? Dat zou een hele goede reden voor de observatie kunnen zijn. En als hef idd nog niet ‘officieel’ is vastgesteld kun je als gezin ook veel tips krijgen. Wij waren in elk geval erg blij met de tips van de psycholoog over (oa) de hooggevoeligheid van Q.
Probeer de schoolpsycholoog als 'hulp/ondersteuning' voor de juf te zien ipv voor jouw zoon. Hoe goed is het dat juf zelf ziet dat het niet lekker loopt en at ze proactief op zoek is naar een manier om handvatten te krijgen zodat het wél lekker gaat lopen. Dat is toch juist fijn?
Ik denk eerlijk gezegd dat je totaal niet weet waar je over praat. Jij denkt te weten dat kinderen te snel een diagnose krijgen omdat je dat in de krant leest. Ik denk dat mensen die zulke uitspraken doen er weinig vanaf weten. Bovendien is er met een kind met een diagnose niks "mis". Ik denk dat je zelf ook wel ergens bang bent dat er iets is en dat je je er daarom zo tegen verzet. Een psycholoog weet echt wel beter dan meteen mee gaan met een gekleurd beeld van de juf.
Als je goed is, is een psycholoog objectief en doet hij/zij onderzoek, gaat in gesprek met ouders, enz. Daarnaast kunnen kinderen tegenwoordig niet zomaar naar het speciaal onderwijs. School moet dan eerst aantonen dat ze alles geprobeerd hebben en hem echt niet kunnen bieden wat hij nodig heeft. Als je vertrouwen in school heel laag is (en zo lees ik het), dan kun je misschien beter direct een andere school zoeken en kijken hoe het daar gaat?
Weet je. Ik snap echt jou paniek maar je moet een indicatie krijgen voor speciaal onderwijs. Stel hij krijgt die. Dan nog wordt er elk jaar gekeken of hij daar nog past. Zo niet dan kan hij daar toch niet blijven. Ook de school van speciaal onderwijs moet komen kijken of het klopt dat hij daarheen moet. Je bent nu zo in paniek en je gedachten draaien overuren. Daar wordt je dood en dood moe van. En ga je dingen echt als drama zien. Adem in en uit. Zorg dat je kalmeert. Probeer niet je gelijk te halen. Als de mist van paniek weg is kun je wellicht beter nadenken over een oplossing. Hier met al die meningen zul je jezelf alleen maar rotter voelen en nog meer de neiging hebben om jezelf te verdedigen. Blijf bij jou mening vraag niet bij Jan en alleman om bevestiging maar praat met iemand die jou begrijpt jou steunt én je weer rustig kan laten nadenken. Ik weet zeker dat je dan echt wel bij een goede oplossing komt. Ga gewoon eens rondbellen bijv naar een evt andere school gewoon om jezelf te informeren. Kalmeer alsjeblieft zodat ze jou niet gaan zien als hysterische moeder. Om te kalmeren heb je iemand uit je omgeving nodig die nuchter is. Maar jou ook begrijpt. Heel veel sterkte!!
De juf wil hulp om jouw kind beter te begeleiden in zijn ontwikkeling. Lijkt mij geen slecht plan. Ik roep ook weleens hulp erbij, ik ben blij dat die hulp er is! plus... hulp invliegen betekent lang niet altijd direct speciaal onderwijs of een ‘stempel’. En weet je... Als speciaal onderwijs beter blijkt te zijn... dan is dat voor je kind toch alleen maar beter? Geen paniek... het komt echt goed.
Ik snap de paniek ook niet. Misschien begrijp ik het niet goed, je zegt dat er niks mis maar hij kan wel enorm boos worden. Je geeft aan het is een slim mannetje, misschien past hij niet in de klas of de omgeving en wordt hij niet begrepen. Het is niet erg om iemand eens mee te laten kijken. Onze knul is een slim ventje maar past niet in de klas en juf weet ook geen raad. Wij vinden hem een lief, gevoelig, slim ventje maar wil niet zeggen dat ik hem niet achter het behandelen kan plakken op zijn tijd. Als school aangeeft we lopen ergens tegenaan dat zullen ze niet voor niks zeggen. Betreft speciaal onderwijs dat is niet zo maar even gedaan. Onderwijs met extra uitdaging is niet eens in 1 jaar voor elkaar laat staan als er grote dingen waren. Ondertussen is de ib'er ingeschakeld, veel gesprekken al geweest, een persoon die buiten deze school kwam ter observatie om school te adviseren,e een versnelling en binnenkort nog een orthopedagoog. Voor ons gevoel weinig stappen verder. Ondanks al die hulp zie ik nog steeds geen speciaal onderwijs voor hem. Hulp is niet gevaarlijk, vreselijk of schandalig, het kan iemand helpen. Je zegt dat je zoon slim is, zit hij betreft stof wel op zijn plek? Mag hij bijvoorbeeld daar wel lezen, schrijven of dat soort dingen op de vrije school? (Geen verstand van)
Ik zou idd nog even je andere topic nog even teruglezen, toen lag het ook niet aan je zoon en iedereen was tegen hem. Daar zijn toen veel suggesties en oplossingen geboden.
Hier zowel als moeder alsook als leerkracht ervaring met schoolpsychologen, verdere onderzoeken en een enkele diagnose...en er is in de 5 jaar dat ik nu op dezelfde school werk nog niet één kind naar het SBO gegaan. Daar is echt behoorlijk wat voor nodig aan onderzoeken, ouders en school moeten daar achter staan en in ons samenwerkingsverband kost het de school ook nog jaarlijks gigantisch veel geld. Een schoolpsycholoog of onervaren juf kan jouw kind dus nooit 'zomaar' jouw kind die richting op duwen. Ik zou proberen vooral blij te zijn dat school en de leerkracht om handvatten vragen. Wellicht doen ze dat ook bij andere kinderen en zijn ze dus bezig om deze groep weer in rustiger vaarwater te krijgen.
Ik zie veel parallellen met het vorige topic over jouw zoontje en zijn hooggevoeligheid. Alles ligt aan een ander. Je doet helemaal niets met de tips en adviezen, die worden gegeven. Je waardeert het niet dat andere forumleden tijd en energie steken in het lezen van jouw verhaal en er met alle goede bedoelingen op te reageren. Je bent alleen maar afwijzend en verdedigend. Je doet niet eens moeite om het ook eens van een andere kant te bekijken. Vervolgens reageer je maar niet meer. Precies zo ging het ook in jouw vorige topic. Ik vind dit oprecht jammer. Probeer eens wat milder naar de situatie te bekijken, of bekijk hem eens van een andere kant. De hulp (op school en hier) word je met de beste bedoelingen aangeboden. Probeer eens te luisteren in plaats van (figuurlijk) in het wilde weg om je heen te slaan. Neem de goedbedoelde adviezen ter harte. Ze worden niet gegeven om jou te dwarsbomen, maar om je te helpen. Geloof me, er zal een wereld voor je open gaan. Daarmee help je niet alleen jouw zoontje, maar ook jezelf.
Een van mijn kinderen heeft 2 jaar speciaal onderwijs gevolgd. Ik was eerst ook opstandig. ik vond ook dat alles aan anderen lag. Het is lastig maar wel noodzakelijk, dat je eerlijk tegenover jezelf bent. Als er vaker dingetjes zijn dan bestaat het niet dat het altijd aan anderen ligt en nooit aan jouw kind. Ik ben op een gegeven moment gaan denken: ik moet doen wat het beste is voor mijn kind. Ongeacht hoe ik me daarbij voel. Uiteindelijk is hij 2 jaar naar speciaal onderwijs gegaan. De eerste dag van het schooljaar stond ik met de oudste op de speelplaats van de gewone basisschool om het schooljaar te openen. Mijn man was thuisgebleven omdat de middelste dus met het busje werd opgehaald. Dat busje, met mijn zoon erin, kwam langs de school gereden waar ik op dat moment met de oudste stond. Ik heb daarna thuis heel hard gehuild. Ik vond het zo erg.... Maar wat heb ik me vergist. Hij is daar compleet opgebloeid. Na 2 jaar is hij weer terug gekomen in zijn oude klas. Waarmee ik maar wil zeggen dat het ook mogelijk is om weer terug te komen. Hij zit nu op de Havo en doet het prima. Maar doe datgene wat het beste is voor je kind. En ga er niet vanuit dat anderen er op uit zijn om jou te dwarsbomen.
Wat zal dat inderdaad een moeilijk moment zijn geweest voor je. Wat fijn om dan na enige tijd te zien, hoe hij opbloeit. Knap dat je jezelf (en je eigen gevoel) daarbij naar de achtergrond hebt gezet en gekeken hebt, wat voor hem het belangrijkste was.
Wat maakt dat je het signaal van de juf niet eerder op hebt gepakt met elkaar? In jouw reactie lees ik dat het volgens jou vooral aan de juf ligt en jouw zoon hooggevoelig is, wat een excuus is voor zijn gedrag. Hoe je thuis tegen je zoon praat over zijn gedrag helpt niet mee. Je zegt eigenlijk tegen je zoon dat het aan de juf ligt en niet aan hem. Eerlijk gezegd snap ik de wanhoop van de juf als je te maken hebt met een kind wat niet aanspreekbaar is op zijn gedrag. En een moeder die niet aanspreekbaar is op de opvoeding.
Ts, ik was in mn eerste reactie niet echt vriendelijk, ik probeer het opnieuw: Het is hartverscheurend en ongelooflijk moeilijk als blijkt dat er "iets" met je kind is. Dat weet ik uit eigen ervaring. Het enige dat je wil is dat het makkelijk voor je kinderen is en dat het goed gaat. Ondanks dat ik dat gevoel zelf nooit gehad heb kan ik mij voorstellen dat je het het liefst wil negeren. Maar geloof mij: daar help je niemand mee en zeker je zoon niet. Ik weet niet of dit weer een andere juf is dan de 2 uit je eerdere topic, maar dan zijn er 2 misschien 3 juffen die al iets opmerken. Een psycholoog stelt echt dr eigen diagnose en gaat niet 100% af op het verhaal van een juf. En er zijn geen juffen die zo'n psycholoog inschakelen als er niks aan de hand is. Ik hoop dat je er nog eens over na wil denken wat het beste voor je zoon is ook als dat niet het plaatje is wat jij jaren voor je gezien hebt.
Ik zou er zelf een mailtje aan wagen: 'Klopt het dat onze zoon van school wordt gestuurd als wij geen toestemming geven een psycholoog te laten meekijken?' Als dat wordt bevestigd, dan zou ik heel snel wegwezen, dat is namelijk helemaal geen grond voor schorsing en als een schoolorganisatie daar haar toevlucht toe moet nemen, zou het voor mij klaar zijn. Verder zou ik in dat mailtje vragen wat het doel precies is en wat de hulpvraag is. Als het goed is, word je sowieso als ouders betrokken bij zo'n traject en moet je de aanvraag inzien en voor akkoord ondertekenen. Ik weet dat er regelmatig de hand wordt gelicht met die voorschriften, dus het lijkt me handig om hier bovenop te zitten. Zoals hierboven al gezegd: probeer iemand te vinden die aan jouw kant staat, maar die jou ook tot rust kan brengen en jou rationeel kan laten denken. Het is belangrijk zakelijk te blijven en te zorgen dat je alles op schrift hebt. Mocht je het dan uiteindelijk niet eens zijn met de koers die de school wil inzetten, dan kun je aantonen dat en hoe je daar bezwaar tegen hebt gemaakt en dat er dus nog meer overlegd had moeten worden.
Ik snap je schok wel als je het idee hebt dat de klas een chaos is en de juf voor de klas in huilen uitbarst, geen orde kan houden, en dan wil zij er een psycholoog voor jouw kind bijhalen... Dat klinkt alsof ze hem de schuld van iets geeft. Maar ik zou proberen het los te koppelen; jouw zoon is hooggevoelig geef je zelf aan, kan daarom soms ‘dramatisch’ reageren. Wat heeft hij te verliezen als een psycholoog eens meekijkt? Wie weet kan een psycholoog juist ontzettend goede hulp bieden bij zijn hooggevoeligheid, hem ook sterker in z’n schoenen laten staan in zo’n chaotische klas. Het is echt niet zo dat psychologen graag diagnoses willen plakken, máár áls ze wel iets diagnosticeren... dan zat dat er al! En zo’n diagnose kan ook juist weer ontzettend veel deuren openen waardoor je zoon zich beter zal voelen. Overigens kunnen ze jou niet buitensluiten bij zo’n proces, dus geef ook aan dat jij een gesprek wil en vraag contactgegevens (hier staan die bv gewoon in de schoolgids). En dan het andere probleem; de chaotische klas en de juf die het niet aan lijkt te kunnen. Ga daarover in gesprek! Als je van zoon hoort dat ze bv weer in huilen is uitgebarsten, dat de halve klas eruit is gestuurd etc, trek dan aan de bel.
Hey Minnie Wat is je angst voor het speciaal onderwijs? Je komt daar niet zomaar. Zelfs al zou die psycholoog iets vinden, dan nog is dat geen reden voor het speciaal onderwijs. School zal eerst alles uit de kast moeten trekken qua hulpmiddelen etc. voordat er überhaupt sprake is van een schoolwissel. Daarbij zitten op het s.o. ook slimme kinderen. En als er niks met je zoon is dan heb je toch niks te vrezen van een psycholoog? En als er toch iets is heb je alsnog niks te vrezen want je zoon verandert er niet door. Ik probeer je angst een beetje te plaatsen. Zoals jij het omschrijft voel jij je persoonlijk aangevallen omdat je zoon naar een psycholoog mag. Ik kan er natuurlijk naast zitten. Zelfs al zou er iets zijn, dan is dat geen persoonlijk falen van jou hè? Mijn oudste heeft mcdd, mijn jongste heeft "gewone ass". Natuurlijk kunnen we daar de ene keer beter mee omgaan dan de andere keer. Maar het is niemand zn schuld dát ze dit hebben, en het maakt ze ook geen mindere mensen.