Hoi Dames, Nieuw hier op dit forum Mijn ex-vriend en ik hadden een heel sterke kinderwens, helaas, na anderhalf jaar nog niet één positieve test of één dag over tijd geweest. Meneer weigerde een sperma test en zodoende ben ik bij hem weggegaan. Iedere maand die onzekerheid tussen ovulatie en menstruatie en iedere maand weer huilbuien bij het zien van bloed en een negatieve test... Ik trok het niet meer. Net drie maanden een nieuwe vriend, ook met kinderwens en jawel, gelijk raak! Ben oooooo zo blij met mijn zwangerschap! Net acht weken zwanger (ja, is snel gegaan allemaal) en ik moet hem echt tegenhouden om niet nu al 2400 euro uit te geven aan de babykamer (die hij online bij elkaar gezocht heeft). Na de eerst euforia en tranen van geluk en een huwelijksaanzoek, is mijn rose wolk een tikkeltje donkerder geworden.... Vreselijk ziek! Dodelijk vermoeid, afschuwelijke buikkrampen, rugpijn, hoofdpijn, oorpijn, kan geen geluid / muziek meer verdragen en ik ben zo duizelig, ik kan nog geen minuut recht overeind staan of ik val al flauw! Mijn borsten en buik doen zo'n pijn dat ik nog niet eens een dun hemdje kan verdragen (hoewel vriendlief het geen probleem vind om daar naar te kijken - ten minste iemand die daar blij mee is!) Het overgeven is nog het minst erge, hou alleen brood met bouillon binnen. Ik kan niet meer werken (heb geen baan waarbij ik topless op mijn rug kan blijven liggen ) en lig 20 uur per dag in bed in een donkere kamer. Heb zo het gevoel dat ik mijn tijd verdoe. Al mijn dromen over babysokjes breien, een baby-dagboekje bijhouden en lekkere dikke boeken lezen op de bank maken plaats voor me ellendig en ziek voelen, honger en eenzaamheid (vriend werkt 11 uur per dag). Drie keer naar de huisarts gegaan al, die helaas niet kan helpen. Geef toe aan de vermoeidheid en slik paracetamol. En ja, iedere dag denk ik aan het laten weghalen.... Maar hoe kan ik dit zo gewenste kindje dat nou aandoen? Dan zal ik de rest van mijn leven blijven denken "Als ik toen nog zeven maandjes had volgehouden, had ik nu een zoontje of dochter van xxx jaar gehad.... zou die nu zijn rijbewijs kunnen gaan halen.... zou ik misschien al oma zijn,...." Iemand die wat verder is in de zwangerschap en me kan garanderen dat het vanzelf overgaat na het eerste trimester? Please? Of goede tips? (conditie opbouwen wil ik wel, maar gaat niet zo makkelijk omdat ik steeds flauw val). Lotgenootjes?
Hoi! Ik ben geen lotgenoot, ik heb alleen ook de misselijkheid gehad en daarvan zeg je zelf al dat, dat het minste is. Maar ik heb op dit moment nog geregeld ochtendmisselijkheid maar dat heb ik er voor over. Wat vervelend dat je, je zo slecht voelt!!! Ik denk dat de meeste kwaaltjes wel weg gaan nemen naarmate je verder zwanger bent. Dit klinkt niet leuk maar probeer te denken aan wat je er voor terug krijgt! In ieder geval heel veel succes en hopelijk kan je snel gaan genieten van je zwangerschap!
Pfoeh.. Mijn zwangerschap gaat ook niet over roosjes...maar heb eerlijk gezegd nog nooit de gedachte gehad om het weg te laten halen...daar schrik ik wel een beetje van. Elk trimester heeft zo'n beetje zn eigen kwaaltjes. Het is geen leuke roze wolk met alleen maar geweldige ervaringen. Zwanger worden en zijn is hier ook een noodzakelijk kwaad..maargoed *pas op....ubercliche*... Je weet waar je het voor doet. Het is ' maar' tijdelijk ongemak.. Garanties kan niemand je geven...helaas
Bel even een andere huisarts of je verloskundige. Dit hoort niet bij de normale zwangerschapsklachten, meer bij HG. Heel veel sterkte meid!
Jouw zwangerschap is zwaarder dan de mijne maar hier ook kwaaltjes bloedspugen gal migraine aanvallen spatische darm niks binnen houden zelfs water niet mijn bekken en banden speelden gelijk al op en kan mijn plas niet altijd tegenhouden.. Nu gaat het pas beter al krijg ik nieuwe kwaaltjes een beknelde zenuw in mijn rechter helft spuug nog iedere morgen maagzuur en ga zo maar door..Maar goed het gaat nu wel beter kan soms even de deur uit maar dan moet ik erna 2 dagen weer thuis zijn ik heb een dochtertje van 4,5 en mijn vriend en ik wonen nog niet samen hij komt wanneer hij kan krijg wel echt hulp wn dat is wel iets wat belangrijk is neem hulp aan neem je rust luister naar je lichaam vooral en doorheen bijten al weet ik zelf dat dat lijkt of er geen einde aan komt zo voel ik mij ook. Maar abortus heb ik gehad voor deze ongeplande zwangerschap.En heb er aan gedacht toen het zo slecht ging maar ik kon het niet had zelfs al een afspraak staan die hebben we afgezegd want ik keek naar die echo en naar me oudste en bedacht me hoeveel verdriet mijn abortus ervoor mij heeft gedaan heb er toen voor gekozen te vechten en alles te nemen zoals het komt dag voor dag want morgen kunnen kwaaltjes verdwijnen of er nieuwe bijkomen in de hand heb je het toch niet enige wat je kan is accepteren uitzitten en mooi is zodra ze eruit floepen verdwijnen de meeste kwaaltjes opeens en geloof mij er is niks mooiers als voor de eerste keer je kleintje in de ogen te kijken en hij/zij jou dan weet je precies voor wie je deze hell doorheen bent gegaan ik zou mijn dochter voor geen miljoenen goud of diamanten willen missen en mijn zwangerschap van haar was ook net zoiets als wat ik nu mee maak .. Hoop dat je er wat mee kan en weet dat het niet raar is dat je met zulke gedachten speelt het is begrijpelijk maar denk goed na of het de oplossing zou zijn want jou kinderwens blijft en een volgende zwangerschap kan precies hetzelfde verlopen of zelfs erger .. Sterkte en succes meid ik duim voor je dat het snel beter gaat
Als je gewoon brood en boullion binnen kan houden is dat prima toch? Naar mijn idee behoort de misselijkheid en ellendigheid er gewoon bij. Of is dit nou de reden dat ik volledig uitgedroogd in het ziekenhuis terecht kwam
Hoi meis, wat heftig zeg!! Kan me voorstellen dat je, ondanks je grote kinderwens, hier een beetje wanhopig van wordt. Heb zo'n heftige klachten ook nog nooit gehoord! Het advies voor second opinion bij andere HA of contact opnemen met een VK zou ik zeker doen! Anders eventueel, als je er voor open staat, de alternatieve weg proberen...? Baadt het niet dan schaadt het niet toch? Heel veel sterkte en beterschap!!
Het is stikheet, je hoort nu minimaal anderhalve liter te drinken. Gok dat ze dat niet haalt En bij hg horen ook die andere klachten, zoals niet tegen geluid ed kunnen. Had ik en een kennis ook last van. En flauwvallen als je even staat? Dan moet je zeker aan de bel trekken. Al doen ze maar even een ketonentest, toch?!
Ik heb tot 16 weken deels van je klachten gehad: misselijk, niet kunnen eten, extreem gevoelig voor geluid en beweging en ook duizekigheid. Ook ik kon nog geen 5 minuten overeind zitten. Lag als een vaatdoek op de bank. Een abortus is niet eens in mij opgekomen maar ik wist wel meteen dat ik zwanger zijn geen reet aan vond. Misschien door het lange wachten te geromantiseerd? De dagen duren dan lang en je voelt je ook nog eens schuldig dat je familie en man het huishouden en koken moeten overnemen. En dan ook nog eens de hormonen die je aan het denken zetten: kan ik dit wel? Labiel word je ervan. En huilen om van alles en nog wat. Maarrrrr hoe onvoorstelnaar! Met 16 weken ging hrt bij mij langzaam weg. Mijn maag was wel zo gewend aan weinig eten dat het even herft geduurd voor ik weer fatsoenlijke porties binnen kreeg maar daarna heb ik me top gevoeld! Ik heb echt genoten vanaf die tijd! Trots op de buik, de uitzet kopen, genieten van het getrappel, de echo's!!! En als ik nu terug kijk op mijn zwangerschap is dat ook het gevoel wat ik eraan heb overgehouden. Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad!
Jeetje meid, wat een ellende! Wat een rare huisarts die zegt neem maar paracetamol en ga slapen. Ik kreeg bij soortgelijke klachten emafasene voorgeschreven. Doordat je dan minder misselijk bent en dus genoeg voeding en vocht kunt binnen houden ga je je al een stukje beter voelen al gaat het ook niet helemaal weg. Bij mij was het tussen 14 en 16 weken over. Het is echt heel erg naar (understatement) als je je zo voelt door de zwangerschap en mensen die zeggen "het hoort erbij dus niet zeuren" die kon/kan ik soms wel villen. Niet naar luisteren hoor. Natuurlijk kun je van een zwangerschap klachten krijgen, maar zo heftig is niet normaal en daar is vast iets tegen dus gewoon je huisarts terug bellen of advies vragen aan een andere arts. Op deze manier is elke dag een kwelling en ik kan me dan ook voorstellen dat je denkt "dit wil ik zo niet" maar hoe uitzichtloos het er nu ook uit ziet, het gaat echt over en abortus om deze reden krijg je zeker ontzettend spijt van als je je lichamelijk weer beter voelt. Mijn advies zou echt zijn om nog eens met je huisarts te praten en bel anders de assistente van een gyneacoloog voor advies. Dit kan echt niet. Sterkte!!!
Mijn zwangerschap is ook niet helemaal prettig verlopen. Met de baby gaat het gelukkig tot nu helemaal perfect. Ik had vanaf het begin erge last van mijn PDS. Zo'n ongelooflijke pijn in de darmen en een hele opgezette buik (door de darmen). Ik heb gewerkt tot ik ruim 11 weken zwangerschap. Ik had toen namelijk heel erge duizeligheid (ik kon niet meer rechtop zitten, staan of lopen zonder om te vallen), hele erge hoofdpijn, extreem moe (heel mijn lichaam voelde zwaar en moe aan), heel erg slap voelen, licht in mijn hoofd, trillerigheid. Ik ben toen 100% afgekeurd, omdat ik echt alleen maar kon liggen/hangen op de bank. Alles was teveel. Zelfs eten en drinken pakken was verschrikkelijk. Mijn man moest op een gegeven moment voordat hij naar zijn werk ging naast mij op de bank een dienblad neerzetten met daarop allerlei eten en drinken. Bij controles in het ziekenhuis bleek dat ik een hele lage bloeddruk had (80/50 mmHg), een laag Hb in combinatie met meerdere keren per dag een dalend glucose. Er was helaas niets tegen te doen behalve de zwangerschap uitzitten. Ik heb echter geen seconde gedacht aan het afbreken van de zwangerschap. Natuurlijk heb ik echt flink gebaald van alles en heb ik toch ook wel veel gehuild. Want ik kon niet lekker winkelen voor babyspulletjes (ja, ik ging soms wel een winkel binnen, maar werd vaak onwel zodat ik of in de winkel moest zitten of snel naar de auto moest om daar te gaan zitten). Ik heb toen heel veel via internet besteld, niet echt heel erg leuk, maar toch wel genoeg leuke spulletjes gescoord. Nu ben ik bezig met de laatste loodjes en ik voel mij sinds een klein maandje een heel stuk beter. Mijn bloeddruk is namelijk weer gestegen naar mijn normaalwaarden (120/75 mmHg). Heerlijk! Ik heb nu last van mijn buik en bekken/rug, maar ik voel mij zo veel beter! Ik doe nu ook niet veel meer dan wat hangen op de bank, maar ik ben wel weer de "oude" mentaal. Mijn tip zou zijn: bespreek alsjeblieft je klachten met je vk of gyn of huisarts. Drink zoveel mogelijk water als dat kan. Probeer inderdaad goed je rust te nemen. Zodra je je kindje gaat voelen, bij mij was dat met 15 weken al, wordt de zwangerschap al een stuk mooier. Heel veel sterkte, maar vooral succes met alles!!!!
Je kunt heel veel tips krijgen, maar het is echt iets waar je doorheen moet, er is helaas niks aan te doen. En ja het wordt echt beter rond de 16 wk, misschien hou je de klachten wel maar dan krijg je weer meer energie en voel je je weer wat meer de oude. Accepteer dat je nu niks kan, je moet echt even terugschakelen van standje 10 naar 1. Niet makkelijk maar dan frustreert het wel minder. Schrik er best van dat je abortus hebt overwogen. Mijn eerste trimester was echt zwaar (bleef maar overgeven, doodop etc) maar dat is echt nooit in me opgekomen. Probeer er aan te denken hoe sterk je wens was, en zie het kindje los van je rotzwangerschap! Je wil het kindje ongetwijfeld heel graag, maar je trekt het niet om zwanger te zijn, heel begrijpelijk in jouw geval maar probeer het dus los van mekaar te zien. Het is echt iets tijdelijks, de weken gaan uiteindelijk toch voorbij. In het allerergste geval duurt het nog zeven maanden, maar daarna is het over en heb je je kindje. Sterkte meid.
Als je klachten zo erg zijn dat het je psychisch welbevinden zo erg beinvloed, dan is het zeker tijd om bij de huisarts en de verloskundige aan de bel te hangen en om meer zorg te vragen. Dit hoort er NIET bij!!! Ik spreek heel veel vrouwen met HG en ik kan je vertellen dat het vrij normaal is om in dit soort omstandigheden over zwangerschapsbeeindiging, miskraam of abortus te denken. Verder is erover DENKEN iets heel anders dan het daadwerkelijk DOEN! Het zegt ook niets over hoe gewild je zwangerschap en je kindje is. Het zegt wel alles over hoe zwaar je zwangerschap is.
Ik heb zeker geen HG (kan alles zelfs binnenhouden ondanks constante misselijkheid) maar ik herken dat vreselijke gevoel dat je niks verdraagt wel wat. Het is nu bij mij met 12 weken absoluut minder geworden, en het was met 8-10 weken het ergst. Het liefst lag ik de hele dag muisstil onder een deken. Met een baan en 2 kinderen was het onmogelijk maar achteraf had ik gewoon ziekgemeld moeten zijn. Ik heb geen gedachten van weghalen (misschien omdat het niet mijn eerste is), maar wel negatieve en sombere, bijna depressieve gedachten. Geen roze wolk. Maar ik herken het van mijn tweede zwangerschap, en daar ging het ook weer over. Zeker toen ik regelmatig bewegingen voelde kon ik me heel anders voelen over de zwangerschap. Ik hoop dat het bij jou tijdelijk is. Het klinkt heel naar. Sterkte!