Hoi allemaal, Begin dit jaar ben ik na de tweede ronde zwanger geraakt van ons eerste kindje. Helaas bleek dit kindje niet gezond en ben ik bij 15 wkn bevallen. Ik had verwacht dat ik hierna zo weer zwanger zou zijn. Niets bleek minder waar, ik bleef bloedverlies houden en bleek placenta resten te hebben. Uit eindelijk curettage gehad, waarbij veel bloedverlies en door m’n baarmoeder heen geprikt… 6 weken later mochten we eindelijk weer ervoor gaan. Ik was eerst erg bang voor verklevingen, maar heb gewoon een regelmatige cyclus dus dat kan ik denk ik wel van mijn lijstje strepen. Inmiddels zijn we 7 rondes verder en vandaag helaas wéér ongesteld geworden. Ik ben inmiddels het vertrouwen kwijt, en ‘het komt wel goed’ wat iedereen zegt vind ik zo een dooddoener en maakt me vooral boos. Elke negatieve test bewijst immers steeds het tegendeel. Ik weet dat het een jaar kan duren, maar omdat het de vorige keer zo snel ging zit dat nu toch in m’n achterhoofd. En ben ik zo bang dat het niet goed komt. Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? Ik hoor graag jullie verhalen.
Wat rot dat je dat hebt moeten meemaken... Hier de eerste zwangerschap zwanger in ronde 6, tweede zwangerschap in ronde 7 na de eerste miskraam. De tweede miskraam is ruim 2 jaar geleden en sindsdien niet meer zwanger geweest...
Wat ontzettend naar dat je je kindje bent verloren en dat je ook nog zo’n vervelende nasleep hebt gehad! Ik herken je angst. Ik heb zelf in mei een miskraam (missed abortion) gehad (rond de 9 weken zwangerschap), nadat ik in de tweede ronde zwanger werd. Ik had ook verwacht (en gehoopt) vrij snel weer zwanger te zijn, maar hier heeft het 6 rondes geduurd. Hoewel dit rationeel gezien en achteraf helemaal niet zo lang is, zonk de moed me elke ronde steeds meer in de schoenen. Uiteindelijk denk ik dat mijn lichaam misschien wel iets langer nodig had om helemaal te herstellen van de miskraam en weer een bevrucht eitje met succes in te laten nestelen. Je lijf heeft toch een behoorlijke optater gehad. Misschien is dat bij jou ook het geval? Het is zowel mentaal als lichamelijk niet niks om je kindje met 15 weken te verliezen… Heel veel sterkte en houd vertrouwen! Het komt binnenkort vast vanzelf goed. En als je je echt zorgen blijft maken, zou ik om een echo bij de gynaecoloog vragen. Wie weet geeft dat ook een beetje rust.
Ik las achteraf pas dat je het vervelend vindt als mensen zeggen dat het goed komt. Niet zo handig van mij dus om dit te vermelden, sorry! Zou het helpen als je een echo krijgt om te kijken of er verklevingen zijn? Wie weet dat je dit met de huisarts kunt bespreken. Ik heb vlak voordat ik weer zwanger werd ook een echo gehad bij de gynaecoloog, omdat ik sinds mijn miskraam pijn had in de buurt van m’n rechter eierstok. Uiteindelijk is er toen niets geks gezien en dit was wel beter voor m’n gemoedsrust. Ook de huisarts kon toen wat zorgen bij me wegnemen.
geeft niks! een echo kan je de verklevingen niet op zien, dit moet echt met een camera inwendig in de baarmoeder gedaan worden. en aan de hand van mijn ‘klachten’ die ik dus eigenlijk verder niet heb wat er mee te maken zou kunnen hebben. Denk ik niet dat ze daar heel happig op zijn.
Ik heb bij mijn missed abortion in mei 3 opties gekregen: afwachten, pillen of curettage. De gyn zei meteen dat een nadeel van een curettage is dat ze een gaatje prikken in de baarmoeder en ze vertelde daarbij dat er een kans was dat ik moeilijker zwanger zou raken. Ik heb uiteindelijk geen curettage gehad, dus geen ervaring. Maar omdat je zei dat ze bij jou en gaatje in de baarmoeder hebben gemaakt, dacht ik dat dat misschien de reden is dat het nu niet lukt. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen en ik hoop voor je dat je snel zwanger mag zijn.
bedankt voor je antwoord! Bij mij werd gezegd dat dat gaatje niet zozeer een probleem was, ze zei dat groeit ‘gewoon’ weer dicht, nadeel was alleen dat we 6 weken moesten wachten voor ik weer zwanger zou mogen raken. Inmiddels al ruim een half jaar later en nog met lege handen… Het enige wat ze zeggen is dat er een hele kleine kans is op verklevingen wat een zwangerschap moeilijker zou maken, maar heb ook het idee dat verklevingen veel wordt weg gewuifd door gynaecologen… En begin nu aan alles te twijfelen. En nu jij dit zegt brengt dat me toch ook nog meer aan het twijfelen.
Hi, Ik las je berichtje. Een regelmatige cyclus zegt niks over verklevingen/asherman. Asherman is namelijk geen hormonale stoornis. Vrouwen met asherman hebben gewoon een regelmatige eisprong en cyclus (tenzij er ook andere dingen aan de hand zij, maar dat is dus niet gerelateerd). Je kunt het vaak herkennen aan lichtere menstruaties dan voor je curettage. Als dat het geval is is dat altijd reden om alert te zijn. Veel gynaecologen doen het af als superzeldzaam en dus bijna niet mogelijk, maar dit klopt niet. Afhankelijk van waar en hoe in je zwangerschap je een curettage hebt gehad is die kans wel 10-25%. Als je twijfelt altijd een hysteroscopie vragen. Ik herken het nu meteen bij mezelf, maar 1.5 jaar zonder diagnose rondgelopen (want het is zo vreselijk zeldzaam, ahum). Wel een menstruatie, ook met rood bloed, maar heel kort en licht soms maar een halve dag alleen met afvegen, vermengd met bruin bloedverlies en zonder slijm. En dan tegen het einde een bruin/zwarte klodder met daarna nog een hele tijd een soort bruine vliesjes. Sorry, vies verhaal. Als ik dat heb weet ik al dat het terug is. Het klopt dat je verklevingen op echo niet kunt zien. Er is echt maar 1 manier om het zeker te weten.
Hier ook een miskraam gehad en het duurde 11 rondes voor ik weer zwanger raakt. Was al doorverwezen naar her ziekenhuis. Elke ronde maakt je steeds negatiever en teleurgesteld maar geef de hoop niet op. Jullie kindje komt. Geef je lichaam de tijd. Het is toch een lange periode zwanger geweest met je hormonen op de piek. Het geeft tijd nodig om weer in balans te komen. Geef de moed niet op.
Zulke uitspraken zijn gevaarlijk en dooddoeners. Je weet het namelijk niet. Dat het bij jullie gelukt is, wil niet zeggen dat het bij TS ook lukt. Je kunt het alleen maar hopen.
Hier was mn 1e zw niet okee, uiteindelijk met pillen op moeten wekken. Ga er vanuit dat ik bij deze zw binnen 2@3 mnd zwanger was. Daarna echt geloof mij gedacht dat er vanalles met mij mis was, want elke maand niet zwanger en het duurde maar, heb wat ov testen erdoor heen gegooid. Uiteindelijk bij fertiliteit terecht gekomen en daar hebben ze gekeken met testen en echos of ze wat konden zien. Het uiteindelijke resultaat was dat er niks mankeerde aan ons maar omdat ik wel wat te zwaar was rade de arts aan om 3x per week een uur te gaan lopen/ipv sporten. Hier gelijk mee begonnen en die maand was ik gelijk zwanger. Precies op de dag van het jaar ervoor wist ik weer dat ik zwanger was. Nu denk je van natuurlijk van lopen word je niet zwanger. Maar zelf denk ik achteraf dat ik er zoveel mee bezig was en ook het verwerken van m'n mk dat er gewoon geen ruimte was. Bij m'n laatste zwangerschap ben ik niet begonnen na de stopweek met m'n pil en gelijk zwanger. Wil dit echt niet sturen als dooddoener maar weet wat je voelt
dankjewel voor jouw antwoord, hier kan ik wat mee Ik vind het heel moeilijk om te bepalen of mn menstruatie minder is dan voorheen, ben nooit heel heftig ongesteld geweest en nu ook niet. Maar of t minder is…. Geen idee. Ik dacht dat je het vooral ook kon merken aan buikpijn en geen tot / echt minimaal bloedverlies dus wat bruinverlies. Maar dat hoeft dus niet zo te zijn? Merk jij ook een ander gevoel in je buik met de verklevingen? Ik heb het idee dat ik mn baarmoeder ‘voel’ of bewust ervan ben dat ie er zit ofzo. Moeilijk te omschrijven en regelmatig een trekkerig gevoel. Herken jij dat misschien? Ik heb dat voor zover ik weet hiervoor nooit zo ervaren.
Dankjewel voor je reactie. Fijn dat er uit eindelijk niks aan de hand bleek en het toch gelukt is. Ik ben sinds kort toevallig meer gaan wandelen, het zal geen 3 uur per week zijn, maar alle beetjes helpen hopelijk Ik denk dat het voor mij ook geldt er (on)bewust teveel mee bezig zijn en het verwerken.
Nee ik was voor m'n bevalling ook nooit lang ongesteld of heel heftig, maar toch is er wel een duidelijk verschil. Het schijnt dat vrouwen die van zichzelf al dunner slijmvlies hebben zijn gevoeliger voor het ontwikkelen van asherman. Ze hebben nu ook een relatie gevonden met de mirena spiraal die ervoor zorgt dat het slijmvlies dun blijft. Sommige patiënten met asherman blijven gewoon normaal menstrueren en rood bloedverlies is dus zeker mogelijk. Bij twijfel zou ik altijd vragen om een hysteroscopie. Dat kan een boel ellende voorkomen. Buikpijn kan, maar de meeste vrouwen met asherman hebben daar geen last van. Ikzelf ook totaal niet, zelfs bij de miskramen niet.
Ja ga ik zeker doen, ik wacht komende ronde nog even af. Hopelijk hebben we geluk en anders ga ik toch vragen voor een hysteroscopie. Ben ieder geval weer wat wijzer geworden bedankt!