Ik had dit bericht al in een andere topic geplaatst maar ik dacht misschien moet ik het toch hier zetten Ik wil onze situatie even kort uitleggen Wij willen graag een broertje of zusje voor ons kindje Maar daarbij komt ik ben chronisch vermoeid 2 kindjes zou prima lukken we hebben genoeg hulp Ik heb een zware zwangerschap gehad en bevalling met veel complicaties Bij een volgende zwangerschap moet ik er weer rekening mee houden dat dit geen makkelijke zwangerschap zou worden en zou weer een jaar moeten herstellen Maar nu het volgende ons kindje is 16 maanden en ik had bedacht omdat het meer dan een jaar duurde bij de eerste om nu of binnenkort er voor te gaan. Want ik zie het toch echt niet zitten om zwanger te zijn als ons kindje naar school moet en ik kan dan ruim van te voren herstellen En toch blijven er twijfels Want we vinden het ook wel even prima zo Geen slapeloze nachten en genieten van ons drietjes Maar toch blijft het knagen hoe we het zouden doen Wat zouden jullie in onze situatie doen
Ik denk dat het voor anderen lastig inschatten is in welke mate de vermoeidheid een probleem vormt. Ik barst nooit van de energie en ik vond het best pittig om zwanger te zijn met een kleintje ernaast. Stel het zou gelijk lukken bij jullie dan zit jullie dan inmiddels peuter te puberen terwijl jij dan in de laatste loodjes van de zwangerschap zit. Maar de ene zwangerschap is ook de andere niet. Het zou best kunnen dat jij je deze keer een stuk beter voelt. Het blijft koffiedik kijken.
Eens met Victoria. Ik kan niet goed inschatten in hoeverre de vermoeidheid je belemmert en als ik voor mezelf spreek is 'vermoeid zijn' inmiddels meer een eigenschap geworden van mezelf Ik zou niet aan een tweede kindje beginnen vanuit praktische overwegingen als het gevoel nog niet goed is. Ik heb er nu 2 en vind het best pittig soms (kleuter en dreumes nu), al zullen sommigen hun hand er niet voor omdraaien (die blijven met 4 kinderen nog relaxt, terwijl ik het huis uitstress soms). Ook dat is zo verschillend per persoon maar ook per kind. Onze dochter was vrij gemakkelijk als ik dat vergelijk met mijn zoon nu, die luisteren niet als hoogste prioriteit heeft D). Maar goed, er zijn zoveel factoren die mee kunnen spelen in hoe zwaar je het ervaart en veel van die factoren kun je ook niet of nauwelijks beïnvloeden of vooraf voorspellen. Daarom blijft het lastig om te zeggen wanneer je aan de 2e kunt beginnen. Aan de andere kant denk ik namelijk tja als je dochter straks op school zit, is het misschien pittig met halen/brengen, maar je geeft aan dat je hulp hebt. Wellicht kun je dan afspreken dat ze elke dag met iemand mee kan naar school, en dat jij alleen haar ophaalt. Dan heb je de hele dag voor je baby. Als je nu zou beginnen aan de tweede, en het is meteen raak, dan heb je straks 7 dagen pw een peuter en baby in huis...
Ik heb zelf een krakkemikkig lijf, veel pijn en altijd moe. En ik denk er hetzelfde over als jij. Door omstandigheden zit er tussen mijn 2 kinderen 11 jaar leeftijdsverschil. (Mijn 2de kindje met mijn nieuwe echtgenoot, de eerste met mijn exman) Ik dacht vroeger dat ik het nooit zou kunnen, 2 kleine kinderen tegelijk, en na een zeer traumatische zwangerschap en bevalling durfde ik dat ook niet meer voor lange tijd. Ik kreeg een relatie met mijn huidige man en hij had 3 kinderen met zijn ex. Behoorlijk jong ook. Mijn dochter was toen 7 jaar, de oudste van het stel, en zijn kinderen waren 3, 4 en 6 jaar toen. Dat is 6 jaar geleden, de oudste is nu bijna 13 jaar. Met zijn komst leerde ik van mezelf dat ik heel goed meerdere kinderen kon hebben, ik had mezelf onderschat. 2 jaar geleden werd onze zoon geboren en ik was toen al "ziek" (chronische whiplash, lage rug hernia en Bekkeninstabiliteit) en had een zware zwangerschap en kreeg een geplande keizersnede vanwege mijn pijnklachten. Direct wist ik dat mijn kinderwens nog niet compleet was, ondanks ons samengestelde gezin met al 5 kinderen in totaal. Juist om mezelf fysiek te sparen en omdat ik bang was dat het later niet meer zou lukken, ben ik nogmaals zwanger geraakt. Van tevoren had ik een gesprek met mijn gynaecoloog over een mogelijke zwangerschap en kreeg ik "groen licht" om zwanger te raken. Dat gebeurde vervolgens heel erg snel, mijn zoon wordt eind januari 2 jaar en ik ben half maart uitgerekend. Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken om te moeten herstellen en naar school te moeten hobbelen.... En ik ben blij dat het zo is gegaan en ookal heb ik het nu zwaar, ik merk dat ik het best wel goed Red met een bijna peuter zo door de dag heen
Ik weet niet hoe het is om zo vermoeid te zijn, maar ik vond mijn oudste met 2,5 echt nog best jong toen zijn zusje geboren werd. Terwijl hij best heel zelfstandig was, zindelijk, maar toch had hij nog best wat zorg nodig. Plus een middagdutje, die natuurlijk net anders was dan van zijn zusje. Zijn zusje was bijna 4 toen hun broertje kwam en dat vond ik zoveel fijner. Ze kon alles al zelf, zelf uit bed, zelf ontbijt klaarmaken, zelf aankleden. Onze jongste huilde heel erg veel, dus ik was veel met hem bezig. Dat is niet leuk, maar geen ramp omdat zij dus alles zelf kon. Dus voor mij persoonlijk zou ik niet zo snel al zo jong voor een tweede gaan, maar dat is zoiets persoonlijks, misschien ervaar jij het totaal anders. Ik zie hier wel vaker moeders met kinderen met veel minder leeftijdsverschil dan onze 2 oudsten, en die redden het ook prima