Ik zit net even te kijken naar meiden die in hetzelfde schuitje zitten als ikke En al die topics zijn gesloten dus maak ik een nieuwe! Ik heb borderline en mijn vriend ook Hij kwam naar me toe om te vragen aan mij welke symptomen ik bij hem zag Ik keek ernaar En nog eens... INEENS sloeg de waarheid in als een bom Heb...ik...het...ook? Ik ben naar de ggz gegaan en ja hoor Diagnose borderline,en vermijdende persoonlijkheids stoornis.... Ben blij dat hij toen bij me kwam met die papieren (ook omdat hij een droppie is hihi) We kunnen het erg goed met elkaar vinden we zijn nu 3 jaar samen! Edit moderator: Letters aangepast naar normaal ipv vetgedrukt.
ik ben ook een Borderliner...en ben nu zwanger. Heb soms moeilijke momenten (stemmingswisselingen zijn erg heftig momenteel), maar gebruik dan ook helemaal geen medicijnen meer. M'n vriend kan het tot op zekere hoogte goed aan...en als het niet lukt kan ik m'n psycholoog bellen voor hulp maar ben ook al een jaar of 10 bezig om het onder controle te krijgen (na eerst 2 jaar van onderzoeken enzo voor de diagnose gesteld werd)...en het lukt de laatste tijd aardig (al zeg ik het zelf )
Ik gebruik ook geen med's Mijn vriend gebruikt anti depri Nou ja ik mag geen med's omdat ik zwanger wil worden Ik wil graag weer aan de valium/diazepam maar dat kan nu nog niet We hebben hulp van alle richtingen We hebben woonbegeleiding gehad en hebben ggz gesprekken Het gaat ook goed met ons al zeg ik het zelf haha Dus je vriend heeft geen borderline?Ik heb vroeger vriendjes gehad die geen bps hadden maar toch snapten ze me niet...Ben erg blij met mijn vriend Als de een een aanval heeft dan vangt de ander het op en visa versa Al moet ik wel zeggen dat we soms alle 2 een dip hebben en word er echt niks gedaan door ons...
Ik zit niet in hetzelfde schuitje als jij, maar mijn zus heeft wle Borderline dus vandaar dat ik toch even wil reageren. Borderline kan in veel verschillende vormen van hevigheid voorkomen. Mijn zus heeft dus ook borderline en ze wil zelf ook graag kinderen, maar wij, haar zussen en ouders, houden echt ons hart vast en hopen echt niet dat ze zwanger raakt. Het klinkt afschuwelijk en dat is het ook. Maar zij is soms zo ver heen, dat het gewoon écht niet kan. Het kind zal uiteindelijk bij mijn ouders terecht komen, want ze kan niet eens voor zichzelf zorgen (eet elke avond bij mijn ouders en brengt de was nog terwijl ze al 4 jaar op zichzelf woont, ze heeft thuiszorg om haar te helpen het huis netjes te houden en dagtherapie), dus laat staan dat ze voor een kind kan zorgen. Maar het hoeft in jullie geval helemaal niet hetzelfde te zijn. Ik vind het feit dat je er hier al informatie over komt vragen een hele goede stap! Je denkt er goed over na en wil weten hoe of wat. Dat is echt verstandig want aan impulsieve acties als meteen zwanger worden heeft niemand iets. Wat zegt je vriend ervan? Hoe reageert je omgeving erop? Heb je het wel eens met je therapeut besproken? Het lijkt me dubbel zo zwaar, omdat zowel jij als je partner Borderline heeft. Je geeft aan dat je zelf ook nog woonbegeleiding krijgt, krijg je straks meer begeleiding met een kindje erbij? En als jullie een dip hebben, dan doen jullie niets meer... Jullie zullen vast geweldige ouders zijn, maar wat gebeurt er op de momenten dat je het moeilijk hebt? Wie zorgt er dan voor het kind? Dat zijn allemaal dingen die je goed op een rijtje moet zetten voor je het uberhaubt gaat proberen. Dit geldt natuurlijk voor iedereen, maar helemaal als je zo'n gecompliceerde stoornis hebt. Misschien kun je een lijstje maken met de afwegingen erop en dit bespreken met je therapeut? Ik wil je echt niet van de gedachte afbrengen om een kindje te krijgen. Ik weet hoe sterk die drang kan zijn... Maar zorg dat je alles van tevoren goed geregeld hebt zodat je het straks allemaal goed aan kunt met z'n tweetjes.
m'n vriend heeft idd geen bps. Hij weet zich af en toe echt geen raad met mij als ik weer een aanval heb...hij voelt zich dan zo machteloos enzo...maar sinds hij mee gaat naar m'n psycholoog leert ie er anders mee omgaan. Eerst ging hij heel erg op me in praten of blijven vragen wat er aan de hand is...wat bij mij echt avenrechts werkt en de aanval alleen maar erger werd enzo...nu weet ie dat ie me gewoon moet laten uitrazen, maar me niet alleen moet laten. Maar snap heel goed dat het voor de buitenwereld moeilijk te begrijpen is...zeker omdat er veel meer bij komt kijken dan alleen woede-aanvallen enzo maar na de zwangerschap wordt ik extra in de gaten gehouden...better be safe than sorry (niet dat er een aanleiding is dat het fout zou gaan hoor)
We zijn nu 2,5 jaar bezig voor een kindje,en ja je hebt gelijk dat er verschillende vormen zijn van bps qua heftigheid En mijn vriend en ik hebben het best heftig gehad,we hadden geen normale leven (als je het zo wilt noemen) en geen regelmaat,rust enz enz We zaten elke dag op de kast,ik weet alles van de impulsieviteit waar je het over hebt Maar de borderline is niet je echte karakter en je hebt gedachten over hoe het leven zou moeten zijn,en hoe je in het leven zou moeten staan Grensen aan geven is een must have voor een bordie,en ik merk dat jullie dat niet voldoende aangeven Ik heb niemand gehad die dingen uit mijn handen namen,ik ben zelfs voogd geworden van mijn kleine zusje toen mijn moeder overleed Ik was 18 jaar... Er is nooit hulp aangeboden van instanties,ik heb ze zelf gebeld Ik heb geen woonbegeleiding meer al een jaar niet,de ggz heb ik nog maar 1x per maand gesprekken mee Mijn vriend en ik doen het heel goed samen,als er probs zijn trekken we aan de jassen van de instanties (En niet alleen voor de borderline) Je vraagt wat we doen als we een dip hebben en een kindje,net als wat we nu doen Goed praten met elkaar,en dingen ondernemen waardoor de spanning vermindert (want een dip komt voor een borderline aanval) De stemmingswisselingen zullen er altijd zijn,als ik een aanval krijg kan mijn vriend het opvangen...Want hij is diegene die ze 1x per 3 maand krijgt en ik krijg 1x per week een kleine aanval Wat praten met elkaar al niet doet!Ik ben nu 25 jaar en weet nu wat ik wil in het leven,we gaan er 100% voor en zullen slagen!
Klinkt helemaal goed! Je hebt gelijk dat grenzen aangeven heel belangrijk zijn, daar hebben mijn ouders nogal moeite mee en dat maakt dat mijn zus erg onzelfstandig is... Jij bent niet 'betutteld' en daarom kan jij je nu wel redden. Ik hoop dat je snel goed nieuws hebt om te vertellen hier!
Bij mij is op mijn 16e ook bordeline geconstateerd en ik ben ook heel diep geweest en heb zelfs psychoses gehad en een zm poging. Ik ben ook een jaar opgenomen geweest en heel veel therapieen gehad. Ik ben nu zwanger van mijn derde kindje en bij de eerste (darryl*) had ik nog hulp, want ik was bang en onzeker voor de toekomst (zoals veel mama's in spe). Helaas is ons manneke na de kraam overleden, maar ik ben door zijn zwangerschap zoveel sterker en krachtiger geworden. mensen herkennen me niet meer en ik ben niet meer die ik was. Ik ben niet meer bang en niet meer onzeker in het extreme, doe me zelf niet meer pijn heb geen psychoses meetkan relativeren en ga zo maar door. Zoals ik jullie situatie lees denk ik dat ook jullie er komen. praten is de stap pm sterker te worden door alles heen.
puzzcat24, ik geloof meteen als je zegt dat je borderline hebt MAAR, ik had zelf ook psychische problemen,ben naar de ggze geweest,ze zeiden borderline dus hup aan de antidepressiva. 5 jaar daar geweest,toen naar een andere psych,zij zegt dat ik gewoon een emotioneel mens ben en zeker GEEN borderline heb! ik heb dus ook geen medicijnen meer,gaat hartstikke goed. Dus ik hoop dat je zeker weet dat je het hebt want het heeft mij behoorlijk verdriet gedaan omdat het toch een stempel op je zet zo een diagnose. In ieder geval hoop ik dat jullie snel zwanger worden Heel veel succes!
Ohh ja dat kan ook nog,maar geloof mij ik heb borderline!Ik heb disociatie,heb mezelf gemutileert Heb woede aanvallen die zoo extreem en onnodig zijn dat de ggz me een paar jaar geleden wouden opsluiten De stempel waar je het over hebt heeft mij bevrijd! Ik wist toen ik kleiner was altijd al er is iets met me aan de hand maar wist niet wat Toen ik erachter kwam dat deze "duivel" die in je me zat mijn echte karakter niet was viel er een last van me af...
Pfff moeilijk hoor. Wel goed dat je er zo bewust mee bezig bent en weet dat hulp nodig is. Want er zijn zoveel ouders met een psychische stoornis die er nauwelijks wat een doen waardoor de kinderen daar de dupe van worden...
Je hebt helemaal gelijk,ik heb het vaak gezien dat het met de kinderen fout ging door een moeder of vader met een stoornis... Daarom wil ik het juist goed doen,en er bewust mee omgaan Bewust moeder worden en weten wat te doen als er moeilijkheden de kop opsteken Mijn moeder deed haar best,ze had ook bps Maar ze werd niet geholpen,zo ging dat vroeger...Ik ken haar valkuilen en wil er zelf niet in vallen!
En meiden, even ter bemoediging van een ambulant woonbegeleider die veel meiden met deze stoornis begeleid: super dat jullie er zo in staan en hulp zoeken voor momenten dat het (even) niet gaat! Veel van de meiden met borderline die ik begeleid, hebben namelijk een moeder met borderline die nooit hulp heeft gezocht, en dan blijft het maar doorgaan.... dan geef je het van generatie op generatie over. En, nog een bemoediging: omdat het een ontwikkelingsstoornis is, (nieuwste inzichten, ), gaat het beter naarmate je ouder wordt! (Wel met voorwaarde dat je hulp hebt gezocht en door middel van therapie jezelf hebt ontwikkeld, want het gaat nou ook weer niet vanzelf...). Dus, hou vol, totdat die betere momenten gaan komen en je leven (en emoties) stabieler worden!
Wat leuk dat je even reageert zeg!En ik wist niet beter van hoe mijn moeder reageerde,en ging haar op een gegeven moment zelfs nadoen toen ze was overleden...(dan heb ik het over het verhuizen,wat ik nu 27x in mijn leven heb gedaan En van man naar man gaan) Het is moeilijk om die cirkel te doorbreken,maar ik doe mijn best! Huisje boompje beestje here i come!
Een vriendin van mij heeft borderline. Ze wil heel graag kinderen, maar heeft besloten dat niet te doen omdat ze inziet dat ze haar kind geen stabiele opvoeding mee kan geven en het niet in dezelfde problemen wil brengen als die zij heeft gehad. Zoals hierboven al geschreven: het gaat vaak over van generatie op generatie. Ik vind het een heel dappere beslissing van haar, echt heel knap, want ik weet ook hoe sterk die drang kan zijn. En ze is zo impulsief door die borderline, en toch blijft ze er bij wat het beste is voor het kind: Niet bij haar opgroeien. Ik vond het heel moeilijk haar te vertellen dat ik zwanger was, maar gelukkig vatte ze het goed op.
Ik snap die gedachten van haar echt heel goed,als ik een bps aanval heb dan ben ik nergens meer zeker van,ook niet mijn relatie met mijn vriend Maar omdat ik door heb dat het de bps is kan het omgebogen worden naar mijn echte karakter En zie ik het veel positiever in Er moet nog veel gebeuren tot ik deze stoornis 100% in de hand heb,maar het komt ook wel Ik ken mijn echte karakter,en weet dat ik een goeie moeder zal zijn Ik vind dat je vriendin zichzelf te kort doet en meegaat met de maatschappij Dat bordie's niet deugen en dat de kinderen uiteindelijk weg gehaalt worden Dat zij er zo bewust van is zegt al heel veel van haar echte karakter En die moet ze op de voorgrond zien te krijgen De impulsieve kan wat aan gedaan worden Als steeds in je hoofd houd dat je iets niet mag kopen of dat je toch niet met die man naar huis gaat enz Neem het stapje voor stapje en het word je eigen MAAR wat dan wel erger is: Stemmingswisselingen en weinig sympathy hebben Als je een lege periode hebt,kan een kindje niks met je Voelt ook je liefde niet....Daar ga ik extreem aan werken met het ggz
Dat is niet wat ze zei,ze zei als je er niks aan doet dat het DAN over gaat generatie op generatie Als je bps hebt heeft je kindje er 5% kans op om het ook genetisch te hebben,MAAR ik denk als je kijkt naar levenwijze het percentage juist veel hoger is met gevoelige kinderen Ik heb 10% kans om een kindje te krijgen die bps heeft,want vriend heeft het ook Als het kindje het toch ontwikkelt dan zijn wij de beste ouders om het op te vangen,zo zie ik het
HOi, volgens de nieuwste inzichten is BPS niet erfelijk, maar echt een ontwikkelingsstoornis. De kans dat je zoiets ontwikkelt, is logischerwijs groter bij een (of twee) ouders die de stoornis ook hebben. Daarbij geldt natuurlijk wel dat als je er zelf aan gewerkt hebt, wat ik al eerder schreef, dat je dan zelf een stuk van die ontwikkeling inhaalt en als je dat hebt ingehaald, kun je het je kindje ook leren. Wat je bijvoorbeeld nog wel eens ziet, is dat meiden met BPS (ik houd het maar even bij meiden, bij mannen is deze ziekte vaak nog veel gecompliceerder), niet in staat zijn om over hun emoties heen te stappen, (dat is als de BPS nog helemaal actueel is en er nog niet aan is gewerkt met therapie en medicijnen). Tja, als jij zelf vast blijft zitten in je emoties, leer dan een kindje maar eens om er overheen te stappen op een gezonde manier, (voorbeeld: mijn stiefzoon vermeed tot voor kort fietsen zonder wieltjes (hij is 5), omdat hij bang was om te vallen. Mams heeft niet zoveel tijd om met hem te oefenen: nog 5 kids onder de 8 thuis, dus hebben wij gezegd: wij gaan het oppakken... Hij wilde niet, want hij ging vast vallen. Ja schat, dat ga je zeker, maar dat is de enige manier om fietsen te leren en van een beetje pijn ga je niet dood. OK, we kregen hem op de fiets, hij viel en wilde er niet meer op. Hem er gewoon weer opgezet, al jankend (en echt, dan breekt je hart echt wel... maar gewoon doorgezet), en vervolgens was hij 5 minuten later zo trots als een pauw. Inmiddels fietst hij goed. Nouja, dat soort dingen zijn lastiger als jij zelf niet hebt geleerd dat het leven soms pijn doet en dat door de pijn heen gaan de enige manier is om te komen waar je zijn wilt... Wat Agatha dus schrijft, dat het een moedige beslissing van haar vriendin is om geen kids te krijgen, dat is prima in een individueel geval: deze vriendin zal best van zichzelf zien of ze er wel of niet toe in staat is (niet alleen om het kind te bieden wat het nodig heeft, maar om er zelf dan ook nog een beetje gelukkig bij te functioneren). Maar het is niet per definitie zo dat iemand met BPS geen kinderen zou kunnen krijgen. Er zijn meiden die ik begeleid die ik juist over de drempel trek en anderen die ik het liefst zou willen laten steriliseren. Klinkt een beetje cru, maar je hebt soms van die meiden ertussen die niet over zichzelf en hun capaciteiten nadenken (maar die zijn er ook genoeg zonder BPS, getuige het "ik snap er niets meer van"topic onder zwangerschap) en die echt niet in staat zijn een kindje op te voeden. Maar goed, ik geloof dat kort door de bocht gezegd meiden die dit aangaan zonder enige hulp over het algemeen niet slim bezig zijn. Juist meiden die hulp inschakelen en aan zichzelf hebben gewerkt en dat blijven doen, die komen er wel! En wat is het gaaf als jij dan met jouw kindje de circel kunt doorbreken he? Dus nog maar eens ter bemoediging: het is echt een ontwikkelingsstoornis (zij het uiteraard wel dat een wat labieler karakter bepaald geen gunstige invloed heeft op BPS), en een ontwikkelingsstoornis kun je overwinnen! Heel veel succes dus!