Gefeliciteerd en sterkte! ons kleintje was ook niet gepland maar daarom houden we geen haar minder van haar. Geniet er maar vast van. Waarschijnlijk komen er ook moeilijke momenten (of een baby nu gepland is of niet) maar houd het waah-gevoel maar lekker vast
Ik word echt heen en weer geslingerd door emoties op dit moment, vannacht ook wakker gelegen en toen heb ik heel hard gehuild. Nou heb ik ook nog griep op dit moment dus dat helpt ook al niet.. En ik wil al zo lang moeder worden maar het kwam er nooit van en nu is dit per ongeluk gebeurd en nu weet ik niet of ik wel blij mag zijn. Ik weet ook hoe de vader er over denkt namelijk, dat is niet mijn partner (ik ben alleen) maar een goede vriend van me en ik denk niet dat hij hier op zit te wachten. En ergens ben ik zo bang voor zijn reactie.. Straks wordt ie heel boos op me. Ik vind het gewoon zo eng.. zit alweer te janken.. pff.
Boos op jou? Jullie waren er samen bij dus een beetje volwassenen vent zal misschien geschokt reageren maar niet boos! Denk aan jezelf en bekijk de situatie van dag tot dag ..
Meid, ik wil je toch feliciteren, ondanks je twijfels. Weet je, als jouw kinderwens zo sterk is, dan is abortus gewoon geen optie. Het feit dat je je al zorgen maakt over alcohol en de sauna, is teken genoeg dat je geeft om dit kindje in wording! Dan kun je het niet weg laten halen. En je zult zien, ieder obstakel ga je overwinnen. Want je moet. Voor je kindje, maar ook voor jezelf. En je krijgt er zoveel moois voor terug. Je vindt je weg wel. Met of zonder vader. Als hij schuld bij jou legt of boos op je wordt, dan zegt dat alles over hem, niets over jou. Vaak hebben mannen even nodig om aan een idee te wennen, alvorens ze in oplossingen gaan denken. Ik wens je veel wijsheid en geluk toe!!!
gefeliciteerd en sterkte, dit kindje komt vast met een reden! Ga vooral genieten van je zwangerschap!!
Dat is inderdaad schrikken, het is in ieder geval een duidelijk positieve test.. Ik spreek even uit eigen ervaring en die van mijn zusje; beide alleenstaande moeder, ik vanaf 10 mnd na de geboorte tot nu (zoon is net 7) en m'n zusje vanaf de zwangerschap, de vader wou er niks mee te maken hebben terwijl ze nog lange tijd relatie hebben gehad (kort voor zwangerschap ging t uit) .. De vader heeft het recht (en beetje plicht) om het te weten, en hoe hij zal reageren kun je niet voorspellen (blijkt maar weer).. En vooral je hart volgen!! Het zal niet altijd rozengeur zijn, maar je krijgt er zoooooo onwijs veel voor terug!! Laat het even bezinken en praat erover.. Ben benieuwd !
Allemaal heel erg bedankt voor de reacties. Ik begin zelf inmiddels steeds meer te wennen aan het idee, hoewel er nog wel momenten zijn waarop ik echt even denk 'oh my god'. Maar stiekem heb ik wel al de doos met babyspulletjes die al jaren in de schuur staat even naar binnen gehaald om te kijken wat daar ook alweer allemaal in zat.. Mijn oude boxkleed waar ik zelf nog op gespeeld heb, een mobile door mijn moeder gemaakt.. Ik moet het nog bespreken met de vader maar hij woont hier niet om de hoek en ik vind dit niet een gesprek voor over de telefoon. Als het goed is zie ik hem morgen.. dus maar even goed bedenken hoe ik het ga vertellen..
Gisteravond ging het eigenlijk best goed. Hij reageerde heel lief, ik was doodzenuwachtig en best wel in paniek en hij was eigenlijk heel lief voor me. Ging mij troosten en knuffelen enzo. Toen we daarna een gesprek hadden zei hij dat het voor hem duidelijk is dat het mijn beslissing moet zijn wat ik ga doen. Of ik het wel of niet wil houden, hij wil zich daar niet mee bemoeien, hij vindt dat het echt mijn beslissing moet zijn. Min of meer afgesproken dat ik eerst die beslissing dus ga maken en dat we dan daarna eventueel verder gaan kijken naar hoe we er verder samen dan mee om gaan. Maar inmiddels lijkt de boodschap geland te zijn en is hij toch wat meer in de baalstand. Boos op zichzelf omdat ie geen condoom heeft gebruikt, maar ook wel een beetje op mij. Eerlijk is eerlijk, ik voel me ook verschrikkelijk dom, ik ben (was) aan de pil maar ik heb zo'n chaotische tijd achter de rug dat ik er gewoon niet consequent genoeg mee ben geweest. Ik ben eigenlijk altijd in de veronderstelling geweest dat hij gewoon zijn werk doet als je hem binnen 12 uur alsnog inneemt, maar blijkbaar is dat dus niet zo, of ben ik gewoon te onregelmatig geweest, ik weet het niet. Ik heb er werkelijk geen moment bij stil gestaan dat ik zwanger zou kunnen zijn. Hoe naief.. We hebben de hele maand ook maar één keer seks gehad.. ik voel me er achteraf zo dom over Ik heb ook al tig keer sorry gezegd inmiddels maar dat verandert de situatie natuurlijk niet. Hij voelt zich voor het blok gezet. Maar kort gezegd: eigenlijk baalt hij vooral verschrikkelijk en wil hij op dit moment gewoon geen kind. Dat snap ik, en ook voor mij was het niet gepland, maar ik weet dus even niet hoe nu verder. Hij ook niet. Ik heb eerlijk waar geen idee of ik het in mijn eentje kan betalen bijvoorbeeld, alleen al de kosten voor kinderopvang zijn natuurlijk enorm. Ik weet het dus even niet meer..
Wat een moeilijke situatie. Geef het wat tijd misschien draait hij wel bij en is hij uiteindelijk toch blij met het wondertje in jouw buik. Zo niet dan begrijp dat het heel lastig voor jou om nu te geloven maar echt je kan het ook zonder hem (weet ik alles van, destijds in de steek gelaten daar mijn vriend terwijl wij wel bewust bezig waren voor een kindje, daarna een super lieve vriend op mijn pad gekomen die mijn zoontje als de zijne beschouwd en we alweer een tijdje aan het proberen zijn voor een tweede). Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je toch een beetje kan genieten dat je nu zwanger bent aangezien je wel altijd een kinderwens hebt gehad.
Allereerst gefeliciteerd. Die reactie van je 'vriend' is vrij normaal denk ik. Toen hij het voor het eerst hoorde moest het nog even zinken, nu is het kwartje gevallen en ziet hij de gevolgen. Hij heeft denk ik net als jij niet het gevoel die kleine een stabiele situatie te geven, maar geloof me, als je erin gelooft dat je het kunt, komt het goed. Natuurlijk zijn er een hoop obstakels en zal het echt niet makkelijk worden. Ikzelf ben ook 'oeps' zwanger geworden. Bij mij was het de griep die mijn eisprong verschoven had en daarbij een kapot condoom. Ik was toen net 1 maand samen met mijn nieuwe vriend. Gelukkig gaat dit super en wonen we samen. Ik begreep van jou dat het geen partner is en niet zal worden. Misschien kunnen jullie over een tijdje wel afspraken maken. Communicatie is nu heel belangrijk. Heel veel sterkte de komende tijd!
Tnx Fauna en momo. Ik heb even een topic aangemaakt in het 'Alleen en zwanger'-forum om te kijken of er meiden zijn met tips.. ik heb er echt behoefte aan om even één en ander op een rijtje te zetten zodat ik een beter beeld ga krijgen van wat er allemaal op me af gaat komen en hoe ik dat allemaal kan gaan doen.. Oh bah en ik zit echt nu al de hele ochtend te janken
Ach lieverd toch! Wat een vervelende situatie... maar meis, ook alleen ga je het wel redden hoor. Je zou bijv vanaf nu al wat kunnen gaan sparen als je die mogelijkheid hebt. En vanaf de 12 weken al langzaam aan wat spulletjes kunnen aanschaffen. Mp staat er mee vol, en ook hier op zp zul je wel t een en ander kunnen vinden. Qua kosten hoeft het helemaal niet hoog op te lopen, je kunt t net zo duur maken als dat je zelf wilt
Ja de babykamer komt ook wel goed denk ik. Het is meer dat ik me zorgen maak om de gewone kosten, bijvoorbeeld de kinderopvang alleen al, ik werk fulltime en heb geen ouders die bijvoorbeeld op kunnen passen. Ik denk ook op dit moment waarschijnlijk veel te veel in problemen want ik overzie het gewoon even niet meer..
Kinderopvang valt reuze mee. Als je alleenstaande ouder bent betaal je 1/6 van de opvang zelf (ipv 1/3 bij een stel). De rest ontvang je via de BD.
Dankjewel. Qua financiën heb ik inderdaad al één en ander op een rijtje gezet en gek genoeg denk ik ergens ook wel dat uit de praktische issues wel te komen is. Ik word nu dus alleen door de vader eigenlijk gedwongen om te kiezen tussen hem en de baby. En dus te kiezen voor een leven met de baby waarin hij geen enkele rol speelt..