Iemand tips? Hoe leer ik onze dochter voor zichzelf op te komen? Onze dochter gaat sinds kort naar school en ik merk steeds meer dat ze moeite heeft om voor zichzelf op te komen. Natuurlijk is alles nog redelijk nieuw op school, maar het gaat vanaf dag 1 hartstikke goed en ze heeft al veel vriendjes en vriendinnetjes. Even een voorbeeld: ze heeft een vriendenboekje wat ze steeds aan iedereen in de klas geeft. Ik had het boekje al een week niet gezien, dus ik vroeg haar wie het boekje nu had. Direct helemaal overstuur Een jongetje uit haar klas had het boekje afgepakt, hij wou er in schrijven. Ze wilde dat niet en heeft dat ook gezegd (zegt ze), maar het jongetje nam het boekje toch mee. Heb haar uitgelegd dat als het jongetje niet luistert, ze dan naar de juf moet gaan. Haar buurtvriendinnetje is haar ook de baas, ze doet vaak wat het meisje wil, terwijl ik aan haar zie dat het eigenlijk niet is wat zij wil. Bij haar broertje (2,5 jaar) gaat het dezelfde kant op, die wordt steeds sterker en lost de dingen echt als een jongetje op (wild dus ) Iemand tips? Wat kan ik zelf doen om haar meer van zich af te laten bijten (niet letterlijk natuurlijk)? Ze is op zich trouwens niet heel onzeker oid, gewoon een "gemiddelde" kleuter.
Ik heb hetzelfde met mijn dochter!! Buurtvriendinnetje wil ook de baas spelen over mijn dochter, dat gaat inmiddels al maanden zo, ik hoor haar vaak op mijn dochter schelden als ze haar zin niet krijgt, en mijn dochter verstijft er gewoon van! Nu was ik een week geleden ongeveer (toen ik hoorde dat ze weer bezig was) heel boos geworden, ben naar hun toe gegaan, en heb heel kwaad gezegt dat als ze baas wil spelen dat ze maar een hond moet nemen, maar dat als ze zo door gaat ik haar niet meer bij mijn dochter wil hebben.. er is maar 1 de baas over haar en dat ben IK! tot nu toe is dat duidelijk over gekomen.. ook meld ik het bij haar ouders.. ik wil dat gewoon niet hebben met mijn dochter.. Ik vertel haar ook elke dag voor ze naar school gaat dat ze zich niet op de kop moet laten zitten, en gelukkig doet ze dat nu ook niet zo snel meer als eerst...
's avonds voer ik het gesprekje; wat vond je het leukste van vandaag? Waarom was het zo leuk? We geven dan allebei antwoord. Dan; Wat vond je het minst leuke van vandaag? Waarom? Wat kan je er aan doen? Zo bespreek ik steeds situaties. Je kunt ook situaties naspelen. Speel eerst voor hoe het niet moet (dat is lachen) en daarna hoe het wel moet. Zo kun je oefenen. Ik hoop dat dit bij jullie past en dat het een beetje helpt.
Pfff gelukkig is het hier niet zo erg met het vriendinnetje.... De ouders van het meisje viel het gelukkig ook op (hun dochter is juist weer erg bazig ), ze corrigeren haar en zeggen dat onze dochter ook een keer mag kiezen wat ze gaan doen oid. Hopelijk blijft het bij jullie zo!
Haha doe ik ook iedere avond Vragen wat het leukste was en het minst leuke. Maar dan is het minst leuke vaak dat haar broertje haar niet mag slaan oid en niet dat andere kindjes haar de baas zijn.... Rollenspel doen we idd wel eens. Maken we een spelletje van en dat vind ze altijd erg leuk. Ik heb alleen niet echt het idee dat ze er al iets mee doet, maar misschien moet ik het toch wat vaker ga doen... Bedankt voor de tip!
Ik zou het inderdaad vooral proberen met gesprekjes en kleine rollenspelletjes. Bij een gesprekje gebruik ik zelf meestal de volgende opbouw: - Wat deed jij en wat deed de ander? - Wat wilde jij dat er zou gebeuren? - Is dat gelukt? (Eventueel even ingaan op de gevoelens van het kind zelf en de ander.) - Wat doe je de volgende keer? Als het deze keer niet goed is gegaan, kun je samen iets anders bedenken en dat alvast eens in een rollenspelletje oefenen. Als één kind steeds zijn zin doordrijft, kun je ook een dobbelsteen maken. Op 2 zijden plak je een plaatje voor het ene kind. Op twee andere die van het andere kind. En op de laatste een plaatje van allebei de kinderen. Daarmee kunnen ze dan het lot laten bepalen wie zijn zin krijgt. Krijgen ze het plaatje met twee kinderen, dan doen ze eerst het spel van het ene kind en daarna van het andere. Zo krijgt degenen die altijd het onderspit delft ook eens zijn of haar zin. De ander kan dan ervaren dat het helemaal niet zo erg is (en juist ook leuk kan zijn) om eens te doen wat de ander doen. En ze leren dat ze niet altijd hoeven te kiezen, maar dat ze ook om de beurt hun zin kunnen krijgen. Uiteraard moet je dit wel goed uitleggen. En even met ze bespreken of het gelukt is.
@tupp: dank je wel! Daar kan ik wel wat mee! Die gesprekjes zijn de laatste tijd wel wat lastig, want als ik dan doorvraag krijg ik vaak "weet ik niet" te horen maar misschien is dat ook een kewstie van vaker oefenen.... De tip van de dobbelsteen ga ik even met de moeder van het vriendinnetje overleggen.
Ik kan je dit boek aanraden Nee! Een boek over 'nee' en 'ja' zeggen - Sanderijn van der Doef; illustraties van Marian Latour - (Jonge) Kinderen - Leeftijd - Webwinkel - Rutgers WPF Ik gebruik hem voor mijn beide kindjes en vind eigenlijk dat iedere ouder dit zou moeten gebruiken. Bij mijn dochter zijn haar grenzen behoorlijk overschreden, en dit boek leert haar haar grenzen aan te geven. Mijn zoon is het type mee-loper en daar is dit boek ook héél geschikt voor (ja zeggen terwijl je eigenlijk nee bedoelt) Voor mijn kinderen een geweldig boek! En zodra er maar iets gebeurt waarbij ze hun grenzen laten overschrijden pak ik het boek er weer bij.