4weken geleden is onze 2e geboren. Onze oudste moet hier logisch aan wennen die is net een paar dagen 3jaar dus bijna 3jaar de enige geweest. Waar we vooral mee worstelen is het pijn doen van de baby. Dus van knuffel in de box gooien tot knijpen in het handje of gaan wiebelen aan de wipper of baby zelf zodat hij heen en weer gaat. Wij keuren dit uiteraard af.. maar soms gaat t zo wild.. vanmorgen had ik de kleine bij me en moest de oudste wegtrekken en duwen omdat hij anders de kleine echt zou bezeren.. ik vindt t vreselijk dat t dan zo gaat maar als ik vraag of hij stopt of wil uitkijken en dan nog een tandje harder gaat .. :/ Ergens voel ik mezelf dus heel schuldig door ons is er een 2e en is hij nu zo veranderd en in de knoei met zichzelf. En mis gewoon m'n kind hoe hij was.. Als ik iets alleen met hem doe is het een schat, tuurlijk ook weleens bij de hand en dwars maar prima te behappen. Hij heeft de kleine ook pas 1x vastgehouden want hij wilde m zo omhooggooien dus ik durf t eigenlijk niet nog een keer.. nu vraagt hij er ook verder helemaal niet naar dus dan laat ok het maar zo. Hij kan thuis komen na een dag opa en oma en rent als eerste naar de kleine en die krijgt een kus en ik heb je gemist en ik wordt overgeslagen. Hij kan heel lief liedjes voor hem zingen of hem even aaien. Dit complimenteren we dan ook en binnen 2sec kan dit dus weer omslaan. Ik durf ze dan dus ook niet alleen in een ruimte te laten. Wat t wel lastig maakt om dan dus brood te smeren, te toileteren etc Wie heeft er nog handvaten/tips voor ons
Ik heb het zelf niet meegemaakt (hier schelen ze 20 maanden), maar het gedrag van je oudste is zeker wel logisch en verklaarbaar. Je oudste moet gewoon nog z'n draai vinden nu er een kleintje bij is gekomen. De dynamiek is compleet veranderd. En dat de oudste dan tijdelijk jaloers wordt en om aandacht gaat vragen is niet vreemd. Wat een peuter nog moet leren is hoe hij dit op een gezonde manier moet doen, ipv. op een negatieve manier. Het beste is denk ik om rustig te blijven en als hij iets doet wat niet mag, dat op een rustige toon herhalen. Bijv.: 'slaan is niet lief, de baby aaien mag wEl' -> benoem vooral ook wat ie wEl mag doen. Of: 'wat lief dat jij je broertje speelgoed wil geven, alleen de baby heeft pijn als jij een blok op hem gooit. We kunnen het wel neerlEggen' -> speelgoed gooien wil niet zeggen dat hij de baby expres pijn wil doen, kan ook zijn dat hij iets wil geven maar nog gewoon wat lomp is hierin. Ook hier geldt: benoem wat hij wEl mag. Kijk ook goed naar het gevoel van je oudste: geef jij bijv. je kleine te drinken en je oudste wil hem slaan, dan is dat waarschijnlijk jaloezie en wil hij ook gewoon even aandacht. Dan kun je het beste zijn gevoel benoemen (daar leert je oudste ook meteen weer van: ''hoe breng ik mijn gevoelens onder woorden'' en daar een positieve draai aan geven. Bijvoorbeeld: 'ik merk dat je ook aandacht van mama wilt, maar ik ben nu even je broertje aan het voeden. Als jij nog even lief met je keukentje gaat spelen dan kunnen we zo wat samen doen als ik klaar ben met je broertje'. Of als je oudste wat minder goed in alleen spelen is en jij op zo'n moment puf genoeg hebt om je met twee kinderen tegelijk bezig te houden: ik merk dat je ook aandacht wilt, maar ik ging net even je broertje voeden. Als je een boekje pakt en naast me komt zitten kan ik je wel voorlezen.' Maar het beste is eigenlijk nog de volgende keer proberen te voorkomen dat hij weer jaloers wordt. Dus eigenlijk op voorhand dan al gaan zeggen: 'mama gaat zo je broertje voeden, kom je naast me zitten zodat ik een boekje voor kan lezen?/ ga jij lief spelen met je keukentje en zullen we daarna een boekje lezen?/ oid.' En natuurlijk zijn hand weg te halen mocht hij bijv. gaan slaan. Het naar de wc gaan zou ik voorlopig toch zoveel mogelijk proberen als de jongste op bed ligt. En anders je jongste even in een wippertje bij jou bij de wc zetten. Moet wel veilig blijven, en niet Alles is te voorkomen met positieve woorden naar je oudste toe Waarschijnlijk als je oudste wat ouder is en wat betere snapt wat wel en niet kan, dat je ze weer gewoon met een gerust hart even een paar tellen in de woonkamer kan laten samen. Denk dat je hier al een aardig eind mee komt. @Chechi heeft vast nog aanvullende tips vermoed ik. PS: gefeliciteerd nog met de geboorte van je jongste (had ik geloof ik nog niet gedaan)!
@hummeltje5 wat een eervolle vermelding! Maar ik ben het helemaal eens met alles wat je schrijft. TS, Je peuter wordt steeds meer een eigen individu die zich nog wel wat afhankelijk maakt van de ouder. Ze hebben mensen die ze vertrouwen in het zicht nodig om zich te gedragen volgens bepaalde normen en waarden. Zonder begeleiding kunnen ze de verleiding om iets te doen wat niet mag nog niet weerstaan. Vanuit dit perspectief is het dus slim om je baby niet alleen te laten met je peuter. Simpelweg omdat hij zijn impulsen niet zal kunnen beheersen. De suggestie van hummeltje is dus goed: toiletteren met de baby in de wipper of draagzak. Een peuter is nog niet in staat om dingen te zien vanuit het perspectief van de ander; ze denken vooral egocentrisch. Ze bekijken alles van uit zichzelf en wat ze zelf willen. Dit geldt hetzelfde voor de emoties van anderen, die ze nog niet zo goed kunnen inschatten. Dit onvermogen zorgt ervoor dat ze anderen snel pijn kunnen doen of kunnen kwetsen. Iets denken en doen komt tegelijkertijd waardoor ze erg impulsief zijn. De consequenties van gedrag kunnen ze nog helemaal niet bedenken! Hier in overschatten ouders hun peuter vaak. Weten wat de regels zijn is wat anders dan die regels kunnen uitvoeren, daar heb je hogere orde brein voor nodig en dat is nog onvoldoende ontwikkeld. Boosheid en agressie op deze leeftijd is vrijwel altijd een reactie op dat de eigen wil wordt beperkt en is dan ook gericht op diegene die de eigen wil beperkt. In dit geval is dat de baby. Die zorgt ervoor dat hij niet met jou kan spelen. Er zijn twee dingen belangrijk: 1. verbinding maken met je kind en zijn emotie. Een 3 jarige kan moeilijk uitdrukken wat er in hem omgaat, maar we weten de context en waarschijnlijk is hij jaloers / mist hij de aandacht van papa en mama. Dus daar kun je goed gebruik van maken. Als een peuter hoog in de emotie zit kun je hem wel corrigeren (agressie altijd stoppen!), maar wat je zegt land dan minder in z’n koppie. Ga na het corrigeren of op een ander moment op oog hoogte zitten. Vertel je peuter wat jij denkt dat er in hem omgaat: “Volgens mij ben je boos en verdrietig dat mama niet zoveel tijd voor je heeft. Slaan is niet lief. Als je boos bent zeg maar IK BEN BOOS”. Hiermee leert hij zijn eigen emoties herkennen en benoemen, waardoor agressie steeds minder nodig zal zijn. Agressie is vooral rechter hersenhelft gestuurd, en met zijn linker hersenhelft kan hij zijn emoties reguleren. Dus door taal te verbinden aan de emotie wordt hij sneller kalm en kan hij beter met het gevoel omgaan. Dit is niet iets wat van een op andere dag werkt, het heeft tijd en oefening nodig. 2. Een goede tactiek is inderdaad het jaloerse gedrag voor zijn, zoals hummeltje al omschrift. Laten we het bekijken vanuit het perspectief van de peuter. Opeens is daar iemand die heel veel tijd opslokt, tijd wat voorheen van jou was. Dat is slikken en absoluut niet leuk. De kunst is om hem het gevoel te geven dat hij “belangrijker” is. Zorg ervoor dat je peuter momenten op de dag heeft die 100 procent van hem zijn. Bijvoorbeeld een extra lang avond ritueel samen met jou. Benoem af en toe als de baby in de box ligt en wat geluid maakt “Lieve baby, mama is nu met peuter aan het spelen dus ik heb geen tijd voor jou”. Dit geeft hem het gevoel dat het wederzijds gebeurd en dat hij niet de enige is die aan de kant wordt gezet. Als er kraamvisite komt, vraag of ze eerst de aandacht willen geven aan je oudste zoon. Als het even kan dat ze ook een kleinigheidje meenemen voor de grote broer. Desnoods haal je zelf een paar kleine cadeautjes bij de action of Hema die je kraambezoek laat geven, zodat hij het gevoel krijgt even belangrijk te zijn. Overigens is het een enorm compliment dat je zoontje zo reageert en durft te reageren. Getuigd van goede hechting en de vrijheid om zijn gevoel te uiten. Zijn agressie naar de baby is een uiting van een gevoel die hij niet onder woorden kan brengen. Kortom: baal er niet van en wees vooral trots! Geef het de tijd en de balans is snel terug.
Bedankt meiden, zitten zeker nog wel hele bruikbare tips tussen heel fijn! We gaan ons best doen en hopelijk vindt ons moppie snel z'n draai in deze nieuwe situatie
Gefeliciteerd! Bovengenoemde punten zijn echt heel goed denk ik, helemaal mee eens! Ik heb altijd geprobeerd ze voor te bereiden op situaties (zoals de komst van een baby) en ze er bij te betrekken. Helpen in bad doen, helpen met de luier, kleertjes uitkiezen, een plekje voor de baby vinden om te liggen (bank/box/wipstoel/kinderwagen) etc. Mijn oudste was bijna 4 toen dr zusje kwam en haar zusje was, net als jouw zoon, een paar dagen 3 toen broertje kwam. En hebben eigenlijk altijd de komst geaccepteerd. L is een geboren moedertje, die zag de komst van Z als "zij heeft een zusje gekregen" en niet "papa en mama hebben een baby". Toen J. Geboren werd had Z natuurlijk dr grote zus om mee te spelen als wij druk waren. Daarnaast waren we allemaal fulltime thuis want coronalockdown en thuisscholen. Maar icm een refluxhuilbaby was het een uitdaging. Ben benieuwd hoe J het doet als zn broertje of zusje komt Wees ook niet te streng voor jezelf. Het kan en hoeft niet perfect.
Ik heb ze altijd heel erg betrokken bij alles al vanaf de zwangerschap nog nooit jaloers geweest maar vooral trots Bv in bad doen dan mocht de middelste helpen met kleertjes uitzoeken, verschonen etc Vond ze reuze interessant en voelde zich echt verantwoordelijk als grote zus Als de kleine slaapt ook echt even 1 op 1 tijd met de andere bv boekje lezen oid
Hier ook gedaan maar kan me voorstellen dat een bolle buik waar je kusjes op geeft toch anders is dan zo een wezentje waar ineens echt aandacht naar toe gaat etc
Hele fijne tips al genoemd! Mijn zoontje was 2,5 toen de baby geboren werd. Hij wist zich ook geen houding te geven, maar was gelukkig wel voorzichtig. Wilde ook liever niet de baby op schoot. Ik merkte dat hij het heel fijn vond om te horen dat hij (natuurlijk) nog steeds erg belangrijk was. Ik zei daarom regelmatig als de baby in de box lag.. 'nee baby, nu moet jij even wachten want ik ga nu even met je broer iets leuks doen'. Over het vast houden zou ik me geen zorgen maken. Ik vond dat ook jammer in het begin. Maar naarmate de baby meer op zijn broer ging reageren vond grote broer het ineens ook veel leuker en ging hij er zelf om vragen of hij mocht knuffelen of vasthouden! En nu kunnen ze niet meer zonder elkaar