De titel zegt het al, Sinds een maand heb ik een relatie, het is heel pril en ik ken hem al rond de 5 jaar. Hij is heel lief voor mijn dochtertje en voor mij. Het enige wat ik echt heel moeilijk vind, is dat hij zo leuk is met Fenna en dan vraag ik me altijd af waarom haar echte 'vader' geen interesse voor haar toont, of op zijn minst van haar houd.. Ook vind ik het moeilijk om hem oprecht te vetrouwen. Ik ben altijd bang dat er ergens een addertje onder het gras zit.. We wonen niet bij elkaar (zou wel erg snel zijn), dus in principe voel ik me wel nog steeds een alleenstaande moeder. Juist ook omdat hij niet de vader van mijn dochtertje is, vind ik het af en toe moeilijk om hier goed mee om te gaan.. Misschien is dit niet de juist plek om dit te posten, maar wellicht zitten hier meer ervaringsdeskundigen.. Hoe ga jij hiermee om?
prrrsam ik ga zéker meelezen want hier is het echt precies zo... Vind jij het ook niet moeilijk om die 'nieuwe man' met je kind bezig te zien zijn? Ze zijn hier ook zo schattig samen, alleen benauwd het me op de een of andere manier soms wel!
Ik lees ook even mee, mijn mannetje is nu vier maanden en nog wat. Ik heb geen nieuwe relatie maar soms beginnen mijn vriendinnen daar over (die zijn allemaal kinderloos en hoppen nog van de ene vriend naar de ander ) en dan merk ik dat ik gewoon lichamelijk niet goed word. Schijnbaar zit het toch wel iets dieper dan ik durf toe te geven. Ik vind het soms al moeilijk als mijn broer of vader m'n zoontje vasthoud en eigenlijk baal ik daar best wel van.
Ja, dat is het! Het is zo verschrikkelijk lief.. Maar dan denk ik daarna gelijk waarom wilt mijn ex haar niet zien, ze is zo lief . Aan de andere kant zie ik nu wel hoe het veel beter kan en dat maakt me wel gelukkig, maar ik ben wel bang om dit ook weer kwijt te raken, hoe stom dat ook klinkt. Heb jij dat ook?
Nee, dat heb ik niet echt eigenlijk. Het enige wat ik wel irritant vind is dat ze bij visite bij iedereen op schoot moet en dan denk ik wel; hallooo, het is geen babyborn, hierrr met mn dochter
Dat herken ik heeeeeeel erg en dat heb ik ook... ben ontzettend bang dat dit alles binnen no time weer voorbij is... en ik wil ook niet dat mijn zoontje ''elke keer'' iemand anders ziet ofzo... Maccy wat jij zegt heb ik eigenlijk ook niet echt... meer wat prrrsam ook al zei, maar dat had ik eignelijk alleen de eerste paar weken na zijn geboorte, dat ik hem niet van schoot tot schoot wilde laten gaan.. hallo t is idd geen pop!
Leuk topic.. Ik heb sinds 3 weken weer een relatie. Ook met een jongen die ik al ruim 6 jaar ken. Ken ook zijn ouders en familie (we hebben al xtje een relatie van halfjaar gehad, maar waren toen allebei nog erg jong) Hoe gaan wij er mee om... Het is moeilijk, en onwennig, want het is idd niet "de" papa.. Nou gedraagt mijn vriend zich wel gelijk al papa, hij is erg trots en loopt het liefst de hele dag te pronken met Collin. Hij helpt bij alles wat hij kan (als hij hier is, we wonen ook niet samen en ook niet dicht bij elkaar in de buurt, maar hij komt vaak hierheen en blijft hier slapen) Hij doet Collin in bad, ligt hem in bed, geeft hem de fles, en vraagt hoe alles werkt. Ook zijn ouders staan volledig achter hem, en vinden Collin helemaal super. Collin's vader is niet in de picture, en gaat dat waarschijnlijk ook niet meer zijn ( totdat Collin hier zelf naar gaat vragen en meer wil weten) Mijn vriend en ik hebben het overal wel al heel goed over gehad, over wat als hij papa gaat zeggen, gaan we hem uitleggen dat hij niet zijn echte papa is ? (ja dat gaan we doen zodra Collin het begrijpt) En mag Collin papa zeggen, of kan hij beter mijn vriend bij zijn naam noemen.. Ik vind dat als Collin papa gaat zeggen, hij is nu nog te klein om uberhaupt wat te zeggen of het te beseffen, dat hij dat mag doen. Ik beschouw mijn vriend als papa van Collin, en wil ook dat hij zich daarnaar gedraagt. Ik verwacht dat hij meedenkt in de opvoeding, en mij ondersteunt. En mij aanvult en als hij het ergens niet mee eens is dat hij dit ook uitspreekt. Ik heb het er wel moeilijk mee om Collin af te staan, om toe te laten dat hij (en anderen) dingen voor mij doen. Maar goed, dat heb ik tot nu toe met iedereen gehad! Mijn vriend heeft het er moeilijk mee dat hij ineens "papa" is, en zich papa voelt. Dat hij niet 9 maanden de tijd heeft gehad om het een plekje te geven en te gaan beseffen dat hij papa ging worden. Dus dat moet hij een plek geven, en vrede mee krijgen. Dat is ongeveer hoe wij er mee om gaan. Hoe het gaat lopen, dat weet niemand... Maar op dit moment zijn wij gelukkig zoals het is. en 1 tip... praat over alles.. maak alles bespreekbaar, dat is zo belangrijk! Ook evt nadenken over adoptie etc.. wat te doen als er nog een kindje bij komt? Achternamen? Vragen van familie, reactie van vrienden. etc.. Ik weet dat een aantal vrienden van mijn vriend er erg moeite mee hebben, dit is uit angst omdat ze niet willen dat hij teleurgesteld gaat worden, of gekwetst. Verder accepteren ze zijn keus en daarmee mij en Collin wel!
Hallo allemaal ik heb momenteel geen nieuwe relatie. Dacht er zelfs kort geleden nog opnieuw een relatie te willen met mijn ex. Echter dit is meer het idee van hoe het had kunnen zijn en oude gevoelens dan echt nog het houden van. Na alles wat er gebeurd is kan ik niet verder met ex en bovendien is deze er eigenlijk ook niet klaar voor een kind en relatie en is die zelf nogal veranderd en eigenlijk nog redelijk egoistisch en op zichzelf. Dit laat ik nu dus maar voor wat het is ... mijn ex mag zijn zoontje af ent oe bij mij bezoeken en leuk met hem spelen en ik zorg wel voor de rest en zie wel hoe dit zich verder ontwikkelt, maar terug ga iuk niet meer. ik hoop ooit ook weer een nieuwe jongen te leren kennen. Je hebt toch het gevoel van dat "gezinnetje" willen hebben he. Inderdaad denk ik het dan ook in sommige opzichten best lastig te vinden. Na dingen alleen te doen dan ineens weer delen en samen doen en zien hoe je kind met een ander dan de werkelijke vader een band opbouwt en bedenken hoe je ex van je kind weg kon lopen enz. Ik denk dat dit echt dingen zijn die tijd nodig hebben en zullen slijten. Immers heb je iets bijzonders gedeeld. Echter ik geloof wel dat een nieuwe relatie weer even bijzonder kan zijn en je went aan de situatie. voor ieder met net weer een prille relatie.... geniet ervan meiden... je hebt het verdiend !!
hoe is het met alle prille relaties??? hihi even nieuwsgierig. Al had ik het niet gedacht en liet ik juist alles nu eind december los met het idee van ik wel even niets. heb ik nu ook een leuke jongen leren kennen. heel heel pril dus en ik spreek ook niet van een relatie nog. maar wie weet. Ook ik merk wel dat ik graag mijn eigen leventje heb en het moeilijk vind dingen uit handen te geven. Bang dat ik ook dingen kwijtraak opnieuw. We zullen zien
Ik ben ruim twee jaar getrouwd, we zijn vijf jaar samen, mijn dochter noemt mijn man pappa, hij heeft ouderlijk gezag gekregen en zij zijn achternaam en toch post ik af en toe in 't topic van de alleenstaande mamma's... Ik denk, als je ooit alleenstaande mamma bent geweest, dat je 't altijd wel ergens zo zult blijven voelen. Het maakt immers zó'n impact op je leven, zéker als de vader van je kindje aan de kuierlatten heeft getrokken, om nooit meer terug te keren... Je hebt ooit ongepland ineens alles alleen moeten doen, je kind is in de steek gelaten, jij bent in de steek gelaten... 't Is nogal wat... Dat heeft me zó'n kláp gegeven, dat gaat nooit meer helemaal over. M'n relatie is dus ook niet bepaald 'pril' meer te noemen, maar da's ie ooit wel geweest natuurlijk... Dóódeng vond ik 't... Vanaf moment één hem ook duidelijk gemaakt dat als hij voor mij koos, dat hij automatisch voor een vaderrol voor m'n dochter koos en als hij dat niet wilde, hij voor altijd de buitenkant van mijn deur kon gaan bekijken... Door 'n relatie te krijgen met iemand die ook nog eens ontzettend leuk met je dochtertje is, weet je pas echt wat je gemist hebt en wat je haar zo graag gegund had... Hoe 't ook anders kan en tegelijkertijd vertrouw je 't niet. Logisch, je bent beschadigd en dat moet helen... Mijn man en Noah zijn twee handen op één buik, echt pappa en dochter en voor hun voelt 't duidelijk niet anders, maar ik kan me soms nog steeds oprecht verdrietig voelen, omdat mijn ex nooit meer wat heeft laten horen... Maar alles went en alles slijt... Geniet van je vriend en je dochtertje en de band die ze samen opbouwen en geef jezelf de ruimte verdrietig te zijn.. (En gewoon lekker verliefd te zijn ook hè!!) Ik heb zelf heel snel mijn man (toen nog vriend dus) mijn dochter in de handen gegeven en gezegd: 'ik ga 'n dagje weg, jij redt je wel..?' Ik had zelf echt 't idee dat als ik dat niet zo doen, dat ik zelf de ontwikkeling van 'n eigen band tussen hun in de weg zou gaan staan, uit 'n soort niet nodige beschermingsdrang, zeg maar... 'k Had nog een vraagje: waar heb je precies moeite mee om mee om te gaan?
Het gaat goed!! Gelukkig, ik ben nog steeds wel bang om gekwetst te worden, dat wel. Het maakt je ontzettend onzeker. Ook omdat mijn ex behoorlijk dominant was en snel agressief, zit dat er ook nog in. Die angst zeg maar, waar je dan in leeft. Ik ben benieuwd voor je!
Inderdaad, dat heeft echt heel veel zeer gedaan. Ik had het er toevallig laatst met mijn vriend (Het is zo raar, om dat te zeggen hihi) over en je voelt je gewoon tot op het bot vernederd. Niet eens in de steek gelaten, maar vernederd. Ja, dat heb ik mijn vriend ook wel duidelijk gemaakt, alhoewel hij wist dat ik zwanger was. Hij is ook na 2 dagen al op kraambezoek geweest en zo is het zeg maar gegroeid. Hij weet dus dondersgoed waar hij aan begonnen is, lijkt me. Dat is het enige waar ik niet onzeker over ben, over mijn dochtertje. Ik zal haar nooit in de steek laten. Wat dat betreft ben ik echt een tijgerin. Ja, dat is het precies. Ik had het niet beter kunnen zeggen. En dat doet verdomde zeer soms! Hahaha, ja dat lukt wel! Ik ben benieuwd of het slijt, het verdriet slijt wel. Het enige wat ik wel nog heb is boosheid. Dat iemand dit ongestraft kan doen. Ik vind het zo sneu voor mijn dochtertje, alhoewel ik zeker weet dat ze er niets aan mist op dit moment. Ik hoorde van de week dat mijn ex-schoonzus zwanger is en daar kan ik dan zo boos over worden. Ik vond het zo oneerlijk, dan krijgt dat kindje wel waar ik zo hard tevergeefs voor gevochten heb bij die familie. Alhoewel ik niet op contact met die familie zit te wachten, maar ik wou dat mijn dochtertje ook zonder moeite geaccepteerd zou worden. Ja, ik laat hem gewoon meehelpen met alles. Maar hij is zó trots als een pauw! Zijn ogen gaan gewoon fonkelen als hij het over haar heeft. En dat is zó apart, het is niet eens zijn 'biologische' kind. En dat is ook precies waar ik dan af en toe moeite mee heb, om tegelijk zó gelukkig te zijn, maar ook zo'n verdriet te hebben..
Vind het echt stoer dat jullie een relatie durven aan te gaan en dit dan ook kunnen. Heel veel geluk voor jullie lieve schatten die een 'prille' realtie hebben.
Ik wilde nog even zeggen dat ik precies weet wat je bedoelt Prrrsam... Als ik jouw schrijven lees, dan voel ik 't haast weer!! Kun je er over praten met je vriend? (Vast wel, hij heeft immers alles meegekregen, zo te lezen...)