Wij hebben 1 zoontje, na MMM met wat hormonale ondersteuning gekregen. Hij is nu 5 jaar. We hebben geprobeerd een 2de te krijgen, dat lukte (op een miskraam en een BBZ na) helaas niet. Daarna gezondheidsproblemen gehad die het onmogelijk maakten zwanger te worden (door behandelingen, medicatie, etc). Nu wordt ik dit jaar 42, heb de wens dus opgegeven. Mijn zoontje is nu steeds verdrietig dat hij geen broertje of zusje heeft. Al zijn klasgenootjes en neefjes / nichtjes hebben dat wel. In mijn omgeving is verder niemand met maar 1 kind. Het breekt mijn hart als hij vraagt: mama, ik vind het niet leuk dat ik het enige kindje ben hier in huis, ik wil zoooo graag een broertje! Ik heb het hem wel geprobeerd uit te leggen, maar ik wordt er zelf ook zo verdrietig van. Net ook weer...kan wel janken... Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt? Wat kan ik zeggen tegen mijn zoontje?
Ik heb er zelf geen ervaring mee en het lijkt me voor jullie ook ontzettend rot. Toch zou ik het zo luchtig mogelijk proberen over te brengen zonder dat er voor hem teveel lading op zit. Dus iets zeggen zoals: lieve schat, ik weet dat je graag een broertje zou willen. Papa en ik hadden ook graag een broertje of zusje voor jou gewild. Het lukt alleen niet. Papa en mama hebben heel veel geluk gehad om jou te krijgen, maar een broertje gaat ons niet lukken. Dat kan niet, nu niet en nooit niet en dat doet ons ook verdriet. Rot maar waar. Zo, en ga nu maar fijn spelen
Ja wel ervaring mee. Zoon is lang enigst kind geweest. Bijna 10 jaar. En af en toe vroeg hij ook of hij een broertje zusje zou krijgen. Hij had een paar vriendjes die broertjes zusjes kregen met 5-6 jaar en vertelde hem van weet wat je wenst! Dan moet je je aandacht delen. Kijk ik kreeg na 9 jaar de verassing van mijn leven. Dochterlief. En soms zegt hij wel eens was ik maar alleen geweest Je kind weet niet beter en echt weet hij ook niet wat hij mist. Ik snap wel je wens ik ben net zo oud als jij woord ook 42 in juli. En de kansen worden dan idd steeds en steeds kleiner. Voor dochter werd geboren kwamen er hier vaak kinderen spelen) nu nog wel. maar ja ook neefje van zelfde leeftijd was regelmatig hier dus zo leerde hij toch een beetje wat het was. Dat is mijn tip regelmatig neefje nichtje buurkindje vriendje laten logeren. Toch de ervaring van andere kinderen in huis. En anders kijken of pleegzorg wat voor jullie is mijn vraagteken weigert
Bedankt Joycey en Elmo voor jullie reacties. Denk dat het ook nog meer mijn verdriet is dan dat van hem dat ik me zo aantrek als hij erover begint. Ik probeer inderdaad veel af te spreken met de zoontjes van mijn tweelingzus. Haar jongste is evenoud als mijn ventje. Omdat we zelf van tweeling zijn, voelen onze kinderen ook wel een beetje gedeeld, haha. Laatst moest haar jongste hun gezin tekenen op school en toen had hij ons zoontje erbij getekend, dat vond ik zooooo lief!
Ik zou iig eerlijk zijn...zeg hem dat jullie dat ook graag gewild hadden, maar dat het niet gaat. Dat hij nog te klein is om precies te begrijpen waarom niet, maar dat het ook jullie grote wens was. Maar dat papa en jij zo ongelooflijk blij met hem zijn, dat hij jullie aaaaallergrootste wens was en dat je ontzettend blij bent dat die is uitgekomen. En als je moet huilen geeft dat echt niet, hij mag dat zien. Dikke knuffel!
En bovendien.... T had ook een zusje kunnen zijn. Is dat net zo leuk? Ik heb een kennis waarvan het zoontje het ook steeds over een broertje had. Tot ze zei: en wat nou als het een zúsje wordt??? ... -Antwoord: Nou, dan hoeft het niet hoor! Meisjes zijn stom!
Wij hebben een dochter van 3,5 jaar. Ze zegt steeds dat ze alleen is. Na mijn tweede mk twee weken geleden zei ze 'er komt nog een baby uit je buik'. Met tranen in mijn ogen heb ik gezegd dat dat er voorlopig niet in zit. Ze wist trouwens niet dat ik zwanger was. Ik begrijp je wel, maar heb geen tips. Gewoon eerlijk zijn en op zijn niveau communiceren, zonder teveel details.
Yep herkenbaar. wij hebben een prinsje van 7,5. Ook geboren na de mmm. Helaas zijn we uitbehandeld voor een 2e kindje. Vriendjes en dergelijke in de buurt hebben wel meer kindjes, en laats zei hij ook al tegen mij steeds dat hij bij een vriendje wilde gaan wonen. Na navraag waarom vertelde hij dat hij dan ook een broertje had.... Dus dat komt hier ook regelmatig terug. Als hij dan ook zit te huilen dan moet ik ook echt moeite doen om mijn tranen weg te slikken. Maar we vertellen hem dat we dat ook wel graag hadden gewild en nemen zijn verdriet wel serieus. Maar ondertussen het breekt je hart. Maar we proberen ook de leuke dingen te benadrukken. Jij hoeft je speelgoed niet te delen met broertjes/zusjes. Geen last van vervelende broertjes/zusjes. Vaker logeren bij papa en mama. Bij mama slapen als papa nachtdienst heeft. Tis en blijft lastig en ik denk dat het nooit helemaal overgaat (je eigen pijn)
Vanmiddag zat ik even flink te janken nadat mijn kereltje over een broertje begon. Dan voel ik me toch ook schuldig. Ik realiseer me namelijk heel goed dat we super gelukkig mogen zijn dat we een zoontje hebben die prachtig is en gezond. Vier jaar geleden heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, waarbij een eileider verwijderd moest worden. Ook kreeg ik 4-5 jaar geleden hartritmestoornissen. Het traject met ablaties en zoeken naar de juiste medicatie duurde ook een paar jaar. Ik verloor alle vertrouwen in mijn lijf en belande in een depressie. Daar ben ik overigens heel goed uitgekomen, ik ben er sterker van geworden mentaal. Het is nu niet meer verstandig om nog zwanger te worden gezien mijn leeftijd en het wankele evenwicht wat betreft ritmestoornissen. Het voelt alleen zo "onaf"... Heb echt even een brul avond. Helpt ook niet mee dat manlief in het buitenland zit.... bleeeeeh....