Na de vele topics over dieren die weg moeten (terecht of niet, geen oordeel hierover) wilde ik weleens een succesverhaal delen. We hebben 5 katten en 2 honden. Toen onze hond Zoë dood was en onze reu alles bij elkaar huilde zo miste hij zijn vriendinnetje, besloten we een hondje erbij te nemen. We wilden naar het asiel gaan om een hondje te halen. Ik belde de dag voordat we zouden gaan naar de fokker van onze andere hond om door te geven dat ze dood was. Hij vroeg me of we een andere hond wilden. Op mijn ja zei hij dat hij een Basenji (hij fokt chow chows en Basenji's) had zitten bij mensen die haar niet konden houden. Ze was een jaar oud. Perfect voor ons. Ik kende het ras al en had medelijden met het teefje. Ze zou eigenlijk bij de fokker blijven maar die mensen waar ze nu zat hadden een broertje van haar en die is dood gereden. Om de mensen tegemoet te komen en te troosten gaf hij Haja aan hun. Alleen ze kregen een baby en hadden geen tijd meer voor Haja dus Haja moest weg. Zo kwam ze bij ons..... Het ging goed met Haja, het klikte goed met onze reu en ze was lief. Met de katten ging het minder maar het was acceptabel. Ik raakte zwanger en nog steeds geen problemen. Toen Luuk was geboren hebben we de honden en katten er meteen bij betrokken en het ging hardstikke goed. Tot Luuk wat beweeglijker werd. Op een gegeven moment viel Haja uit naar hem en hapte. We hebben het even aangekeken maar ze deed het vaker. We besloten haar weg te doen want dit kon niet. Ze ging de bemiddeling in via de rasvereniging en de fokker zou meekijken naar iemand anders. Ook hier op de pagina heb ik haar gezet. De tijd verstreek en niemand wilde haar hebben. Tussen Haja en Luuk ging het uiteindelijk steeds een beetje beter. We zijn nu op een punt dat ze zelfs samen spelen. Het blijft natuurlijk opletten en Haja blijft kattig tegen Luuk. Nog steeds gromt ze weleens tegen hem maar loopt dan ook meteen weg. We hebben haar goede gedrag beloond en haar foute gedrag bestraft. Conclusie: Haja mag blijven Meer mensen met een succesverhaal na ellende?
mooi om te lezen! Het zou niet eens in mij opkomen om een dier weg te doen, en ja ik heb de meest moeilijke ervaringen gehad met dieren. Maar ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. Vaak is het puur gewenning voor beesten, ze moeten wennen aan een nieuwe situatie. Net zoals mensen hebben zij daar ook gewoon de tijd voor nodig. Fijn om te lezen dat het zo goed gaat!
Geen succes verhaal. Godzijdank gaat het tussen Esmee en onze twee shi-tzu reutjes hardstikke goed.. Er komt soms wel een eens een grommetje uit maar direct daarop volgend kruipen ze in hun mand want ze weten dat ze dat niet mogen doen.. Fijn om te lezen dat het tussen haja en Luuk een stuk beter gaat.
hier nog steeds een afwachtende houding. Wij hebben een grote hond uit eht asiel die achteraf zwaar mishandeld bleek te zijn. nu veel moeilijkheden mee dus, is erg argwanend en nu zeer beschermend over zijn 'pups'. soms hebben we wel eens zoiets van 'mss moeten we een nieuw plekje zoeken', maar momenteel gaat het eigenlijk weer redelijk. Het is altijd een afweging in hoe verre het voor de hond ook nog leuk is. hij moet bijvoorbeeld altijd op de gang als Sven op de grond speelt en dat wordt natuurlijk alleen maar vaker in de toekomst. we gaan nu eerst de bijkeuken uitbreiden en een betere radiator aanleggen. als we dan drukte in huis hebben, met verjaardagen bijvoorbeeld, dan gaat hij daar naar een eigen plek. 'gelukkig' (klinkt zo lelijk, we zijn heus gek met hem hoor!) is onze hond niet heel jong meer, 9 jaar inmiddels, dus hoeven we niet jaren en jaren te modderen, maar moeilijk is het soms wel.
hier wel een succes verhaal, onze poes was met 4 weken in een oude vuilniszak gedumpt en daar is ze uit ontsnapt, ze is door iemand gevonden in een hoekje op straat en vervolgens door mensen met een hond gekocht, de hond heeft dat arme beestje regelmatig flink te pakken gehad en dus moest de poes daar weg, ik zag haar op marktplaats staan en was gelijk verliefd op dat ontdeugende koppie, in het begin heeft ze 2 dagen uit angst onder de bank gezeten en bleek dat ze ziek was (niesziekte en schimmel, oormijt en koorts) na een bezoek aan de dierenarts, medicijnen en inentingen kwam ze wat bij en daarna ging het steeds iets beter, ze moest eerst van niemand wat hebben behalve mij, nu wordt ze steeds minder schuw en laat ze zich ook aaien door vreemden, ze rent nog steeds weg als ze een vuilniszak of een hond ziet (ook al zit ze dan veilig achter het raam en gooit ze in paniek wat planten om) maar het is nu zo'n lief beestje, echt een moppie, ze is nu 2 en ik hoop dat ze blijft opknappen en steeds minder bang wordt. dan is mijn missie geslaagd, een poes een goed thuis geven die voor hetzelfde geld ook al 10 keer dood had kunnen zijn.
Hier een ander soort succes verhaal... Wij wilde een speel kameraadje voor onze rottweiler (teefje) geinformeerd bij het asiel en er was op dat moment een rottweiler (reu) bij hun gebracht. De mensen van het asiel zijn eerlijk geweest over zijn verleden. Hij was 4 jaar oud maar er was hem nooit wat aangeleerd, het beestje was flink in de war en zou alleen meemogen met mensen die ervaring hadden met rottweilers. Hij had een consequente harde opvoeding nodig! Want als we de verhalen moeten geloven heeft hij zijn vorige eigenaar aangevallen maar het asiel zei gelijk al dat ze zich dat niet konden voorstellen. Mijn vriend had een afspraak gemaakt om naar het asiel toe te gaan zodat we konden kijken of er een klik was tussen beide honden. De klik tussen die 2 was er meteen en ons teefje heeft gelijk laten weten dat zij de baas is en niemand anders! We hebben hem op proef voor een maand meegenomen en jullie raden het al... hij is niet meer bij ons weggegaan. Het was niet altijd even makkelijk, het was nl echt een pup van 4 jr oud, was niet zindelijk, kon geen commando's. Het heeft ons veel tijd, energie, moeite en geduld gekost... maar het heeft zijn vruchten afgeworpen! We zijn inmiddels 3 jr verder en het is een echte knuffelkont! Superlief voor de kinderen en enorm waaks over hun, een vreemde mag van hem niet zomaar in de buurt van de kids komen. Inmiddels heeft hij wat meer rust en is het niet meer de verwarde rottweiler die hij was... hij kent zijn plaats binnen ons gezin en weet wat er bij welk commando van hem verwacht wordt. Maar wat ik het allermooiste vindt.. Toen we hem net hadden liep hij zeer onzeker en angstig buiten en nu... nu is het een echte rottweiler! Kop omhoog, arrogantie straalt er vanaf! Borst naar voren en het bijpassend loopje wat zegt: Ik ben stoer!
Ik heb door een relatie (ex was spontaan na 1,5 jaar tijd allergisch voor katten ) bijna mijn katten uit de deur gezet, met pijn in mijn hart. We gingen naar het ziekenhuis en daar zei de longarts dat de katten weg moesten (die katten had ik al VOOR hem en beteken echt alles voor me omdat we al veel hebben meegemaakt) ik was verdwaasd en liep het kamertje uit zonder dat het gesprek was afgelopen. Zegt hij ineens; nou morgen meteen maar weg.. SORRY!?! Pff als ik er nu aan denk wordt ik nog boos, tijden nergens last van, dan meteen die beesten eruit als je last hebt, dan kun je toch best een week of twee de tijd geven om een goed plekje te zoeken? Gelukkig kon ik 1 van de 2 bij mijn ouders kwijt. De andere is van her naar der gegaan ivm andere katten die niet met haar konden opschieten, erg zielig. Gelukkig mocht ook zij naar mijn ouders op voorwaarde dat ik het eten voor deze 2 zou betalen. (ze hadden nu 8 katten).. Mijn relatie heeft hier zeker een deuk van opgelopen want het is niet lang daarna uit gegaan en; MIJN TWEE SCHATJES WONEN WEER BIJ ME! YAY! Ben zo gelukkig met ze! Hoop dit nooit meer mee te maken! (p.s. als baby was ik ook allergisch maar de dokter had gezegd tegen mijn moeder dat je er makkelijk overheen groeit.. zeggen ze nu echt niet meer!)
Jeetje muppet.... Van een kattenallergie is trouwens wel af te komen. Mijn vriend is er in 3 weken vanaf gekomen toen hij een bezoekje aan de homeopaat had genomen. En geloof me, hij was heel erg allergisch..Maar ik wilde graag een kat, dus ik wilde dat hij in iedergeval een poging zou wagen haha! Met succes! En soms klopt het wel hoor, dat je over een allergie heen kan groeien. Mijn broer kon nooit katten verdragen als we ze thuis niet hadden. Hadden we eenmaal een kat thuis, dan had hij nergens last van..
Ook ik heb katten, 9 stuks Maar 1 heb ik mijn hadden vol aangehad, ik wou toen nog graag een kitten erbij, dus wij naar het asiel toe Daar zaten 2 kitten's van 3 maanden oud die waren gevonden langs de snelweg bij Amsterdam (gedumpt) maar waren enorm schuw en vals Maar ik was helemaal weg ervan, die kleurencombie en die oogjes spraken mij aan. We mochten hem dus meenemen, ze vermelde er wel bij dat als het niet ging ik hem terug mocht brengen. dagen gingen voorbij, maar Felix viel ons aan, deed alles naast de kattenbak enz enz na 3 weken had ik zo iets van oke dus ga ik dus niet redden, hij was gewoon niet mak te krijgen leek wel, tot ik in de 4de week ziek werd en ziek op de bank lag, toen sprong die bij mij op schoot, ik lag helemaal stil bang dat hij mij aan zou vallen of uithalen, maar in tegendeel, hij duwde zijn koppie tegen mijn hand aan van aai me maar, dus ik heel voorzichtig een aai over zijn bolletje, en toen in eens begon hij te spinnen, en vanaf dat moment is onze Felix een super lieve kat geworden. En verder hebben we problemen gehad met onze kitty, die kon de verhuizing niet aan, heeft bijna 1 jaar de tijd nodig gehad om te wennen aan de nieuwe omgeving, veel stress en daardoor plassen in huis, met hulp van de dierenarts is dat toen wel verholpen, we kregen voldoende tip's en uit eindelijk heeft het geholpen Verder zijn al mijn katten mijn schatjes 1 voor 1 zou niet zonder ze kunnen
Dat was het probleem ook, hij wilde ook niks doen om mij tegemoed te komen, de katten moesten weg en ik had pech.. en hij wilde niet onderzoeken of er een midden weg was.. toen brak mijn hart echt wel..
Tja ook hier een sucses verhaal, Wij (ik voornamelijk omdat ik veel alleen thuis zat) wilde graag een kat. En ik wilde niet een of andere "verwende"ras kat nee ik wilde natuurlijk de zieligste wat er te vinden was die ik echt kon opvangen zodat die een goed huisje zou krijgen ....dus een hele bewuste keuze om naar het asiel te gaan. Daar zat ik een heeeeel erg vies hokje en zwarte kater ...hij zat er het langste van allemaal en zag er niet uit. Vieze vacht, staart af, happen uit zijn oren, tong doormidden. En mauwde vreselijk zielig. Op het kaartje stond oude eigenaar allergisch....en dat de leeftijd van de kat geschat werd op 9 jaar (dus na 9 jaar werd hij plotsteling alergisch?) Dat was de kat wat ik zocht...ik heb hem toen nog even op de arm gehad. en hij leek opzich wel heel erg lief. Mijn man is toen de papieren in orde gaan maken bj de balie ...ik stond dus alleen met di ekat op mijn arm. Enb plots bijt hij me in mijn hand..ik schrik en zet hem meteen terug in zijn hokje waar hij meteen weer heel erg zielig begint te mauwen. Ik durfde niet meer terug ik had gezegt die kat word het dus zou hij ook met ons mee gaan. Eenmaal thuis met het beestje bleek een regelrechte ramp...hij pieste alles onder, echt alles. Hij was vreselijk vals zodra je al in de buurt kwam haalde hij naar je uit.En hij zat continu voor de raam te mauwen. Echt geen leuke kat die je als huisdier wilt houden. Maar ik was vast besloten hij zou het goed gaan krijgen als hij zelf ook maar wilde. Na een jaar zijn we verhuisd, van flat naar gewoon hoekhuis. maar ook hier bleef zijn gedrag hetzelfde. Pas na ongeveer 2 jaar is hij rustiger geworden. Hij heeft presies zijn ritme waar wij ons aan moeten houden...zo wil hij elke dag na het eten naar buiten om zijn ronde te maken, en dan kijkt hij elke dag hoe de kinderen in en uit school komen en loopt met ze mee. Hij is nu een echte knuffelkat geworden, Hij is heel erg aanhankelijk. En de hele buurt kent onze kater "die zwarte zonder staart" Toen we 2 jaar geleden fotos van zijn longen hebben moeten laten maken bleek dat hij een oude breuk in zijn middenrif/ribbekast had. Volgens onze dieren arts had hij dit soort breuken eerder gezien maar alleen bij dieren die mishandelt waren dus die een schop onder hun buik hadden gehad. Nou wil ik nog niet meer weten waarom de vorige eigenaar hem weg heeft gedaan. Ik ben er super blij mee dat ik hem toch mee heb genomen uit het asiel en dat we hebben volgehouden met hem. Jammer alleen dat hij de laatste weken ziekjes is aan het worden, we denken dat ouderdom hem is aan het inhalen. Maar dan heeft hij wel nog zijn laatste jaren rustig mogen doorbrengen.
kelly, dankbaar 'werk' is het dan hè met zo'n kat?! wij hadden hier een verknalde verknipte pers uit een asiel in zeeland gehaald (ja, ik ben net zoiemand, de echte kneusjes moeten gered, dus als ik dan vanuit groningen naar het andere puntje van nl moet rijden, dan moet dat maar haha) katje was 13 jaar en super onzindelijk. ook altijd in de diaree en deed dat nooit op de bak. onze houten vloer heeft meermalen planken vervangen gekregen. volgens het asiel was er niks emt hem aan de hand en had de da hem gezond bevonden. onze da dacht daar anders over en hij bleek nierfalen te hebben. met medicijnen en een speciaal dieet is het nog wel wat beter geworden, maar z'n darmen waren al kapot. het beestje is nooit zwaarder geworden dan 2 kilo, maar heeft nog een heerlijke tijd bij ons gehad. op het laatst sliep hij bij mij onder de dekens tegen mijn buik aan omdat het lijfje geen warmte meer kon vasthouden. als we weg gingen lieten we de moederhaard altijd hoog aan staan, zodat hij daar op een kussen kon liggen. (toen Bueno weg was merkten we dat meteen in de stookkosten haha). ook hier dus nog een paar fijne laatste jaren!
Wat supergoed van jullie! Ik ben net zo Ik haal ook alle kneusjes in huis. En dat bewijst wederom maar weer hoe dieren met veel liefde toch kunnen veranderen..
Hihihi... Ik denk nu meteen: "Allemaal naar het bejaardenhuis om een oudje op te halen.." (grapje hè, ik zeg niet dat alle ouderen vewaarloosd worden, maar iets meer aandacht kan geen kwaad, maar da's een hele andere discussie) Wij hebben ook een poes met een gebruiksaanwijzing... Hij is van mijn schoonzus en zwager geweest en zij konden hem niet houden omdat hun zoontje echt allergisch was... (in dit geval weet ik zeker dathet zo was.. ) Ook hielp niet mee dat ze niet echt een vriendelijke persoonlijkheid heeft.... Ze kan ook zo uit het niets uithalen... Nou ja, uit het niets... NIet als ze gewoon ligt ofzo, maar wel als je haar aait... Dan lig je lekker dat koppie te krabbelen, en dan draait ze zich ineens op haar rug en zet 4 poten, met nagels, en een bek in je arm... En denk maar niet dat je een fatsoenlijke waarschuwing krijgt... Nee... Ze kijkt een keer naar je, dat is alles... Als jij dan toevallig net even de andere kant op kijkt mis je het signaal en is het te laat... Wat me verbaast is dat ze tot nu toe dit eigenlijk niet bij Jelle gedaan heeft. Mijn neefje is meerdere keren flink door haar gekrabt, tot in zijn gezichtje toe. Jelle krijgt wel eens een tik van d'r, maar tot nu toe pas 1 keer met nagels. En dat was op zijn handje... Ik hou het goed in de gaten zo samen met Jelle, maar ja, ik kan er ook niet steeds bovenop zitten.... En het scheelt dat de peozen hier gewoon op de tafel of de kast gaan zitten als ze JElle beu zijn... Dan kan hij er niet bij....
Hoi meiden, Wat een verhalen en wat een goede engels zijn jullie voor de diertjes! hier ook een succes verhaal. Onze lieve poessie is aan komen lopen als kitten van 6 weken oud bij mijn ouders thuis. Ik woonde al op mezelf en wilde altijd graag een kat van mijzelf hebben. Toen ik dus werd gebeld dat er een katje was komen aan lopen of ik kon helpen met het verzorgen ervan verwachtte ik een redelijk normaal beestje. Dit poesje was heel erg zielig...onder de vlooie(liepen over de oogjes heen) grote wonden en doods bang voor mensen. Wij denken dat ze door een boer met dr zusjes en broertjes eruit is gegooid of dat haar moeder is overleden...en dat ze zijn aangevallen door marters! (we denken dat ze de enige is die het heeft overleeft) We hebben haar gewassen(ivm de vlooien en ontstoken wondjes) bij de dierenarts hele katje na laten kijken. Er was geen land met dr te bezeilen...blazen en krabben en drama's met dr gehad! Uit eindelijk met veel geduld en heel veel liefde is het de meest lieve aanhankelijke kat geworden die je je maar kan voorstellen. Ze is wel heel lang nog bang geweest voor mannen...maar met mijn mannetje kan ze het super goed vinden...ook met kinderen had ze helemaal nix...maar ook dat begint nu steeds gezelliger te worden! kortom...veel liefde...geduld en passie voor dieren kan een klein monster omtoveren tot een mega liefdevol beessie! Keep on the good work! Liefs Eva en Chanel