Even beetje van me afschrijven.... Mijn man en ik zijn al 12 jaar samen en nu sinds 3 jaar hebben we geen contact meer met zijn ouders. Echt veel had ik niet met ze maar een hekel had ik ook niet aan ze. Er is veel gebeurd en ze hebben veel fouten gemaakt bij m'n man. Hij heeft sommige dingen ook niet goed gedaan maarja. Dat heeft hem veel verdriet gedaan en wil daarom geen contact meer. Ik snap het opzich wel, maar ik zit anders in elkaar. Ik ben wat vergevingsgezinder. Zijn moeder en hij totaal niet. Twee koppigen bij elkaar. Het komt er een beetje op neer dat hij altijd achtergesteld is op zijn zus. Marja zij was altijd ziek, zwak, misselijk. En mijn man is juist heel zelfstandig zijn zus juist niet. Maar goed, het doet er eigenlijk nu niet zo veel toe wat er allemaal gebeurd is. Zijn ouders zijn wel opa en oma geworden van ons zoontje, nu 3 maanden oud. Voel me er zo rot onder. Het zijn wel zijn opa en oma. Soms wil ik zo graag een fotootje whats uppen naar zijn moeder om hun kleinzoon te laten zien. Gewoon laten zien, meer niet...maarja zou dat wel verstandig zijn? Mijn man is er helemaal klaar mee en wil absoluut geen contact. Vind dit best erg..... Ik weet dat ik er niks aan kan doen en dat het zijn keuze is. Soms hoop ik op een klein wondertje... Want ergens diep van binnen missen ze elkaar best wel. alleen zullen ze het nooit toegeven.. Nooit!. Het leven is te kort om zo koppig te zijn vind ik.... Dit realiseer ik me nog meer nu ik moeder ben geworden.
Nou dat app-en zou ik maar niet doen, anders heb je zelf straks geen contact meer met je man. Het zou terecht zijn volgens mij als hij daar erg boos over zou worden. Je kunt het hem wel vragen of het mag? Of dat je contact op mag nemen. Wat ik overigens niet zou doen als ik jou was, dat is porren in een wespennest. Het is inderdaad zijn keuze zoals je zelf al schrijft. Het enige wat je kan doen is je man ondersteunen in het herstellen van het contact. Andere interventies gaan ervoor zorgen dat het tussen jou en je man in komt te staan. En dat wil je al helemaal niet met een baby van 3 maanden. Kan me voorstellen dat je het jammer en moeilijk vindt, maar je hebt je bij zijn wensen neer te leggen in deze kwestie volgens mij. Succes!
wat lief dat je zo aan je schoonouders denkt. hier ook geen contact omdat mijn schoonmoeder heel erge dingen heeft gezegd. ik wil haar nooit meer zien. mn man is het met mij eens. maar vervelend blijft het altijd. geen tips verder, wel succes gewenst
Het zijn, zijn ouders en het is zijn wens. Ik snap je gevoelens maar je zult het moeten accepteren. Wel kun je nog een gesprekje met hem aangaan,maar ik zou niet achter zijn rug om een foto sturen.
Hoi, ik ken de situatie waar je in zit niet, maar ik snap je je ertussen voelt zitten. Het leven is echt te kort om zo koppig te zijn. Maar ook je man is erg duidelijk dat hij het niet wilt, dus mijn advies aan jou is niet een berichtje achter zijn rug om sturen want dan krijg je straks ook nog ruzie met je man en dat zou zonde zijn. Ik ben mijn vader op jonge leeftijd verloren en zou er alles aan willen doen om alles met hem te kunnen delen. Het leven is echt veel te kort om boos op elkaar te blijven..
Ik zou geen foto whappen, al snap ik dat je dit wil. Je kunt eventueel je man aanbieden hem te steunen mocht hij weer contact willen... Maar ik zou niet achter z'n rug om actie te ondernemen.
hoe moeilijk het ook is, respecteer de keuze van je man, deze heeft hij niks voor niks gemaakt. weten ze uberhaupt al dat ze opa en oma zijn? zo niet, zou ik zeker geen whatsapje sturen. hier ook geen contact meer met schoonouders, mijn kind krijgen ze niet eens meer te zien, mijn keuze maar mijn man stond al 110% achter me, is niet de 1ste keer dat het is gebeurd(maar dan met zn ex)
Nee met m'n man erover praten heeft helaas geen zin. Dan word hij alleen maar kwaad dus dat ga ik ook niet doen. Achter zijn rug om is ook geen optie nee. Wil geen ruzie met hem. Hoop gewoon echt op een klein wonder....
Ik zou idd zoals de andere dames zeggen niet zonder zijn instemming contact zoeken... Wel zou ik misschien het gesprek aan gaan met je man.. Het draait namelijk nu niet meer alleen om hij die geen contact met zijn ouders wil, maar hij ontzegt ook zijn kind de mogelijkheid een band op te bouwen met zijn ouders. Ik weet natuurlijk absoluut niet wat er allemaal gebeurt is en er zijn natuurlijk dingen die onvergeeflijk zijn, maar het contact wat hij met zijn ouders heeft en misschien ook de problemen tussen hen, hoeven niks te zeggen over het contact tussen jullie kind en zijn grootouders. Als het in jouw ogen geen onvergeeflijke dingen zijn, zou dat dus kunnen inhouden dat jullie kindje misschien iets ontzegt wordt terwijl dat niet persé in zijn belang is.... Nogmaals ik weet niet wat er allemaal gebeurt is, en schrijf dus alleen hoe ik tegen dingen aan kijk..
Ik herken jouw gevoel, ik zit in dezelfde situatie met dezelfde oorzaak. Hier precies dezelfde reden. Verschil is dat ze onze oudste 2 wel gezien hebben en daarna het contract verbroken is. Onze jongste helaas niet. Ook ik denk er anders over dan hij, net als bij jou. Het duurde een tijd maar ik heb zijn wens nu gerespecteerd. Ik kan me er nog niet helemaal bij neerleggen maar het is helaas niet anders. Het gevoel slijt.
Ja dit dus. Zou het zo erg vinden als zijn ouders ons zoontje niet ziet opgroeien. Want ik weet zeker dat ze dat wel willen. Er zijn heel veel dingen gebeurd, maar geen onvergeeflijke... Vind ik niet tenminste. Maar ik weet nu al dat zon gesprek geen zin heeft. Mijn vader denkt er net zo over als mij en soms beginnen we samen tegen mijn man. Hij verandert dan altijd van onderwerp. Totaal niet mee te praten... Maar zo is zijn moeder ook. Zo verschrikkelijk koppig en snel beledigd. En allebei een veel te groot ego. Maar ze hebben allebei ook een hele lieve kant.....
Erg hè? Realiseer het me nu sinds de kleine geboren is des te meer. Vind het echt heel erg, ik denk er ook dagelijks aan de laatste tijd. Maar net wat jij zegt, ik moet het accepteren. Geen andere optie.
Je zult het inderdaad moeten accepteren. Je staat er natuurlijk ook heel anders in als je man, hij is er opgegroeid en heeft er een heel ander gevoel bij.
Ik zou toch het gesprek met je man blijven aangaan over dit onderwerp. Hoeveel haat en nijd er ook in een familie is, een kind mag daar niet onder lijden en heeft het recht om opa en oma te leren kennen. Hij zal wel terecht boos zijn, maar ik denk dat je dit dan toch anders moet bekijken. Het gaat immers niet om hem, maar om zijn kind. Als opa en oma er op een bepaald moment niet meer zijn, dan zal dit altijd pijnlijk blijven. Ik zou ook niets achter zijn rug om doen, maar wellicht staat ervoor hij open dat het contact er alleen tussen jou en je schoonouders is. Heel veel succes.
Begrijp me niet verkeerd en ik snap je gevoel.. Maar jullie zoontje weet dadelijk toch niet beter dan dat hij 1 opa en oma heeft... Hij " mist " toch niets wat hij niet heeft ... Jij vind dat het niet zo hoort maar je zoontje heeft er nog een besef van en dat zal pas komen rond zijn 4 e jaar .. Hier ook al jaren geen contact met de so en ja natuurlijk Vind ik het erg en jammer maar wat niet gaat gaat niet Onze zoon is nu op zon leeftijd dat hij ziet bij vriendjes dat hun 2 opa's en oma's hebben .. En hij vraagt er wel eens na.. En dan vertel ik heel eerlijk ( wel in jip en Janneke taal ) waarom er geen contact is en daarna gaat hij weer spelen.. Respecteer de keus van je man,...
Ik vind dat je de keuze van je man moet respecteren! Hier ook so die altijd mijn schoonzusje hebben voorgetrokken vanwege ziek, zwak, misselijk en ze was een huilbaby en houdt van aandacht enzovoorts... Nog steeds trouwens... Er is altijd wat waarom schoonzusje en haar dochter voor gaan op ons. Hier nog wel contact maar met moeite. Sinds schoonzusje en haar vriend twee jaar geleden uit elkaar gingen en wij ons kindje kregen na alles wat er bij ons gebeurd was is het verschil nog duidelijker. We hebben al meerdere keren met ze geprobeerd te praten maar het mag keer op keer niet baten helaas. Ze snappen het gewoonweg niet, want wij doen het prima zelf en schoonzusje heeft continue hulp nodig! Mijn man heeft er vreselijk veel verdriet van, maar wil zijn zoon ook zijn opa en oma niet ontnemen. Persoonlijk zie ik het alleen maar gebeuren dat ook hij straks comtinue teleurgesteld gaat worden. Het voortrekken van mijn nichtje is nu ook al duidelijk (bijvoorbeeld ze willen niet op oms zoontje passen 1 dag in de week terwijl dat altijd beloofd is, maar passen wel 2 dagen per week op nichtje). Ik tolereer ze nu, omdat ze mijn man zijn ouders zijn, maar ik weet dat er een dag komt waarop hij er echt klaar mee is, en dat zou me niets doen... Jouw man is blijkbaar zijn hele leven teleurgesteld door zijn ouders, het hoeft niet altikd een onvergeeflijk iets te zijn om contact te verbreken... Als mensen je vaker verdriet als vreugde brengen, wat heb je er dan voor baat bij ze te blijven zien? En ze kunnen het nu allemaal leuk vinden, maar wat als je schoonzus straks een ziek, zwak, misselijk kind krijgt en ook jullie zoon wordt daardoor weer teleurgesteld? Wat brengt het hem dan voor goeds? Ik denk dat je man hier vast goed over heeft nagedacht, bij hem speelt dit al veel langer als bij jou natuurlijk! En ik vind echt dat je het dan moet accepteren en loslaten. Voorlopig weet je zoontje er toch nog niets van, en je kunt het hem later altijd uitleggen! Jij wilt niet dat je zoontje zijn opa en oma mist en ik denk dat je man niet wil dat hij teleurgesteld gaat worden door een opa en oma!