Brabantsmeisje, wat kunnen mensen toch naar zijn naar elkaar he.. Gelukkig konden jullie gauw weg. Tsja een handleiding was wel fijn geweest inderdaad haha. Ik hoop zeker dat we snel vinden wat voor hem werkt. Maar tot die tijd mogen de tips blijven komen hoor
Mijn zoontje heeft ook nooit zelf in kunnen slapen. In het begin viel hij aan de borst in slaap, later als ik hem wiegde en de laatste tijd werkt alleen de fles. Deze hebben wij afgebouwd met steeds minder schepjes melkpoeder, dus nu gaat hij slapen met een flesje water. Ik leg hem op bed volgens vast ritueel, dan gaan die handjes al graaien Flesje geven, muziekje aan en als ik 5 minuten later ga kijken slaapt hij. Dikke prima, geen strijd en geen tranen. Maar weet natuurlijk niet of dat voor jouw kindje ook werkt. Succes in ieder geval!
Pff dat heb ik ook gehad tot ongeveer 6/7 maanden. Ik was toen ook radeloos en dacht dat het nooit goed zou komen... Ons probleem was dus dat ik hem in slaap moest wiegen in mijn armen. Zo gauw hij zijn bedje aanraakte was het mis De kunst was dat hij een positieve associatie moest gaan krijgen met zijn bed (bedje moet een fijne plek zijn om te slapen en mama moet in de buurt zijn). Eerst heb ik een bedtijdritueeltje bedacht (knuffeltjes welterusten zeggen enz.) zodat hij wist/herkende dat het tijd was om te gaan slapen. Ik ben toen het wiegen gaan afbouwen door het steeds korter te doen (en dus steeds sneller in bed te leggen). Als hij dan toch weer wakker werd, aaide ik hem wat over zijn bolletje en als dat niet hielp eruit pakken - troosten - en weer terugleggen. Het heeft wel wat voeten in aarde gehad, maar uiteindelijk na een dag of 3 was het al veel en veel beter geworden! Zoiets zou jij misschien ook kunnen proberen? Dus toch dat aaien afbouwen en steeds korter doen. Wel bij hem in de buurt blijven zodat hij weet dat hij niet alleen gelaten wordt en getroost wordt als dat nodig is.
Catootje 86, klinkt als een heerlijk kind, zo snel al in slaap vallen! Ik droom daarvan Veertje84, als ik dat doe gaat hij 100% zeker huilen. Als ik hem dan probeer te troosten blijft hij huilen totdat we hem oppakken. Het is een echte volhouder wat dat betreft (hij heeft een keer een uur achtereen gehuild en stopte toen nog niet!). Heb dat laten huilen 1x geprobeerd en het ging door merg en been, dus dat wil ik niet meer... Heb gister het CB gebeld en kreeg de verpleegkundige aan de telefoon. Zij kwam niet met een advies vanuit het CB, maar wel vanuit haar eigen ervaring. De eerste 6 a 7 maanden heeft ze haar beide kinderen gewiegd/geaaid etc. om in slaap te komen. Nooit laten huilen (anders dan het CB is zij ook echt GEEN FAN van het laten huilen!). Vanaf 6 a 7 maanden worden ze steeds meer "baby-af", wat betekent dat ze ook wat meer aankunnen, en je ze dus kunt laten huilen (natuurlijk als je zeker weet dat hij/zij huilt door vermoeidheid en niet iets anders!). Ze heeft rond die leeftijd de keuze gemaakt (bij allebei de kinderen): of ik doe nu wat aan het inslapen, of ik sta rond hun 2e jaar nog te wiegen... Ze zei dat je die keus heel resoluut moet maken, en niet alleen, maar samen met je partner. En er dan ook voor de volle 100% voor gaan. Bij haar oudste heeft het zo'n 2 a 3 weken geduurd, bij haar jongste maar een paar dagen. Vast ritueel aanhouden voor het slapen gaan, dus elke keer precies hetzelfde doen. Dan een knuffel en een kus en rustig in zijn/haar bedje leggen. Er eerst even bij blijven en dan rustig de kamer uit lopen. Ze zegt de kans is heel groot dat hij dan gaat huilen, dus bereid je voor. Na 5 min. weer terug komen en een aai over zijn bol en zeggen dat mama er voor hem is. Hij zal dan hoogstwaarschijnlijk blijven huilen. Na 10 min. weer terug en dan weer hetzelfde (zodat hij weet dat er iemand voor hem is om hem te troosten). Ze zegt het is echt heel moeilijk en jullie gaan het samen heel moeilijk krijgen, maar uiteindelijk is het wel het beste voor jullie rust maar ook zeker voor de rust van je kindje! Je moet er echt even doorheen. Het schijnt voor baby's zo veel meer rust te geven als ze zelf in slaap komen dan dat ze in slaap worden geholpen.. En ze zegt als je eraan begonnen bent en je denkt dat je baby er toch nog niet aan toe is, gewoon over een paar weken weer proberen. En als we er echt niet uit zouden komen, mochten we haar bellen, dan komt ze langs om te kijken. Heel lief dus Ik wil trouwens wel zeggen dat ik onze kleine man ook liever echt NIET wil laten huilen, maar als hem dit uiteindelijk helpt in zijn ontwikkeling en zijn rust, dan wil ik dat voor hem doen. En eerlijk is eerlijk, voor de ouders geeft het ook zeker rust als hem dat dan ook lukt. Mijn man heeft op dit moment Ramadan, dus hij wilt er nu liever nog niet aan beginnen, maar over twee weken is dat voorbij en gaan we erover praten. We weten nog niet wat we gaan doen (we twijfelen ZOOO erg!)... Maar tot die tijd blijf ik herhalen: MORE TIPS PLEASE!
@Evelien; ik ben het wel met die mevrouw eens hoor. Als zou ik het eerder op op 8-9 maamden houden dan 6-7. Maar verder kan ik me er wel in vinden. Bij de oudste hebben we dit pas later gedaan, rond 14 of 15 maanden ofzo. Achteraf spijt dat we het niet eerder hadden gedaan. Wel ene paar halfslachtige pogingen ("als hij na een half uur nog huitl, toch maar voeden") Maar daar wordt het eerder erger van dan beter. Dus als je hiervoor kiest; ga ervoor en hou vol! Wat ik veel hoor en lees is dat het na een paar dagen tot een week over is. (Of dat je in ieder geval echt verbetering ziet.) Om dot moment is het voor mij ook even een emotionele tijd. En dan voel ik zelf weet hoe huilen oplucht. En dat het soms helemaal niet fijn is om onmiddellijk bij de eerste traan of snik getroost te worden om maar weer zo snel mogelijk stil te zijn. En dan vraag ik me toch af, waarom ik dat van onze baby wel wil. Ik snap wel dat er een verschil is en dat hij en ik om hele andere redenen huilen. Ik vind het ook super belangrijk dat hij weet dat ik er ben. Dus ik laat hem niet alleen liggen huilen. Maar ik ga hem ook niet meer elke keer oppakken en over zij rug aaien. Ik merk wel dat hij het huilen soms ook wel even nodig heeft om daarna tot rust te komen en wel goed te kunnen drinken of om slaap te vallen. Hij is de laatste tijd ook heel druk en onrustig bij de voedingen. Steeds loslaten, wegduwen, mopperen, weer drinken, loslaten, worstelen. Na eventjes huilen drinkt hij vaak wel gewoon lekker door. Of hij kan daarna gewoon toegeven aan zijn vermoeidheid. Volgens mij is huilen voor onze zoon echt niet altijd een signaal dat hij iets nodig heeft, maar ook een hulpmiddel om tot rust te komen. Door hem steeds bij elke kik te gaan troosten, verstoren we dat alleen maar. Dan blijft hij huilen en blijft hij onrustig. Even voor de duidelijkheid: als zoon zich bezeert of huilt omdat hij iets niet mag, dan troost ik natuurlijk wel actief. Maar als ik hem op bed leg en hij huilt van vermoeidheid / prikkels verwerken dan laat ik hem steeds vaker begaan. Dus juist niet steeds weer oppakken en terugleggen. Daar creëer je alleen maar meer onrust mee. Bovendien geef je er juist een soort signaal mee af dat er iets mis is met dat bed ofzo. Dus als ik op een gegeven moment merk dat het huilen te lang duurt of te erg wordt, dan probeer ik hem te troosten terwijl hij op bed ligt.
Tupp, wij gaan over 5 weken op vakantie dus we hopen 3 weken van tevoren te beginnen (in de hoop dat het tijdens de vakantie dan beter gaat en we onze handen iets meer vrij hebben). Hij is dan ruim 7 maanden oud dus dat zou goed te doen moeten zijn denk ik. Natuurlijk hoop ik dat hij het goed oppakt. Zo niet dan proberen we het na de vakantie wel. Heb je hem echt laten huilen of troostte je hem wel steeds? Hoe lang was het langst dat hij bleef huilen? En hoe snel bouwde dat af? Hoe lang huilt hij nu nog voor hij in slaap valt?
Een beetje huilen kan wel prikkels verwerken zijn, maar mijn mannetje raakt erg overstuur als ik weg ga, dus dat sdoe ik niet. Ik wil hem niet leren dat er niet naar hem geluisterd wordt! In Nederland is het de normaalste zaak dat baby's alleen in slaap moeten kunnen vallen, alleen op een kamertje. Dat voelt voor mij als erg onnatuurlijk. In grote delen vann de wereld is het kind altijd bij de moeder, biologisch veel logischer. Ik voed mij kind dus met liefde in slaap in de co sleeper. Ik kijk wel of als hij rustig is hij met bijvoorbeeld alleen een hand op zijn buik in slaap kan vallen, dat lukt soms. Kijk wat goed voor jou en je kind voelt! Ingrijpen of het natuurlijk aanbouwen als je kindje wat ouder is. Zolang je je hart volgt doe je het goed!
Op dit moment voed ik de jongste nog wel als hij 's nachts huilt. Maar als ik hem overdag of 's avonds op bed leg, laat ik hem nu sinds een dag of twee / drie wel even jammeren terwijl ik bij hem zit (of mijn man). De ene keer duurt dat vijf minuten, de andere keer een half uurtje. En soms aaien we hem alsnog even over zijn rug. Of we strelen met een vinger van zijn voorhoofd naar het puntje van zijn neus. Helpt vaak ook goed. Maar vandaag hadden we een hele drukke dag en vanavond ben ik bijna 2 uur met hem bezig geweest. Waarbij ik hem trouwens wel een paar keer heb gepakt om toch even te laten drinken. Hij had overdag nauwelijks gedronken, dus ik vond nu niet dat ik hem kon laten liggen. Bij onze oudste hebben we met een maand of 14 wel de knoop doorgehakt en hem toch te laten huilen. Ik kon de nachtvoedingen niet meer aan. Hij heeft de eerste nachten wel twee of drie uur gehuild. We hebben in het begin getroost (na een minuut, dan twee minuten, dan vier en zo verder.) En dan zonder te praten, geen licht, alleen even met een aai over de bol laten merken dat we er zijn. Maar dat werkte bij onze zoon alleen maar averechts. Elke keer als we even langskwamen, raakte hij meer overstuur. We hebben ook geprobeerd bij hem te blijven. Zelfde resultaat: volledig over zijn toeren. Dus uiteindelijk zijn we echt weggebleven. Dat vond ik verschrikkelijk, maar zodra we voor die aanpak kozen was het in een week over. En huilde hij geen uren achter elkaar meer, maar een half uur tot een uur (eerste nachten) tot hooguit een paar minuten na een week. Snel daarna huilde hij niet meer, maar ging gewoon lekker slapen. In de maanden nadat we hem hebben laten huilen, heeft hij aanzienlijk minder gehuild dan in de periode daarvoor toen hij èlke keer als hij 's nachts wakker werd en voor èlk dutje overdag lag te huilen, zelfs als we hem troostten. Mijn man en ik hebben het toevallig net over het slapen van onze jongste gehad. Het inslapen gaat sinds een paar weken steeds moeizamer en hij vraagt ineens weer meer nachtvoedingen. We zitten beiden in het onderwijs. We gaan de twee weken tussen onze terugkomst van vakantie en de start van het nieuwe schooljaar gebruiken om te proberen onze jongste ook te leren zelf in slaap te vallen en zonder voedingen de nacht door te komen. Hij gaat na de vakantie naar een gastouder, die kan ook niet drie keer per dag een half uur of drie kwartier met hem bezig zijn om hem in slaap te krijgen voor een dutje van een uur. En de nachtvoedingen beginnen me nu al op te breken terwijl ik nog niet werk. Dus ik wil zo liever niet het nieuwe schooljaar starten. En weet je, ik ben absoluut geen voorstander van het laten huilen van jonge baby's. Maar ervaring met onze oudste heeft me wel geleerd dat nachtvoedingen en alleen maar bij mama in slaap vallen op een gegeven moment wel degelijk gewenning kunnen zijn. En dat het laten huilen (van een oudere baby / dreumes) echt geen vreselijke gevolgen heeft en dat je kindje zich dan niet veilig kan hechten e.d. (Waar nog wel eens mee 'gedreigd' wordt.) Onze oudste is een heerlijk vrolijke en ondernemende bijna-kleuter die zich prima ontwikkelt. De oudste heeft soms wel eens een nachtmerrie of hij is een leer ziek en dan troost ik hem natuurlijk gewoon en kruip ik gerust bij hem in bed. Ook als we bijv. op vakantie zijn, blijf ik de eerste nachten bij hem tot hij slaapt. Maar hij kan onder normale omstandigheden gewoon zelf in slaap vallen. Het is dus niet zo dat we hem nog steeds laten huilen, als dat eens voorkomt. Dat is echt die eerste periode geweest toen we zijn patroon wilden doorbreken.
Marpunt, ik kan me vinden in je verhaal, echt! Natuurlijk hoort je baby bij je te zijn, maar in die landen waar ze dat toepassen hebben ze vaak niet het leven dat wij hier in NL leiden (bv Afrika). Ouders in NL vinden het ook wel eens fijn om hun handen vrij te hebben en idd niet zoals tupp zegt, een uur bezig zijn met in slaap helpen voor een dutje van een uur.. Er is dus allebei wat voor te zeggen en heb tot nu toe voor jouw aanpak gekozen, maar er komt echt binnenkort een moment dat ik het anders ga doen. Tupp, je hebt helemaal gelijk. Ben benieuwd hoe het met je jongste gaat straks! Een week klinkt niet lang, maar met al dat gehuil zal het een eeuwigheid lijken Hoop echt dat het onze zoon gaat helpen. Ik ga ook echt de tijd bijhouden of de huiltjes ook daadwerkelijk na elke keer minder lang duren. Als dit niet zo is en het gaat voor ons gevoel de verkeerde kant op, dan proberen we het op een later moment wel weer een keer. Als de ouders eronder gaan lijden, lijdt je kindje er ook onder..!
Hier een zoontje van 10 maanden met hetzelfde probleem. Wij willen ook deze vakantie gaan proberen om het af te leren. Vind laten huilen ook niets, maar ik zie niet echt een andere oplossing. Vind t wel heel moeilijk, omdat je ook vaak leest dat het zo slecht zou zijn enz. Moet je nou echt direct rigoureus alles aanpakken of kun je ook eerst overdag en 's avonds aanpakken en dan geleidelijk de nacht ook? Denk het beste in een keer he? Iemand toevallig ervaring mee? Ik vind dat hij opzich wel nog 1 keer nachtvoeding zou mogen krijgen.
Ik hoorde dus van die verpleegkundige dat je het echt direct rigoureus moet aanpakken en dus niet in stappen inderdaad.. Vind het ook zielig hoor, maar denk idd dat dit de enige oplossing zal zijn! Hoe krijg jij hem in slaap nu? En hoe lang duurt dat?
Ik geef borstvoeding voor het slapen, dan valt hij in slaap. Daarna even op schoot houden en dan in bed leggen. Overdag duurt het vaak een minuut of 20. Maar hij wordt tegenwoordig vaak wakker als ik hem voor zijn middagslaapje wegleg. 's avonds en' s nachts gebeurt dat ook wel eens en dan kan ik opnieuw beginnen. Daarom maar eens gaan afleren! Heb wel eerder een poosje zelf laten slapen overdag, maar daar was ik vaak zo lang mee bezig! Echt krijsen altijd. Toen heb ik het maar zo gedaan Achteraf spijt van natuurlijk haha.
Veerr, waarom houd je hem op schoot als hij toch al in slaap is gevallen? Wat gebeurt er als je hem gelijk weg legt? Ik zou geen spijt hebben hoor meis, je doet dit met liefde! Misschien gaat het vanzelf weer over, je weet het nooit. Wij twijfelen ook nog over wat we willen. Misschien wachten we wel tot het moment dat hij ons gaat begrijpen. Dan kunnen we hem echt uitleggen dat hij moet gaan slapen en dat wij in de buurt zijn mocht er wat zijn. Maar dat hij het dus echt van ons kan "leren" ipv op de harde manier nu al laten huilen. Dilemma nog steeds.. Wat me wel opvalt: we hebben veel rondgevraagd in de buurt en bij familie en daar merken we op dat de kinderen die de ouders hebben laten huilen heel anders en verder van de ouders afstaan (stukje geborgenheid?) dan de kinderen die de ouders nooit hebben laten huilen en in slaap zijn geholpen. Op een of andere manier ogen die rustiger en meer tevreden.. Misschien is het toeval, maar toch..
Evelien, dat heb ik ook opgemerkt in mijn omgeving! Mijn kleine man slaapt dus lekker in de co sleeper en voed ik in slaap! succes met de afwegingen! Ik ga er vanuit dat kinderen ook vast wel goed gehecht kunnen zijn als ze wel in slaap huilen ofzo hoor.
Heerlijk Marpunt! Ik denk het ook wel hoor, maar het viel me best wel op dus misschien is er toch een verband... Hoe moeilijk het ook is en hoe ONTZETTEND JALOERS ik ook ben op ouders met baby's die heerlijk zelf in slaap vallen, mijn kindje heeft mijn liefde nodig en ik zal hem die geven!
Zelf in slaap vallen is niet iets dat je een kind kunt 'leren', het is een rijpingsproces. Van nature zijn baby's zo geprogrammeerd dat ze in de armen of aan de borst in slaap vallen. Het Westerse ideaal, alleen en wakker in bed leggen, is eigenlijk erg onnatuurlijk. Het ene kind kan dat beter aan dan het andere. Er is echt niets mis met je kind, er is echt niets mis met jullie ouderschapskwaliteiten. De tijd is gewoon nog niet rijp. Komt echt wel, tezijnertijd!
+1 dirksmama Helaas is bij mij de druk vanaf buiten. Vrij groot om hem niet in slaap te voeden, maar ik doe het toch, want vind het inderdaad ook onnatuurlijk voor zo'n klein guppie dat zichzelf niet kan redden om alleen in bed te liggen. (Soms gaat hij spelen in bed en niet slapen, dan ga ik ff weg, heel soms valt hij dan in slaap, maar meestal niet en ga ik terug )
Dirksmama, wat ik dan niet snap.. Alle ouders waarmee ik dit bespreek, zeggen "JA laten huilen dat helpt! En je bent eigenlijk te laat want je had het al op veel jongere leeftijd moeten doen. Mijn baby is 4 maanden en slaapt van 8 tot 8!" Tsja, dan weet ik ook niet meer wat ik moet zeggen. Onze zoon slaapt ook wel, maar niet uit zichzelf, en al helemaal niet van 8 tot 8! Vannacht bijvoorbeeld van 22.00 tot 03.00, toen weer even in slaap gesust, en toen weer van 03.15 tot 06.00. Is dat dan niet normaal ofzo? Ik heb er voor de rest geen moeite mee, maar als ik die andere ouders hoor, krijg ik toch een soort gevoel van jaloezie. Is dat raar?
Zo slaapt die van mij ook hoor! En dat gevoel van jaloezie ken ik ook. Het is inmiddels wel minder, maar ik had zo graag ook een goede slaper gehad! Maar dan denk ik maar weer dat ik een hartstikke leuk mannetje heb dat zich reuze snel ontwikkelt. Hij is over het algemeen heel gezellig. Onze tijd komt nog wel maar snap je gevoel heel goed. Dat op schoot houden doe ik trouwens, omdat hij wakker wordt als ik hem te snel wegleg!