Nou er zit een verschil tussen ADHD en gedrag. je vriend/man vind het gewoon leuk om te dollen met je dochter. Op zijn manier. Dat druk doen kan je misschien afschuiven op ADHD maar HOE hij omgaat met je dochter is gedrag. Mijn vriend heeft geen adhd maar doet ook altijd druk met de kids. en vooral met mn zoon uren stoeien waarbij veel gegilt word. Soms denk ik wanneer zal jeugdzorg voor de deur staan haha Soms heb ik er geen zin in en schreeuw ik dat ze moeten stoppen, maar eigelijk hebben ze gewoon heel veel lol. Draai het eens om, liever dat je vriend zo met je dochter omgaat als dat hij in zn vakantie alleen maar bijvoorbeeld als een lijk achter de laptop of tv zit. Waar geen zinnig woord uitkomt. Nee hoor ik snap dat je moe van hem kan worden, maar laat hem gewoon lekker met je dochter kloten. Hij heeft nu alle tijd ervoor. En tja zoals die geboortekaartjes, denk je werkelijk dat hij dat zou doen? Grenzen kan je stellen maar ik geloof nooit dat hij dat echt zou doen, misschien om jou even te stangen. Doet mijn vriend ook als ik weer eens mn make up of kleren laat rondslingeren dreigt hij ook altijd alles uit het raam te gooien. Nou nooit gebeurd hoor!!!!
Het lijkt me vooral verwarrend voor je kinderen, papa heel druk, uitbarstingen, veel lawaai en dingen doen die zij niet mogen.
Ik denk dat je inderdaad een deel op gedrag kunt afschuiven en een deel op ADHD. Mijn man heeft ADHD in behoorlijk heftige mate dus ik herken een deel van jouw verhaal. Maar hij is ook volwassen, dat moet je niet vergeten. Ook hij weet ondanks zijn ADHD datvhij geen geboortekaartjes van de muur moet scheuren of een pak melk over zijn schouder moet kieperen enz. Iedereen vind mijn man leuk en gezellig, dus begrijp de reakties hierboven wel maar als je met een man met ADHD moet leven s het dat verre van. Toen wij kinderen kregen begon het me steeds meer op te breken, ik had gewoon een kind extra die meer aansturing nodig heeft dan de kleintjes en dat is lastig. Nu we drie kids hebben is het vor hem nog lastiger. Het is niet overzichtelijk meer en dat geeft em onrust. Mijn man slikt nu concerta, het helpt voor een deel en voor de rest is het accepteren....
Yameerah: sorry, maar hij heeft het echt gedaan 3 kaartjes voordat ik in kon grijpen dus het is niet stangen. wow wat een reacties zeg... medicijnen?? Weet ik niet, ben ik eigenlijk geen voorstander van, maar op dit moment lijkt het geen slecht idee om het te opperen. Negeren of meedoen met zijn buien: negeren: dan heb ik de hele dag alles op stelten en ik merk dat mijn jongste dochter juist heel slecht tegen drukte kan, meedoen: maakt de situatie alleen maar erger en word het steeds gekker. Mijn man heeft het met periodes veel erger dan anders en daar is de vakantietijd 1 periode van. Ringeling: je slaat de spijker op zijn kop! Dat vind ik dus ook. Mijn oudste snapt er geregeld niks van waarom ze dan wel gek mag doen en op andere momenten niet. Het ene moment ligt ze in een deuk en het andere moment schrikt ze zo om wat papa doet!
Kan hij niet elke dag iets lichamelijks doen? Iets waarin hij zijn energie/onrust in kwijt kan? Bijvoorbeels hardlopen, boksen, fitnissen etc? Moeilijk hoor! Snap heel goed dat je er voor waakt dat hij wel de "ouder" blijft van je dochter en niet haar vervelende "broertje". Kan je er s'avonds niet eens over praten? Verder zou ik als ik hem was vooral bezig blijven, dat je iets om handen hebt en een structuur hebt.
pffff pittig. ik moest er wel om lachen, maar ben superblij dat ik niet in die situatie zit. succes de komende weken
Twinkle star: inderdaad niemand snapt ook dat hij zo is thuis, hij is inderdaad ook overal altijd leuk en gezellig, verschrikkelijk veel humor er is altijd wel wat met hem te beleven en dat klopt bij ons thuis is het nooit saai, maar binnen 4 muren word ik soms knettergek van die humor. Hij weet ook wel dat de dingen die hij doet hij die eigenlijk niet kan maken, maar er gebeurt hier veel voordat hij er uberhaupt bij nadenkt en nu met kinderen valt dit op!
Hmm dan heb ik niks gezegd, sorry hoor maar dat zou ik niet accepteren. Kinderachtig gedrag tot daar aan toe maar express spullen kapot maken, nee dat gaat een grens tever. Ik zal een goed gesprek met hem aangaan als praten moeilijk is dan schrijf je hem een brief of stuur je een email waarin jij je grenzen aangeeft. Vooral in het belang van de kinderen. Als medicatie hierin kan helpen, laat het hem dan vooral proberen. Het duurt alleen wel eventjes voordat het lichaam eraan gewend is, dus mogelijk wanneer het effect zichtbaar is dan is je man alweer aan het werk
Hij heeft een gruwelijke hekel aan sporten, maar het zou wel goed voor hem zijn inderdaad. Qua klusjes inderdaad daar kan hij even zoet mee zijn en dit doet hij ook graag, we hebben al een klussenschrift in het leven geroepen. Er over praten doen we wel, maar de volgende dag is dat alweer vergeten, soms zegt ie ook dat hij gek word van zich zelf. Misschien ligt het ook wel aan mij hoor, dat ik er nu op het moment gewoon effe niet tegen kan.
Jameerah: was ook erg boos hoor en hij moest van mij de kaartje weer aan elkaar plakken en onze dochter alles uitleggen en troosten. Pas achteraf beseft hij wat hij gedaan heeft, maar dan is het kwaad al geschiet. Hij heeft als kind wel behandeling gehad voor adhd d.m.v kinderpsycholoog, maar nooit medicijnen. Als volwassene nooit
Meis tis gewoon heel lastig. En persoonlijk vnd ik adhd nogal verschillen per persoon. Want hier is hij ook erg druk kan ook heel kinderachtig zijn. En inderdaad doet dingen en denkt dan pas na. Misschien anders een uur per dag met dochter naar buiten sturen ofzo. Dat ze lekker gaan fietsen door de regen stampen als het regent weet ik het. Kunnen ze samen hun energie kwijt en heb jij er geen last van.
Mijn man heeft ADD en ben blij dat hij volgende week weer aan het werk is.rust en regel maat in deze huishouding.Een hele lieve man heb ik maar die kan echt niet zo lang thuis zitten.Ik heb het gelukkig dit jaar overleefd
Ja klopt idd het is zoooo herkenbaar! Ik heb hem gedwongen zich toelaten testen (vermoeden was er ivm mijn werk al een hele tijd) toen hij en mijn oudste elke dag flinke strijd hadden. De oudste ging zichzelf ontdekken en kwam in de prepubertijd. Hierdoor verloor hij de grip en was het misser dan mis. Is jouw man officieel getest? Er zijn buiten medicijnen nog een hoop andere dingen die je kan proberen. Hier helpen de medicijnen wel en heeft hij meer rust in zijn hoofd. Maar ik loop nog erg vaak tegen dingen aan waarvan ik denk....... Als dat zo de rest van mijn leven zo moet.... Hier een voorbeeld van vandaag, wij zijn nu ook vrij. Ik wil graag d trap naar zolder verven en de wanden in mijn zoon zijn kamer. De kamer is belangrijker omdat hij vrijdag jarig is en het leuk zou zijn als dat klaar is. Op zolder stonden nog wat wasmanden schone was van de vakantie. (de was is zijn taak verder niks in huis. Dit omdat hij bij de was duidelijk kan zien wanneer het moet gebeuren en ik hem er op aan kan spreken als het niet gedaan is. Mijn hobby is het niet dus prima). Nu kon ik dus nog niet schuren en gaf hem aan dat ik vanmiddag wilde beginnen dus of de was dan weg kon zijn. Eerst boos maar toen ging hij, dacht ik. Kom ik boven was hij de traanplaat platen an de traptredes aan het afschroeven. Dus ik zei, dat heeft geen haast.....de was moet daar weg anders wordt het zo weer vies. Ohja zei hij, liep over die platen en dacht dat moet ook nog. Vervolgens ging hij de was opvouwen en wilde wat in de kamer van de oudste leggen. Die zat de xboxen en daar kon ik hem dus weer vandaan plukken. Dus zei hem dat et dan maar beter was die kamer eerst te verven en de trap later wel zou komen. Hij boos want traptredes af hij er al af. Ja schat...... Tot de helft..... Nu aan et eind van de dag heeft hij de was weg, de kamer is nog ongeverfd en de trap heb ik niet meer kunnen schuren..... Zo gaat het altijd, niks gaat normaal en alles kost zoveel energie. Het lijkt ook wel of we allebei een andere taal spreken. Als ik hem wat zeg begrijpt hij het niet of hoord hij het omdat hij is afgeleidt. Als hij ets zegt, begrijp ik er niks van want hij verteld de helft in gekke volgorde dat ik echt moet uitvragen waar het om gaat. Maar dat hij die kaartjes echt verscheurd heeft vind ik echt niet kunnen.
Ik heb ooit eens een "oproepje" hier gedaan voor vrouwen met een man met ADHD maar hier kwamen geen reakties op. Wie heeft er zin een nieuw topic of clubje te openen zodat we daar onze frustraties kunnen spuien en elkaar kunnen helpen dingen anders te bekijken?
Misschien is sporten wel gewoon een noodzaak voor hem als het zo slecht gaat of je het nou leuk vind of niet er zijn heel veel aandoeningen waarbij sporten erg belangrijk is (zoals hartziekten, longaandoeningen etc). Vind hij echt niets leuk? Verder denk ik echt dat hij naar de ha moet voor hulp. Dat hoeft niet per se voor medicatie maar wel voor begeleiding (voor het dagelijks leven, jullie relatie, vaderschap). Ik vlak adhd absoluut niet uit, daarom juist vind ik het vaak erg kwalijk als iemand hier niets mee doet terwijl de omgeving er wel onder te lijden heeft. Een insuline afhankelijk persoon moet ook verantwoording dragen voor de ziekte die ze helaas hebben, waarom iemand met de ziekte adhd niet?