Meiden, ik zoek ervaringsdeskundigen De laatste paar dagen heb ik het weer: ik kan al janken om gemorst water Echt vreselijk vervelend. Ik weet dat ik 'vroeger' altijd rond mijn menstruatie ook zo labiel was, maar vanwege endometriose slik ik de pil door, dus van een cyclus is inmiddels geen sprake meer. Ik ben van nature wel wat gevoeliger dan anderen (HSP, dus kan al snel volschieten om een mooi liedje bijv.), maar zoals nu is eigenlijk vrijwel ongekend. Ik hoef maar ergens aan te denken en ik kan al tranen met tuiten huilen. Of, ook zo'n leuk voorbeeld, de radio-reportages van Eric Corton voor Serious Request over Aids-wezen: ik heb van de week echt heeeeel hard mijn best moeten doen om niet heel hard te gaan huilen op mijn werk Wie kent dit en vooral: hoe hou je je emoties een beetje in toom? Werkt het voor jullie om er af en toe aan toe te geven (uithuilen bij je man ofzo)? Of wordt het dan alleen maar erger? Zo kan het echt niet langer
Ik huil ook verschrikkelijk snel. Ik ben ook hoogsensitief dus dat heeft er vast mee te maken maar sinds de bevalling is het allemaal wel een beetje té naar mijn zin. Ik kan inderdaad ook óveral wel om huilen. Ik huil dan ook regelmatig uit bij mijn man haha. Opzich geef ik er maar aan toe bij vrienden en familie, dat is nu eenmaal wie ik ben, maar in tijdens mijn werk wil ik toch echt niet huilen. Wat mij helpt is als ik mijn tranen op voel komen, te 'aarden' met de grond, beide benen op de grond dus en rustig ademhalen, goed nadenken over wat ik wil zeggen en snel mijn gevoelens relativeren. 9 v/d 10 keer helpt dit. Mensen om mij heen noemen het weleens mijn kracht, het laat zien dat iets wat met mij doet, dus ik probeer het ook maar zo te zien. Ik ben nu ook al bijna 2 uur aan het huilen bij all you need is love.
Ik heb het de laatste dagen ook vreselijk. Heb nu nog hoofdpijn van mijn gejank van gisteravond. En waarom? Geen idee. Zoals nu heb ik het nog nooit gehad, maar het kan bij mij misschien liggen aan de hormonen die ik nu slik. Ook al denk ik dat zelf niet, omdat ik het wel vaker een paar dagen heb, al is het dan in lichtere mate. Heel vervelend soms! Ik heb soms gewoon een zere keel van de brok die daar steeds maar zit..
Hahahahaha! En dat is nou precies waarom ik dat al bij voorbaat niet kijk Maar de traantjes vloeiden hier ook al bij het einde van Serious Request, hoor. Vind het altijd zo mooi om te zien wat mensen kunnen bereiken als ze zich met z'n allen ergens voor inzetten.... Heel Nl klaagt over geen geld, maar we doneren met z'n allen wel ff 7 miljoen voor kinderen in Afrika die hun ouders kwijt zijn aan Aids. Vind ik mooi! Maar goed: diep ademhalen en 'aarden', dus. Moet lukken, heb op yoga gezeten, dus weet nog wel hoe dat moet. Wel fijn te lezen dat iemand het (her)kent. Kan misschien ook inderdaad wel te maken hebben met moederschap, want daarvoor had ik het nooit in deze mate... Ik ben overigens tegenwoordig ook veel banger dat me iets zal overkomen, zoals bijv. met die gladheid - doodsangsten stond ik uit in de auto! Dat komt echt zeker weten doordat ik nu moeder ben. Ik ben zo bang dat ik mijn zoon niet zal zien opgroeien... Dat is nu echt mijn allergrootste angst.
Jaaaaa, daar ben ik weer .Ik heb dat ook zoooo erg, jank echt om helemaal niks hierzo. Wordt ook weleens gek van mezelf, maar ik kan er gewoon niks aan doen. Zie ik iets romantisch op televisie, hoor ik een zielig liedje of zie ik mensen die enorm gelukkig zijn...? Hoppa, daar ga ik weer...! Mijn angst is ook dat ik mn kinderen niet ga zien opgroeien (en dan ook nog eens een zieke papa waar ik veel om moet huilen), wat als ik dood ga?? Brrr... niet teveel aan denken. Dus mja, hoe hiermee om te gaan...? Geen idee. Ik denk maar zo; het moet er toch uit, dus ik laat me af en toe maar gewoon ff lekker gaan, het is niet anders . Fijne kerstdagen voor jullie . xxx
Alleen vandaag al heb ik maar liefst 4x gehuild 1. toen ik vanmorgen wakker werd na een hele nare droom 2. toen ik hoorde dat mijn oom boos op me was 3. toen mijn moeder belde om haar excuses aan te bieden omdat ze zo'n flapuit is 4. bij All You need is love Dus ja ik ben een enorm jankhoofd. En ik heb me er maar bij neergelegd.
@ Fem: Hihi! Jij dus ook....? Maar ja, jouw situatie is dan ook nog weer net ff wat anders, met je man zijn gezondheid... En jij bent natuurlijk formeel gezien nog aan het ontzwangeren: das ook een goed excuus Maar dames, het is wel een troost dat ik zeker niet de enige ben, dus! En Luna, misschien is accepteren wel het beste. Thuis kan ik dat ook wel, hoor, want ik heb gelukkig een erg begripvolle lieve man, die met met alle liefde troost. Alleen in andere situaties vind ik het zo lastig, vooral met collega's. Ik zou me zelf ook ontzettend opgelaten voelen als mijn collega ineens om niks ging janken
Ik zou me denk ik niet heel opgelaten voelen, het is meer dat ik wéét dat mensen zich opgelaten voelen als ik ga huilen. Terwijl het voor mij dan niet eens een gigantisch iets is ofzo, maar ik huil gewoon als eerste reactie als ik bang/boos/verdrietig ben(ook weleens als ik blij ben, maar minder). Ik zeg dan ook vaak snel dat ik snel huil enzo, maar voel me alsnog opgelaten. Fijn dat je ook een lieve en begripvolle man hebt, ik ook. Als ik huil glimlacht hij altijd even en zegt dan; kom maar, haha. Vorige week de eerste verjaardag van mijn zoon gevierd, het was helemaal niet leuk want niks liep zoals ik het wilde, toen de laatste persoon de deur uit was, barste ik in huilen uit van de stress. dan denkt mn man weleens 'kom op', maar vervolgens troost ie me wel meteen haha. Ik vind het ook wel bijzonder, het lijkt af en toe alsof ik dingen veel intenser ervaar dan sommige mensen om mij heen. Ik ben een intens persoon. Maar idd, op je werk huilen is niks, heb je het wleeens?
1e verjaardag vond ik ook best pittig, hoewel ik wel (omdat ik dat zag aankomen) gezorgd heb dat ik die emoties de dag ervoor vast een beetje had afgesloten. Gelukkig was de dag verder zo druk dat ik ook gewoon geen tijd had om me ergens druk om te maken, haha! En daarna was het voor mij ook gewoon goed. Ik had eindelijk de bevalling echt verwerkt en had geaccepteerd dat mijn kleine jongen gewoon erg snel groot aan het worden is. Het fijne is ook dat het nu eindelijk iets langzamer lijkt te gaan. Dat eerste jaar gaat gewoon te snel, het tweede lijkt iets beter bij te benen Op zich vind ik het ook wel bijzonder en op een vreemde manier fijn om de wereld zo intens te beleven, ja. Het is heel mooi en fijn om bijvoorbeeld muziek zo diep te kunnen voelen. Ik heb toch de indruk dat maar weinig mensen dat met me delen. Vervelende is wel dat ik bij een concert de helft van de tijd met tranen op mijn wangen sta, maar dat neem ik voor lief, hahahaha! Op het werk huilen is gelukkig al lang niet meer gebeurd. Ik kan het nu ook wel tegenhouden wanneer het bijv. uit boosheid voortkomt, maar soms als 'de wereld' me teveel wordt vind ik het wel heel erg moelijk en dan moet ik ook soms me zelfs terugtrekken op het toilet en hopen dat het niemand opvalt dat mijn ogen roder zijn als ik terugkom
Tuurlijk wel, na bijna 15 maanden kan dat best . Op het werk heb ik het ook weleens gehad hoor, uit onmacht of als ik kritiek kreeg, dan wilde ik heel veel zeggen en zat ik ineens te janken (echt heel erg vind ik dat; op mn werk). Vandaag zat ik in de auto op weg naar huis en ineens stonden de tranen in mn ogen, ging echt nergens over, ik had niet eens een reden....??? Gek he.
Nou, dat heb ik deze hele week dus al elke keer. Zo stom en irritant... Maar, lieve meisjes, ik ga lekker naar bed. Kijken of mijn man zich fit genoeg voelt om me even te troosten (hij is ziek, helaas, de arme schat) en anders ga ik gewoon lekker even lezen (=hoofd leegmaken) en slapen. Ik lees morgen weer verder. Allemaal heeeeeel fijne dagen, hopelijk met alleen maar leuke en gezellige dingen! *knuffel*
Ik ben ook blij dat ik me in heb kunnen houden met huilen totdat het bezoek weg was haha. Het eerste jaar gaat inderdaad erg snel ja, ik ben benieuwd naar het tweede jaar. Ik geef ook zóveel en intens om mijn zoontje dat ik niets liever wil dan hem in alles aanvoelen en altijd op zijn behoefte inspelen. Dat kan helemaal niet en dan heb ik snel het idee dat ik gefaald heb, ook heel vermoeiend af en toe. (overigens ben ik er van overtuigd dat ik een leuke moeder ben). Dat van de muziek herken ik, een nummer kan mij echt heel vrolijk maar ook heel down maken, een film ook trouwens. Sommige kijk ik uit principe niet, dan raakt het me té diep. Waar ik wel veel 'last' van heb is dat ik spanningen in verschillende gezelschappen(vriendenkring, familie) altijd heel erg aan voel, soms zou ik weleens willen dat dat me niet zoveel zou doen, maar helaas. Dan ga ik ook snel huilen omdat het me dan allemaal teveel wordt.
Ik herken jullie verhalen wel, maar voor zover ik weet ben ik niet hoogsensitief hoor. Ik huil snel bij rot nieuws en kan heel moeilijk mijn emoties parkeren. Ik kan me wel wapenen als ik iets aan zie komen, maar in overwachte situaties is het verbijten of weglopen. Ik jank ook regelmatig bij mooie liedjes, dat is toch niet raar? Muziek is emotie toch?
Hoi allemaal, ik heb ontdekt waar het nou vandaan komt. Ik sprak gisteren mijn vader en het gaat helemaal niet goed met mijn oma. Ze was al een poosje af en toe een beetje in de war enz. en ik had steeds de hoop dat de situatie bij mij thuis eindelijk zo zou worden dat ik bij haar op bezoek kon (veel ziek, zwak en misselijk allemaal de laatste paar weken). Nu vertelde mijn vader dus gisteren dat mijn oma de diagnose 'acute dementie' heeft gekregen en dat ik er eigenlijk gewoon helemaal niets meer aan zou hebben om naar haar toe te gaan.... Ik denk dat ik dit gewoon al heb geweten, want het verbaasde me totaal niet toen hij het vertelde, maar het doet me wel erg veel pijn en ik ben er dus ook enorm verdrietig om en zit nu nog erger te twijfelen of ik nu wel of niet naar haar toe moet. Volgens mijn vader moet ik het alleen doen als ik het zelf per se wil, want zij merkt het toch niet meer Ik vind het zo erg.........