Als je je relatie al door zoiets "kleins" wilt beëindigen, wat moeten jullie dan als je echte problemen tegenkomt?? Sorry, relaties zijn niet makkelijk, het is net een fulltime baan. Je kunt niet op je gat gaan zitten en wachten of het wel goed gaat. Je moet er zelf aan werken! En jullie kindje hebben jullie ook samen gemaakt en die kan hier niets aan doen, dus zorg dat e.e.a. opgelost is voordat hij/zij geboren wordt. Linksom of rechtsom. Succes en hopelijk komt alles goed!
Het enige advies dat ik je kan geven is: Lees het boek van kluun - Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Hormonen doen nu eenmaal een hele hoop met een vrouw, net als een zwangerschap.... Maar misschien lees je wat bekende dingen in het boek en kun je er alsnog om lachen!
Mijn eerste gevoel zegt dat we hier met een grapjas te maken hebben. Zo niet: verman jezelf en stel je niet aan. Miljarden mannen zijn je voorgegaan, en de wereld bestaat nog en draait gewoon door. Kap met dat egoistische gemiep en die zelfmedelijden.
Wat goed dat je dit deelt!! Misschien is het goed om er eens lekker tussenuit te gaan. Ga een weekendje weg of doe iets dat jullie 'vroeger' ook altijd deden.. Geniet van elkaar. Veel reacties geven ook aan hoe belangrijk het is om te praten. Ik ben het hier mee eens, maar maak het niet te geforceerd. Ga eventueel lekker wandelen, deel je gevoelens en wie weet wat voor mooie gesprekken eruit komen! Zet em op!!
Ik begrijp dat het schrikken kan zijn, maar vrouwen voelen zich even hulpeloos als het gaat om hormonen als mannen hoor. Ik heb m'n man rot geschreeuwt over een pakje zakdoekjes, even later ook wel weer sorry gezegt hoor. Maar wij vrouwen weten ook niet precies wat er met ons lichaam gebeurt, we hebben al deze emoties en gevoelens en meestal uiten we die juist tegen degene waarvan we het meest houden, omdat die toch wel van je zou blijven houden, hij is ''veilig'' om het daartegen te doen. Misschien is het een optie om een speciaal vaderboek te kopen, wij hebben dat hierzo gedaan omdat we het tegen kwamen en dat hij ook (op een echte mannelijke manier) te weten komt wat er nou eigenlijk allemaal gebeurt, met mij met de baby en zelfs wat er met hem gebeurt tijdens de zwangerschap van z'n vriendin/partner/echtgenoot. Bij ons helpt het hem wel best goed te begrijpen hoe het komt en wat hij nog kan verwachten. Ook zijn er in dat boek gesprekken van mannen onder elkaar, over vanalles wat er tijdens een zwangerschap gebeurt. Ook raad ik aan, niet te snel op je negatieve gevoelens af te gaan, het kan nog zeer goed zijn dat je daar later spijt van krijgt... En praten, praten en nog eens praten met je vriendin, leg aan elkaar uit hoe je je voelt en probeer erachter te komen waarom je je eigenlijk nou zo voelt, het is heel belangrijk om je gevoelens (vooral negatieve) goed te analiseren, en het helpt als je veel praat met elkaar. Als je wilt kijken of het boek iets voor jullie is: zwangerschapsmanagement voor mannen Ik geloof dat het te koop is op: ikvader.nl Mijn man leest het me trouwens voor, op die manier zijn jullie samen betrokken bij het boek en kunnen jullie het er samen hebben over de dingen die erin voorkomen. Ik hoop dat jullie er goed uitkomen, houdt vol, sterkte, en succes want zwangere vrouwen zijn toch wel de ergste hormoonbommen die je je kunt voorstellen
@Anoniem Omdat de meeste as vaders, hoe moeilijk ze het ook mogen hebben, vrijwel nooit een topic starten op zwangerschapspagina misschien? Maar je weet maar nooit.. @TS: Je wordt bijna vader zeg je. Probeer de komende weken nog door te komen door je vriendin te behandelen als een prinsesje. Na de bevalling zal zij zich waarschijnlijk ook een stuk beter voelen. Op de momenten dat ze in jouw ogen 'zeurt' zal je dat maar even moeten slikken. Maar vergeet niet ze je nodig heeft!
is het alweer 1 april? Kom ts.. help ons eens uit de droom, want dit kan niet waar zijn. Als het je zó dwars zit waarom heb je dan vanaf 19 maart al niet meer gereageerd? Of is ts een alterego voor de dame in kwestie die niet onder eigen naam wil schrijven en een probleem heeft met vriend? Enniehoe, ben benieuwd naar je reactie.
Mijn vriend en ik hebben veel moeite gedaan om zwanger te raken. Toen het raak was, toch niet ongepland zeg maar, schrokken we toch. Mijn vriend had een paar weken nodig om aan het idee te wennen en vroeg zich af of dit echt was wat we wilden. Inmiddels is dat helemaal bijgetrokken en is hij superbetrokken. Hij blijft een beetje nerveus voor de toekomst, omdat hij erg op zijn vrijheid is gesteld en zich afvraagt wat daarvan overblijft. Maar daar hebben we goed over gesproken; ik denk dat we allebei nu een realistisch beeld hebben van wat er straks verandert en hoe we rekening met elkaar kunnen houden. Wij hebben ook afgesproken dat we het afentoe een hele avond (da's lang hoor voor mij!) niet over zwanger en baby hebben. Omdat er meer is in het leven en in onze relatie. Dus praat, en geef het wat tijd zou ik zeggen.
jaa je vraagt advies die heb je gekregen maar nu geen reactie meer? kind weghalen is t ergste wat je kan doen. en ik vind t erg zwak dat je t uit wil maken omdat ze last heeft van hormonen .. vind t vreselijk dat er zulke mannen bestaan denk niet aan jezelf maar aan je kleine !! en ; voor alles is een oplossing de situatie past zich wel aan jullie redden t heus wel
Adem in, adem uit... de hormonsters vertrekken op een gegeven moment ook weer, echt. Hier thuis merk ik dat ik niet de enige ben met hormonen die van slag zijn. We zitten geregeld in elkaars nek om de stomste dingen. Na de bevalling zijn die kleine dingen die jullie nu allemaal overkomen ook weer vertrokken. Ik zou zeggen lees Kluun, claudia de Breij en al die andere boeken die er overgaan. Het houd je bezig en ondertussen weet je dat je niet de enige in de wereld bent die het allemaal even moet slikken. De " toestand" waar je vriendin in verkeerd is geen gemakkelijke, ze heet alle hulp nodig... nu... eind zwangerschap en al helemaal bij een bevalling waar je waarschijnlijk machteloos bij voelt. Die kleine straks in je armen maken het allemaal waard!
Ga het boek van Kluun eens lezen En voorstellen het kind weg te laten halen, sorry dat ik zo reageer, maar ik had je er uitgeschopt! Had je ook niet hoeven twijvelen.
Ligt eraan hoe ver zijn vriendin reed is... maar idd 9 maanden op, 9 maanden af. In die laatste 9 maanden is wel al een heleboel veranderd en niet meer zoals het in de eerste 9 maanden is.