Hoe kan ik hier het best mee omgaan? Sinds een aantal weken heb ik sterk het idee dat hij kwaaltjes en pijntjes verzint om dingen te vermijden of juist wel te mogen. Voorbeeld: hij is helemaal gek op Sinasprildrank. Als hij bij de gastouder of bij ons die fles ziet staan, begint hij te kreunen en zegt dat zijn keel/hoofd/buik/tepel/kleine teen pijn doet. Hij kijkt dan verlangend naar de fles. Ook al een keer of 3 gebeurd dat de gastouder belde dat hij als een zielig uitgeblust vogeltje op de bank lag, zo'n hoofdpijn of buikpijn, of ik hem kon ophalen. Eenmaal thuis is hij binnen 5min weer door de tuin aan het rennen. "Alweer beter mama". Ik heb hem zelfs al eens een keer teruggebracht naar de gastouder met het verzoek iets beter uit te vragen als hij klaagt. Kinderarts heeft hem al eens nagekeken, hij komt daar ivm huisstofallergie. Hij heeft het verder altijd goed naar zijn zin gehad bij de gastouder, komt er al 3 jaar. Negeren kan ik niet echt, hij kan natuurlijk altijd wel echt iets mankeren. Maar 9 van de 10x heeft hij geen koorts en is hij wel af te leiden. Een uur later begint hij er dan bv weer over. Buikpijn treedt ook verdacht vaak op als ik rijst aan het maken ben, wat hij niet lekker vindt. Als de rijst dan (niet door hem) op is, dan "heeft zijn buikje toch wel weer trek". Mijn vriend heeft spastische darm, het zou natuurlijk kunnen dat zoontje dit ook heeft maar hij is nog te jong om het echt goed te kunnen zeggen. Vorig jaar had hij ook een periode dat hij steeds over moeheid klaagde als we iets deden wat hij niet leuk vond, als een ander kindje voordrong bij de glijbaan oid. Dat ging uiteindelijk weer over, hoewel het nog steeds wel eens optreedt. Ik reageer dan in de trant van "ja, jij bent moe. Als je moe bent dan ga je maar even naar bed, en zo niet dan kan ik je even niet helpen", maar dan is het over, hij is nog nooit echt naar bed gegaan. Maar klagen over pijntjes vind ik toch anders. Het negeren terwijl er echt wat is, dat wil ik dus niet. Maar ik wil hem ook niet leren dat hij hiermee dingen gedaan krijgt. Hoe kan ik hier het best op reageren? Verder gaat alles z'n gangetje, geen spanningen oid. Hij heeft wel een kort lontje en is meteen uit het veld geslagen van kritiek, maar dat is altijd zo geweest.
Ons zoontje is 3,5 en doet dat ook regelmatig. Vooral als hij een nee te horen krijgt of iets niet mag: dan gaat hij huilen en heeft hij “hoofdpijn” “buikpijn” of pijn in zijn rug (vind ik zelf hilarisch de pijn in z’n rug ) Dat is meestal na een half uur weer voorbij. Ook kan hij vanuit het niets ineens zeggen dat hij zon pijn heeft want op de opvang gisteren viel hij op z’n hoofd. Dan is er vaak wel zoiets gebeurd hoor maar dan heeft hij nu ineens last van iets wat gisteren of 3 dagen geleden is gebeurd en gaat er dan over denken denk ik. Hij wil dan graag een dekentje en op de bank liggen. En als we iets eten wat hij niet lekker vindt doet hij hetzelfde als jouw zoontje: buikpijn. Echt exact ook dat als het op is hij dan toch wel trek heeft. Ik herken echter niet dat hij dan ook echt Kdv of Gastouder zo doet dat ik hem moet ophalen. Ik merk hier aan alles duidelijk dat het een manier van aandacht vragen is of een handige manier om dingen te kunnen omzeilen. Ik ga er dan ook niet in mee OF ik zeg zoiets van oh ja als je echt zo ziek bent moet je maar even slapen! Dat wil hij dan niet en dan is hij zo actief. Als hij echt ziek is, is dat echt niet zo. Ik denk dat je goed naar je kind moet kijken en op signalen moet letten, ik kan tot nu toe er altijd wel goef uithalen wanneer het echt en wanneer het aandacht (en vaak moeheid) is. Als je echt twijfelt over bijv z’n darmen zou je wellicht dat kunnen laten checken bij een huisarts zodat je dat niet over het hoofd ziet?
Mijn dochter (nu 7) doet/heeft dit ook. Zij heeft altijd buikpijnklachten bij iets wat ze moeilijk vind/niet leuk vind/ spannend vind. Elke nieuwe juf stuurt haar naar huis in het begin, want ‘ze klaagt nu toch wel heel erg over buikpijn’ of ze spuugt. Inmiddels weten we dat het mn spanning is en kunnen we er goed over praten. De ‘hoofd’juf weet hoe ze in elkaar steekt en kan haar goed begeleiden. Ik denk als ik je verhaal zo lees dat je zoon hier ook last van kan hebben. Dat wil niet zeggen trouwens dat zn klachten niet echt zijn. Ik geloof ook echt dat mijn dochter zich ziek voelt door de spanning. Alleen is afleiding/erover praten, de stress wegnemen beter dan een pilletje. Je zou met het eten kunnen testen bijv. Door een bordje achter te houden. Als het dan ‘op’ is en hij krijgt toch ineens trek: ‘nou dat komt goed uit, want ik heb hier nog een bordje voor je’. Kijken wat zijn reactie dan is. En mijn dochter heeft ook weleens een blaasontsteking gehad, en toen klaagde ze op een andere manier over haar buikpijn. Dan gaan we dus echt wel naar de dokter. Maar goed, wij hebben er ook best een paar jaar over gedaan om hier een beetje achter te komen. En wij hebben ook weleens bij de huisarts gezeten om lichamelijke dingen uit te sluiten.
Erg lastig want je weet inderdaad niet of hij soms ook echt ergens last van heeft. Onze uk is ook bijna vier maar verzin niet veel. Als hij dat wel doet vraag ik of het klopt en hij kan absoluut niet jokken dus zie ik dat meteen (erg handig) Soms dagen dat hij extra kusjes en knuffels wil en dan ga ik er wel in mee.geef dan wel aan dat hij daar gewoon om kan vragen en dat doet hij dan ook. Misschien ook meer hebben over hoe jij je voelt en hoe hij zich voelt. Dus waarom ben je boos en niet alleen accepteren weet ik niet. Door situaties te verwoorden kan hij zich nu beter uiten. Ook wanneer ik boos ben, wat je nu doet maakt me boos want.... De frustratielevel is hier lager en wanneer hij iets spannend vind zegt hij dit ook. (Niet altijd hoor, soms vergeet hij te zeggen dathij honger heeft en is dan aan het brommen)
Mijn zoon van 4,5 verzint ook regelmatig buikpijn klachten omdat hij geen zin heeft in school of eten. Ik ga er niet teveel in mee. Als hij niet wil eten is dat prima. Als hij even later wel wil eten krijgt hij hetzelfde bord weer voor zijn neus. Verder geldt hier dat als je je ziek voelt je op bed gaat liggen of rustig en stil op de bank. Als hij dat niet wil dan weet ik al genoeg. Meestal zie je als ouder wel of het aanstellen is of echt is. Hij gaat dus ook gewoon naar school als hij deze dingen zegt. Ik heb er 1 keer naast gezeten, toen werd hij toch ziek de volgende dag. Kan gebeuren. Alle andere keren dat hij het verzon wegen daar niet tegenop. Ik zou er niet te veel in mee gaan, dan wordt het een trucje en neemt hij een loopje met je. Ik ga er altijd even kort op in, vraag wat door en ik kijk goed naar hem en dan zie ik wel of hij ergens mee zit, echt niet lekker is of dus ergens onderuit wil komen.
Mijn kinderen melden ook regelmatig tegen mij dat ze buikpijn/hoofdpijn oid hebben. Vaak is het een manier om aan te geven: ik voel me niet zo fijn. Ergens geen zin in hebben, het spannend vinden, vermoeid zijn, overprikkeld zijn e.d. Ik bied vaak 'hulp' in de vorm van slokje water, ga eens naar de WC, of benoem wat ik denk dat er aan de hand is ('dat is ook spannend, zus en zo'). Ook reageer ik regelmatig alleen met 'nou, dat is niet fijn' of 'vervelend' en ga door met orde van de dag. Erkennen van gevoel maar er niets mee doen, zeg maar... Hoe ouder ze worden, hoe meer ze woorden kunnen vinden wat er echt speelt. En we dus ook meer 'op maat' oplossingen kunnen bedenken en er over kunnen praten. Het blijven wel gevoelige kinderen die (tegen mij althans) makkelijk 'klagen' en vaak kleine pijntjes hebben. Ik denk dat in aard van beestje zit...
Lastig. Zo had mijn oudste zoon toen hij bijna 4 was elke avond buikpijn als hij moest slapen. Overdag niks aan de hand, dus wij dachten dat het gewoon geen zin in slapen was. Pas na maanden tobben naar de huisarts, en toen bleek hij een parasiet te hebben waar je idd alleen '' nachts last van hebt. Jongste kan ook heel erg drama maken met onduidelijke kwaaltjes. Last van zijn oren, of niet kunnen horen als ik iets zeg wat hij niet wil horen. Of klagen dat hij niet kan lopen als hij ergens niet heen wil. Juf sprak me vanmorgen nog aan, dat hij was gevallen en daarna niet goed op zijn beentjes bleef staan. En zoiets is ook bij Bso al eens voorgevallen. Maar als ik hem dan uitdaagt voor een wedstrijdje is er niks aan de hand. In de buikpijn-periode van oudste werd vaak gezegd dat het meestal spanning is en niet iets lichamelijke. Maar dat wil niet zeggen dat het kind zich aanstelt. Hij heeft wel degelijk pijn. Alleen ligt de oplossing wat lastiger dan een pilletje. Houd ze in de gaten. Kijk of afleiden werkt. En let op wanneer het (vaker) voorkomt.
Je kan dreigen met de thermometer als hij verlangend naar de sinaspril kijkt en begint te kreunen; Sinaspril is voor als je ziek bent met koorts. Waarschijnlijk is hij dan spontaan genezen Verder doe ik hetzelfde als Kache met autjes en pijntjes. Bij buikpijn rond bedtijd deed een pittenzakje wonderen: lekker warm en troostrijk. Of de buikpijn nou echt is of niet.
Ja of je hebt een kind die dat juist interessant vind..ik heb nl een keer ‘gedreigd’ met bloedprikken bij de dokter, toen had ze zoiets van jaaah! Wanneer gaan we? Alsof we naar een pretpark gingen..
O, lekker dan Maar dat geeft niet bij temperaturen, want als hij geen koorts blijkt te hebben kan hij de sinaspril vergeten .
Zorgen dat sinaspril ergens verstopt staat Kinderen verzinnen overal wel maniertjes voor he Bijv avondeten, als hij het niet lekker vind is het logisch dat hij het niet wilt eten toch? Hier eten ze ook niet altijd hoor, maar hier is het een raadsel per dag of ze het eten Pijntjes verzinnen kan ook een vorm van spanning zijn of aandacht vragen. Het beetje extra zorg
Hahaha. Fijn prikken! Maar met thermometer kun je heel goed uitleggen dat bij geen koorts ook geen pilletje nodig is. Bij oudste zijn we overgestapt naar een half paracetamol. Dat was 1 keer, en daarna zelden nog pijn.
Zo mee eens! Hier precies hetzelfde. Wij gaan er ook niet te veel in mee want zo creëer je kinderen die alles gaan bepalen. En inderdaad; eet je niet? Prima, maar als je daarna nog trek hebt krijg je gewoon datzelfde bord. Niet iets anders gaan geven! Dan heeft hij zijn zin. Als hij echt trek heeft moet je kijken hoe snel hij gaat eten. Anders jammer... Ben je ziek? In bed. Blijkbaar krijgt hij zelfs bij de gastouder deze ruimte. Pas op de grenzen en laat verwend gedrag niet de boventoon voeren. Wij zijn en blijven de ouders. Het zou toch een gekke boel worden als de kinderen bepalen.
Thermometer vindt hij "lekker kriebelen". Hij heeft ook wel eens sinaspril gehad na een flinke valpartij, toen had hij ook geen koorts. Gi dus toch, waar ik al bang voor was, een echte pijn afgedaan als "gezeur". In de ochtend heeft hij 6km mee gefietst, achtereenvolgens auw oor auw buik auw voet auw been en volgens mij beweerde hij zelfs auw fiets. Maar hij was gewoon energiek enz. Hele middag wel vanalles blijven zeggen wat pijn deed, maar wel springlevend dus wij hadden het wel een beetje gehad op den duur...als ik zei "dan ga je maar in bed liggen" dan was het weer over. Tot een uur of 5, toen zei hij "mama ik wil echt naar bed, mijn oor doet zo'n pijn". Hij heeft pas 1x eerder oorontsteking gehad 2jr geleden, dus hij raakte behoorlijk in paniek gi, koorts erbij, rillen, huilen. Ik vroeg me natuurlijk wel af hoe lang hij al oorpijn had...hoewel het wel duidelijk was, hij was niet meer af te leiden ofzo. Vandaag was het gelukkig over, na een goede nacht. Maar ik schrok er wel van. Verkouden met hoest is hij ieder jaar van eind aug tot mei, dus kans op infecties is best reeel. Blijf het lastig vinden
Vanochtend bij huisarts geweest nadat ik gi weer een ziek vogeltje ophaalde bij de gastouder dat thuis binnen 5min weer wilde springen en stoeien. Ik heb het gefilmd en naar de gastouder gestuurd. Ze geloofde haar ogen niet. En vanochtend weer hard huilen want zoooooveel oorpijn. Dus ik zei "dan gaan we nu naar de dokter" om jouw oren te laten zien. Conclusie: oren, keel, longen brandschoon, temp 36.1. Huisarts keek hem aan en zei : als jij ziek blijft dan moet ik toch echt bloed prikken om te zien wat jij hebt. Daar schrok hij wel van. Nu hoor ik hem al niet meer klagen vanaf 9u....dus tja. Ik ga het nu wel even precies bijhouden of er een patroon is en wanneer het voorkomt en weer plots over is.
Sommige dingen herken ik wel bij onze dochter van 3. Sinaspil vindt ze ook lekker. Soms dan ziet ze de verpakking staan en zegt ze “mama, ik ben niet zo lekker”. Nadat ze dit al een paar keer zo heeft gezegd, heb ik op een gegeven moment gezegd “ als jij niet lekker bent moeten we ook even koorts meten” Dan is het meteen “ Ben al beter mama” Ik weet dat ze het tempen echt vreselijk vindt. Zelfde als de hoestsiroop van Bisolvon. Die vindt ze ook lekker en ze faked dus vaak zo’n nep kuchje/hoest. “Even hoestje (de hoestdrank) mama” “ ben heel erg aan het hoesten”. Ik weet en zie nu tegenwoordig echt wel of het menens is of niet.