Ik begrijp je ook hoor. Volkomen zelfs. Een zwangerschap moet volgens bladen, media etc etc één grote roze wolk zijn maar als je het niet zo ervaart (in plaats van 100% genieten, geniet je bijvoorbeeld 95%) dan kan dat dus niet, dus idd, blijkbaar is het een taboe onderwerp, jammer..... Sinds een paar dagen kan ik aan het einde van de dag niet meer lopen van de pijn in mijn rug, ik slaap er niet door, ik kan niet liggen, bukken, zitten of wat dan ook, maar daar mag ik blijkbaar niks van zeggen
mamalieske en anderen, Hleemaal mee eens Zwanger is niet leuk. Door verplichte rust amper kunnen werken en de muren op je af zien komen. Van een top amateur sporter (in een extreme sport) naar iemand die inderdaad hijgend boven aan de trap staat. Van een vrouw met een aardig lichaam naar een walvis ( niks mis met walvissen ,maar wel in de zee graag ) Van een vrolijke meid naar een enigszins depri, vaak chagarijnige vrouw. Vakantie naar Noorwegen moeten cancellen vanwege rust en ziekenhuis in de buurt... Waar is mijn sexy ondergoed. Waar zijn mijn leuke korte zomerokjes en jurkjes. Waar is mijn sportkleding. Waar is de spannende sex ( ja er zijn nu nog wel 3 standjes mogelijk oid ) Waar is een lekker glas wijn. Waar is mijn sponsor gebleven Daarnaast : brandend maagzuur, kramp in mijn kuiten, voorweeën, af en toe opname in het ziekenhuis, klussen in huis , veel te veel geld uitgeven aan babyspullen. En weet je wat het allerergste is... ik heb het er voor over, dan ben je toch niet goed wijs toch
ik vond zwanger zijn echt afschuwelijk. en nee, daar kan je niet echt mee aankomen. ik ben wel heel blij met mijn kindjes hoor, en ik weet hoe veel verdriet het geeft voor mensen als het niet lukt, maar voor sommige mensen (Mij bv) is zwanger zijn idd geen pretje. mijn vriendinnen hebben trouwens allemaal een zwaar fantastische zwangerschap gehad, dus volgens mij ben ik zeldzaam ik ben zo blij dat ik niet meer hoef ( en niet meer mag).
Ik weet na een miskraam hoe het is om even in de gloria te zijn en vervolgens weer naar beneden te kletteren. Daardoor durf ik al niet eens te zeuren! Maar om nou te zeggen dat het mijn hobby is...zwanger zijn. Niet eens vanwege kwaaltjes, maar meer vanwege de stress. Zou alles wel goed gaan? En weet je hoe dat komt? Omdat mensen het schijnbaar nodig vinden om verhalen te vertellen over "kenissen-van de buren-en daar de dochter weer van" waar het mis mee is gegaan. En niet alleen in de kritische eerste 3 maanden, neeeeee....ze was al uitgerekend of wat dan ook! Dát vind ik zo erg, zeker als onzekere zwangere...pffff! Een vriendin van mijn moeder is één keer zwanger geweest en dat kindje werd (20 jaar geleden) met 27 weken geboren en is helaas overleden. Toen ik zwanger was van Amiek en de 20 weken voorbij was (mijn moeder heeft haar eerste kind verloren na 20 weken zwangerschap) zei ik opgelucht dat ik blij was díe grens gepasseerd te hebben. Zegt ze doodleuk: "Maar ja, het kan met 27 weken ook nog mis gaan". Is dat een raar soort van relativeren? Zo van: wacht eerst maar eens af, meisje. Tuurlijk kan zoiets je overkomen, maar daar moet je niet vanuit gaan. Je kunt er vaak niks aan doen en dat maakt je zo kwetsbaar... En het is niet echt leuk zwanger te zijn en je (voor je gevoel) niet blij kunt doen (iets anders dan blij zijn!) vanwege een vriendin/familielid/collega die in de MMM zit. Dan durf je bijna niet te klagen en heb je het niet eens over je klachten. En wat te denken van omstanders die tegenwoordig maar denken dat zwangerschap iets is wat je er ff bij doet. Geen: "Gaat u maar even hier zitten" in de bus of collega's die rustig blijven zitten als ze zien dat je wat te sjouwen hebt. Ik denk dat het gewoon komt doordat tegenwoordig alles bespreekbaar is (tenminste door de media en internet) en dat iedereen zijn of haar mening geeft en weinig respect meer voor elkaar heeft. Dus ook in dit soort gevallen, respecteer elkaar gewoon!
Mooi gesproken MamavanAmiek. Ik probeer ook respect voor iedereen en een ieders mening te hebben (en ik hoop ook echt dat dit altijd lukt). Ik kreeg alleen het gevoel dat het een beetje een taboe is, en idd, we weten allemaal dat kwaaltjes erbij horen, maar dat hoeven we toch net met een glimlach te onderdrukken? Ik vind dat we daar best over mogen praten als blije zwangere vrouwen. Zo, en nu ga ik echt aan het werk
Tja, ondanks alle kwalen vind ik het geweldig dat ik zwanger ben en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Maar geldt dat gelijk als een vrijbrief voor anderen om maar constant hun mening en hun gezeur over je heen te gooien? Ik weet ook wel dat ik het mijn ene oor in en andere weer uit moet laten gaan. Maar sommige mensen blijven gewoon tig keer dezelfde vraag stellen of opmerking maken en dat ben ik spuugzat.
Ik begrijp ook wel dat het niet altijd helemaal geweldig is. Ik ben zelf natuurlijk ook zwanger geweest. Maar desalniettemin heb ik wel heel erg genoten van het wondertje in mijn buik. Verder zie ik in mijn omgeving ook klagende zwangeren én vrouwen bij wie het maar niet wil lukken om zwanger te worden. En ik kan me voorstellen dat het voor deze groep meiden niet fijn is om zulke "klagende" berichten te lezen. Soms lijkt het negatieve aan zwanger zijn het positieve te overheersen. En ik denk niet dat dat de bedoeling kan zijn.
Naast alle dingen waarover je mag klagen, alle klachten en kwalen, emotionele buien, alles wat in de afgelopen berichten is opgenoemd zit ook ik niet op een roze wolk. Moet ik dit erger-wordende gedoe in mijn buik en mijn ontactvolle uitlagingen leuk vinden? Maar iedere dag weer: Ben ik euforisch met het wonder in mijn buik Glimlach ik zeeeeeer breed als er weer een voetje op bezoek komt Lig ik in een deuk van het lachen als ik naar boven loop en vervolgens een kwartier uit moet hijgen Neem ik alle complimenten: "hee dikke" "hee bolle" hartelijk in ontvangst Vind ik mezelf echt prachtig 8) Laat ik mijn buik het liefst overal zien Kleed ik me supersexy Alweer een kilo erbij, WAUW Kan ik niet wachten totdat ik dit wonder kan aanschouwen en weet ik zeker dat ik het getrappel in mijn buik verschrikkelijk ga missen. Maar kan iemand dat rotgevoel van verdrukking daar ergens bij mijn ribben weghalen? BLEEEHHHH.. ZIT DIE ROZE WOLK DAAR soms ingestouwd?
Maar soms helpt het ook een ietsiepietsie als je het een beetje positief benaderd, want daar wordt het echt allemaal een stuk makkelijker van!
Moesje je hebt wel gelijk met een positieve benadering dat het makkelijker is, maar soms is het zoooo lekker om even te klagen . Ik heb het ook wel eens op mijn werk, ff samen met een collega klagen over alles wat ons niet zint! Lucht lekker op en daarna kan je er weer tegenaan! En tuurlijk is het heel dubbel allemaal tegenover vrouwen die niet of moeilijk zwanger kunnen raken. Maarja wij zijn ook maar mensen he En zoals iemand anders ook al eerder zei: als iemand vraagt hoe het gaat ga ik echt niet lopen klagen over vanalles, dat kan lekker hier. En het lezen van de rest vind ik al geweldig, een echte opsteker! Ik heb nl best erg last van mijn rug op dit moment (vertild aan een zware bewoner) maar dat ga je niet bij iedereen aan de neus hangen, want als je zwanger bent zeggen ze gelijk: oh jij hebt OOK bekkeninstabiliteit zeker? Kan je mooi in de ziektewet en lekker je hele zwangerschap thuis zitten... :x En dat wil ik juist niet...
Moesje, ik ben de laatste die gaat zeggen dat je ongelijk hebt, maar kun je ons anders niet gewoon af en toe even lekker laten klagen? Mijn hele leven benader ik positief, ik ben overal optimistisch over en ja, ook over mijn zwangerschap, ik vind het nu overkomen alsof we het geen van allen positief benaderen dat we zwanger zijn en dat terwijl we al meerdere malen hebben aangegeven dat we er blij mee zijn. Ik ga me niet verder naar jou toe verantwoorden, ik vind het mijn recht m 's avonds teggen mijn mannetje te zeggen dat ik last van mijn rug heb, en als ik dat wil delen met andere zwangeren moet ik dat zelf weten. Ik ben heel blij met de beeb en helaas horen lichamelijke ongemakken hierbij, ik vind dat we hier gewoon over mogen praten. Klaar!
Ik dacht dat deze site ook echt is om je hart te luchten. Ook ik ben heel erg blij dat ik na 12 rondes zwanger ben geworden maar klagen helpt me wel heel erg. Tuurlijk is het misschien voor anderen waarbij het niet lukt niet fijn om te lezen maar het is toch niet zo dat we niet blij zijn met zwanger zijn. Ik vind dat het klagen moet kunnen en wat ik hier in het topic gelezen heb er komen meer positieve dingen naar voren dan negatieve dingen. Het geklaag hoort er nou eenmaal bij.
Nou meiden! Zelfs mijn vriend was het gisteren ff zat de soms zo stomme opmerkingen die ik naar me hoofd krijg! Komen we gisteren terug van boodschappen doen, staan de buren op de gallerij en kreeg ik weer zo een opmerkingnaar me hoofd waar me bloed echt van ging koken! Hoor ik me vriend ineens tegen de brutaalste van het stel zeggen: Weet je, het is niet erg dat sommige mensen ademhalen.... maar ze gooien er dan ook van die domme woorden uit! De buufjes waren gelijk stil en toen ik vanochtend de honden uit ging laten kreeg ik keurig netjes een goedemorgen ipv een opmerking over me buik! Wat kunnen ze toch geweldig zijn he! die mannen!
Nou ik zou ook blij zijn hoor als ie eruit was en daarna doe ik het nooit! meer. Ik ben hardstikke blij met wat je ervoor terug krijgt, maar zwanger zijn vind ik ook geen feest. Ik voel me ook niet mezelf en soms best depri. (heb ik anders ook nooit) Dan mijn bekkenklachten (die gelukkig aan het verminderen zijn) Mijn huid scheurt aan alle kanten uit.. Wat een feest. Overigens ben ik wel blij dát ik zwanger mocht worden en kan me ook wel voorstellen dat vrouwen die lastig zwanger kunnen worden dit niet leuk vinden om te lezen.. Sorry daarvoor!
@kvptje, wat een lieve vent heb jij zeg. kan me best voorstellen dat hij er ook gek van wordt zijn vrouw en kind worden wel afgekraakt.