Ik vind dat jij wel degelijk alleen mag bepalen wie jij in de kraamweek wil zien. Jij bent degene die het harde werk hebt gedaan. Jij moet mentaal en lichamelijk herstellen en stress kan je daarbij echt niet gebruiken. Bovendien heb je er nú al stress van. Dat kan zelfs een negatieve impact hebben op de bevalling en eventueel de borstvoeding! Ga dus gewoon op je strepen staan meid!
Hier ben ik het totaal mee oneens. De man van Lieke84 moet te allen tijde kiezen voor zijn familie. Zijn familie is nu zijn vrouw en kinderen, niet (meer) zijn ouders! Lieke84 heeft in feite niks te maken met haar schoonouders en nee, zij hebben geen 'recht' op de kleinkinderen. Het is een gunst om de kleinkinderen te mogen zien. En als je je niet kan gedragen naar je schoondochter, verspeel je die kans.
Bedankt voor je reactie Lucie. Geeft me een beetje het gevoel dat ik wel degelijk voor mezelf op mag komen en niet alles hoef te accepteren. Ik ga dus voor mezelf kiezen en mijn eigen gevoel.
Heel goed! Jouw bevalling, jouw kraamweek, jij bepaalt de regels. Ik vind het wel jammer dat je man zo weinig begrip voor je heeft. Hij heeft toch al eerder gezien hoe kwetsbaar een kraamvrouw is. Hij zou moeten begrijpen dat je in die toestand geen mensen over de vloer wilt hebben die een hekel aan jou hebben!
Maak het voor jezelf niet te ingewikkeld. Als het kindje geboren is laat jij je partner bellen met die mededeling. Vervolgens gewoon een geboortekaartje sturen en dan kijken of ze (of een van beiden) willen langskomen. Laat het initiatief bij hun liggen. Als de band niet zo goed is blijven ze echt geen uren hangen (daar is de kraamweek ook niet goed voor). Ik zou partner niet met de kinderen daar langs laten gaan. Ze kunnen bij jullie thuis op bezoek komen en anders niet. Dat ze geen of weinig contact met jou of jullie willen hebben is vervelend. Maar verbreek daarom het contact met de kleinkinderen niet! Dat zou ik echt los zien van elkaar.
Het is een lastige situatie, maar het is jullie huis, jullie kind en jullie geluk van jullie derde wondertje. Bij de eerste en tweede hebben zij al een negatieve herinnering achtergelaten. Ga je ze bij de derde dan ook die mogelijkheid geven? Waarom neemt jouw partner het hierin niet voor jou op? Zij moeten jou accepteren als de partner van hun zoon en de moeder van hun kleinkinderen. Of zie ik het nou verkeerd? Ik vind het echt erg dat je hier überhaupt over na moet denken nu, omdat je er eigenlijk al zo tegenop zit. Ik vind dat jouw partner jou daarin moet ontzien. Hij ontziet jou hierin totaal niet, naar mijn idee.
Bevalling is geweest..... Ook de kraamweek is voorbij. Manlief heeft schoonfamilie direct op de hoogte gebracht. Heeft ze zelfs laten weten dat we naar het ziekenhuis gingen 😡. Op dag van ontslag wilden ze al langs komen. Dit was mij echt te druk, lampje ging bij mij na het avondeten uit. Moest dus de volgende avond. Uiteindelijk kwam schoonvader niet mee. Niets over gezegd ook. Heb het laten gebeuren, maar over me heen laten komen. Zij nam het initiatief, dus moet dat als positief zien. Voel me er echter raar onder. Echt een hopeloze situatie zo. Partner trekt de situatie met zijn ouders en de rest van zijn familie niet meer. Wil dat anderen eens rekening gaan houden met hoe hij zich voelt. Reageert het ondertussen op mij en deels op de kinderen af. Tel daar mijn hormonen bij op en dan heb je wellicht een beetje een idee hoe fantastisch ik me momenteel voel....
Meid echt herkenbaar! Sorry maar soms is t vreselijk irritant. Op een haar na had ik totaal ruptuur en ik lag nog om gehecht te worden. Overal doeken met bloed. Vriend had z'n familie al gebeld. Z'n dochter niet eens vastgehouden en ze waren er al. De rest van de kraamweek ELKE DAG schoonmoeder. Ook sochtends; want dat heeft een ochtend sfeertje..... 😖 Vriend snapt t niet. Heb af en toe huilend in bed gezeten. Heb t vorige week gezegd: was onze kraamweek. Misschien de eerste en laatste want een baby was niet vanzelf sprekend voor ons. Als ik eraan denk word ik nog nijdig........
Laat hem alsjeblieft even zijn rug rechten, als je er alles aan doet en werkt het niet dan niet! Natuurlijk is dat erg (mijn man ziet zijn vader ook nooit meer) maar dat mag jullie geluk niet in de weg staan. Als hij het afreageert laat het dat dan op zijn ouders doen. Laat hem een brief schrijven of een wandeling maken op het strand etc Maar jou ermee belasten vind ik not done!
Hoe kan hij zo weinig rekening houden met jouw behoeften? En dan zeggen dat er rekening met hem gehouden moet worden? Als hij bevalt zullen we dat allemaal doen. Ik ben misschien een kenau maar ik had ze weggestuurd. Er komt pas bezoek als ik daaraan toe ben. Heb je aan je partner gevraagd waarom hij zijn ouders toch heeft gebeld ondanks dat jij dat niet wilde? Waarom vond hij zichzelf belangrijker dan jou? Ik was echt ontploft! Gefeliciteerd trouwens. Heb je een zoon of een dochter?
Allereerst van harte gefeliciteerd met je kleintje! Sowieso al een heftige tijd met weinig slaap en rondvliegende hormonen Uit je posts kan ik niet echt opmaken wat er nu precies gebeurd is waardoor het contact met je so zo slecht is. Wat ik wel begrijp is dat jouw man zeker niet los is van zijn ouders en telkens probeert om het contact weer goed te krijgen of bij ze in de gratie te komen. Daar vind ik op zich niks mis mee, mits ze jou als moeder van zijn kinderen bijv niet zwaar benadeeld/ uitgescholdn hebben ( dat vind ik persoonlijk echt de grens). Om die reden zal hij ze ws ook zo snel gebeld hebben, omdat hij deze bijzondere gebeurtenis heel graag met zijn ouders wil delen. Ook heel begrijpelijk, ik doe dat nl ook altijd heel graag met mijn zussen en ouders. In die zin vind ik dus dat je, ook als je zelf niet dol bent op je so, dat moet respecteren. Wel heel jammer dat het nu tussen jullie in begint te staan. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Misschien dat je het onderwerp voorlopig even kunt laten rusten. Aangezien ze voorheen blijkbaar weinig initiatief tot contact toonden, zullen ze nu het nieuwtje er weer vanaf is, misschien ook niet echt veel contact zoeken? Ik zou proberen duidelijke afspraken te maken met je man wat je van hem verwacht en wat hij van jou verwacht.
Gefeliciteerd met de baby! Gaat het verder goed? Ohhh wat naar voor je! Ik heb vorige keer mijn man wel duidelijk gezegd dat zijn loyaliteit nu bij zijn eigen gezin ligt. Natuurlijk zijn je ouders belangrijk maar in dit geval zijn ze even ondergeschikt aan de kraamvrouw. Ik was heel boos geworden denk ik. (Ben ik toen ook geweest )
Heb een zoontje gekregen, heerlijk mannetje die het verder ook goed doet. Met mij gaat het redelijk. Last van de emotionele ballast..... Situatie is al jaren slecht. Jaren geleden al eens een gesprek gehad, dacht dat het eea zou verbeteren, totdat ik achteraf hoorde dat ze tegen schoonzus hadden gezegd dat het een slecht gesprek was geweest. Er veranderde dus niets. Toen ze voor de zoveelste keer afspraken niet nakwamen, ben ik boos geworden. Wij moesten een organisatorisch probleem voor hun weer oplossen en heb toen gezegd dat het nu echt de laatste keer zou zijn. Hierop wilden ze met mij geen contact meer. Na een half jaar 'rust' (dat wilden zij) zijn we het gesprek maar weer aangegaan. Dit resulteerde direct in verwijten. In dat half jaar ging manlief met kinderen maar naar hun toe. Sindsdien heb ik schoonvader niet meer gezien. Wii nodigen hun nog wel uit rondom verjaardagen etc, maar andersom niet. Tijdens de zwangerschap hebben wij weer gezocht naar een opening, omdat ik na de geboorte geen gedoe wilde hebben, dit is niet gelukt. Ik snap heel goed dat manlief graag wil dat er weer een normaal contact komt met zijn familie. Elk klein dingetje vanuit zijn familie ziet hij als kans dat het weer goed komt. Dus als ze na de geboorte willen komen is hij daar heel blij mee. Hij is dan dus ook altijd lief en vriendelijk en dankbaar richting zijn familie. Ergens snap ik het wel, maar het is tot op heden zoooo vreselijk kansloos. Dit vreet aan hem en aan mij en resulteert erin dat manlief te weinig communiceert en zich wel op de mensen die het meest dichtbij staan afreageert. Het maakt mij radeloos, had alles graag anders gezien. Had mijn kraamweek graag anders gezien, maar wellicht is het ook te egoïstisch van mij om vooral te denken in mijn belang. Of misschien ben ik daarin weer te hard voor mezelf. Bevallen en hup, klaar. Leven weer oppakken als voor de zwangerschap.
Nu vertel je iets meer over de situatie en snap ik ook beter wat er speelt. Als ik het goed begrijp hebben jullie al heel veel energie in deze mensen gestoken, maar blijf je toch altijd de gebeten hond. Dat is zeer frustrerend. Jij bent daar klaar mee (begrijpelijk) maar je man wil nog altijd graag in de gratie komen bij zijn ouders ( ook begrijpelijk, want het blijven toch zijn ouders). Op dit moment kun je het er even niet bij gebruiken en wil je de focus vooral op je eigen gezin en je man kan het niet loslaten. Heel naar! Ik hoop dat je je man kunt overtuigen om het nu maar even te laten rusten, omdat jullie gezin nu alle aandacht en tijd vraagt. Als het bij ons zou zijn, zouden mijn so heus welkom zijn om bij de kleinkinderen te kunnen zijn, maar ik zou er geen energie in steken om de contacten actief aan te halen.
Hoi Lieke Het lijkt me echt heel lastig!! Heb zo 1-2-3 natuurlijk ook geen oplossing, maar ik hoop wel dat je heel erg kunt gaan genieten van je kraamtijd hoor! Zou toch zonde zijn als dit aan je voorbij gaat!!! Sterkte
Iets dergelijks speelde bij ons ook, maar dan met mijn vader. In de 2 jaar voor mijn bevalling was ik ziek, ik had een hernia, waarbij ik bedlegerig was en in een rolstoel belandde. In al die tijd heeft mijn vader niet één keer belangstelling getoond in hoe het met me ging, anderhalf jaar ben ik doodgezwegen. Toen ik zwanger raakte heb ik het hem wel verteld, en toen ik tegen het einde liep begon hij ineens elke paar weken te bellen. Ik vond dat zo ontzettend misplaatst na 1,5 jaar stilte toen ik hem eigenlijk het hardst nodig had. Ik heb het hem in een brief verteld en ook gezegd dat ik rust nodig had voor mijn zwangerschap en bevalling, en ik het niet aankon dit op te lossen. Ik heb hem wel een geboortekaartje gestuurd, waarop ik een reactie kreeg met dat ze wilden komen kijken. Ik heb toen gezegd dat ik eerst alles wat ik in de brief had geschreven wilde bespreken. Dat heeft hij tot op heden (nu 2jaar later) geweigerd. Sindsdien is het contact verbroken. Ik wil de boel uitpraten voor er contact is, en hij vertikt het. Als er geen normale communicatie mogelijk is, dan houdt het wat mij betreft op. Ik heb hem nu niet eens verteld dat ik weer zwanger ben. Als hij zich bedenkt en wil praten, dan hoor ik het wel. Ik verwacht echter niks te horen....