De titel zegt het al. Ik ben ongepland zwanger met 43 jaar. Ik ben helemaal in shock, wij hebben al 3 kinderen van 15, 13 en 7 jaar oud. Onze jongste heeft een lichamelijke beperking en daardoor veel zorg nodig. Mijn man is ook chronisch ziek dus jullie snappen dat dit echt niet past in onze huidige gezinssituatie. Mijn allereerste gedacht was, ik wil dit niet, ik laat het weghalen. Ik heb hiervoor vanmiddag ook een afspraak staan met mijn huisarts. Maar heel ergens diep van binnen voel ik toch een lichte twijfel, maar jeetje ik ben 43 jaar... Kan ik dit nog wel aan?? Ik heb het nog niet aan mijn man verteld en weet ook niet of ik dit wel wil doen als ik besluit het weg te laten halen.
Wat je keuze ook is (houden of weghalen), vind ik dat je het zeker aa he man moet vertellen (vooraf). Het is immers ook zijn kind, dus imo heeft hij okk zeggenschap Verder wens ik je veel sterkte met je keuze!
Jeetje, waarom zou je het niet aan je man vertellen? Ik heb zoiets een paar jaar terug meegemaakt, ik was iets jonger en heb 2 kinderen zonder extra zorg. Maar wat was ik in shock, ondanks dat we de mmm in zijn geweest voor een derde kindje wat niet gelukt is. Toen opeens zwanger.... Ik ben ontzettend boos en verdrietig geweest, want voor mij hoefde het eigenlijk niet meer. Na een paar weken was de knop wel om en waren we heel blij, maar uiteindelijk is het een miskraam geworden. Ik denk dat het goed is dat je een afspraak bij de huisarts hebt, je moet erover praten, het laten bezinken en dan kan je een keus maken. Ik begrijp dat het in jouw situatie erg lastig is met een kind en man die zorg nodig hebben. Maar niets is onmogelijk het kan je ook veel brengen. Succes met je keuze.
Kan me voorstellen dat je behoorlijk geschrokken bent… Hier begin dit jaar ook onverwacht zwanger op mijn 43ste, had het niet verwacht en was ook behoorlijk in shock. Wat je ook besluit, het lijkt me belangrijk om dit met je man te delen. Hij kan jou ook steunen hierin he, of meedenken over hoe nu verder. Je hebt samen een relatie, door dik en dun, dus lijkt mij dat je zoiets belangrijks wel met elkaar wilt kunnen bespreken. Ik vind het lastig om te zeggen dat het ook zijn kind is, want het zit in jouw lijf, maar het is natuurlijk wel zo…Is er een reden dat je het niet met hem wilt delen? Heb je het idee dat je hem er mee belast? Wat zou het betekenen als je het niet vertelt en hij er later toch achter komt? Wat je ook besluit, ik wens je veel sterkte en wijsheid.
De reden dat ik het niet aan hem wilde vertellen is omdat de zorg voor het kind vooral op mij terecht zal komen en ik weet niet zeker of ik dat wel aan kan. Gisterenavond heb ik het toch aan mijn man verteld en hij reageerde heel positief eigenlijk. Hij vindt dat het vooral mijn beslissing is, maar staat totaal niet negatief tegenover de komst van een baby. Hier was ik wel lichtelijk door verrast, ik had verwacht dat hij meer in shock zou zijn net als ik. Zijn reactie was dus heel fijn, maar heeft wel voor meer twijfel gezorgd. Waar ik er eerst zeker van was dat ik het niet wilde houden, twijfel ik nu veel meer. Mijn verstand zegt dat we het beter niet kunnen houden, maar mijn gevoel denkt misschien toch van wel.
Wat goed dat je het alsnog verteld hebt en wat fijn dat hij zo positief reageerde.. Lastige keuze. Gelukkig kun je het nu in ieder geval met je man delen en bespreken en hopelijk heb je daar steun aan. Nogmaals, heel veel sterkte.