Oké.. ik zit nog voor mijn menstruatie. Geen idee wanneer ik precies ongesteld moet worden, maar ik merkte iets aan mijn lijf en dus deed ik een test. Ik denk, zo aan de test te zien en deze vergelijk met mijn andere zwangerschappen dat ik nu 9 of 10 dpo ben. Ik heb geen eisprong gevoeld deze maand en één keer seks gehad op 11 juni. Ik moet echt even wennen aan het idee en weet ook niet zo goed hoe ik dit aan mijn man moet vertellen.. Mijn man zat niet lekker in zijn vel voor een lange periode en is net gestart met medicatie en wacht op zijn eerste gesprek bij de psycholoog, heeft een drukke baan in een goede functie waar hij al die tijd gewoon mee door is gegaan ondanks dat hij zich niet goed voelde en ik merk dat dit daardoor veel van hem vraagt maar ook afleiding is. Hij vindt 3 kindjes ook wel al heel pittig en zegt dan ook altijd: de komende jaren wil ik er sowieso geen 4e bij en over een jaar of 4 zien we dan wel waar we staan. (Voor hem zou 3 sowieso al genoeg zijn geweest. We hebben het gehad over om een knip bij hem te laten zetten maar omdat we 32 zijn en ik heb aangegeven misschien nog de wens te hebben om over een jaar of 4/5 een “nakomelingetje” te krijgen, mocht dat gegund zijn natuurlijk, hebben we het open gelaten) Daarnaast ben ik net begonnen met mijn onderneming, maar omdat ik alles al om mijn kindjes heen plan en vanuit huis werk (ben gewoon thuis verder met de kindjes) zie ik daar zelf geen probleem in. Ik ben bang dat het heel veel gaat doen met hem en zijn mentale gezondheid. Aan de andere kant denk ik.. we weten allebei hoe baby’s gemaakt worden, we hebben 3 kids en deze baby heb ik ook niet alleen gemaakt. Het voelt als “mijn schuld”, omdat het in mijn buik zit en ik de keuze moet maken die hem waarschijnlijk pijn gaat doen, maar dat is het niet. We hebben dit samen gedaan. En nu blijk ik toch zwanger.. ik wacht even af tot ik de periode voorbij ben waar ik ongeveer ongesteld moet worden en dan ga ik het vertellen. Deze foto is genomen toen de teller op 3,5 minuut stond. Bekijk bijlage 779215 En opengemaakt..
Wat een lastige situatie. Ik lees tussen de regels door dat jij het sowieso wil laten komen, maar kun je dat zelf wel aan gezien je post over je gezin in februari? Dit nog naast de zorgen over de mentale gesteldheid van je man. Wat als hij zou uitvallen, red je het dan met vier kindjes? Het is uiteraard uiteindelijk jouw beslissing maar ik zou goed meewegen wat de uitkomsten gaan zijn voor iedereen in het gezin als er nu nog een kindje bijkomt. Het is zeker niet jouw schuld of jullie schuld, ongelukjes gebeuren en soms doe je iets doms (weet niet of jullie anticonceptie hebbem gebruikt of niet, maar dat zou er mijns inziens niet toe moeten doen voor de keuze nu). Het gaat er nu om om de beste keuze te maken voor jullie gezamenlijke toekomst, en dan een plan maken voor hoe jullie dat gaan doen (als je het kindje wil houden). Heel veel sterkte!
Ik moest even opzoeken waar dat over ging, maar gelukkig was het met mijn middelste kind een fase en zitten we nu al een hele tijd in een fijne flow en ritme met de kinderen. Eten is geen drama meer en het is weer gezellig, het gekrijs is gestopt nu ze zichzelf gewoon steeds beter kan uitdrukken in woorden, dus dat zit allemaal goed.. maar op dat moment van schrijven zat ik er idd even doorheen. Mijn bedrijf staat inmiddels, dus dat loopt ook. Mijn man zit al heel lang niet lekker in zijn vel, maar weigerde hulp te zoeken. Nu toch gedaan en nu begint het langzaam beter te gaan. Maar ik kan hierom niet zeggen dat ik voor abortus zou kiezen, omdat wat hij doormaakt iets tijdelijks is. Abortus is definitief en iets wat ik de rest van mijn leven moet meedragen. Ik zou eerder kijken naar een manier hoe we er voor kunnen zorgen dat hij wat meer ontlast wordt, extra hulp etc. Dus niet kosten wat het kost doorduwen en maar zien hoe hij er uit komt, maar zoeken naar een oplossing samen.