Onze dochter wil niets van papa weten ze is altijd wel een mama's kindje geweest maar het wordt nu wel heel erg. Ik weet ook echt niet wat ik ermee aan moet, mijn man is de liefste papa die er bestaat met het meeste geduld van de wereld maar ik zie hem de laatste dagen echt met de tranen in zijn ogen staan. Hij mag dr niet uit bed halen ze schreeuwt en krijst alles bij elkaar, maar ook op de wc mag die dr niet helpen sterker zodra mijn man in de buurt is plast ze liever in de broek. Als ze verdriet heeft is niemand goed genoeg behalve mama. Ze is heel erg enthousiast als papa thuis komt en hij mag dr wel douchen en ook in bed stoppen maar dat is einde van de dag de dag straten mag hij niet eens naar dr kijken, in het begin moesten we er wel om lachen als hij de deur open deed als ze wakker was stapte ze uit bed riep heel driftig nee niet papa, mama komen en smeet de deur dicht gevalletje ochtendhumeur riepen wij, maar soms ben ik er ook gewoon even niet ik kan dr echt letterlijk 6 huizen verder horen krijsen . Is dit een fase?
Ik denk zelf dat het een fase is, mijn dochter zit er namelijk ook midden in. Als we beide thuis zijn dan mag papa inderdaad niets doen, ja soms even met haar spelen ofzo. Maar bij verdriet, het verschonen van de luier, het aan- en uitkleden etc. mag ik alleen doen, als papa dan bij wijze van spreken alleen al naar haar kijkt is het al boos worden en krijsen. Ben ik er niet bij, zoals op de vrijdag als ik werk en papa alleen thuis is, dan is er niets aan de hand. Dan mag papa wel alles doen, maar zodra ik dan weer thuis kom is het mama, mama, mama. Ook bij andere, zoals opa's en oma's is dit trouwens het geval. Dus ja, ik denk echt een fase, merk nu zachtjes aan dat het op sommige dagen al beter gaat (gelijk even afkloppen haha). Dus geen idee wanneer het overgaat, maar herkenning is er zeer zeker.
Jep, hier ook gehad met beide zoons. Is echt niet leuk voor papa, maar ik vond het ook heel zwaar dat ze altijd maar om mij riepen. Soms was het weleens fijn als papa iets over kon nemen. Maar dan werd er gegild alsof ze gevierendeeld werden Toen ik zwanger raakte van de jongste, kon ik zelf niet meer voor de oudste zorgen. ML heeft toen de zorg overgenomen en sindsdien zijn ze dikke maatjes. De jongste is nu net 4 en sinds hij mee kan doen met cricket en rugby, is hij ook helemaal dol op papa. Maar hij wil nog steeds dat ik hem naar bed breng en daar heb ik na 7 jaar geen zin meer in. Hij kan ook erg claimen en zeggen dat papa weg moet zodat mijn zoon met mij kan trouwen Nu afgesproken dat papa ze altijd naar bed brengt, zodat hij toch wat tijd met ze heeft wanneer hij uit zijn werk komt en ik even kan opruimen beneden. Het gaat steeds beter. Wat ik zou doen is het er ook niet te dik bovenop leggen. Niet steeds papa naar haar toe laten gaan, maar haar naar hem toe laten komen. Dat ze samen iets ondernemen, bv naar de speeltuin en hij dan bv ergens gaat 'spelen' en je dochter zal dan vanzelf naar hem toe komen denk ik. Babysteps. En vertel je man dat het niet aan hem ligt. Jij bent haar leven omdat jij er waarschijnlijk het meest bent. Dat zegt niets over hem
Fases... Hier ook gehad. Maar dan mijn zoons die naar papa trokken. De oudste had het een beetje op en af, die gaf wel snel toe als papa even niet kon. Maar de jongste was echt dwars. brullen als ik hem naar bed bracht. En bij spel mij aan de kant zetten als papa er was. Ook toen papa maanden thuis was zonder werk veranderde dat niks. Het is bij allebei vanzelf overgegaan. Mijn oudste is vanaf 4 echt een mama's kindje geworden. De jongste (nu ook 4) neigt nog steeds iets vaker naar papa, maar hij geeft wel iets vaker voorkeur aan mij dan eerder. Het breekt je hart soms als je kind je zo afzet tegen je. Maar als mijn man met de oudste bezig was met een spelletje, dan bracht ik toch de jongste naar bed. Dan maar brullen, maar je kunt niet altijd je zin krijgen..
Fijn te horen dat het niet aan mijn man ligt en waarschijnlijk een fase is, hopelijk wel 1 die snel overgaat. Ik ben inderdaad grotendeels thuis van baby af aan, bij andere mensen doet ze heel evrlegen de eerste 5 minuten dan komt ze los. Ik vind het heel moeilijk soms gaat het wat beter maar vaak ook fout zoals vanmorgen vroeg wakker en eng gedroomd neem dr tussenin bij ons en uiteindelijk is mijn man maar het bed uit gegaan ze ging zo tekeer. Ze gaat dan strak tegen mij aanliggen maar zoals in de avond met douchen vindt ze top als papa dat doet, hoor je dr zingen en kletsen. Al die fases mogen snel voorbij gaan zeg. En ik roep nooit meer dat ik ook wel een mama's kindje wil hebben de oudste trekt juist heel veel naar papa, maar dit exemplaar is wel weer gelijk de overtreffende trap. Net wat een ander zegt het is zo vermoeiend alles is mama mama.
Hier ook bij mijn oudste dochter. Deze fase heeft ze al eens gehad. Nu zit ze er weer in. Mama moet alles doen, papa mag niks. En ook andere mensen die ze heel goed kent mogen niks. Heel vervelend soms, maar goed, het gaat over.
Hier hebben we die fases ook gehad. Soms wil hij alleen mama en soms alleen papa. Nu weer een papa fase. Sommige dingen geven we niet toe. Dan kan de ander even niet helpen. We snappen dat de 1 dan favoriet is, maar de ander is geen slechte optie, dus je moet het er mee doen. Maar vaak gaat de ouder van voorkeur (klinkt heel fout ik weet het) dingen doen die een driftbui kunnen voorkomen. Dus nu mag papa zoons handje vasthouden in de winkels, want dat maakt hem rustiger dan dat ik hem door 3 winkels zou slepen. En papa leest 's avonds vaker een verhaaltje voor. Zo valt hij rustiger in slaap. Hier gaat het echt vanzelf over. Tot de volgende fase begint en mama weer alles moet doen. En ik vind het nu niet zo'n heel probleem, want als zoon huilt middenin de nacht, dan hoeft mama niet aan zijn bed te staan haha. Arme papa
Mijn oudste dochter heeft dit een hele tijd gehad. Ik moest alles doen. Als ik in het weekend 's ochtends aan het douchen was en papa zat met zusje beneden, dan kwam ze zelfs bij mij in de douche ontbijten ipv bij papa. De dagen dat papa haar naar de opvang of later naar school bracht was ze bij het opstaan al boos en een leuk uitje met papa wilde ze al helemaal niet. Langzaam maar zeker werd het minder en minder en inmiddels mag papa haar zelfs regelmatig naar bed brengen en kiest ze er soms zelf voor om iets met papa te doen ipv met mij. Ze is inmiddels 5. Het duurde hier dus wel lang, maar uiteindelijk ging het vrijwel over.
Zulke fases hebben we hier ook weleens gehad, ik heb er niet altijd aan toegegeven. Zei dan gewoon dat ik ergens mee bezig was en papa het ging doen en dat ze anders maar moest wachten. Na een paar keer lang wachten koos ze eieren voor haar geld haha. En in die periode is papa wat vaker leuke dingen met haar alleen gaan doen, dat scheelde ook veel! We gingen altijd met z'n allen of ik met de kinderen alleen...
Juist doordat mijn man al 5 dagen per week onderweg is doet hij in de weekenden veel met de kinderen, en ook alleen of 1 op 1 tijd. Gisteren ben ik met de oudtse naar zwemles geweest hij is lekker naar de speeltuin geweest met haar ging super goed toen ik terug kwam kreeg ik een onthaal of ik 3 weken op vakantie was geweest, ik moest gelijk doro naar school dus bedtijd was ook geen drama, maar vanmorgen was dat dei de trap op kwam lopen al voldoende om dr te laten krijsen :x Vervolgens heeft ze hem wel uit staan zwaaien
Zo hebben wij het ook gedaan. Hier was afwisselend papa of mama lief. Wij gingen er af en toe in mee, maar vaak ook niet. Veel te ingewikkeld, papa mocht dit wel doen en mama dan weer niet, kost veel te veel energie en strijd. Je man zou het iets minder persoonlijk moeten opvatten, wat heel moeilijk is. Laatst was ik er ook helemaal klaar mee dat ze mij voor de zoveelste keer stom noemde. Ik zei 'nou dag dan' en ben een rondje om het huis gelopen, vast niet pedagogisch verantwoord, maar ik ben ook maar een mens.
Hier ook zo'n periode. Ik geef er niet altijd aan toe. Papa doet het ook helemaal prima dus daar kan ze het ook gewoon mee doen. Mama heeft niet altijd zin
Hier was het ook zo, en nog wel. Mijn man vond het ook echt niet leuk. Maar het is niet zo dat je kind niet van hem houdt, het is een leren nee zeggen tegen iemand. En dat leer je het beste te doen tegen iemand waarvan je houdt, in en veilige omgeving. Hij moet echt proberen het niet persoonlijk op te vatten. Voor mij was het ook niet makkelijk, want mama werd bijna een scheldwoord. Af en toe kan ik het echt niet meer horen. Dat begreep hij gelukkig wel weer, dat ik erdoor werd overbelast. Als ik er niet ben is er niets aan de hand, ben ik er wel dan is het één en al mama. Ook oma en anderen wijzen ze dan af.
Ooh, heel herkenbaar, maar dan andersom! Wanneer ik alleen met hem ben (zo'n beetje de hele werkweek), is hij gewoon hartstikke lief tegen mij. Roept wel heel enthousiast 'papa!' als ie een foto ziet van papa, maar that's it. Maar zodra de voordeur opengaat.. 'PAPAAA!' - en vanaf dat moment kan ik het wel vergeten. Ik ben echt blij dat hij zo gek is op zijn vader, het is ook een hele lieve papa.. Maar ik vind het weleens frustrerend. Dan zijn we aan het eten, lukt het zoontje niet om zelf een hapje op zijn vork te prikken, wil ik hem helpen.. Maar nee, dat mag alleen papa doen. En als we toch doorzetten dan wordt hij gewoon echt boos! (met sommige dingen denk ik van jammer dan, nu doet mama het even.. Maar het is al geen grote eter, dus ben je toch sneller geneigd hem zijn zin te geven daarin) En zo is het dus met meer dingen.. Papa mag het alleen maar doen. Kan er stiekem weleens een beetje verdrietig van worden, moet ik eerlijk zeggen.. Ik hoop maar dat het hier ook gewoon een fase is Ooh trouwens, hij doet het bij opa en oma ook. Oma kan op haar kop gaan staan, de gekste trucjes en grapjes uithalen, maar hij is helemaal verblind van opa. Opa hoeft maar te lachen of iets normaals te vertellen en zoontje ligt helemaal dubbel. Mijn moeder zegt dat ze zich daar niks van aantrekt, dat ze het schattig vindt, maar ik zou het begrijpen als ook zij dat stiekem toch wel heel jammer vindt.
Ik denk dat het slechtste wat je kunt doen, toegeven is. Je man gaat niet uit bed. Zij mag er bij, maar het is JULLIE bed. Wil ze je man er niet bij, dan kan ze dus in haar eigen bed. Duidelijke keuze even dus: als je papa niet wilt, dan mag je in je eigen bed. Wil je getroost worden, dan is dat in ons bed en dan is papa er DUS ook. En zo dus met alles. Zij mag aangeven wat ze fijn vindt natuurlijk, maar binnen normale grenzen. Jullie zijn 1 familie en iedereen hoort erbij. Niemand wordt uitgesloten en dat mag (moet) ze nu gewoon al leren. Ik hoorde ooit iemand roepen dat ze op deze leeftijd dictators zonder leger zijn. Dat vond ik wel een mooie Betekent dus ook dat duidelijkheid en grenzen belangrijk zijn op deze leeftijd. Je hoeft niet zelf de dictator uit te gaan hangen als tegenhanger, maar bepaalde dingen zijn zoals ze zijn en daar is niet aan te tornen. That's life.