Ik weet mij geen raad meer met ons zoontje van 3. Sinds dat hij naar de peutergroep is gegaan op het kinderdagverblijf gaat hij om met een jongen die zich constant misdraagt. De opa van die jongen zit bij de militaire en leert zijn kleinzoon allerlei gekke dingen. Het jongetje spreekt vaak over 'pistol'. Hij schreeuwt veel en gebruikt hele rare woorden voor zijn leeftijd. Kortom, het is een heel gemeen kindje. Met sinterklaas zei hij nog tegen mijn zoontje: 'dag domme piet'. Had dat kind wel een klap willen geven.:x sorry. Helaas vindt mijn zoon hem helemaal geweldig. En sinds na de zomer vakantie vorige jaar, is ons kind erg verandert. Als ik eerder klaar ben op m'n werk dan haal ik hem op, het is wel eens voorgekomen dat hij niet mee wil, als hij eindelijk mee komt dan duurt het een eeuw voor ik hem in de auto krijg . Als hij het er niet mee eens is dan gilt hij de oren uit m'n kop. Hij weigert dan op te houden met gillen. De eerste keer ging hij helemaal door het lint tot shoppen tegen de deur aantoe (bij thuiskomst). , toen liet hij mij een keer voor shut midden in het centrum, gillen weg rennen, nee schreeuwen etc.. We hebben op de creche onze zorg uitgesproken en hebben aangegeven dat we liever niet willen dat ons zoontje omgaat met dat kind. Ze zouden kijken wat ze konden doen. NOU NIETS:x ik snap dat ze het niet in de hand hebben maar ze lijken er ook niets aan te willen doen want dagelijk speelt ons kind met hem. Dit weekend was een hel! Mijn zoontje vertoont anti sociaal gedrag. We hebben inmiddels een krukje gemaakt waar hij zit als hij straf heeft 'time out'. 3 dagen geleden moest hij daar zitten helaas weigerde hij te gaan zitten met als gevolg: schreeuwen, schoppen, slaan, time out kruk shoppen, mn man slaan, mij slaan, en de deur slaan. Ik wist mij geen raad meer, dat is niet mijn kind, dacht ik. Hoek werkt niet, time out werkt niet andere straf werk niet, niets lijkt te werken. Eergisteren waren we vredig gaan fiets en ook dit is in een hel geeindigd! Mijn zoontje zat op zn eigen fiets, natuurlijk ziet hij het gevaar niet, maar als je hem even wil helpen, gaat hij door het lint. Tot mijn grote ergenis in een drukke locatie (centraal station) wilde ik terug naar huis, omdat het niet meer ging op die manier. Toen is mijn zoontje ook nog eens gevallen en daar begon het weer. We besloten toen naar huis te gaan en mijn zoontje wilde niet op de kinderstoel achter op mijn fiets zitten. Weer gillen alsof hij mishandeld werd, slaan, schoppen. Mijn man en ik moesten hem beide vasthouden, ik voelde mij zo slecht, het leek wel iemand die in de gevangenis werd vastgehouden door twee man. Eenmal thuis, auto gepakt en alsnog naar de stad geweest. Heel goed gegaan daarna, totdat hij uit de kinderwagen ging. Hij begon heel rustig en toen begon hij weer met niet te luisteren. Het zette gelukkig niet door. Tot het moment dat we terug gingen naar de auto, dat hij opeens wegrende en struikelde en bijna onder een fiets terecht kwam. Ik voelde mij zo ontzettend kwaad, dat ik bijna zelf moest huilen van frustaties en onmacht. Vanacht kwam hij bij ons liggen, ik kon niet slapen door mijn man die snurkte. Had oordopjes ingedaan. Opeens ergens rond 6 uur 'ochtends kreeg ik een vuist vol onder mijn oog zonder reden. Mijn zoontje had mij geslagen en toen deed hij meteen of hij sliep. Ik was zo ontzettend boos. Ik heb hem toen ook weggestuurd. Maar hij deed alsof hij sliep. Ik heb hem toen zelf in zijn eigen bed gestopt en ben weggaan, moment later staat hij naast m'n bed. Mijn man stond op en legde hem terug in zijn eigen bed. Denk dat hij toen in slaap is gevallen na een poos huilen. Later kwam hij en zei hij 'sorry mama'. Heb hem toen met tegenzin weer in ons bed gelaten. Ik dacht dat het misschien daarna beter zou gaan, maar helaas luisterd hij gewoon niet. We waren het weer helemaal zat vanmiddag, omdat hij gewoon doet waar hij zin in heeft(als wij hem ergens op aanspreken) en dus weer in de time out. Mijn god, hij leek wel bezeten.. het duurde wel een half uur voordat hij bleef zitten en dat alleen omdat mijn man bij hem bleef, wat ik overigens niet goed vind. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik herken m'n kind niet meer. Hij verandert langzaam aan in een horrorkind. Terwijl met kerst was hij twee weken thuis met mij en natuurlijk had hij wel eens driftbuien maar niet zo extreem. Hij was 90% van de tijd heel lief en zorgzaam, zoals ik hem ken. Sinds dat hij weer terug is, is hij onhandelbaar. Ik heb het gevoel dat hij het gedrag van het andere kindje overneemt. Ik wil het niet geloven maar ik denk dat we professionele hulp nodig hebben. Heeft iemand ervaring hiermee? zowel hoe ben je ermee omgegaan? Need help.
Ik vind het rot om te lezen dat je het andere kindje hiervan de schuld geeft. Ik begrijp dat het een lastige situatie is waarin jullie je bevinden maar ik vind het onterecht de schuld bij een ander in de schoenen te schuiven sorry. Natuurlijk kan een vriendje een vervelende invloed hebben als ze samen zijn maar als hij uit de situatie is (zonder vriendje) zou hij best nog wel eens brutaal kunnen zijn maar de buien die hij laat zien kan hij nooit hebben afgekeken van dit vriendje. Tenminste ik neem aan dat als een leidster dit gedrag zou zien op het kinderdagverblijf ze dit niet accepteren denk ik. Onze zoon heeft in de afgelopen 11 jaar heel wat vriendjes gehad, niet met alle vriendjes waren we het eens. Maar zodra hij thuis was en maar een tikkeltje van vriendjesgedrag vertoonde spraken we hem hier op aan. Het was dus heel duidelijk dat wij dit gedrag niet accepteerden. In de basis is hij een lieve rustige jongen en keerde er altijd wel naar terug. Sterker nog, hij ging steeds meer afstand nemen van kindjes die vervelend gedrag vertoonden. Op zo'n jonge leeftijd is dat natuurlijk nog lastig en zijn jongensstreken natuurlijk reuze interessant maar dan zouden ze in principe er nog wel op aanspreekbaar moeten kunnen zijn. Uit jouw berichtje maak ik op dat hij echt flinke driftbuien heeft en eigenlijk best onacceptabel gedrag vertoont. Op deze leeftijd kunnen ze natuurlijk goed imiteren maar in zo'n bui blijven hangen is wel het andere uiterste en ik vraag me af of dit niet ergens anders vandaan komt. Hoe consequent zijn jullie? Ik lees bijvoorbeeld dat hij uiteindelijk toch in jullie bed beland is na de aanvaring. Dit is absoluut geen verwijt oid maar als ik lees dat jullie misschien zelfs hulp willen inschakelen vraag ik me af hoe duidelijk en consequent ben je zelf en zou je hierin zelf nog meer kunnen doen. Verder zou ik een gesprekje met de leidster aan vragen. Zo van hoe doet hij het in de nieuwe groep niet meteen over zijn gedrag beginnen maar kijken of ze dit zelf ook opmerken op het kinderdagverblijf om een zo eerlijk mogelijk antwoord te krijgen.
Het is oneerlijk om het kindje de schuld te geven, wel is het zo dat sinds ons kind met hem omgaat, hij zich erg vervelend gedraagt. Hij is enig kind en wij leren hem dit gedrag niet. Het zal toch ergens vandaan moeten komen, denk je dan en zij zijn beide 4 dagen in de week samen op het KDV. Wij zijn niet altijd even consequent. Het kan misschien een combinatie zijn van beide dingen.
Ja het gedrag moet ergens vandaan komen maar ik neem aan dat zulk gedrag niet geaccepteerd wordt op het KDV. Onze kinderen (maar ik denk de meeste kinderen wel) zijn gebaad bij duidelijke regels die consequent gehandhaafd worden. Als ik het hier wat losser liet dan namen ze niet mijn vinger maar mijn complete arm. Naarmate zeouder worden kun je meer over dingen praten en ze wat losser laten. Mijn zoontje had op het KDV een kindje met gedragsproblemen en nu in zijn klas al 8 jaar lang 3 kinderen die de regels niet zo nauw nemen 1 is zelfs zo erg dat hij de leerkrachten met regelmaat heeft geslagen, zijn stoel door de klas gooide en zijn rekenboek in stukken heeft gescheurd tijdens de les. Maar zelf deze fratsen nooit uitgehaald, ook niet toen hij klein was. Het gedrag waar je over spreekt bij dit jongetje, het praten over pistolen hoord ook wel wat bij jongens zeker als ze iemand in de omgeving hebben die er mee wekt. Voor jongens reuze interessant (buiten dat ik dit ook niks vind niet echt iets verontrustends). Het andere punt, de zwarte piet, je hebt dit gezien op een moment die voor deze kinderen heel spannend is. Misschien daarom zijn reactie? Kinderen zijn in de decembermaand wel vaker zichzelf niet, wat opstandig en wat drukker enzo. Daarnaast weet je niet wat eraan vooraf is gegaan. Misschien had dit kereltje zijn schoen gezet en zat er iets in waar hij niet zo blij mee was oid. Of misschien leert hij nu eenmaal wat gekke taal thuis, dat kan ook. Maar ik vind het gedrag van dit kereltje (wat jij hier hebt omschreven) lang niet zo zorgelijk dan wat je schrijft over je eigen zoon eerlijk gezegd. Ik zou gewoon het gesprek aangaan op het KDV, soms blijkt dat je er zelf ook wel eens naast kan zitten.
Ik vind het ook belachelijk dat je dit koppelt aan het gedrag van een ander kind. Peuters kopiëren elkaar wel, maar dat zijn momentopnamen. Geen dingen die iemand zijn complete gedrag en karakter kunnen veranderen. Je kind zot nu in een hele heftige peuter puberteit fase. Hij heeft behoefte aan Hele duidelijke grenzen, consequente opvoeding en heel veel uitleg. En wellicht ook aan aandacht (omdat hij tijdens vakantie rustiger is) Jullie zijn verantwoordelijk voor zijn opvoeding, niet de juf, laat staan een ander kind. Als hij naar school gaat wordt dit nog een stuk heftiger. Hoe groter hun wereld wordt, hoe meer ze tegen de bekende grenzen aan schoppen. Op zoek naar de stevige basis, naar vastigheid. Ik zou Zijn opvoeding dus in eigen handen nemen. Goed en veel praten met hem, kijken wat er aan de hand is in welke situatie, heel consequent zijn en duidelijke grenzen aangeven. En VEEL positieve aandacht.
Je zoon is drie jaar! Een enorme peuterpuber dus! Niet de schuld van een ander kind maar je kind zit in een heftige fase! Mijn dochter wordt volgende week drie en is regelmatig ook echt een draak!! Samen met je man is het zaak om nu heel consequent te zijn en dan gaat deze fase echt wel weer voorbij. Een ander kind kan je echt niet de schuld geven van hoe jou zoon zich tijdens het winkelen gedraagt!
Ik denk ook dat je duidelijker grenzen aan moet geven. Als je het bed verhaal terug leest begrijp je waarschijnlijk wat "we" hier bedoelen. 3-5 is niet de allermakkelijkste tijd. Hier ook een mannetje die de hele dag over pistolen praat en ze namaakt. We leggen uit dat het niet lief is om dat te doen en gaan dan verder. 9 van de tien keer haalt hij het weer uit elkaar en maakt wat anders. Kinderen moeten natuurlijk ook een keer iets mogen doen wat niet kan. Dat wil niet zeggen dat je hem helemaal door het lint moet laten gaan bij een winkel of iets dergelijks. Maar het hoort er wel bij ... Hier werkt om zelf rustig te blijven en als je ziet dat uk eroverheen kan stappen uitleggen wat je gaat doen (bijvoorbeeld ik begrijp dat je het niet leuk vind dat je dat snoepje niet krijgt maar nu gaan we naar de auto naar huis en lekker spelen met wat dan ook). Je moet soms een beetje sturen wat en hoe ze denken. Maar eerlijk is eerlijk .... ik heb het er zelf ook met enig regelmaat ook erg moeilijk mee. Sterkte
Wat lastig voor je maar het klinkt niet abnormaal hoor. Dit is heftig peuterpubergedrag, heel lastig maar probeer in te zien dat je zoon dit niet doet om jou te pesten. Misschien moet je hem wat meer (positieve aandacht) geven, consequenter zijn, positief benaderen. Wanneer hij helemaal tekeer gaat zet je hem even op zijn kamer ipv op de stoel en het allerbelangrijkste is zelf nooit schreeuwen/tekeergaan maar rust uitstralen. Ik heb het gevoel dat je het groter maakt dan het is.Het is toch normaal dat een kind van 3 zomaar wegrent, niet luistert of zelfs zonaar een klap geeft. Waarom word jij woedend om dit soort gedrag? Een beetje relaxed zijn zal het je alleen maar makkelijker maken en uiteindelijk ook je zoon.
Het gedrag van je zoontje heeft totaal niks met het andere kindje te maken, zoals alle voorgaande dames schrijven. Het is normaal peuter-gedrag. Wel moeilijk zo nu en dan... Duidelijk grenzen stellen, regels hebben en die naleven en consequent zijn.
Dit ben ik niet met je eens. Dat ze het op deze leeftijd een keer doen/proberen, dat kan ik begrijpen. Het is wel de manier hoe je hier op reageert, welk vervolg het krijgt in de toekomst. Ik vind het niet "normaal" dat kinderen weg rennen, en een klap geven. Wij hebben regels en daar moeten zij zich aan houden. Het is aan een ouder hier consequent mee om te gaan. Doe je dit van jongs af aan dan zal het niet zo snel zo ver komen dat kinderen weg rennen en ze ouders een klap geven, ze weten immers welke consequentie eraan hangt.
hier ben ik het mee eens, mocht 1 van mijn kinderen mij of mijn man ooit een klap geven, dan kan ik je nu al garanderen dat dit geen tweede keer gebeurd Dat begrijpen ze dan wel. ts, ben het met de meesten eens dat je niet al het gedrag van je zoontje op het vriendje kan afschuiven, al geloof ik best dat zo'n vriendje zijn gedrag versterkt..dat zal andersom ook zijn. Het is aan jullie om nu paal en perk te stellen aan dit gedrag, onafhankelijk van evt. vriendjes. Dus hele duidelijke grenzen en consequenties: - weglopen: oke dan blijf jij dus als een babytje bij papa en mama aan de hand - slaan: absoluut onacceptabel en een duidelijk straf waar je zoontje van onder de indruk is. Ik ken hem niet, dus vind het moeilijk een straf te verzinnen. In ieder geval iets wat hij erg vindt...iets wat hij dan niet meer mag ofzo. - vecht/schietspelletjes en pistolen maken van duplo ofzo is hier ten strengste verboden. En VOORAL benoemen wat hij wel goed doet en wanneer je trots op hem bent.
Wat doe je dan als ze dat eens in de zoveel tijd eens doen? Hier mag het ook niet maar het komt wel eens voor. Het helpt om te zeggen dat we het niet willen en dat er ook andere dingen zijn ... we helpen hem dan iets anders te maken en dan is het vaak over. Maar ben benieuwd hoe los jij dit op?
Jullie begrijpen me verkeerd. Tuurlijk accepteer je als ouder geen klap van je kind of dat ze zomaar weglopen en verbind je er cobsequenties aan maar het is ook geen gedrag wat niet zou passen bij de leeftijd en waar direct hulp voor gezocht zou moeten worden. Peuters doen dit nou eenmaal en het is aan ouders hoe ze ermee omgaan. Een klap geven of weglopen maakt een kind niet perse onhandelbaar.
Pfoe ik herken het wel van mijn zoontje (bijna 3) maar die is zowiezo al moeilijker op communicatiegebied en uit dus alles via driftbuien en slaan enzo. Soms zijn de periodes zo erg als jij ze beschrijft. Dit kan wekenlang aanhouden maar wordt ook weer minder. En deze periodes kunnen vaker voorkomen. Overigens ben ik het er niet mee eens dat een kind met juiste opvoeding dit soort dingen niet vaker dan 1x doet. Ik heb 2 totaal verschillende kinderen en de 1 is een standaard peuterpuber geweest naar mijn idee en de ander is vrij extreem. En toch krijgen ze dezelfde opvoeding. Overigens vind ik dit totaal niet te wijten aan het gedrag van het andere kindje. Kan jouw kind het niet moeilijk hebben met de switch naar de peutergroep op school? Hier kunnen ze weken of zelfs maanden last van hebben als ze daar gevoelig voor zijn. Om maar een voorbeeld te noemen..
hier probeert ze het uiteraard ook wel eens...invloed van school doet veel, maar zodra ze die geluidjes begint te maken of iets roept van: ik ga je doodschieten kap ik het gelijk af. Dan verzinnen we wel wat anders. Leg ook uit waarom ik het niet hebben wil...dat zulke dingen geen spelletjes zijn.
Klinkt als peutergedrag. Is niet leuk nee, maar ja, het hoort erbij, grenzen opzoeken, driftbuien etc. Het ene kind heeft er meer last van dan de ander (mijn dochtertje was een rustige peuter, met mijn zoontje viel sommige periodes geen land te bezeilen vorig jaar). In elke zowat klas (of op het kdv/psz in de groep) zit wel minstens 1 kind wat bijv. erg brutaal is, slecht luistert, grof taalgebruik heeft of losse handjes. Ik denk niet dat dat de oorzaak is. Misschien is die hele groep gewoon wat drukker voor je zoontje, moet hij zijn plekje weer vinden in de groep, wat natuurlijk ook voor wat onrust of opstand bij hem kan zorgen.
Ik heb even naar alle reacties gekeken en gelezen. Het is ook niet juist om de schuld te geven aan het kindje. Ik weet mij geen raad en probeer te zoeken naar hoe het komt dat hij zich zo opstelt. Van een heel lief en zorgzaam kindje naar een klein monstertje. Wij geven hem regelmatig complimentjes, soms iets teveel. Hebben een beloningskalender en bij alles wat hij ontzettend goed doet doen wij een dansje (bij wijze van) denk dat ons peuter wel blij mag zijn met ons als ouders. Had dus ook niet verwacht dat zijn peuterpuberteit zo extreem zou zijn. Ik ervaar het als onhandelbaar, omdat niets werkt 'time out' al helemaal niet. Hij shopt het bankje weg. Wij zijn niet altijd even consequent. Dus de tips hierin waardeer ik oprecht. Boos zijn als hij zo extreem doet is ook niet goed. Maar soms heb je het zelf niet in de hand omdat je je machteloos voelt. Ik ben in ieder geval blij te horen dat het 'redelijk herkenbare' reacties zijn die bij de leeftijd passen en die dus door consequent te zijn ook oplosbaar zijn.
Dat dat die je dood gaat schieten dat hebben we gelukkig hier nog niet gehad. Het is alleen dat die rondloopt te lopen met zijn pistool en soms richt hij wel op de kat of iets maar zegt er niet echt iets bij. Dat zou ik ook afkappen. Ik vind het feit dat die (zonder dat die het erg weinig ziet) er op komt om het te maken al maf ... maar goed het schijnt bij jongetjes te horen. Dank voor je reactie. Fijne dag.