Ik ben in 8 jaar 9 keer onder narcose geweest en 2 ruggenprikken. De narcose ben ik maar 1 keer over mijn toeren uitgekomen en alle andere keren was dat gesnurk zoooo heerlijk dat ik eerder geïrriteerd was dat ze me wekte Je kunt van te voren evt een midazolam vragen, dan ben je al flink slaperig als je op de OK aankomt en ze alle handelingen gaan doen zoals infuus prikken. Mijn 1e ruggenprik ging mis, ze prikte mis en het moest opnieuw, dat deed ff zeer. Toen dat bij de 2e ks nog een keer moest heb ik dat heeeeel duidelijk aangegeven dat ik daar onrust over had en toen waren ze me daar toch lief en geduldig zeg! Probeer altijd je aandacht te verleggen naar het mooiste moment uit je leven. Praat er veel over als je bang bent, met verpleging, arts, op de voorbereiding, etc. Ik wil je sterkte wensen, ik weet dat het niet makkelijk is.
Ag nee, dit was zo niet de update die ik hoopte te lezen! Ik kan me goed voorstellen dat je vertrouwen kwijt bent.. hopelijk kun je over 2 dagen eindelijk een punt zetten achter het medische gedoe. Waardeloos man!
Dat hoop ik ook echt! Zo probeer ik er inderdaad naar te kijken. Straks is dit hopelijk iets in een ver verleden En aanmelden bij een ziekenhuis gaat niet denk ik. Ik zit verder niet in een traject ofzo. Ik moet hierna gewoon weer proberen om zwanger te worden en dan naar de verloskundige. Alleen als er reden toe is moet ik dan weer naar het ziekenhuis, en hopelijk blijft het bij deze ene keer...
Heel veel sterkte en succes vandaag! *knuffel* Hopelijk is het deze keer wel geslaagd en ben je weer helemaal schoon.
Hoi meiden, Even een update voor iedereen die zo met me heeft meegeleefd de afgelopen dagen Alles is goed gegaan! Ik ben gisteren tot 19:00 's avonds in het ziekenhuis gebleven. Totaal dus zo'n 12 uur daar geweest. Lig momenteel in bed, ben heel erg moe, vandaar een wat late update vandaag. Ze hebben een heel groot brok weefsel achterin mijn baarmoeder verwijderd, uiteindelijk moest dat met een curretageslangetje (wel voorzichtig en met camera erbij enzo), want het was zó groot dat ze niet echt konden happen. Echt bizar dat ik na 2x heftige misoprostol zoveel weefsel had nog overal, zeker bij een vruchtje van 6 weken oud (ontdekt bij 8). Ik denk echt dat het klopt dat mijn lichaam is doorontwikkeld tot 12 weken (wat een arts eerder al vermoedde). Aan mijn lichaam heeft het dus denk ik echt niet gelegen, het vruchtje was gewoon niet klaar voor deze wereld. Van de narcose heb ik NIETS gemerkt! Zo ontzettend opgelucht, het viel me echt mee. Ook waren de artsen allemaal heel aardig, ik voelde me echt gerustgesteld. Ik werd eigenlijk heel relaxt wakker. Mentaal was ik al heel snel weer helder, wel bleef ik lang duizelig en zwak, had veel hulp nodig van mijn vriend en van de verpleging, terwijl ik wel gewoon voluit aan het praten was enzo. Eten ging ook niet echt naar binnen. Wel gebeurde er op een gegeven moment iets engs. Ik werd een uur na de operatie heel geleidelijk benauwd. Maar het ging zo langzaam dat ik het niet eens echt merkte tot ik al vrij ver was. En toen vielen mijn benen ineens weg van heupen tot tenen. Ze werden ineens loodzwaar en ik kon ze niet meer bewegen Dat was echt vreselijk eng. Er kwam een heel team naar binnen, en iedereen dacht dat er iets met mijn hart was omdat iemand een afkorting verkeerd had begrepen (VT betekent dus iets totaal anders binnen de gynaecologie dan binnen de cardiologie...) De verpleegster naast me kreeg de hartmonitor niet aan en raakte in paniek, en iedereen stelde allemaal hart-vragen, terwijl ik alleen maar kon denken van Ik ben benauwd, ik zak weg, en ik riep steeds MIJN BENEN. Ik voelde mezelf wegzakken en riep uiteindelijk maar ZUURSTOF, GEEF ME ZUURSTOF. Toen hoorde ik iemand zeggen van 'Ja inderdaad ze heeft een punt', en kreeg ik EINDELIJK een zuurstofkapje op. Daarna ging het heel snel beter, en na een paar heel enge minuten waarin ik dacht dat ik verlamd was (omg!!!) kon ik plotseling een been optillen, hoewel ik het zelf nog niet kon voelen. De opluchting die ik toen voelde, echt, ik was ZO blij. Nou, jullie begrijpen wel dat ik daarna een behoorlijke tijd bij moest komen, ik heb ook urenlang extra zuurstof gehad en mijn benen kwamen heel langzaam terug. Uiteindelijk snapt niemand echt wat er mis is gegaan, waarschijnlijk een combinatie van benauwdheid, reactie op de narcose en een vreemde houding tijdens de operatie met mijn benen. Ook heb ik misschien gehyperventileerd toen mijn benen uitvielen, niet zo gek want dat was wel een van de engste dingen die ik OOIT heb meegemaakt. Nou, het was weer een heel verhaal, maar vandaag lijk ik me vooralsnog redelijk oké te voelen, vooral heel moe en zwakkig en een heel klein beetje pijn. Het is achter de rug! Hopelijk hoor ik over 4 weken tijdens de controle dat alles goed is, en dat we door kunnen.
Jeetje meis, wat een inspannende dag en heel eng lijkt me idd. Gelukkig hebben ze het voorzichtig weggehaald met hystero. Ik hoop mooie echo over 4 weken!
Wat fijn dat het nu eindelijk gelukt is, en je nu dit hoofdstuk stukje bij beetje kan gaan sluiten. Maar wat toch nog weer spannend allemaal met de benauwdheid en de benen, gelukkig is het goed afgelopen! Hopelijk een mooie echo over 4 weken en lukt het om dan vooruit te gaan kijken!
@PieterKonijn ik ben blij te lezen dat het allemaal min of meer goed is verlopen... ik duim voor je controle hoor! Dat je idd eindelijk kan starten met een schone lei. En omg dat van je benen lijkt me ook echt enorm eng!
Fijn dat je eindelijk bent geholpen! Dit was zonder ingreep ook niet goed gekomen. Heftig ook na de operatie! Lekker rustig bijkomen thuis, je lijf en mentaal heeft t flink moeten incasseren pffff. Heel veel beterschap en fijn dat het eindelijk achter de rug is
Fijn dat het achter de rug is en dat de narcose mee viel. Wel een heftig dagje zo, wees lief voor jezelf en laat je goed verzorgen!
Ik wou je nog meegeven, dat wat de gyn tegen mij had gezegd; Met zwanger worden is je lijf extreem streng en kieskeurig, zero tolerance beleid haast. Maar zodra er iets mis gaat en/of geopereerd moet worden, is je lijf verbazingwekkend vergevingsgezind en kan een hoop hebben en een hoop herstellen (mijn eierstok is na het bloeden en gat dicht branden gewoon weer operationeel geworden. Ja er zijn eicellen verloren gegaan maar verder is het weer een gezonde eierstok geworden en gezien de ravage die ze aantroffen had ik dat nooit verwacht) Vond dat een mooi iets
Dankjewel voor het delen! Dit geeft me hoop merk ik. Hopelijk herstelt mijn lijf inderdaad gewoon goed, en kunnen we een regenboogje verwelkomen.
Wat een verhaal. Veel sterkte en hopelijk ook met de tijd groenlicht om weer verder te mogen voor een kindje. Liefs
Wat fijn dat het geslaagd is en je het vond meevallen. Wel heftig zeg wat erna gebeurde. Kan me goed voorstellen dat je toen dat gebeurde goed in paniek was. Nu rustig aan doen, je lichaam de tijd geven om te herstellen en hopelijk kun je er dan snel weer voor gaan.