Wij hebbeen een super makkelijk puppy dus wss daardoor dat gevoel nooit gehad. Hij is nu 10,5 maand en hij is niet weg te denken uit ons gezin. Onze hond leert zo makkelijk en snel dat wij geen enkele les gevolgd hebben. De enige moment waarop ik eens klaag en zaag is als ik vakantie wil boeken Allesinds las ik hier nogal topics met dit onderwerp. Ik vermoeidheid dat het dus wel vaker speelt.
Wij gaan dit jaar niet op vakantie maar als we zouden gaan dan zoeken we een kind en hondvriendelijke bestemming. Oppas hebben we ook als het nodig is. Een pension zou kunnen maar die zitten vaak al een jaar van te voren volgeboekt.
Pfff... Inmiddels benauwd het me zo erg dat ik erover nadenk om haar terug de brengen. Ze is echt heel lief, ze slaapt nu lekker in de bench. Maar ik heb echt een knoop in mijn maag... Ik wil niet meer... Ik kan het niet meer overzien... Zie heeeeel veeeeel beren op de weg!
Kun je de zorg over haar wat meer verdelen misschien? Dus dat jij bv ook kan uitkijken naar momenten dat je even echt iets zonder de hond kan gaan doen, en ga dan ook echt even ergens zitten waar ze niet komt en waar je haar ook niet kan horen (of bv echt even buiten het huis koffie gaan drinken). Deze gevoelens gaan echt wel veranderen, maar het klinkt wel alsof jij nu echt even ruimte nodig hebt.
Zoals ik eerder heb geschreven hebben wij pas sinds ruim 3 weken onze eerste pup in huis. Hij gaat sowieso mee met ons met vakantie. Voor onze katten hebben wij altijd een oppas. Maar de hond gaat mee kamperen. Wij hebben een hondenfietskar aangeschaft die ook meegaat. Wij zijn vooral natuurliefhebbers, houden van wandelen en fietsen. Wij gaan in de Meivakantie 1 week kamperen in België. De eerste keer met de hond.
Dit soort verhalen geven hoop, wij krijgen over een kleine 2 weken onze eerste pup Ik stel me erop in dat het begin pittig zal zijn en flink wennen zal worden, maar dat dat ook ‘maar’ een fase is en voorbij zal gaan
Wij hadden ons ook voorzien op pittig. Geen enkel ongelukje in huis, niet huilen, geen onderbroken nachten. Hij slaapt van 22u30 tot ..... . Hij gaat zelf richting zijn bench als hij moe is en slaapt prima. We hebben het alleen zijn rustig opgebouwd en ook dat is geen enkel probleem. Dat wennen viel voor ons dus heel goed mee.
Onze hond klonk als een meeuw toen hij in de fietskar zat. Groot succes was het . Blij dat we.eerst eentje geleend hadden.
Wat voor beren zie je op de weg? Wellicht kunnen we je, waar nodig, helpen relativeren. Heb jij als enige de zorg voor de pup? Ik herken je gevoel wel hoor, ik vond die eerste weken echt vreselijk...
Ze mag naar mn ouders toe! Je hebt ook Facebook groepen waarin mensen oppas aanbieden of je oppas kan vragen. Anders zou ik zoiets doen & uiteraard eerst kennismaken enzo voordat je definitief wat afspreekt.
Wat benauwd je precies? Wat is de knoop in je maag? Eerlijk vind ik het persoonlijk wel dat je het echt langer de tijd moet geven, 2 dagen is echt niks.. beetje doorzetten! Zeker als je/jullie het al langer wilde, dat was niet zonder reden denk ik? Hoe staat je partner erin?
Daar mag je dan echt wel mee in je handjes knijpen, is eerder de uitzondering dan de regel. Wel heel fijn natuurlijk!
Wat akelig dat je je zo voelt. Je klinkt ook wat in paniek. Waar ven je precies zo amgstig en bezorgd over? En weet je man dat je je zo voelt? Herken je dit gevoel dan van eerder in je leven, bijv. na de geboorte van je kinderen? Wat helpt je normaal als je piekerig en bezorgd bent?
Op de Facebook pagina is het niet echt een uitzonderingen. Als het goed gaat word er weinig over gezegd natuurlijk en dan valt het minder op.
Wat me overvalt is de verantwoordelijkheid, dat we er nu 15 jaar aan vastzitten, dat ik rekening moet houden met de hond, niet eens meer de deur uit kan.. als ik mijn emoties en mijn gevoel op dit moment moet beschrijven... Alsof mijn vrijheid en eigen leven in 1 klap voorbij is. De eerste twee weken hebben we uitgetrokken om aan elkaar te wennen. Daarna gaat de pup in het begin op de twee dagen dat we beide moeten werken naar vrienden van ons. Zij zijn bekend met honden en pups en willen in de beginfase (zeker het eerste half jaar en misschien nog langer) de pup opvangen. Daarna zal mijn schoonvader tussen de middag de hond gaan uitlaten op deze dagen. Op de andere dagen zijn mijn man en ik om en om of beide thuis. Mijn moeder heeft al aangegeven dat de pup gerust in vakanties mag komen. Andere vrienden van ons hebben laten blijken dat ze best een hond zouden willen 'delen'. Dan heb ik ook nog contact gehad met een uitlaatservice, waarbij ik een goed gevoel had. De pup is (als ze straks verder mag lopen ) welkom. Over alles heb ik nagedacht. Mijn man had gisteren ook zoiets waar zijn we aan begonnen. Zeker omdat ik een flinke huilbui had. Samen onze vrienden die op de pup gaan letten gebeld. Ze hebben me weer wat gerust kunnen stellen. Vandaag was het nare gevoel terug. Ik ben vandaag veel van huis geweest. Mijn man is bij de pup gebleven en staat er nu iets relaxter in. Hij zegt ook... we moeten er voor gaan. Heb je in de ogen van onze kinderen gekeken. Tja.. die zijn helemaal weg van haar.... Zucht