Hoi, Effe van mij afschrijven, helpt mss (de rest werkt toch niet). Bij eerste kindje een postnatale depressie (Dit dankzij een fantastische jeugd vol verwaarlozing en mishandeling) gehad en met veel kl*te weer min of meer rechtgekrabbeld. Min of meer dus want al snel bleek dat ik vanaf de dood van mijn moeder (toen ik 8 was) tot het moment van de geboorte (28 jaar) steeds depressief geweest was. Bleek ook nog borderline te hebben. Ik zit dus niet met een rugzakje, maar met een gehele container op mijn rug. Soit, ging min of meer al mocht er niet teveel onverwachts gebeuren om weer weg te zakken. Steun heb ik ook nooit veel gekregen, wel veel bemoeinissen. Zo had ik op een dag problemen met zoontje eten te geven en ging door het lint. Schoonzus zag dit en ging achter mijn rug tegen mijn man vertellen dat ik een ernstig gevaar was. Maar zelf voorstellen om hem eten te geven of te vragen wat er scheelde met mij. Ho maar, dat was een brug te ver. Enfin, tweede kindje ging net, de eerste paar maanden gewoon overleefd op lichte kalmeermiddelen. En daarna maar verder gebuffeld. Nu de hel: 2 weken na de geboorte was ik compleet geschift. Ik kon niet meer slapen, hoorde telkens de baby huilen (terwijl ze dat niet dee), kon niet meer eten, vreselijke huilbuien en paniekstoornissen en doodsangsten voor de gebroken nachten en het afschuwelijke gevoel dat ik kreeg als ik er s nachts uit moest (ik "trad" precies uit mijzelf, heel griezelig). Dus opname in psych en na 3 dagen naar huis, klaar en over. Trek je plan en zie dat het lukt. Nu krijg ik 2xweek een psych verpleegster aan huis die met mij babbeld (maar daarmee is er nog geen fles gegeven of een afgrijselijke paniek tijdens de nacht verholpen). De psychiater geeft mij antidepressiva, maar elke consultatie is het wat anders en ik kan evengoed aspirines gaan slikken, helpt evenveel. Ook is ze gruwelijk onbeleefd (gisteren zat ze telefonisch een tijdschriftenabo te regelen terwijl ik op consultatie bij haar binnen zat). Ook is ze steeds agressief en zegt ze dat ik er maar moet mee stoppen en eindelijk is normaal moet gaan doen. Denkt ze dat ik daar voor haar mooie ogen of zo zit of voor mijn plezier. Veel hulp krijg ik niet, alleen weer veel bemoeinissen. Zo is er sprake van mij te filmen zodat ik kan zien wat ik allemaal verkeerd doe, lekker gezellig. En komt er dan iemand mij helpen als ik s nachts een angstaaanval krijg (ik dacht het dus niet). Ben t gewoon allemaal zo beu en zat en bang dat het toch niet meer overgaat (voel mij zo al 20 jaar dus). En dan moet ik hun domme commentaren ook niet hebben. Grr, moest er eens uit.Voel mij op dit moment gewoon zo rot en niemand schijnt gewoon een zak om mij te geven of mij te helpen. (familie zie ik hier ook niet om eens te babbelen en manlief vindt het ook welletjes en is ook geen steun)
Ik heb je verhaal gelezen. Heel veel sterkte en een *hug* van mij. Ik hoop dat het een beetje helpt zo van je af te schrijven.
Hey! Wat naar dat je je zo kut voelt! Tis ook niet makkelijk... Ik heb zelf na de 1e een postnatale depressie gehad met paniekaanvallen en hulp aan huis. Ook ik heb diagnose borderline gehad enen weet hoe je hersens met je aan de haal kunnen gaan... Ben nu net van de 2e bevallen en het gaat nu gelukkig best goed! Kan je geen andere meds krijgen? Wat doe je nu tijdens paniekaanval? Ik ga dan onder de douche zitten en neurien, werkt bij mij ontspannend... In elk geval even een dikke knuffel!
Jeetje wat moet jij je teleur gesteld en verdrietig voelen. Dat werdt ik er ook van toen ik je verhaal las. Zo te lezen heb je geen vertrouwen meer dat het allemaal goed komt, en krijg je ook weinig steun en begrip vanuit je omgeving. Probeer het daar eens rustig over te hebben met je partner. Zeg tegen hem dat je het idee hebt dat hij je niet begrijpt en dat je teleurgesteld bent. Ik weet niet wat je bedoeld met domme commentaren en bemoeienissen , maar hun hulp is goed bedoeld. Voel je je niet prettig bij de psych verpleegkundige? Je kan vragen of er iemand is die beter met je klikt? 20 jaar je zelf zo ellendig voelen is niet niks. Maar kijk eens naar wat je wel hebt! Twee mooie meiden en een zoontje. Vecht voor hun dat ze hun mama terug krijgen!
@Laura, Ik probeer afleiding te zoeken, maar tot hier toe vind ik niets dat echt helpt (douchen, wandelen, tv kijken niets helpt echt). Verder krijg ik nu welbutrin, maar helpt niet volgens mij. Bij de eerste kreeg ik efexor (max dosis) maar was ook geen verbetering. Nu sprak de psych over weer eens iets nieuws te proberen (para en nog iets, tegen angst). Ik voel mij precies een tester in een consumentenprogramma. @Yvon, Ik voelm ij al bijna mijn hele leven zo. Ik kan het aantal psych's en terapieen, medicijnen al niet meer bijhouden. Maar nergens komt er verbetering in, ik ben dus heel sceptisch als ze weer met iets afkomen. Ik krijg gewoon het gevoel dat ze maar wat aanklooien en dat ik altijd maar moet hopen dat het werkt (ook al werkten de -tig oplossingen hiervoor ook al niet). Ook vind ik dat er niet echt hulp geboden wordt (ik heb dus doodangsten voor de nacht) een echte oplossing zou zijn dat de baby s nachts door iemand anders wordt opgevangen (onthaalouder, opname in hun moeder/kindunit) of dat ik ergens anders terecht kan (vb ik in opname al was het maar 1 nacht per week). Maar daar willen ze niets van horen, maar ondertussen huil ik hier een hele dag en krijg paniekaanvallen als het donker wordt. Maar juist op die momenten heb ik geen steun (ben ganse dag alleen thuis op 4u week de verpleegkundige na en er wordt van mij verwacht dat ik het hele huishouden doe en voor de 3 kinderen zorg). Soms wordt ik gewoon wanhopig op verlamd van schrik als de baby weer huilt. Vanmiddag heeft ze 3u gehuild en ik kon gewoon niet uit de zetel komen, het ging gewoon niet. Maar juist op zo'n moment kan ik nergens terecht. Ik heb ook geen band met haar, alles kost moeite en irriteert mij. Flesjes geven heb ik een hekel aan, spelen ben ik veel te slecht voor, in bad is een klus waar ik een hele dag tegen opzie voor ik ze met veel moeite doe.Op deze moment kan ik haar gewoon zelf nog niet vasthouden, ik verdraag ze niet meer in mijn buurt. Ik had mijn zoontje beloofd om op hotel te gaan en morgen naar het pretpark (verjaardagscadeautje) maar het lukt niet. Nu voel ik mij nog afschuwelijker omdat ik iedereen maar teleurstel en mijn kinderen veel beter verdienen. Vind mij zelf toch maar een slechte moeder, ik schijn nooit te doen wat normale moeders doen en ben zo bang dat mijn kinderen hier onder gaan lijden (vb: ik ben niet zo sociaal en mss dat mijn kinderen daardoor geen vriendjes gaan krijgen of mijn kinderen schijnen nooit even mooie kleertjes te hebben dan andere kinderen) Hoe ik ook probeer, het werkt toch niet
Ik heb er echt geen verstand van.. Maar je ben zoooooo negatief over jezelf...(wat erbij hoort) Maar echt je bent heus wel een goeie moeder! Probeer echt goeie hulp te zoeken.. Als de psych van nu je niet aanstaat.. Zoek een andere waarmee het wel klikt... Zodat je alsnog wen goeie band kan krijgen met je kindje En praat met je partner..
Ochoch toch.. Ik ben echt flabbergasted.. Iemand die zo'n inzicht heeft in de probleempunten, en dan nog niet de juiste hulp. Is er een crisisdienst of wat dan ook? Want ik vind dit echt een crisissituatie. Als jij je kleintje laat huilen omdat je er niet toe komt om er voor te zorgen is een crisissituatie. En je geeft het zelf aan, wat ik echt enorm goed en knap vindt! Maar dat lost het nog niet op... Ik kan wel roepen wat ik denk dat nodig is, maar daar ben jij niet mee geholpen. Ik zou iig als een malle gaan regelen dat je een andere psych krijgt en een casemanager, die ook de praktische zaken regelt. Ik denk dat nog niemand heeft ingezien hoe ernstig het is en dat je daarom nog niet de juiste hulp krijgt. Heelveel sterkte en als je dichterbij zou wonen zou ik met liefde even een kindje overnemen. Wat ik me nog wel afvraag: waar is je man is dit verhaal? Sterkte
THx, probleem is dat ik dit volgens het riziv zo moet doen (belgische dienst voor ziekte en invaliditeit). Dus ik moet bij deze psych gaan omdat zij verbonden is (als enigste) aan de moeder-kind-unit. En om volledig vergoed te worden voor een postnatale depressie moet dit via zo'n unit gebeuren (er zijn er 2 in vlaanderen: in zoersel en in gent). Dus zit er een beetje aan vast, psych zijn anders onbetaalbaar in belgie (50 euro per consult met wel een deel terugbetaling). Mijn man is een beetje een probleem: hij vindt dat ik het zelf maat moet oplossen omdat ik een derde kindje wou plus vindt hij dat mijn jeugd nu ver genoeg achter mij ligt en dat ik die maar eventjes moet vergeten. Vb: elke ochtend maak ik alle kinderen klaar en moet dan naar school met 2 kleuters, 2 boekentassen en een maxicosi. En dan nog op tijd zijn ook, s avonds is het de omgekeerde beweging, hele huishouden doe ik (boodschappen, kuisen, kindzaken zoals doktersafspraken en schoolverplichtingen). Wel neemt hij 3 nachten op hem, maar dan lig ik zo te stressen of dat hij het wel zou horen dat ik dan eigenlijk nog slechter slaap. Nu slaapt ze gelukkig al door, maar dan lig ik oop de klok te turen met schrik dat ze zou wakker worden en wat ik dan juist moet doen en of ze wel weer wilt slapen Verder heb ik ook geen hulp van moeder of schoonmoeder (alletwee overleden) en zussen en schoonzussen wonen ofwel te ver ofwel werken ze ook fulltime. Zus heeft ook tijdens mijn opname laten verstaan, dat ik mij altijd in de problemen breng en dat de hele familie het beu is op steeds te moeten springen voor mij en dat mijn man groot gelijk had dat hij zich laten steriliseren heeft Tja, rotsituatie dus. Zal wel weer doorbuffelen worden en hopen dat ik weer normaal ben voor mijn doen (nog steeds rotgevoel, maar wel min of meer functioneerbaar)
Vind het wel knap van je wat je allemaal doet hoor! Huishouden, 3 kindjes, waarvan 2 naar school brengen, alle kindzaken. Ik vind best dat je even bij je partner mag klagen of hij je niet meer wil bijstaan! Wel vind ik het schrikbarend om te lezen dat je je kleintje uit schrik 3 uur laat huilen. Hebben ze in België geen crisisdienst? Jammer dat je niemand hebt om op terug te vallen. Helaas heb ik geen tips voor je wil je alleen een dikke knuffel geven. En je bent echt geen waardeloze moeder hoor!
thx Yvon, In belgie zijn ze niet zo geestesziekminded (je bent hier al gauw de "zot") we hebben ook het hoogste zelfmoordcijfer van europa (samen met finland). Rust echt een heel groot maatschappelijk taboe op geesteszieken, ook is er geen of nauwelijks terugbetaling voor therapeuten (vanaf 18 jaar mag je dus alles zelf bekostigen) en natuurlijk ook geen geld voor psych klinieken. Dus crisisituatie: ik kan enkel opgenomen worden op de moeder-kindunit (wegens de diagnose) en daar kan ik niet terecht de eerste maand(en)(ze hebben 6 bedden voor de helft van vlaanderen), voor ambulant is de wachttijd 2 weken, maar die krijg ik al. Verder staat mijn man niet toe dat ik alleen in opname ga, hij gaat niet alleen voor 3 kinderen zorgen. Tijdens mijn laatste opname (eind oktober) belt hij elke dag om te vragen wanneer ik naar huis kwam en dat ik zeker niet langer mocht blijven. Hij vindt een opname een makkelijkheidsoplossing (ik lekker in een rustig ziekenhuis en hij al het werk thuis)
Goh, ik kom negatief over alss ik het allemaal lees. Sorry hoor, maar weet echt geen blijf met mijzelf
Heel erg negatief.. En ondanks dat jij het terecht vind vind ik en vast vele anderen met mij dat het niet zo is, je moet er alleen nog zelf in gaan geloven Daarom is het denk ik ook zaak on toch te kijken voor een andere psych oid... Als je je bij haar niet op je gemak voelt.. Word het niet snel beter gok ik
Bedankt, voel mij beetje beter op deze moment, man is effe gaan wandelen met baby nu en ik ga met de 2 anderen boterhammetjes gaan eten. Alhoewel grote meid slaapt als gevolg van een dagje uitstap met school voor sinterklaas en zoonlief is vastgelijmd aan de tekenfilm op tv. Dit weekend eens goed nadenken en maandag uitleg vragen over psych (moeilijk hoor voor een belgje, zijn niet zo assertief nl)
Wow! Ik schrik echt enorm van je verhaal! Ik heb zelf een hele heftige PND gehad met gelukkig wel goede begeleiding en crisisdienst maar zelfs met dat was het echt enorm zwaar en wist ik nog niet waar ik het moest zoeken en hoe ik het zou overleven.. Laat staan hoe jij je nu moet voelen, je staat er gewoon helemaal alleen voor, geen hulp van je man, familie en ook niet van een psycholoog/psychiater.. Ik heb echt met je te doen! Ik hoop voor je dat er toch hulp komt, dat is zo ongelofelijk belangrijk, dit kan je niet alleen! Heb je geen vriendinnen die je wat zouden kunnen ondersteunen?
Ik heb alle berichten even gelezen en ben er stil van.... Vind het zo erg dat je er alleen voor staat! Mijn moeder heeft ook borderline, ik weet hoe heftig dat is.... En dan ook nog pnd erbij.... Als je dichterbij woonde zou ik je graag helpen! Wat erg dat ze in België mensen zo laten stikken.... Bestaat er in België niet iets als pleegouder? Zodat de baby (+kinderen?) Af en toe een weekend opgevangen kunnen worden zodat jij tot rust kan komen? Ik zit ook maar hardop te denken hoor......
Hoi, Ook ik ben erg geschrokken van je verhaal. Meid wat moet jij je alleen en in de steek gelaten voelen. Je hebt je jeugd nog niet eens kunnen verwerken en je zadelt dit al zo lang met je mee! Dat is echt niet goed hoor. Ik snap niet dat je man zo kan doen en vind dat hij veel meer steun aan jou zou moeten geven. Vind hem erg ongevoelig en egoistisch overkomen, eerlijk gezegd. Toevallig heb ik juist gisteren een artikel gelezen in De Morgen over behandeling van chronisch depressieve mensen dmv elektrotherapie. Dit was (volgens mij) in het UZ Gent en de onderzoekers zeiden dat ze bij sommige mensen die al jarenlang depressief waren al na 4 dagen een enorme verbetering zagen. Ik woon ook niet naast de deur maar ik zou wel een dagje op je kleintje willen passen zodat je wat rust krijgt...
hoi, manlief moet gemerkt hebben dat ik gisteren niet voor de baby kon zorgen. Nu mag ik niks meer: hij is nu met de baby naar zijn zus en maandag gaat ze naar opa. Ik mag van mijn man niet meer alleen zijn met haar. Wat ook klote voelt natuurlijk, want nu stapelen de problemen zich op (bedoel dat ik die liefdadigheid dubbel en dik zal moeten terugbetalen, weet het nu al), en dat ik mij natuurlijk een k*tslechte moeder voel. Wat er nu maandag zal gebeuren als de psych verpleegkundige komt weet ik ook niet, ze zal direct merken dat de baby er niet is en dan moet ik weer alles uitleggen. Heb er zo geen zin in (mag het wel allemaal uitleggen, maar echte concrete hulp van de psych instelling is er tot hiertoe nog niet gekomen). Ben deze middag gaan zwemmen met de 2 oudsten en dat ging goed (in een onbekend zwembad voor mij, dus stress, want ik heb het enorm moeilijk met onbekende dingen) maar de moment dat je naar huis moet is echt verschrikkelijk (heb dan maar een extra ritje gereden met de uitleg aan zoontje dat we de kerstversiering in de stad gingen bekijken. Nu dus thuis en ik zie er zo tegen op: oudsten eten geven, pyama's aandoen, bedritueel en daarna opruimen. En zo geen zin in, maar op de bank liggen gaat ook niet (krijg ook geen rust in mijn kop dan). Vriendinnen heb ik ook al niet, werd erg gepest als kind/puber (tja: als een kind van 10 jaar een heel huishouden moet doen is heet niet verwonderlijk dat de kleren niet echt proper zijn of dat we verkeerde voeding aten of niet deftig gewassen werden) en daardoor heb ik ook veel angst voor sociale contacten (ja mijn man, dat moet liefde op het eerste zicht geweest zijn, snap nog niet hoe ik dat ooit gedurfd heb. voor hem zelfs nooit gekust of vriendje gehad). Allemaal k*t natuurlijk, maar ik moet wel verder voor de kids (zonder moeder is een kind toch maar verneukt voor zijn leven) voor mijzelf hoeft het na 20 jaar miserie allemaal niet echt meer, maar voor de kinderen natuurlijk wel.
Wat een naar verhaal! Ik heb zelf een bipolaire stoornis en 1,5 jaar in België gewoond. Het klopt inderdaad dat de psychiatrische zorg er erg slecht is en veel kennis ook verouderd lijkt. Er zijn heel weinig crisisbedden beschikbaar en er is ook geen crisisdienst zoals hier die je kunt bellen als het mis dreigt te gaan en meteen langskomen.. Toch zeker één van de redenen dat wij terug naar Nederland verhuisd zijn! Als ik een episode dreig te krijgen komt er dag en nacht iemand langs en word ik meteen op de juiste medicatie gezet, daardoor heb ik er ook praktisch geen last meer van! Ik hoop dat je betere hulpverleners kunt regelen eventueel via je mutualiteit ook en je sociale vangnet wat groter wordt. Misschien kun je wat boekjes opvragen met informatie over PND en borderline en die eens laten lezen door familieleden? Het zal hen zeker ook een gevoel van onmacht geven allemaal en denk dat ze misschien zo doen omdat ze niet goed weten hoe te helpen. Heeeel dikke knuffel voor jou!!
@sinem, heftig zeg jouw verhaal, maar wat je zegt klopt natuurlijk wel. Heb ooit meegemaakt met een verre kennis. Hij was afgekickt van drugs en op een gegeven moment kreeg hij zo de kolder in zijn kop. Hij gaat naar de spoed (idd geen crisisdienst in belgie, dus naar de spoed tss de gebroken benen en kindjes met koorts) ze luisteren naar zijn verhaal (dathij zo hard een shot wilt en dat hij zichzelf niet meer kan tegenhouden) en dan sturen ze hem weg (geen plaats in het ziekenhuis). Tja zei hij achteraf, wat denk je dat ik direct gaan doen ben toen ik buiten kwam. Ik kan wel de moeder-kindunit bellen tss 9u-18u, enkel in de week en dan nemen ze wel een boodschap aan voor mijn psych verpleegkundige die het dan mss een paar dagen later hoort (woe werkt ze niet, en als ze verlof heeft of ziek is, is er geen vervanging). Wat ben je daar nu mee
Ik werd in België trouwens begeleid door mijn huisarts, zij deed dit in telefonisch overleg met iemand van upsy (dacht dat het zo heette).. Soort van crisisdienst met weinig plek, maar ze waren voor haar wel altijd goed bereikbaar en op basis van de adviezen van de psychiater aldaar kon ze mij de juiste medicatie voorschrijven, zonder dat ik stad en land hoefde af te reizen voor een duur consult! (Wel een beetje ander geval hoor, het "voordeel" van mijn stoornis is dat het gewoon een soortement van hersenafwijking-iets is. Ik hoef met niemand te kletsen in het kader van emotionele steun verder, gewoon de juiste medicatie en goede structuur en ik zit binnen 2/3 dagen weer terug op de rails en normaal aan het werk.)