Zoals de titel het al zegt, ik vind het erg spannend allemaal. Ik ben nu 37+3 weken zwanger en merk dat ik de laatste dagen erg nerveus ben. Nu ben ik dat de hele zwangerschap wel geweest en heb veel angst gehad (verschillende redenen waaronder bloedverlies en al vroeg veel harde buiken) maar ik had het de laatste maanden onder controle en heb gelukkig wel kunnen genieten van de zwangerschap. Tot een paar dagen terug dus.... Ik merk dat ik bijna obsessief de bewegingen in de gaten hou. Ik heb nachtmerries over dode baby's en heb allerlei doem senarios in mijn hoofd. Knoop in de navelstreng of om nekje, zuurstofgebrek bij bevalling, dat hij de stress van de weeën niet aan kan etc etc... Ik ben doodmoe van mijzelf! Voor de pijn bij de bevalling heb ik niet eens echt angst, zolang het de kleine maar goed gaat. Geen idee wat ik wil bereiken met deze post... Even van me afschrijven denk ik
Begrijpelijk dat je angstig bent zo vlak voor het einde, je kunt nooit precies voorspellen hoe de bevalling zal gaan. Ga je in het ziekenhuis bevallen? Zo ja, dan weet je dat alle hulp binnen 1 minuut van je bed is en dat ze direct kunnen ingrijpen mocht het nodig zijn. Plus dat ze alles natuurlijk comtinu goed in de gaten houden. Probeer ook vertrouwen te hebben in je lichaam en je baby. Een bevalling is echt een soort oerkracht. Meestal verloopt alles goed.
Ik wil poliklinisch bevallen ja om die reden... Mijn man zegt ook altijd dat ik "gewoon niet zo angstig moet zijn"... Dan roep ik altijd dat het een wonder is! Angst weg haha en dat het raar is dat hij nog geen wereld beroemde psycoloog is 😝 want was het maar zo simpel. Heel veel komt door de hormonen en dat weet ik ook gelukkig maar dat maakt het er niet leuker op....
Slim dat je ervoor kiest om in het ziekenhuis gaat bevallen. Ik ben zwanger van een tweeling, dus moet sowieso in het ziekenhuis bevallen, maar anders zou ik het ook willen. Tis ook heel spannend, zeker als je het nog nooit eerder hebt meegemaakt, het is voor mij nog ver weg dus ben er nog niet zo mee bezig, maar begrijpelijk dat je dat tegen het einde wel bent! Soms heb ik wel eens de angst (geen idee waarom) van straks ga ik zelf dood bij de bevalling en laat ik mijn man achter met twee kindjes.. Mijn man verklaart me dan ook een beetje voor gek dat het überhaupt in me opkomt! Maar wat Fiora zegt, de meeste bevallingen gaan gewoon goed! Je lichaam is er tenslotte voor gemaakt Succes met de laatste loodjes en over een paar weken zul je jouw kindje in je armen hebben!
Ja hoor heel begrijpelijk, heb er zelf laatste dagen ook last van, en hier is het de 3de, ben niet bang voor de bevalling ofzo, maar wel steeds bezig dat ze gezond is en dat tijdens de bevalling alles goedkomt met dr, denk dat het een natuurlijk gevoel is het komt nu zo dichtbij allemaal probeer wel nog ff te ontspannen en vooral te genieten
Heel herkenbaar hoor voor de laatste loodjes, het is ook allemaal heel erg spannend en je weet gewoon niet wat je te wachten staat, Probeer er wel wat over te praten dat heeft mij toen wel geholpen, En een bevallingsplan kan ook helpen,heb je al een rondleiding in het ziekenhuis gehad? Dan weet je een beetje waar je terecht komt, Het komt allemaal wel goed meid, je kunt het! Liefs taart.
Ben wel "blij" dat het herkenbaar is... Telkens als ik het op breng krijg ik van de meeste mensen te horen dat het wel goed komt... En daarmee is de discussie klaar 😓 dus echt praten erover is lastig Geboorteplan is al een tijdje klaar... Vk heeft het alleen nog niet besproken met me...
Oh zo herkenbaar meid! Je bent nu tot dit punt gekomen en wil je kleintje zo graag. Ik was hier ook mee bezig en beviel toen spontaan met 37.1. Maar ons kleine uk moest echt hard werken in de buitenwereld dus koester ook de groei daarbinnen. Misschien werkt dat op de bange momenten? Bespreek t verder met je vk zodat zij je oom kunnen begeleiden in hoe t op t einde moet voelen. En qua bevallen, ik heb normaal een hele lage pijngrens maar vond bevallen te doen. Tuurlijk was t heftig en gaat je lijf op in een soort van orkaan. Maar zinnetjes als "mijn lijf maakt deze pijn dus kan ik m aan", "de pijn neemt nog even toe maar is dan weer ff weg" (icm visualïsatie berg) en "laat maar komen, ik kan dit werkten echt. Heb verder heel veel gelopen, dat was mijn manier van opvangen. Experimenteer ook echt met houdingen, dat geeft je meer grip en controle! En ik merkte zelf veel verschil tussen acceptatie can de pijn en verzet er tegen. Bij verzet nam de pijn toe, als ik me dat realiseerde en weer heel bewust ging ademen en mezelf positief toesprak voelde ik de pijn afnemen. En gezien t feit dat ik een weeenstorm had lag dat dus niet toevallig samen met daling vd wee. Maar je kan dit dus echt meid!!! Nog ff en dan is jullie kindje er! Oh ja, en geniet nog heel erg van je buik. Straks is t ineens anders!!!