In het algemeen is mijn schoonmoeder best een aangenaam persoon. Maar sinds de geboorte van mijn zoon begin ik me vreselijk te ergeren aan haar gedrag. Ik wil geen ruzie maar ik krijg toch steeds meer zin om haar eens flink de les te lezen. Luister: Ze heeft een ontzettende behoefte tot zorgen sinds haar eigen kinderen het huis uit zijn. Terwijl ik zwanger was wist ik dat ze een 11-jarig buurmeisje in huis genomen had wiens ouders met een vechtscheiding bezig zijn. Ik heb dat meisje een keer of 3 ontmoet, ze is nogal een druk kind. Verder had ik er niet bij stilgestaan, ik was hoogzwanger en had mijn eigen besognes. Mijn bevalling was hels. Uiteindelijk is het een keizersnee geworden, ik heb een hoop bloed verloren en ik was echt doodziek. Een paar uur na de operatie mochten de grootouders langskomen. Mijn man had aan de telefoon duidelijk gezegd dat ik me ontzettend slecht voelde en dat het maar een kort bezoekje mocht zijn. We waren dan ook stomverbaasd toen bleek dat ze onaangekondigd dat meisje hadden meegebracht. Ze stonden er zelfs op dat ze even de baby zou vasthouden. Mijn bloedeigen zus was op dat moment nog niet eens langsgeweest! Ik was ontzettend kwaad en heb er een paar weken later op een nette manier wat van gezegd. Mijn schoonmoeder begreep er niks van. "Dat meisje is toch ook familie?". Voor haar is dat misschien zo, maar voor mij stond er opeens een wildvreemde aan het kraambed! Mijn man en zijn broer en zus hebben haar ook maar een paar keer ontmoet en ze beschouwen haar écht niet als hun zus. Het allerergste: mijn schoonmoeder is dat meisje nu al aan het beloven dat zij de vaste oppas van mijn zoontje zal worden. Ze maakt heel concrete plannen voor wat zij allemaal met mijn baby mag gaan doen als ze groter is. Mijn mening is nooit gevraagd. Ik heb zelf een grote familie, allemaal betrouwbare mensen die dol zijn op mijn zoontje en die graag willen oppassen. Ik heb helemaal geen behoefte aan een wildvreemde 11-jarige met psychische problemen om op mijn baby te passen. Ik wil dat meisje niet kwetsen, dus ik spreek mijn schoonmoeder nooit tegen als zij begint te ratelen over oppassen waar zij bij is. Maar mijn schoonmoeder doet dat kind allerlei beloftes over wat ze met mijn baby zal mogen doen, die nooit waargemaakt zullen worden. Hoe kan ik hier op een nette manier een eind aan maken zonder dat meisje te kwetsen? Zij kan er niets aan doen dat mijn schoonmoeder zich zo gedraagt en ze heeft al zoveel problemen in haar leven dat ik echt geen zin heb om onvriendelijk te zijn tegen haar. Help!
Eh, gewoon een gesprek met je schoonmoeder aangaan als het meisje er niet is? Je kunt haar toch gewoon bellen en zeggen dat je even wilt praten?
Wat een vervelende situatie zeg. Ik kan me voorstellen dat dit frustraties met zich meebrengt en dat je dat meisje niet wilt kwetsen. Onthoud wel: het is JOUW zoon en ik vind dat anderen, naast de ouders zelf, geen beslissingen over jouw kind horen te nemen. Zeker niet zonder overleg. Wat zegt je partner erover? Kunnen jullie er niet rustig over praten met je schoonmoeder? Ook als zij geen begrip toont kan je rustig uitleggen dat jij je er wel ongemakkelijk bij voelt en dat meisje niet wil kwetsen. Zij kan er ook niks aan doen. Sterkte ermee.
Hoi Hoi, Heel herkenbaar hoor! Het opdringen noem ik het maar heb mij er ook heel erg aan geirriteerd, ik wilde ook niemand kwetsen en daar kwam bij dat manlief nogal een mama kind is pff.. maar goed op een dag heb ik toch gezegd wat ik op mij hart had en echt laten merken dat ik daar niet van gediend was. Misschien een tip om gwn te zeggen wat je vind. En je hoeft je schoonmoeder niet te kwetsen, met de juiste woorden en natuurlijk een weg banen door die hormonen hihi..Het is gewoon jouw kindje! en jij ben degene die jouw kindje moet beschermen.. Misschien via je man, dat je man met zijn moeder praat?
Ik heb het al op een nette manier proberen uit te leggen. Ze wil het niet snappen. Ze blijft dat meisje maar meebrengen en haar allerlei dingen beloven. En als dat kind er bij is wil ik haar niet tegenspreken.
Bel je schoonmoeder op en zeg haar dat je haar onder vier ogen wil spreken. Als jij je er ongemakkelijk bij voelt moet je gewoon nee zeggen. Wat hierboven ook wordt gezegd: het is jouw taak je kindje te beschermen. Ik zou een elfjarige ook niet op laten passen op mijn zoon. Tijd geleden een soortgelijk probleem gehad. Vriendin van me had er moeite mee dat ik nu moeder ben en wilde dat haar moeder op zou passen als zij uitstapjes met mij wilde maken. Moeder had overigens ook last van het lege nest-syndroom en stond te springen. Ze hadden zelfs bonnen gemaakt die ik in kon leveren(!!!) Eerst durfde ik er ook niks van te zeggen en hield ik mijn mond. Als het er dan op aankwam verzon ik smoesjes, omdat ik niemand wilde kwetsen. Later was ik het zat en heb ik er ook rustig iets van gezegd en mijn gevoelens uitgelegd en nu is het probleem ook opgelost. Mensen die je het niet wil of kan toevertrouwen moeten daar maar begrip voor hebben.
Dan moet je blijkbaar duidelijker (en misschien wat minder netjes) zijn. Ik zou idd aangeven dat je haar even onder vier ogen wilt spreken
Laat haar maar lekker kletsen. Jij bepaalt wat er met je kind gebeurt dus ze komt er vanzelf achter dat dat meisje helemaal niet gaat oppassen. Hier hetzelfde: heel weinig contact met de zus van mijn vriend, veel gebeurd in het verleden en schoonmoeder dacht wel even te regelen dat onze nichtjes op mijn zoontje gingen passen. Yeah right. Ze heeft inmiddels wel gesnapt dat dat niet gaat gebeuren geloof ik, ik hoor haar er niet meer over. Sommige mensen hebben gewoon een plaat voor hun harses, die kun je niks uitleggen, ze moeten de dingen gewoon ondervinden. Sterkte ermee!
Ik zou het juist wel tegen dat meisje zelf zeggen. Gewoon op een lieve en rustige manier. Dat heeft dan niets met psychische problemen te maken (die aanname vind ik eerlijk gezegd ook wat ver gaan), maar eerder met haar leeftijd en het feit dat je haar (nog) niet zo goed kent.
Ik zou er gewoon wat van zeggen tegen je schoonmoeder. Het je jouw kind en jij bepaalt wie er wel en wie er niet op jouw kind mag gaan passen.